~मुरारीराज मिश्र~
कोलाहल र त्रासै–त्रासमा बाँचिरहेछ मान्छे
नसहेको चोटै छैन, अचानो बनेकोछ मान्छे ।
अभाव, पीडा र छट्पटीले प्रतिक्षण जल्दै
जिउनुको नाममा अकाल मृत्यु मरिरहेछ मान्छे ।
गाँस, वास र कपासको परिपूर्तिको लागि
यन्त्रमानव बन्नलाई विवश छ मान्छे ।
मायां, दया र करुणा उसँग अव बाँकी छैन
स्वार्थवश पशुभन्दा पनि तल खसेको छ मान्छे ।
विश्वास छैन आज–भोलि यहाँ कसैको पनि
मुखमा राम–राम बगलीमा छुरा बोक्छ मान्छे ।
———
– उमामहेश्वर मार्ग, कुमारीगाल, काठमाडौं- ७
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
