कविता : परदेशिएर

~पञ्च विस्मृत~Pancha Vismrit

मनभित्र कतै
बज्छ सौन्दर्यको तीखो आवाज
म सुन्छु
म हेर्छु
परेलाहरुमा अडिएर
टिलपिल टिलपिल आँशु
साँच्ची
यहाँ बसेपछि त
प्रेमनगर पनि देखिंदोरहेछ

बज्छ
दर्दनाक आवाज
म सिर्फ केर्छु एक्लै एक्लै
हो, यहाँ बसेपछि त
मनको बाढी पहिरो
सबै सबै देखिंदोरहेछ

अनि नियाल्छु अन्तरले
यस्तरी आफ्नो उद्गमस्थल कि
अलि पर मा…थी
कहिल्यै नफर्किनेगरि परदेशिएर
सिर्फत्यागिएको मलमुत्र
धोइएको मैलो
अफालिएको शारीरिक विकार
मनको विकार

यहाँ बसेपछि त
टुटार्इफुटार्इ, संयोग वियोग
स्वदेश विदेश
सबै सबै थाहाहुँदोरहेछ

वसन्तटार २ धनकुटा
(८ मे २००९ २४ वैशाख २०६६ मलाक्का मलेशिया)

(स्रोत : कविता कुसुम)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.