~स्वप्निल आचार्य~
एकाको देशमा, दूर आकाशमा, राजकुमारी थिइ,
मुख लुकाएर अलिकति लजाउँथी अलिअलि मुस्काउँथी ।
घुम्तो उघार्दा उसको मुहार देखेँ
हेरेको हेर्यै भएँ ।
कल्पनाको देशमा उ बस्दथी
माया र खुशीलाई सधैं फिजाँउथी
नरोकी, भावमा डुबी, सपनमा रमाउँथी ।
आँखा खोलेर सत्यतालाई खोजेँ
त्यतिकै सुन्दर पाएँ ।
आगमनमा उसको अमृत बर्सिन्थ्यो
पान्चजन्यपनि स्वर मिलाउँथ्यो
देवगण आइदिन्थे फुलपाती बर्षउन ।
अनि सिंहासनमा बसेर मुस्काइदिन्थी
संसार जितिदिन्थी ।
