~प्रदीप लोहागुण~
घाउ दुख्न थालेपछि
सबथोक बिर्सन्छ मान्छे ।
दुखाइले पराकाष्ठ छोएपछि
एकक्षणलाई ममतामयी आमा बिर्सन्छ
मायालु स्वास्नी बिर्सन्छ
फूलजस्ती छोरी बिर्सन्छ
र बिर्सन्छ छहारीदार बरको रूखजस्तो परिवार ।
घाउ दुख्न थालेपछि
चेतनाशून्य हुन्छ मान्छे ।
चेतनाको जम्मै आँखाहरू
घाउको मुखमा टाँसिन्छ
र हान्छ एउटा गह्रो लात पलङको बिटलाई
हान्छ एउटा दर्रो घुस्सी चुपचाप उभेको भित्तालाई
सिरानीको घाँटी निमोट्छ
र हत्या गरिदिन्छ ।
१८१६–को एउटा घाउ
१९५०–को एउटा घाउ
१९८८–को एउटा घाउ
२०११–को एउटा घाउ ।
तिम्रो शरीर त घावैघाउले भरिएको छ
तिमीलाई किन नदुखेको यी घाउहरू ?
