~हिरण्यकुमारी पाठक~
आज धेरै समयपछि फेरि अतीतको पाना पल्टाउन मन लागिरहेछ । सान्फ्रान्सिस्कोको गोल्डेनब्रिजमा उभिँदा मलाई मेरा विगतका भयलाग्दा दृश्यहरूले पछ्यारहेछन् । ती कहालीलाग्दा घटनाहरू र अप्रत्याशित दुर्घटनाले मेरो जीवन छिन्नभिन्न कसरी बनाइदियो ।अकाल्पनिक भुमरीमा म कसरी फँसे, आफैँलाई विश्वास लाग्दैन । कहिले म ती दिनहरूको सम्झनालाई हुरी भएर पन्छाइदिन खोज्छु भने कहिले म ती तीता सपनाझैँ मेटी दिन चाहन्छु तर पनि बारम्बार उदासी-उदासी पलहरूमा मलाई तिनै सम्झनाले पछ्याइरहन्छन् । चिमोटिरहन्छन् । सायद म त्यसबाट मुक्ति पाउन्न सकिन होला । मेरो जीवनको एउटा पाटोझैँ ती भयावह दृश्यहरूले मलाई कहिले पनि छाड्दैन होला । म जति उसबाट पन्छन् खोज्छु, त्यतिनै नगिच हुँदै जान्छन् ती मेरा सहकर्मी जस्तै सायद मैले जीवनको अन्त्यसम्म नै यसलाई अगाल्नैपर्छ होला । जीवनको सुनौलो दिनमा पाइला चाल्दै हिँडेकी बेलाको प्रत्येक पाइलामा एउटा कथाले जन्म लिन पुगेको छ मेरो जीवनमा ।
हो त्यस दिन म आफैँ छक्क परिरहेकी थिएँ । घरमा आमा-बुबा सबै प्रसन्न हुनुहुन्थ्यो । मलाई देख्ने वित्तिकै आमाले, “मेरी छोरी बडो भाग्यमानी छे । ठूलो निधार छ यसको ।” भनी म्वाइँ खानुभयो । अनि बुबा पनि दङ्ग पर्दै, “निलू ! तिम्रो लागि एउटा राम्रो केटाको प्रस्ताव आएको छ । अब ग्रेजुएट भएपछि विवाह गर्ने बेला पनि त भयो नि । भन्नुभयो ।” आमाले थप्नुभयो, “हो निलू, हेर कस्तो राम्रो परिवार र केटा पनि राम्रो पढेको अमेरिकामा जागिर भइसकेको रहेछ । तिमीलाई पनि बिहे गरी अमेरिका नै लाने रे । छोरी तिमी त अमेरिका जाने भयौँ ।” आमा र बुबाले पालै पालोसँग केटाको बारेमा र उसको परिवारको बारेमा अनेकौं बयान सुनाउनुभयो । मेरो विचारको कुनै स्थान नै थिएन त्यतिबेला । फेरि हाम्रो समाजमा सम्पन्न परिवार, केटा राम्रो भनेपछि केटीको विचारको कुनै स्थान नै हुँदैन । त्यस्तै भयो मसँग पनि झण्डै कुरो सुनेको एक हप्तामा नै सबै विवाहको कार्य सकियो र हामी अर्थात् म र मेरो पति मोहनको अमेरिकामा जाने तरखर पनि सुरु भयो । अदालती कागजातहरू तैयार भई निश्चित दिनमा हामी दुई अमेरिका उड्यौँ । कस्तो अचम्म अलि दिनकै कुराकानीले एउटा अपरिचित व्यक्तिसँग मेरो लगनगाँठो जोडियो र आफ्नो मातृभूमिबाट अपरिचित सात समुद्रपारि जानुपर्यो । मोहन, राम्रो, उच्च कदको वलिष्ठ भुजा, हेर्दा आकर्षक केटो थिए । मोहनसँग मलाई कुरा गर्न हिँड्न, खान सहज नै भयो । उनी जहिले पनि मेरो अति नै माया गरेझैँ अर्थात् मेरो चाहनाको ख्याल गरेझैँ लाग्दथ्यो ।
नीलो आकाशमा सेतासेता बादलका थुम्काले चम्किलो बनाइरहेको दृश्य हेर्दै म मोहित भइरहेकी थिएँ । आकासिँदै-आकासिँदै माथि पुग्दा र फेरि तलतल झर्दा भने जिउ नै सिरिङ्ग हुन्थ्यो । त्यतिबेला मलाई के थाहा थियो र मेरो जीवनमा पनि यस्तै उकासिने र तल झर्ने मार्ग देखाइसकेको छ भने । रातिमा हवाइजहाजबाट तल सहरका बत्तीहरू टिमटिम टल्की तारालाई बिर्साइरहेका थिए । जताततै झिलमिलझिलमिल ताराहरूको संसारमा आफूलाई भित्र्याइरहेकी थिई । नौलो जोश, नौलो दृश्य र नौलो जीवन साथीसँगको सफरले म आत्मविभोर भई कहिले दृश्य देखाउँथे मोहनलाई भने कहिले उसको आलिङ्गनमा आफूलाई लुकाउन खोज्दथे । समय त पर्खदैन । हामी न्युयोर्कमा ओर्लियौँ । मोहनले ट्याक्सी लिए हामी डेरामा गयौँ । नयाँ सहर र नयाँ माहोलले मलाई अलि अप्ठ्यारो लाग्नु स्वाभाविक नै हो तर मोहनको सहज व्यवहारले मलाई हौसला दिइरहेको थियो । विस्तारै दिन बिते, महिना बिते । मोहन आफ्नो काममा जाने र राति अबेर फर्किने क्रम जारी नै थियो । मलाई एक्लै बस्दा सारै नै न्यास्रो लाग्दथ्यो तर पनि मैले मोहनलाई भन्ने आँट गरिँन । छिट्टै नै उसको मप्रतिको व्यवहार अलि रुखो भएझैँ लाग्यो ।
एकदिन छुट्टीको दिन हामी घुम्न गएका थियौँ । मोहनले मलाई “यहाँ त दुवै जनाले काम गर्नुपर्छ । अब भोलिदेखि तिमी पनि काममा जानुपर्छ है, म लैजान्छु” भने । मलाई पनि मेरो शून्यता हराउने भयो भनेर खुसी नै भएँ । भोलिपल्ट मलाई मोहनले एउटा ठूलो २० तले बिल्डिङमा लिफ्ट चढाएर लगे । म खुसी भएँ नयाँ सहरको नयाँ रौनक हेर्न पाएर । उनले मलाई एउटा अफिसमा लगे । उनीहरूको के कुरा भयो मैले सुनिन । त्यहाँ थुप्रै केटीहरू पनि काम गरिरहेका थिए । ती सबैले मलाई नौली देखेर होला निक्कै गरिहिएर हेरे । त्यसपछि हामी फेरि लिफ्टकै सहाराले तल ओर्लियौँ । मोहनले मलाई त्यसदिन तीन-चारओटा अफिसमा लगे तर के कस्तो कामको खोजी भएको हो, मैले थाहा पाउन सकिँन । अङ्ग्रेजी त मेरो पनि राम्रो थियो, किनकि म बोर्डिङ स्कुलमा पढेकी तर कुरा गरेको मैले सुन्नै पाइँन । त्यस रात घर फर्केपछि मोहन केही झोक्रिएझैँ थिए । मैले सोद्धा खासै केही होइन भने र हामी आफ्नो रुटिन अनुसारको प्रेमालिङ्गनमा बाँधियौँ ।
चौथो दिन दिउँसो टेलिफोन आयो मोहन नभएको बेलामा त्यो फोनमा एउटा होटलबाट मलाई कलगर्लको काम गर्न बोलायो । म छक्क परेँ र ‘रङ नम्बर’ भनेर फोन राखिदिएँ । त्यसदिन मलाई अर्को पनि फोन आयो, यस्तै कामको लागि । सबैलाई मैले ‘रङ नम्बर’ भनेर पन्छयाइदिएँ तर मेरो मगजमा मोहनले अफिस लानु कुराकानी मलाई नसुनाउन र यस्तो फोन आउनु के हो यस्तो ? भनेर मलाई छटपट भयो । मेरो हृदयमा कुनै अनिष्ट हुने कुराको शङ्का उब्जियो । निकै अबेर मोहन आए । त्यसदिन उनी धेरै नै पिएर आएका थिए । मलाई के भन्नु, के गर्नु जस्तो भएको थियो । मोहनले ‘कुनै फोन आएको थियो कि’ भनेर सोधे । मलाई उसको भित्री कुरा के थाहा र ? सबै कुरो भनिदिएँ र सबैलाई ‘रङ नम्बर’ भने । यो सुन्ने वित्तिकै मोहन एकदमै उत्तेजित भयो र मलाई हातै छोडेर भन्यो “तँलाई पाल्न यसै म सक्छु र । तँलाई यहाँको कलगर्ल बनाएर म ठूलो धनी मानिस बन्छु, बुझिस् । मैले यसै तँलाई यहाँ घुमाउन ल्याएको हो र ? भोलिदेखि त कलगर्लमा काम गर्न जानुपर्छ । नेपाली केटीलाई यहाँ अति नै मन पराउँछन् त्यसैले त मैले तँलाई सात समुद्र पार ल्याएको हो बुझिस् ।” यति भन्दाभन्दै मोहन ढलिहाले र ओछ्यानमा विचेत भई पछारिए । म अर्थात् मोहनकी पत्नीलाई आफ्नै लोग्नेले कलगर्लको काममा लगाउन लागेका छन् । यो कस्तो बिडम्बना । मलाई अत्यन्तै दुःख लाग्यो । आफ्नो परिवार आफ्नो देश छाडी यति पर पतिसँग आएकी म आफूलाई एकैछिनमा असहाय, अनाथझैँ ठान्न बाध्य भएँ तर एक मनले मोहनले धेरै पिएकोले आज अलि बहकिएको हो कि भनी आफ्नो मनलाई बुझाउने प्रयास गरेँ । त्यस रातको छटपटीको वर्णन गर्न असमर्थ छु म । सात समुद्रको गहराईभन्दा पनि अथाह गहिरो विश्वासघात भएको छ कि मेरो जिन्दगीसँग, भनी म विश्वास र अविश्वासको दोसाँधमा रातभरि झुलिरहेँ ।
बिहानीको सिरसिर हावाले मलाई केही भरोसा र विश्वासको आसमा अलि दरो बनाइरहेको थियो । त्यतिबेला नै मोहनले आएर गर्लम्म अँगालोमा बाँध्यो । “सरी है मेले हिजो तिमीलाई के के भने के के” भनी मलाई फकायो तर उसले घुमाइफिराई डान्स गर्न, डान्स सिक्ने ठाउँमा जानुपर्छ भन्नथाल्यो तर मैले अरू नै काम गर्छु भनेर अड्डी लिँदाको दृश्य आज पनि मेरो सामु छ । कस्तो भयङ्कर रूप देखाएको थियो मोहनले त्यस दिन मलाई । उसले भनेको काम नगरेमा, कलगर्ल नबनेमा उसले मेरो जीवन नर्क बनाइदिने धम्की दियो । मलाई नजानीनजानी नर्कमा होमिदियो मेरो लोग्नेले । त्यसपछि त कति त्यस्ता काम गर्नुपर्ने हो, कति गरेँ त्यसको लेखाजोखा नै छैन । मोहन जसलाई मेरा आमाबाबुले अमेरिकावासी एउटा सुशील केटा भनी विवाह गरेर पठाए तर उसको काम के हो, उसको हैसियत के हो भन्ने कुरा सात समुद्रपारिको रहनसहनबारे केही जानकारी नै नलिई छोरीलाई अमेरिकाको केटा भनी विवाह गरेर पठाउँदाको भोग्नुपर्ने कष्टमय जिन्दगीको तस्बिर आज पनि मेरा आँखा वरिपरि बीभत्स दृश्य सलबलाउन थाले । म यस जिन्दगीबाट उम्कने बाटोको खोजीमा लागेँ । मेरो नर्कमय जिन्दगीको सम्पूर्ण कमाई मोहन रक्सीमा नै खर्च गर्दथ्यो । अब उसले कुनै काम गर्न नै छोडिसकेको थियो ।
अमेरिका आएको एक वर्षमा नै मलाई जिन्दगी बोझ भइसकेको थियो । आफ्नो दुर्दशा सात समुद्र पार बसेका जन्मदातालाई सुनाउन पनि मन लागेन । अब यो लडाइँ मैले आफै नै लड्नुपर्छ भन्ने मलाई आत्मविश्वास जागिरहेको थियो । मोहनको रक्सीको अत्याचार मेरो आर्जनको मूलस्रोत भइसकेको थियो । दिनका दिन फोनमा कुरो मिलाई मलाई छि त्यस नर्कमा जान विवश तुलाई पठाउथ्यो । यो मेरो दैनिकी भइसकेकोले यसबाट अलग्गिने बाटोको खोजीमा थिएँ ।
दैवले जसरी मलाई यस भुमरीमा पस्न बाध्य पार्यो त्यस्तै नै एकदिन मलाई एउटा सुनौलो बिहानीले स्वागत गर्यो । हो मलाई राम्रो सम्झना छ, त्यसदिन मोहन बडो खुसी थियो । आज उसले धेरै डलरमा मलाई बिकाएको थियो । अलि राम्री भएर जाने आदेश पनि दियो । म छक्कै थिएँ । गन्तव्यतिर लम्कँदै, लिफ्टबाट म धेरै ऊचाइमा पुगिसकेकी थिएँ । तीसौँ तलामा पुगेपछि त्यहाँको एउटा रेष्टुराँभित्र मलाई लगियो । एउटा सानो तर सुसज्ज्ित कोठामा मलाई एकछिन पर्खन भने । म कोठामा सधैँझैँ शोषित हुन न्याउरो मुख लगाएर बसिरहेकी थिएँ । त्यसैबेला एउटा सज्जन देखिने युवक, जसको लुगाबाट महँगो अत्तरको गन्ध आइरहेको थियो, जुन मलाई पटक्कै मन पर्दैन । ऊ एकदमै हँसिलो र ठट्यौली मुडमा थियो तर म त विवशता भित्रभित्र अल्झेकीले उसँग हाँस्न, रमाउन कसरी सक्दथें र ? एकैछिनका जोकहरूबाट पनि मेरो हाँसो उठ्न नसकेकोमा ऊ छक्क पर्यो । बडो भलाद्मी तरिकाले ऊ मसँग बस्न आयो र मेरो हातमा हात राख्दै मलाई नरम पाराले सोध्यो । “किन तिमी प्रसन्न
छैनौँ ? म कसरी प्रसन्न गर्न सक्छु तिमीलाई ?” उसले फेरि मलाई भन्यो – “म यौन पिपासु हैन । भन तिमी नेपालबाट कसरी यहाँ आयौ र तिमीले किन यो पेसा अपनायौ । म त जताततै यस्तै कार्यको विरोध गर्दछु । आज म तिमीसँग तिम्रो असमर्थता, तिम्रो विवशतालाई खोजी गर्न आएको छु । भन तिम्रो नाम के हो ? मेरो जोन हो मलाई जोन भन र आफ्नो भाइ भन्ने ठान्न ।” अकस्मात् एउटा नौलो र अप्रत्याशित कुरा सुन्दा त मैले विश्वास नै गर्न सकिँन तर जोनले मलाई बैनी भन्दै अँगालो मार्दा म भावावेशमा एकदमै अँगालोभित्र रुन पुगेँ । जोनले मलाई ढाढस दियो- “तिमीलाई केही हुँदैन बैनी म तिम्रो पूरा सहायता गर्छु ।
त्यसदिन जोन मेरो लागि भगवान्को रूपमा मानवलाई देखे जस्तै भयो तर मनको एक कुनाले विश्वास गरिहाल्न पनि नसक्ने थिएँ म जोनमा किन हो किन, मैले विश्वास गरेँ र आफ्नो अतीतको सबै अध्यायहरूलाई क्रमैरूपले सुनाएँ । जोन पनि दुःखी भयो र “अब के गछ्र्यौ त बैनी ? पुनः नेपाल जाने व्यवस्था मिलाइ दिउँ” भनी सोध्यो । यस नर्कबाट उम्कने बाटो पाएकोमा म विश्वास र अविश्वासको झुलनामा झुलिरहेको बेला जोनका कुराले मलाई केही सोच्न बाध्य बनायो । अब यस हालतमा म तुरुन्तै आफ्नाहरूको माझमा पस्न चाहन्नथें । आफ्नो दुःख-दर्दको कथा व्यथा लिएर । अनि मैले जोनसँग “यो सहरभन्दा पर अर्कै सहरमा मलाई केही काम गर्न मिलाई दिएमा म अलि वर्ष आफ्नो देश र्फकन चाहन्न” भनेँ । जोनले, “ल हुन्छ बैनी यसको लागि सबै कुरा मिलाउन समय लाग्छ । तिम्रो पतिलाई म रोज नै रकम दिन्छु तिमी मलाई यसै कोठामा भेट्ने गर, अनि फेरि प्रोग्राम मिलाउँला । ल, आज म गएँ विश्वास गर र यो कुरा कसैलाई नभन ।” भन्दै जोन गइहाले मलाई त्यसदिन शरीरमा फूर्ति आएझैँ ऊर्जा उत्पन्न भयो । अब मेरो जीवन यस्तो नर्कबाट छुट्कारा पाउने भयो भन्ने खुसीमा म कतिबेला आफ्नो कोठामा पुगेँ पत्तै भएन । राति मोहन उही रक्सीले गन्हाउने भएरै आएको थियो । “म आज धेरै थाकिसके” भन्दै सुतिहालेँ ।
एक सप्ताहपछि जोनले “भोलि एक बजे एयरपोर्टमा आउ हामी सान्फ्रान्सिस्को जाने र त्यहाँ सबै ठीक हुन्छ” भनेर हिँडिहाल्यो । अक्क-बक्क भई जोन गएको बाटोलाई मेरा आँखाले पछ्यारहेका थिए । जीवनमा पुनः नौलो कदम चाल्न लाग्दैछु । कस्तो हुने हो ? जोनको पनि के विश्वास ? को हो र त्यो मेरो ? मेरो आफ्नै बिहे गरेको लोग्नेको त यो हालत छ, अब के गरे ठीक, के गरे बेठीक । म दोधारमा थिएँ । एकपल्ट आँट नै गर्छु भन्दै मनलाई दरो बनाएर एउटा निर्णय लिएर ठीक एक बजे म एयरपोर्ट पुगंे । आफ्नो नर्कतुल्य जीवन बनाउने पति मोहनलाई सदासदाको लागि छोडेर ।
सान्फ्रान्सिस्को सहर अति नै रमाइलो लाग्यो मलाई । स-साना घर सफा शान्त सहरले मलाई स्वागत गरेझैँ लाग्यो । जोनले मलाई उसको एउटा केटी साथीको घरमा राख्यो । दुईचार दिनमा जोनकै एउटा ठूलो बिस्कुट फैक्ट्री रहेछ, त्यहीँ मलाई राम्रो रकममा काममा लगाइदियो र “अब बैनी तिमी आफ्नो जिन्दगी आफैँ सजाउ, जसरी तिमी चाहन्छ्यौँ । यो फैक्ट्री सदैव तिमीलाई स्वागत गर्छ म गएँ” भन्दै गएको जोनसँग आज दश वर्षमा जम्मा दुईचोटि भेट भएको छ । धन्य मानिस, मानिसको स्वभाव आस्था र आत्मियताको भावना । अग्निसाक्षी राखेको पतिले मलाई बेच्यो । चिन्दै नचिनेको सात समुद्रपारिको मानिस मेरो दाजु बनी संरक्षण गर्दैछ । कस्तो विडम्बना ? मलाई आमाबाबुप्रति पनि वितृष्णा भएकोले आफ्नो देशको माया भए पनि कहिलै सम्पर्क गरिँन र गर्न मन पनि छैन । यसैबीच मित्रहरू धेरै भए । धेरैले विवाहको प्रस्ताव पनि राखे तर विवाह शब्दप्रति मलाई घृणा भइसकेको छ । मैले आफूले कमाएकोमा आफ्नो खर्चबाहेक अरू सबै दीनदुःखी बालबालिकाको स्कुलमा दिँदैआएकी छु र भविष्यमा यसैगरी जीवनयापन गर्छु भन्ने विचार छ । आज म खुसी छु, सुखी छु । जोनको बाटो र मेरो अटल निर्णयले म एउटा ठूलो सागरको भुमरीबाट उम्केकी छु ।
(स्रोत : मधुपर्क २०६५ पुस)
