~दीपेन्द्र के.सी. ‘अपजसी’~
माफ गर मलाई !
सुवासना र सौन्दर्य एकैचोटी छर्दै
जीन्दगीको पत्र–पत्र गाफिएर तिमीमा
सँधै मुस्काइरहेको एक थँुगा मुहार
तिम्रो सौन्दर्य र गुणको
बाराम्वार वयान र चर्चा गर्न चाहदिन म !
जो मनभित्रै टाँसिएको छ स्वर्णपत्रमा
अनुभूतिका अक्षरहरुले कँुदेर ।
सत्य !
तिमी छेउमा छौ र पो ढुक्क छु म
उज्यालो छ यो घर, प्राण छ यो घरभित्र
स्नेह र मोहकता खेल्छन घरभित्र ।
डुङडङती गन्हाउने यो शहरबाट
तालुभरी वजनले थिचिएको यात्राबाट
सम्साँझ घरभित्र छिर्दा–
न्यानो आत्मीयताको सुवासना छ घरभित्र
शीतल हावाको चौतारो छ घरभित्र,
यति भैसकेपछि पनि
म किन बोलिरहुँ र ?
तिम्रो सादगी र उत्तमालाई
शव्दमा खुम्च्याउन !
पसीनाका तेल हालेर
दियो जलाउँछ्यौ घरको
आफना आकाँक्षाहरुलाई खोपामा राखेर
रथ चलाउँछ्यौ घरको
परेलीका बलेसीहरु चिस्याएर आफना
पखाल्छ्यौ कचराहरु घरको
नबोलेर मुखले कत्तिपनि, बोल्छ्यौ धेरै हातहरुले,
यस्तोमा म के केनै बोलेर
किन चम्काउनु पर्छ र तिम्रो अनुहार
तिम्रै उपस्थितिले
घर चम्किएको बेला ।
त्यसैले प्रिय !
माफ गर मलाई
मनभित्र अँकित स्वर्णपत्रका अक्षरहरु
बाराम्बार बयान र चर्चा गर्न चाहदिन म !
मौन प्रशन्नतामा केवल
उज्यालो आभाष साट्न चाहन्छु
नखर्ची शव्दहरु ।
वागलुङ, हाल ओस्टण्डे, बेल्जियम
