~बिमल रेग्मी~ 
खेतबारीको बीचमा
ठिङ्ग उभिएर बसेको छ बुँख्याचा
लाग्छ बुँख्याचा
बच्चा र बटुवाहरूलाई तर्साउन बसेको भुत हो
हात फिजारेर उभिएको छ बुँख्याचा
आफ्ना मालिकको बाली जोगाउन
थोत्रो मैलो लुगा लगाएर
एउटा डरलाग्दो रूपमा छन् बुँख्याचाहरू।
बुँख्याचा आज पनि उभिरहेकै छ,
मालिकको त्यही थोत्रामोत्रा लुगा लगाएर
यस्तो लाग्छ
मालिक नै बुँख्याचा भएर,
बुँख्याचा नै मालिक भएर उभिएको छ
बाटो छेउबाट हिड्दा भयभित छन् बच्चा र बटुवाहरू
र पनि उभिरहन्छन हरेक खेतबारीहरूमा
मालिकले खटाएका बुँख्याचाहरू ।
मालिक ढुक्क छ
बुँख्याचाको इमान्दारितामा र लगनशिलतामा
बुँख्याचा फुरूङ्ग छ
थोत्रामोत्रा भएपनि मालिक कै लुगा लगाउन पाएकोमा
ऊ सोच्दछ यो खेतबारीको मालिक म नै हूँ
मालिक पनि सन्तुष्ट छ
बुँख्याचाजस्तो ज्यालारहित कामदार पाएर।
मान्छेहरूमा बिश्वाश, इमान्दारीता र मेहनत भैदिएको भए
किन खटाउथे मालिकहरू आफ्नै भेषमा बुँख्याचाहरू?
मालिकहरूमा मानवता र नैतिकता भैदिएको भए
कहाँ लिन सक्थे र बुँख्याचाले मान्छेका स्थान?
आजभोलि जताततै
मान्छेहरू बुँख्याचा भैरहेका छन्
बुँख्याचाहरू मान्छे भैरहेका छन्
मालिकहरू लागिरहेछन्
बुँख्याचाहरूलाई मान्छे बनाउन
र मान्छेहरूलाई बुँख्याचा बनाउन
मान्छेहरू क्रमशः बुँख्याचामा रूपान्तरित भैरहेका छन्,
बुख्याँयाहरू क्रमशः मान्छेमा परिवर्तित भैहेका छन्
यो बनाउने र बिगार्नेको खेल हिजो पनि थियो,
आज पनि छ र भोलि पनि रहने छ।
regmi_bimal001@yahoo.com
(स्रोत : “लालीगुराँस” बिद्युतीय साहित्यिक पत्रिका – अङ्क ४, अप्रिल २०१०)
