लघुकथा : अभाव

~रामचन्द्र खतिवडा~ramchandra-khatiwada

छोरो काठमाडौँ उपत्यकामा घरजम गरेर बसेको सुन्दा बुवा खूब खुसी हुनुभएको थियो । उहाँ छोराको घर पनि हेर्नुप¥यो, काठमाडौँ सहर पनि घुम्नु प¥यो भनेर काठमाडौँ आउनुभयो ।

यहाँको उकुसमुकुस वातावरणले गर्दा बुबा छटपटिनु भयो । कहिले पशुपति, कहिले गोकर्ण घुमेर बुबा दिन बिताउँदै हुनुहुन्थ्यो । वागमती नदीको प्रदूषण देख्दा बुबाको मन साह्रै दुखेछ ।

उहाँले भन्नुहुन्थ्यो– “हामी त खोलानालामा फोहोर गर्दा पाप लाग्छ भनेर खोलानालालाई पूजा गथ्र्यौं, यहाँका मान्छे कति पापी रहेछन् ।”

घरमा दिनहुँ नुहाउने बुबाले हप्ता दिन नुहाउन नपाएपछि दिक्क भएर छोरालाई भन्नुभयो– “हैन छोरा ¤ जीउ गनाएर खपिनसक्नु भयो, फराकिलो आँगनमा घुम्न नपाएर खुट्टा बाउँडी सके ।”

जबाफमा छोराले भने– “बुबा यो गाउँ होइन, यो त काठमाडौँ हो ।”

(स्रोत : सुरभि साहित्य प्रतिष्ठानद्वारा प्रकाशित रामचन्द्र खतिवडाको “दमिनी कान्छी” लघुकथा सङ्ग्रहबाट सभार)

This entry was posted in लघुकथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.