~निर्मला अवस्थी~
मैले बास माग्न जाँदा उस्को मन खाली थियो
दूई जना अटाउने सानो एउटा पाली थियो।।
रमाइदिएँ त्यै पालीमा गुराँस जस्तै फूलिदिएँ
हाम्रो बाग सजाउने उ चाहीं राम्रो माली थियो।।
उस्को अरू को थियो र आँखाको म नानी भएँ
मेरो पनि उ नै एउटा समाउने डाली थियो।।
आँशु सबै उधारेर हासो खोजी टालिदिएँ
त्यसपछि त जीवनमा सबै तिर लाली थियो
खुशीको गीत उसले रच्यो मैले त्यही गाइदिएँ
त्यो गीतमा धुन भर्ने हाम्रै हातको ताली थियो।।
February 16, 2011
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
