अनूदित कविता : देवताहरू

~युहान वल्फगन वोन गेटे~
अनु : सूर्य चापागाईं

ओसिला बादलले
तिम्रो फराकिलो स्वर्ग छोप, जिउस
अनि पहाडका टाकुराले र ओकका रूखहरूले ढाक
थिसल्स फूलको टाउको निमोठ्ने
बच्चाले जस्तै मनलाग्दो गर
अझै मेरो पृथ्वी तिमीले फिर्ता दिनुपर्छ
मेरो झुप्रो पनि जुन तिमीले बनाएनौ
अनि मेरो चुल्हो मलाई छोदिदेउ
जसको न्यानोपनाको तिमीले
मसंग इर्ष्या गरेउ
देवताहरू,
सूर्यमुनि भएका दीनहीनहरूलाई
मा तिमीहरूले भन्दा कम जान्दिनं
पशुबली र प्रार्थनायुक्त महीमागानहरूले
तिम्रो भोक टर्दैन
महाशय,
भोकाउने बच्चा र भिखारीहरू थिएनन्
आशावादी मूर्खहरू
मा सानो छंदा
कहाँबाट आएँ र कहाँ जाँदैछु भन्ने सम्म नजान्दा
मैले मेरा चंचल आँखा सूर्यतिर डुलाएँ
ठानेको थिएँ त्यहाँ मेरो दर्द सुन्ने कोहि छ
पीडामाथि दया गर्ने मेरो जस्तो मुटु भएको कोहि छ
कसले सघायो मलाई
टाइटानको दुराचार विरुद्ध ?
कसले छुट्कारा गर्यो मलाई मृत्युबाट,
अनि दासताबाट ?
के यो सबै तिमीले नै प्राप्त गरेको होइन र?
पवित्र र धप्धपाउंदो मुटु?
र जलायेउ कलीला र असल मुटुहरू
गर्येउ कपटपूर्ण छल
माथि सुतिरेकाहरूको मुक्तिका लागि
धन्य छौ तिमी .
तिमीलाई मेरो सम्मान केका लागि?
तिमीले कहिलेइ थिचिएकाहरूको पीडा कम गर्येउ र?
शोकाकुलहरूको आँसु पुछेउ र?
मेरा र तिम्रा मालिक सर्वशक्तिमान समयले
अनि अनन्त भाग्यले
मलाई मानिसका लागि बनाएको होइन र?
तिमि लाग्छ के मा जीवनलाई घृणा गरूँ ?
मरुभूमिमा निर्वासित हौं?
यसर्थ कि कुनै कोपिलौदै गरेको फूल नफक्रियोस?
यहाँ मा बस्छु
मानवलाई आफ्नै आकारमा बनाउन,
त्यो जाति जसले मेरो प्रतिनिधित्व गर्न,
साताइन, रुन, रमाउन, आफैमा पुलकित हुन
अनि तिमीलाई घृणा गर्न
मैले जस्तै !

(गेटेको प्रमिथस)

Original Poem “Prometheus” – Johann Wolfgang von Goethe

Bedecke deinen Himmel, Zeus,
Mit Wolkendunst!
Und übe, Knaben gleich,
Der Diesteln köpft,
An Eichen dich und Bergeshöhn!
Mußt mir meine Erde
Doch lassen stehn,
Und meine Hütte, die du nicht gebaut,
Und meinen Herd,
Um dessen Glut
Du mich beneidest.

Ich kenne nichts Ärmer’s
Unter der Sonn’ als euch Götter.
Ihr nähret kümmerlich
Von Opfersteuern
Und Gebetshauch
Eure Majestät
Und darbtet, wären
Nicht Kinder und Bettler
Hoffnungsvolle Toren.

Da ich ein Kind war,
Nicht wußt’, wo aus, wo ein,
Kehrte mein verirrtes Aug’
Zur Sonne, als wenn drüber wär’
Ein Ohr, zu hören meine Klage,
Ein Herz wie meins,
Sich des Bedrängten zu erbarmen.

Wer half mir wider
Der Titanen Übermut?
Wer rettete vom Tode mich,
Von Sklaverei?
Hast du’s nicht alles selbst vollendet,
Heilig glühend Herz?
Und glühtest, jung und gut,
Betrogen, Rettungsdank
Dem Schlafenden dadroben?

Ich dich ehren? Wofür?
Hast du die Schmerzen gelindert
Je des Beladenen?
Hast du die Tränen gestillet
Je des Geängsteten?
Hat nicht mich zum Manne geschmiedet,
Die allmächtige Zeit
Und das ewige Schicksal,
Meine Herren und deine?

Wähntest du etwa,
Ich sollte das Leben hassen,
In Wüsten fliehn,
Weil nicht alle Knabenmorgen-
Blütenträume reiften?

Hier sitz’ ich, forme Menschen
Nach meinem Bilde,
Ein Geschlecht, das mir gleich sei,
Zu leiden, weinen,
Genießen und zu freuen sich,
Und dein nicht zu achten,
Wie ich.
(ca. 1773, manuscript from 1777,
published by Fr. Jacobi 1785)