~रामचन्द्र कार्की~
आफ्नै देशमा केही गरौ भन्ने जोश थियो,
सुन्दर शान्त हराभरा राख्ने सोच थियो ।
यहि माटोमा पसिना पोखी पोखि हासौ,
भन्थेँ हामी एकै घरका मिलिजुली बाचौँ ।
तँ यो पाटी म यो पाटी घरमै हानाथाप,
पदको लागि तछाड मछाड भाछ काटाकाट ।
एउटाको काम राम्रो देखे अर्को खुट्टा तान्छ,
उ भन्दा त मै अगाडी सर्वेसर्वा ठान्छ ।
गाउ घर देशको ब्यथा उस्तै उस्तै यहाँ,
आफ्नैले आफ्नैले लुछ्दा लुछ्दै यहाँ ।
आँशु मात्रै आँखामा छ, बेचैनीले सास्ति,
पिटी पिटी रुन मन लाछ मलाइ छात्ती ।
रोयो मेची रोयो काली रोयो राजधानी,
जनता सब मगन्ते छन् नेता खान्दानी ।
पाँच बर्ष भो खान थाल्या अझै अघाछैनन्,
दिमाग भरी गोबर रछ बुद्धी जगाछैनन ।
जातततै महङी छ कालो बादल देशभरि,
सान्तवनाले मन बुझेन रित्तो पेटभरी ।
अन्तत: मैले पनि हात लाँए पासपोर्ट,
देशको माया मुठ्ठि भित्र सहेँ मात्री चोट ।
जन्म दिने आमा र जन्म भुमी छाडी,
शिक्षित तर बेरोजगार लागे म त खाडी ।
सेवा गर्न नसके नी माया मार्ने छैन् ,
आमाको र देशको माया कतै सार्ने छैन् ।
January 19, 2012
रामचन्द्र कार्की
आँपपिपल-४ राईगाँउ गोरखा
हाल: रानीपौवा पोखरा-११, कास्की
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
