~छविलाल कोपिला~
निष्पट्ट अँध्यारो रातमा
एक हूल मानवाकृतिहरू
सीमानाको डिलसंगै
खोलाको बहाव जस्तै हिडिरहेछन् ।
यता, डेहुरारिक–पातामा,
बेटका–लाठी, सोनमुठ्–बर्हनी यथावत थियो,
गुर्बाबा, सौंरा, खेँखरी–मैयाँ र ढमराज पनि
आ–आफ्नै सिंहासनमा विराजमान थिए,
र चारैतिर सेनाहरु तैनाथ थिए ।
तर,
रजावर मर्वाका रजा–महादेव,
आफ्नो सिंहासन छोडेर बाहिर निस्किए,
पछि–पछि बहिरा–रक्सा गर्दै
बाइस वटै देवताहरू पनि बाहिरिए ।
करैयाकोटका देवताहरू आफ्ना भागबण्डामै व्यस्त थिए,
सात ढिंकी, सात जाँतो बन्द थियो,
दुमदुम भवानी मन्दिरका देवताहरू एकापसमा लडी
हात–खुट्टा भाँचिएर रुवावासी चलेको थियो ।
यता,
सीमाना रक्षा गर्न नसकेर
मरिवा रुँदैछ गल्ली–गल्ली ।
यसरी हेर्दा–हेर्दै
मेरा देवताहरू भने बेपत्ता भए ।
आजकल सुन्छु मेरा देवताहरू
बालुवाटार, बल्खुदरवार, पेरिसडाँडा
यसैगरी सिंहदरबारतिर बस्छन् रे !
तर, मेरो गाउँ भने बेखबर छ ।
–लमही नगरपालिका–६ उत्तर मजगाउँ,
देउखुरी–दाङ
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
