कविता : माछापुछ्रे

~आभाष~Aavaas - Achyut Prasad Phuyal

बोकेर
केही थान आइस क्यूब
लेक साइडतिर झर्छ– माछापुछ्रे
छिर्छ
मधुरसले सजिएको
कुनै
ब्रान्डेड बारभित्र
अर्डर गर्छ
एउटा लार्ज पेग ह्विस्की
छप्ल्याक्क्
छप्ल्याक्क्
गिलासमा खसाल्छ
सेता
केही हलुका
हिमाली थुागा
र चुस्काउादै सुसेल्छ
एउटा रुमानी लोकभाका
छिन्भरमै
नशाले रापिन्छ– माछापुछ्रे
हल्लादै निस्कान्छ हल्लन्चोक
र मोडिन्छ अलिक् पश्चिम
जहाा भेटिन्छे
अनेकबाट गिजोलिएकी
उही
पुरानी
चिरपरिचित फेवा
ग्वाम्याङ्ग
सहजै
उसैसित आगालिन्छ– माछापुछ्रे
र निहार्छ
नीलदहमा तैरिएको
आफ्नै सर्वाङ्ग नाङ्गो शरीर
टिल्पिल् टिल्पिल्
कहिले दााया कहिले बाँया
लड्खडाउादै लड्खडाउादै
उभो लाग्छ– माछापुछ्रे
घरको संघारमै भेटिन्छे
उही
उस्कै
चनमते
चुलबुले सेती
र लरबरिादै लरबरिादै
माफी माग्छ– माछापुछ्रे–
सरी डार्लिङ !
त्यो भाडुवा लेकेले
आज अलिक्
बढ्तै पिलाएछ है !

प्रकाशित: माघ १६, २०७२

(स्रोत : कान्तिपुर – कोसेली)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.