~बाबु त्रिपाठी~
टारीमा कुटो कोदालो लाउँछिन्
हिलो मैलोसँग खेल्छिन्
पसिना हो कि औँलाहरू रोप्छिन्
तर फल्ने बेलामा
सुनका झुप्पाहरू फलिदिन्छन् ।
पक्कै पनि–
मेरी आमा र माटोबीच
गहिरो सम्बन्ध हुनुपर्छ
नत्र सुकिसक्थे होलान् माटाहरू
माटोलाई किन सजीव देख्थिन् र मेरी आमा !
मेरी आमाले देखेकी छिन्–
महलभन्दा बढी झपडीहरू
मेरी आमाले छामेकी छिन्–
नाङ्गा बस्ती र कटेराहरू ।
आकास–
एकटकले हेरिरहन्छ मेरी आमालाई
मेरी आमालाई लाग्छ
त्यो आकास टाढा छैन
मेरी आमालाई लाग्छ
टाढा छ बरू दुःख ।
दुःखसँग के साइनो छ मेरी आमाको
मलाई थाहा छैन
मलाई यत्ति थाहा छ
म भोक लाग्दा आमालाई पिर्छु
टन्न खान पाइन्छ
मेरो सुखमा मेरी आमाको दुःख लुकेको हुन्छ ।
मेरी आमा–त्यत्तिकै आमा भएकी होइनन्
कयौँपल्ट–
नदी बनेर हिमालबाट बगेकी छिन्
कयौँपल्ट–
झर्ना बनेर पहाडबाट खसेकी छिन्
कयौँपल्ट–
तराईलाई चुसाएकी छिन्–
दशधारा दूध ।
जब
म निदाउँछु मेरी आमाको काखमा
मेरी आमा निदाउँछिन्
देश निदाउँछ ।
जब
म ब्युँझिन्छु मेरी आमाको काखमा
मेरी आमा ब्युँझिन्छिन्
देश ब्यूँझिन्छ ।
