~लक्ष्मीदत्त पन्त~
अघीदेखी गडेको प्रेम रहेको क्यै न क्यै होला
न बोले भित्र मन्मा तुस् पसेको क्यै न क्यै होला ।।
जुलुमी तेस नयन् तीर्को सही पीर् खान्छ चोट जस्ले ।
मजा प्रेम्को पनि तेस्ले लिएको क्यै न क्यै होला ।
विना बाँच चिठी मेरो गरिन सव् साफ धुज्जा धूज्जा,
भन्ने, कुरा लगाएको कसैले क्यै न क्यै हेला ।।
सधै फिक्री र दुःख पीर्ले फुटी घाऊ छ छातीमा,
लगाऊ प्रीतिको मल्हम् भनी आस् क्यै न क्यै होला ।।
निशाना यै छ एक् मेरो अघी कैल्हे नबिर्सिने,
बखत् बाजी हुँदा रस् वस् गरेको क्यै न क्यै होला ।।
भनेको छैन सब मैले खुलासा ल मन् खोली,
बरु कोही अरु देखी सुनेको क्यै न क्यै होला ।।
कडा ताप्को परी राप्मा कमल्-मुख कोपिलीएको,
झलक्कै इन्दु देखिंदा फुलेको क्यै न क्यै होला ।।
(स्रोत : पं. बदरीनाथद्वारा सम्पादित पुस्तक “पद्य-सङ्ग्रह” बाट सभार)
