~कुमार काफ्ले~
-सदानन्द आफूलाई बडो धार्मिक र समाजसेवी ठान्थे।
-दिन नबिराइ बिहान मन्दिर जान्थे।
-पूजा सामग्री,फूल,अगरबत्ती र भेटी पनि राम्रै चढाउँथे।
-लाइनमा पालो कुरेर अरुभन्दा अलि निकैबेर भगवानको दर्शन गर्थे।
-भक्तजन र दर्शालुहरूको चढाएको अक्षता,फूलपाती र भेटीले मन्दिरको मूर्ति छोपिएको हुन्थ्यो।
-दर्शन सकेर सदानन्द मुस्कुराउँदै निवासतर्फ फर्कन्थे।
-बाटामा रोग,भोकले ग्रस्त वृद्धवृद्धा,अपाङ्ग र अशक्तहरू हात फैलाएर भीख मागिरहेका हुन्थे।
-उनी तिनीहरूलाई हेयको दृष्टिले हेर्थे र सधैं मागेर खान पल्केकाहरू भनी गाली ओकल्थे।
-हरेक साँझ मदिरापान गर्थे र बेलाबखत आफ्नो इच्छापूर्ती अनि कन्याकुमारी र षोडसीहरूको आवश्यकता पूर्ती गर्न होटल,गेष्टहाउसतिर जान भुल्दैनथे।
-यसबाट ठूलो धर्म र पुण्य पाइने उनको परम् विश्वास थियोे।
– ओखलढुंगा।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
