~मनोज बोगटी~
अलैंचीको बोटमा ल्यापल्याप टॉंस्सिन्छ
बाजेको
सड़िएको सपनाको छाला।
छालारङ सर्छ दानातिर
फूलको सुगन्ध
गाउँले थाहा पाउँदैन
शहरले थाहा पाउँछ।
अलैंची टिप्ने हातमा, औंलामा लागेको काया पखाल्ने
साबुन बनाउँछ रामदेव साहु।र चड्छ पहाड़ एकवर्षदेखि थुप्रिएको राल।
हातभरि अलैंचीको दाना
पेटभरि कोदो
र संसारभरि त्यसको मूल्य केवल लुट।
अलैंची फुल्यो कि
सुरमानको पुरानो डायविटिज चल्मलाउँछ।
कमाण्डरको हुटमा बसेर डाक्टर देखाउनु गएको उसको विश्वास
नीलो अनुहार पारेर फर्किन्छ।
उसिनेको सुप पिउँदा त्यो कति कालो भइसकेको हुन्छ।
घरभित्ताको ध्वॉंसोलाई थाहा होला।
अलैंची फल्यो कि
दोकानको रातो खाताले हल्ला गर्छ र सातो लान्छ
जसबहादुर गुरूङको पौरखी नौनारीको।
धोती समातेर घरै आइपुग्ने
मुरलीधरलाई थाहा छ
कति चोटमा ढल्छ
अख्रॉंट चिलाउनेको रूख।
अलैंची टिप्यो कि हरहर्ती तिर्खा लाग्छ महाबीर भैयालाई।र छाम्छ शेर्पेनीको गाग्रोको कम्मर
र देखाउँछ झण्डु वाम
जहॉं दुखेको हो त्यी दल्न सिक्छे गुरूङनी
र बद्नाम हुन्छे सुब्बेनी।
बोराकोबोरा खप्परहरू भरेर फर्किन्छ ट्रक
बस्तीको खाल्डाखाल्डीमा हल्लिँदै।
अलैंचाको दाम यसपाली पनि खस्कियो
बस्तीको पेटपेटमा।
त्यो पाखा कति रात्तै
होइन कति रित्तै
त्यसपछि पो आउँछ दशैं।
म हेर्दैछुत्यही विल्डिङनेर थियो
बाजेको घर
जहॉं अहिले रमेश अग्रवालको राशिन दोकान छ।
र त्यही पाखा हो हाम्रो अलैंचीबारी
जहॉं पस्नअघि पढ्नुपर्छ-
भित्र पस्नु मनाही छ।
म अहिले शहरमा उनीहरूकै समाचार लेख्दैछु।
समाचारको शिर्षक छैन। अहिले।
