~सुबेश घिमिरे~
फगत जिन्दगी यो कता भासिएछ
जता मिल्छ माँड उतै टाँसिएछ
नसोध मलाई म को हुँ? म के हुँ?
पसिनाको मोतीमा म रम्ने मनु हुँ !
होला कोइ देस, होला कोइ भेष
बिबिध खाले आफ्नै होलान् परिवेश
रगत रातो उस्तै, चाहना नि उस्तै
सीमानाको चर्चा नगर भो ब्यर्थै ॥
न सीमा मेरा निम्ति न क्यै राष्ट्र-भाव
न कालो वा सेतोको छ क्यै भेद-भाव
मेरो जात मान्छे म धरतीको वासी
यो ठूलो बँगैचाको म स्वप्नीलभाषी !!
म नाँच्छु, म हाँस्छु परिभाषामूक्त
म स्वतन्त्र मानव हुँ मानवतायुक्त
मेरो कामना यै छ म यस्तै नै बाँचू
फुलै-फुल दिन सकूँ म काँडा न साँचु !!
– साप्पोरो, जापान !
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
