~भिम दुमी राई~
काजी !
म, भाउजु
उ क्या तिमीले हुत्याएको
कि चिनेनौ र मलाई
याद गर काजी !
भनेको त्यो
सुङदेल जाँदा
सम्झ त
तिमी पछी पछी थियौ
म अघि अघि थिएँ
म चिप्लिए भिरमा
झरे अलि तल
तिमिलाई हात फैलाएँ
अहँ ताने नौ मलाई
म थेच्चारीए
मेरो शरिर छरपस्ट भो
मासुको चोक्टा चोक्टा उछिटिए
रमिता हे¥यौ तिमिले
कस्तो आनन्दी मनले
तर ,
काजी
मन त मरेको थिएन
मलाई रहर थियो
तिम्रो दाजुलाई पर्खने
आखाँको अगाडि
तस्विर खिच्नु बाँकी थियो
अगाडि अगाडि झोलामा
किताब बोक्ने
सानो लालावाला
नाना चाचा माग्ने तोतेबोलि
बनाउनु थियो
कुरी रहेको थिए
तिम्रो दाजुलाई
तर
काजी
म, छरपस्टिएँ
मेरो त्यो सपना चकनाचुर भयो
विपना हुनै लाग्दा सपना
मलाई मारेरै छाड्यौ
म कसरी सक्छु अब
तिम्रो दाजुको स्याहार सम्मार
खल्लो प्रतिक्षा
अली कति पनि
जोगाएनौ मलाई
काजी ,
म लड्ने बेला
समाउन आउने को पो रे ?
विर्से मैले
माफ गर, मैले वीर्से
तिमीले सम्झ
यस्तो लाई सम्झी रहनु पर्छ ।
उनैले हो ।
हामीलाइ दिएको अर्ति
सुनाएको कहानी
पोखेको व्यथा
अरठिलो हाम्रो समाज
ए साँच्ची,
म भाउजु
तिमिले लडाएको भिरमा
उभिएको म
नबुझेको समाजमा
छरपस्टीएको मेरो दिमाग
कसरी सम्हाल्नु
अघोषित म तिम्रो पात्र न हुँ
काजी
मलाई नामार्नु थियो
त्यतिको बाटो सँगै हिडियो
र
पनि मार्नु खोज्यौ
मारेर छाडयौ
अब कल्ले लान्छ तिमिलाई
सुङदेलको बाटो
म भाउजु
अझै हंसमा
जीवीत छु ।
(स्रोत : संग्रहालयकै एक कथा “भाउजू लडेको भीर” को टिप्पणीमा प्रेषित गरिएको । )
