~निर्मला अवस्थी~
रहर थियो मेरो शिखरलाई चुम्ने
तर फेदीमै रोकिएँ म।
जानी नजानी गरें कोशिस धेरै
जीवनको उत्तरार्धमा ठोकिएँ म।
कठोर पो रहेछ जीवनको भोगाई
सहज ठानेको थिएँ
होइन रहेछ मेरो कति त
जसलाई आफ्नै भनी मानेको थिऐँ
पराई आई कति माया गर्ने
आफ्ना भनेका तर खुट्टा तान्ने
छुट्याउनै सकिन आफ्नो र अर्को
बनायो जीवनलाई यसैले अनौठो।
सोचेको जस्तो नहुदो रहेछ
इच्छा अनुसार नचल्दो रहेछ
बनेकोलाई भत्काउनु पर्ने
भत्के पछि पो बनाउनु पर्ने
संसारको रीत रैछ बुझ्नै नसक्ने
त्यसैमा नराम्रोसंग चोइटिएँ म।
रहर थियो सबैलाई मनमा अटाउने
संसार सुन्दर पारी सजाउँने
छरिएका सबैलाई संगै समेटी
एउटै ठूलो आँगन बनाउँने
कहाँ हुनु र कता हराएँ
रनभुल्लमा परी अल्मलिएँ
बाटो बिराएँ कि,स्मरण गुमाएँ
खै कसरी भनुँ म?
आफ्नै छायाँसंग म आफै डराएँ।।।
April 24 2010
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
