~अनुप जोशी~
वस्त्रविहिन सडके बालकहरुका यौनाङ्ग
जस्तै
ताराहरु फर्फराईरहेकै हुन्छन् आकाशमा
बादल र चन्द्रमा ???
यिनीहरुको चैँ हुने/नहुने
कुनै भर छैन ।
म यो समय
रातभरी ऐँठन भएर
छटपट्टिन्छु
र
असह्य मनोअवस्थामा
हरेक पल्ट
लेख्न बस्छु कविता
(अवचेतन मनको सहज निकास लेखन नै रहेछ)
खै के के हो के के कुरा
कानभित्र
अड्किएको किरा जस्तै
भुनभुनाईरहन्छ
मेरो मष्तिष्कमा
-घरको कुरा गरीबिको कुरा
-देशको कुरा अन्यायको कुरा
-विश्वको कुरा भुमण्डलीकरणको कुरा
-मान्छेको कुरा
विश्वासघातको कुरा
यी सबैको
कर्कश चिच्याहटमा
तयार
हुन्छ मेरो कविता
तर नछापिदै
भोलिको खवरपत्रिकामा
मैले तेसलाई
जलाईदिनुपर्ने हुन्छ
किनकी
हामी हिँसा चाहँदैनौँ
र त्यो कविताले
कि त सबै शाषकहरुको
सामूहिक
हत्या गराउँछ
कि त गराउँछ मेरा प्रिय पाठकहरुकै
आत्महत्या !
