~सुबेश घिमिरे~
मुहार शौम्य चन्द्र झैं । प्रत्यंग हाय ! कोमल
गुलाफ फुल्छ ओठमा । सुरम्य आह ! कुन्तल ।
सुश्राब्य मृदु – बोलीकी धनी पृया निरञ्जना
नशालु नैन गर्दछन्– अथाह गोप्य मन्त्रणा ॥१॥
कपोल लाल हाय ! ती सफेद दन्त मालिका
छ केश मेघ झैं घना ! ती नैन आह ! कातिल
उठेको पुष्ट बक्षले अनेक साउती गरी
निमन्त्रणा पठाउँछन् मलाई नै घडी – घडी ॥२॥
बसन्त मञ्जरी सरी फुलारु वैंस कल्कल
म अन्ध बन्छु हाय ! लौ फुरुंग हुन्छु पल्पल ।
म जित्छु हार्छु जिन्दगी उपासनामा प्रेमको
अनेग गीत गाँउछु वियोगमा नि प्रेमको ॥३॥
सुधांसु माद घोल्दछन् गरेर बृष्टी जुनको
निशा झनैं पिलाउँछिन् नशा मदीय शीतको ॥
छ रात मस्त साथमा पृया र प्रेम अमृत
बहन्छ रक्त वेगले हृत्तन्त्री हुन्छ झंकृत ॥४॥
पृयाको बाहु पासमा ! आलिङ्गनामा चुम्बन
मिसिन्छ सास सासमा समग्र बल्छ दन्दन ।
म हुँ गरीब याचक ! तिमी मुहान प्रेमको
म नित्य गर्छु पूजन ! तिमी प्रतीक प्रेमको ॥५॥
म हेर्छु जून – तारिका असंख्य दूर व्योममा
म खोज्छु मेरी राधिका । प्रद्युम्न बन्छु जोसमा–
अधीर भ्रमरो बनी सुवाष खोज्छु प्रेमको
सखी ! तिमी पृयतमा ! सुगन्धी पुष्प प्रेमको ॥६॥
– साप्पोरो, जापान !
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
