~गणेश पुर्बछाने मगर~
खसेका तारा गन्दै
उस्लाइ नै मागेथे
चोखो छ त्यो मन भन्दै
साचोमाया साचेथे
आखिर सुन्य रैछ संसार
उस्को माया पाउन सकिन
स्वार्थी नै रैछ उस्को हेर्ने नजर
जति गरेनी उस्को साथ पाइन
कुरै नबुझी जलाए आस्थाको दियो
निस्ठुरी हावाको झोकाले निभायो
अन्जानिमा गांसे चोखो पिरतीको साइनो
निर्मोहिले मलाइ छोडी शत्रु हँसायो
मुर्ख बनि रोपेथे बैसको बगैचामा
फुल त्यो साचो पिरतीको
उस्को स्वार्थ ले भरिएको मनमा
फुल त्यो गोड्न नपाइ कोपिलामै झरिगो
एक्लै-एक्लै धोधारमा छु म आज
जोडी ढुकुर एकै साथ नहुदा
यादमा उस्को पागल घायल प्रेमी झै छु आज
उस्ले मलाइ छोडी शत्रु हंसाउदा
(स्रोत : कविता कुसुम)
