कथा : नीलो भ्यान र एकतारेहरु

~लेनिन बञ्जाडे~Lenin Banjade

‘यिनै हुन्, हाल् यिन्लाई…..’

अचानक कम्ब्याट डूेसवालाले हामीतिर औंला सोझ्याउँदा मनमा ढ्यांग्रो ठोक्नु स्वाभाविक थियो हाम्रा लागि । अलिक मात्तिएजस्तो, अलिक आत्तिएजस्तो कम्ब्याटवालाले मलाई फर्सीझैं उठायो- जुरुक्क । भिनाजु अलिक गह्रौं थिए- लतारे उनलाई । ‘के भो के भो…..’ होटलवाला साहुजी अक्कनबक्क सोध्दैथिए । त्यतिबेलासम्म यामानका भिनाजु र यत्रैको फिष्टे (म) नीलो भ्यानको टिकट लिइसकेथ्यौं । सानामा सुन्थें र डराउँथे( ‘पुलिसले लैजाला, चूप लाग् …..।’

ऐले त लगिसक्यो कम्ब्याटवालाले ।

‘घर काँ हो तेरो ?’

त्यति ठाडो स्वरको सामना गरेको थिइन मैले । बुवाआमाले गाली गर्दा( अर्कै अर्कै हुन्थ्यो, पीर लाग्दैनथ्यो (लागे रुन्थें) । यतिबेला त बाआमाभन्दा पनि भयङ्कर हजुरबाहरुले प्रश्न सोधिरहेछन् ।

‘दाङ्’

‘अर्घाखाँची’

पहिलो स्वर मेरो थियो, दोस्रो भिनाजुको । यामानका भए पनि भिनाजु मभन्दा बढी काँपिरहेथे ।

‘दा……ऽ….ङ’

एकतारे कम्ब्याटवाला यसरी बोल्यो, मानौ दाङसँग उसको पुख्र्यौली दुश्मनी छ – कताकता हेपेजस्तो, कताकता घिनाएजस्तो । सम्झें- रोल्पा वा रुकुम भनेको भए ?! (आबुईऽ…….)

‘के गर्न आइस् ?’

-बढाइचढाइ छैन (यस्तै बोल्थ्यो कम्ब्याटवाला हामीसँग)

कताकता हीनताबोध हुन्थ्यो- दङाली हुनुमा ।

(तैपनि मेरो दाङ नै मलाई प्यारो छ काठमाडौंमा)

‘पढ्न’

सुस्तरी बोलें । (बोलें कि बोलिन( त्यो पनि थाहा पाइन)

‘दाङमा पढ्ने ठाउँ छैन ?’

(हेपिरह्यो दङालीलाई)

मुन्टो हल्लाएँ (छ)

‘किन आइस् त ह्याँ ?’

‘पढ्न…..’

त्यसपछि चुप ।

(धन्न नाम सोधेन । सोधेको भए त्यहीं किलोशेरा टु हुन्थ्यो)

‘तँ किन आइस् ?’

भिनाजुलाई तँ भनेर बोलाएपछि अनौठो कम्पन छुट्यो मनमा ।

(भिनाजु अलि जंगी छन्( जंगिएरै बोले)

‘घुम्न नि, अरु के…..’

एकतारे कम्ब्याटवालाले हात चलाएको देखिन- हातको असर भिनाजुको ओठबाट चोयो- रातो रातो ।

-एकमन सोंचे (त्यसको हातबाट दुईनाले तानेर बजाइदिउँ ड्याम्म । सोंचेको मात्रै)

‘बढ्ता बोल्छस् ? अब हेर्दै जा के हुन्छ ….’

धम्की दियो एकतारेले । धम्कीसँगै मेरो मन पनि मंसिर ८ जस्तै पड्किन थाल्यो भित्रभित्रै- ड्याम…..ड्याम…….ड्याम ।

(राम्रो बोल्न सक्दैनन् यिनीहरु ? राम्रो बोल्दा इगो त जान्न नि !)

सोच्नुभन्दा अरु केही गर्न सक्दिन ।

‘सवारी कस्तो हुन्छ, बुझ्याछैनस् ? हिरो बन्न खोज्ने तँलाई ?’

(हिरो बन्न खोज्यो को ? म ? ए भिनाजुलाई भन्यो शायद)

भिनाजुको ओठबाट रगत चुहिरहेकै थियो । भिनाजुले मलाई, मैले भिनाजुलाई, कसैले कसैलाई हेरेनौं, लाजले

एकतारले अघिदेखि मलाई घुरिरहेथ्यो । अर्घाखाँची भनेकोले हुनसक्छ भिनाजुलाई उति केयर गरेन उसले । म हुँ- दाङको । दाङको नाम सुन्दा अर्कै गर्छन् एकतारे, दुईतारे, डबल क्रसवालाहरु ।

गाडी थापाथली, त्रिपुरेश्वर, टेकु ओहोरदोहोर गरिरह्यो । वाकिटकीमा के के कुराकानी हुन्छ, हामी पत्तो पाउँदैनौ । एकतारेले भनेको बुझ्छौं- दुईजनालाई पक्रेका छौं, उतै (कालिमाटी पोष्ट) मा गएर थाहा हुन्छ ….।

(त्यसपछि मेरो अनुहार हेर्नलायकको हुँदैन)

‘सवारीको बेला गोली ठोक्ने आदेश हुन्छ थाहा छ तिमेरुलाई ?’

‘अहँ’

(दायाँवायाँ मुन्टो हल्लाउँछौं हामीहरु)

जीवनमा पहिलोपल्ट त्यसरी लज्जाबोध गरिरहेथ्यौं हामीहरु । सवारी सुनेका थियौं( देखेका थिएनौं । आज देख्यौं( राजाको सवारी यस्तो हुन्छ । नीलो गाडी, त्रिपुरेश्वर, टेकु, कालीमाटी, फेरि टेकु, थापाथली…. । राजाको सवारी नीलो गाडीबाट मज्जाले देख्यौं( कालै न कालो, पसिनै पसिना, खडेरी लागेको ओठ ……..। यस्तै……यस्तै……..।

-राजाको सवारीमा परेवा पनि उड्न पाउँदैन( बुझेको यही हो)

एकतारे बोलिरह्यो-‘आज तिमेरुको बिहे देखाउँछौं, कालीमाटी त पुग्न देओ’

(कालीमाटीमा प्रहरी चौकी छ( एकतारेहरुको प्याउटे कालीमाटी)

(उनीहरुले जे सोध्छन्( त्यही उत्तर दिनुपर्छ, अरु बोल्नलाई त मन्त्रालयबाट सिफारिस लिएर आउनुपर्छ)

भिनाजु घोप्टे मुन्टो लगाएर तल हेरिरहेछन्, म यताउति हेर्छु( थापाथलीमै घुमाइरहेछ नीलो गाडीले ।

(सवारीमा जनताले यत्तिको सास्ती भोग्नुपर्छ( आजै बुझ्यौं)

(हामीले चिया खाइरहेको होटलबाट हामीलाई गाडीमा हालेको देख्नेहरुको अनुहारमा कुनै किसिमको ग्लानी छैन, ङिच्च हाँसिरहेथे उनीहरु । सायद उनीहरुले पनि सवारी बुझिसकेका हुनुपर्छ । हामी त दङाली र अर्घाखाँचेली….. कहाँबाट सवारी बुझ्नु हामीले ?)

एकघण्टाको ‘पेटूोलिङ’ पछि सुनिरहेको कालीमाटी पु¥यायो नीलो गाडीले । भिनाजु र मेरो कठालो समातेर ओराल्यो हवल्दारले । त्यसरी बलजफ्ती हुत्याइनु मेरो लागि पहिलो थियो, सायद भिनाजुका लागि पनि ।

खुकुरी क्रसवालाले भित्र सोधपुछ शुरु ग¥यो ।

‘नाम के हो ?’

‘लेनिन बञ्जाडे’

नाम सुनेर एकमन मलाई पढ्यो क्रसवालाले ।

‘घर कहाँ हो ?’

‘दाङ’

उनै क्वेस्चनहरु यहाँपनि ।

‘लक्ष्मण के.सी.’

‘अर्घाखाँची’

‘घुम्न’

‘सवारी थाहा छ कस्तो हुन्छ ?’

क्रसवाला अलि नम्र भएको महसुस भयो हामीलाई ।

‘आज देख्यौं’

‘हाम्रो जागिरको सवाल हुन्छ यस्तोबेलामा, थाहा नभएको भए किन हिंडेको ?’

‘हामी हिंडेका थिएनौं, होटलमा चिया खाइरहेका थियौं । हिड्नेहरु त अरु हुन्, उहाँहरुले हामीलाई त्यत्तिकै उठाउनुभएको हो ।’

क्रसवाला नम्र भएको फाइदा उठाएँ मैले र औंला देखाएँ एकतारेतिर ।

(सोचें( रोल्पा, रुकुमतिर पनि यस्तै हुन्थ्यो होला, किलोशेरा टु, रोमियो…..)

‘परिचयपत्र छ ?’

‘नेपाल पत्रकार महासंघ, जिल्ला शाखा दाङ’
(फेरि हे¥यो क्रसवालाले नपत्याएरै)

‘अबदेखि सवारीमा ख्याल गर्नुहोला..’
(तपाइँमा उक्लियो क्रसवाला, मनैमन खुशी लाग्यो)

‘अब त जीवनभर ख्याल गर्छु सवारीको’ भनेको सुन्यो, सुनेन- हामी निस्क्यौं बाहिर । भिनाजु लाजले भुतुक्क थिए अझैसम्म ।

डिसेम्बर १९, २००५
bagar_mylife@yahoo.com

(स्रोत : Nepalipost)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.