कथा : सांसद् पत्नी

~रामनाथ खनाल~Ramnath Khanal

गाउँको बीच भागमा सानो फुसको घर छ । घरभित्र पिलपिल बलिरहेको टुकी अँध्यारो चिर्न खोजिरहेको छ । वर्तन सिद्धिएको दियो जस्तै धिपधिप गरी निभूँलाझैं गर्छ ।

च्याँsss

अचानक बच्चीको चर्को आवाजले वातावरणमा कोलाहलता छाउँछ । रातको सन्नटा चिर्दै परसम्म आवाज फैलन्छ र निस्तव्धतामा विलाउँछ ।

च्याँsss

यो पटक अघि भन्दा बढी आवाज फैलन्छ र राधिकाको कानमा नराम्ररी ठोकिन्छ ।

राँड…

अनायसै उसको मुखबाट आवाज फुत्कन्छ ।

‘अघि भर्खर दुध चुसाएर सुताएको, एक घण्टा नै नभई विउँझिई।’ उ फतफताउँदै छोरी नजिक पुग्छे ।

अहँ छोरी शान्त देखिन्न । उसको रुवाईमा झनै कारुणिकता थपिँदै थियो । भोकले पेट हुँडलेर होकी निद्रा बिथोलिएर हो बच्ची अधैर्य देखिई ।

चुँ चुँ चुँ

काखमा लिन्छे । दुवै हातले च्यापेर हातमा खेलाउँछे ।

बच्चीको रुवाईको गति झन् तिव्र हुन्छ । अचानक उसको रिसको तापक्रम बढ्न थाल्छ । बच्चाको शरीरमा उसले मोटा हात बजार्छे ।

बच्ची झन् मच्चिएर रुन थाल्छे । फेरि, दाहिने तिघ्रामा चिमोटिदिन्छे । त्यसपछि भने राधिकाको रिसको पारो अघि भन्दा केही घट्छ । उ पनि छोरीसँगै सुँक्सुकाउँछे ।

‘किन रुवाएको छोरीलाई ?’

अचानक दुई जना कार्यकर्ताको साथमा जोगीराम भित्र पस्छन् ।

शान्त भइसकेको राधिकाको रिसको मात्रा पुनः एक्कासी बढ्छ ।

‘महासय ! यतिबेला घर आउने फुर्सद मिल्यो ?’

दिनभरीको कार्यकर्ता भेटघाट र मिटिङ्ले थकित अनुहारमा एकाएक प्रश्न बज्रिँदा सुरूमा त उसको अनुहारको भाव पनि नबिग्रिएको होइन । तै पनि आफ्नी श्रीमतीको रिसाहा बानीबारे ऊ कहाँ अनभिज्ञ थियो र ! तैपनि कार्यकर्ताको अगाडि नकराईदिए हुन्थ्यो उसलाई नलागेको होइन । तर, उसले नानीदेखि लागेको बानी कहाँ छोड्थी र !

सधैँ घरमा आईराख्ने कार्यकर्ता भएकाले खासै माइण्ड गरेनन् होला । उसले यस्तै केही सोच्यो ।

आफ्नो कोठामा छिर्यो ।

‘सुन्यौ ? आज म खाना खान्न नी ।’

उसले कोठा भित्र छिर्नै लाग्दा श्रीमतीलाई भन्यो ।

श्रीमान्को यो कुराले राधिकाको शान्त भएको रिस सयको विन्दुमा चढ्यो । तरपनि मुख फोरिनन् ।

लोग्ने र कार्यकर्ताको गानगुन उसको कानमा विस्तारै पथ्र्यो । विलिन हुन्थ्यो । यो क्रम केही बेर चलिरह्यो । कुराको बिचमा मिसिने अट्टाहसले भने उसलाई सहि नसक्नु बनाउँथ्यो ।

फू फू बर्षा सिध्धिए पछि पनि मूला झैँ ढाडिएका दाउराले चुल्हो तताउन सकेको थिएन । धुवाले पुरै घर रंगमंगीई सक्दापनि आगो बलेको होइन ।

‘किन धुवाँ पारेको ?’ जोगीरामले कोठा भित्रैबाट चिच्यायो ।

धुवाँले पोलेको आँखा मिच्दै राधिकाले भित्रै चिच्च्याई, ‘धुवाँ नहुन त दिउँसै आएर दाउरा चिर्नु पथ्र्यो ?’

मुखभरीको जवाफ पाए पछि जोगीरामको बोली बन्द भयो ।

‘भाउजु गयौँ है ?’ धुवाँले घेरीएको चुल्होमा फू–फू गरिरहेकी राधिकाले यत्ति सुनी ।

लठैतहरू बल्ल गए भन्दै राधिका लोग्नेको कोठमा फुत्त छिरी । र जानासाथ प्रश्न बर्षाइहाली ।

‘हैन कतिञ्जेल चल्छ हँ यसरी ? घरमा चामलको गेडा छैन, लखर–लखर रात दिन यसैगरी डुल्दै हिँडेर गुजारा चल्छ ? कहिले सुध्रन्छ तिम्रो मति ?’ यति सप्पै उसले एकै श्वासमा भनि ।

जोगीराम अवाक् भयो । बाक्य बिहीन भयो । भित्रबाट केही भन्न त खोजेको थियो तर बाक्य बिचमै अलप भयो ।

‘गम खाएर बोल्यो । ‘चिन्ता नगर न राधे, म सवै व्यवस्था गरिहाल्छु नी । संसद्को चुनावको टिकट छान्ने दिन भोलि । त्यसैको मिटिङमा व्यस्त भएँ । ढिला भयो ।’ उसले श्रीमतीलाई सम्झाउने प्रयत्न गर्यो ।

‘टिकट तिमीले पाउने हो र ? सधैँ अर्काको भरिया त हौ नी तिमी । अहिलेसम्म अरुलाई काँध हालेर तिमीलाई के चाँही फाइदा भयो र ? हाम्रो जीवन त यस्तै भयो, छोरी जन्मिई सकी त्यसको बारेमा त केही सोच ।’ ऊ अझै शान्त भइनँ ।

‘हैन, यसपाली मलाई टिकट देला जस्तो छ । स्थानीय तहबाट पनि मलाई नै सिफारीस भईसक्यो । भोलि केन्द्रले यसबारेमा निर्णय लिन्छ ।’ उसले श्रीमतीको अनुहार उजिल्ल्याउने कोसिस गर्यो ।

‘अँँ पाउला तिमीले’, उसले आँखी भौँ खुम्च्याउँदै मुख बिगारेर थपी, ‘कथम् कदाचित टिकटै पायौ भने चुनाव चाँही कुन पैसाले लड्छौ नी ?’ उसका जिज्ञासा रोकिएन । मानौ उ हरेक प्रश्नमा स्पष्टीकरण सोधिरहेकी छे ।

जोगीराम प्रत्येक प्रश्नबाट तर्किन खोज्थ्यो । तर, उसकी श्रीमतीले जवाफबाट सजिलै उम्कन कहाँ दिन्थी र !

‘त्यो त पार्टीले सहयोग गर्छ नी लाटी !’ उसले श्रीमतीबाट उम्कने उपाय स्वरुप उत्तर दियो । तर श्रीमती अझै रोकिनेवाला थिईन । उसले पुनः सोधि ‘अनि सप्पैले सघाउँछन् त ?’

‘सघाउँछन् । पार्टीले टिकट दिएपछि नसघाउने कुरै आउँदैन ।’ उसले आश्वस्त पार्ने कोसिस गर्यो ।

यसपटक भने राधिकाको मुहारमा कान्ति छायो ।

उ हान्निँदै भान्छामा लागि । उसले भर्साउनै लागेको भात छोडेर आएकी थिई । तर, उसले आगो निभाउन बिर्सिइछ ।

कुरै कुरामा भात भुसुक्कै डढाइछु । रिस नउठेको होइन । भात डढेर के भयो र सांसद् पत्नी हुन लागेकी छेस् नी । अघि निधारमै झरी सकेको रिस एकाएक अलप भयो ।

अँगेनाको डिलमा राखेकी कराहीको गुन्द्रुक पनि अघि नै सेलाइसकेछ ।

डढेको भात र सेलाएको गुन्द्रुक उसलाई निकै स्वादिष्ट लाग्यो । सायद त्यो खुसीको मानो थियो ।

भात निल्नै लाग्दा उसलाई अव दुःख सकिएझैँ लाग्यो ।

श्रीमान् नेतागिरी गरेर हिँड्दा उसले यस्ता कयौँ छाक भोकै बसी । गाउँलेले कुरा काटे । नेता पत्नी भन्दै गिज्ज्याए । माइती पर–पर भए । छरछिमेकले पैँचो पनि दिएनन् । नेतागिरी गरेर सम्पत्ति सिध्याउँछ भनेर विवाह गरेको एक वर्ष नवित्दै मूलघरबाट भिन्न गराई दिए ।

सव दृष्यहरु मथिङ्गलमा ताजा भएर आयो । सोच्दा सोच्दै कतिखेर थाल रित्तिएछ उसलाई पत्तै भएन ।

अव सुख पाउने भएँ । मनमनै विचार गरी । उसलाई यो रात जिन्दगीको सवै भन्दा खुसीको रातझैँ लाग्यो ।

आँ होस् । जुठा भाँडा माझ्ने र चुलोचौको लिप्ने काम पनि भोलि नै गर्छु । हातमुख चुठी । ओछ्यानमा पुगी । श्रीमान् अघि नै निदाई सकेछन् ।

निदाएपनि सिरकले खुट्टा राम्ररी छोपिएको रहेनछ । सिरक तानेर खुट्टा छोपिदिई जोगिरामको ।

अघि मान्छेको अगाडि किन कराए हुँला । श्रीमानप्रति अनयासै दया जागेर आयो र त्यो निद्रामा हराएका श्रीमान्को अनुहार हुँदै अंग अंगमा पुगेर पोखियो ।

उसलाई विनाकारण कराएकोमा पश्चातापबोध पनि भयो ।

‘बिचरा ! मेरै लागि त कुदेका त हुन् नी ।’ मनमनै उसले यस्तै विचार गरी र लोग्नेसँगै ओछ्यानमा गुडुल्किई ।

अहँ निद्रा परेन । निदाउन बल गर्दा पनि निद्रा आएको होइन । हिजो सम्म नेता पत्नी भनेर गिल्ला गर्नेहरू अव सांसद्पत्नी हुनेभई भन्ने डाहले भुतुक्कै हुने भए । उसले छरछिमेकी, गाउँले र माइतीका अनुहारहरूमा डाहको भाव देखि ।

धत् ! टिकटै पाएका छैनन । चुनावै हुनै बाँकी छ । त्यसै सपनाको महल खडा गरिसकेछु । फेरि ऊ यस्तै सोच्छे ।

अघिल्लो वर्षनै पाउनु पथ्र्यो । त्यस पटक अर्को पटकलाई भनेर अर्को नेता उठाएको थियो । उनले चुनाव जित्यो तर, चुनाव क्षेत्र कहिल्यै फर्किएन। जनता उप्रति रिसाएका छन् । स्थानीय उम्मेदवार नउठाएकाले थोरै भोटले मात्र जितेका थिए ।

उसले लोग्ने जोगिरामले टिकट पाउने र जित्नेमा शंका गर्ने ठाउँ देखिन । एकदिन सवैको पालो आउँछ भन्थे, आफ्नो पालो पनि आएकोझैँ लाग्यो उनलाई ।

आउने तिजमा सांसद् पत्नी भएर गलामा मंगलसूत्र र छड्के तिलहरी भिरेर माइत जाने इच्छाले मथिङ्गलमा मस्ति मार्न थाल्यो ।

सोच्दासोच्दै कतिखेर निद्रापर्यो उनलाई पत्तै भएन ।

भोलिपल्ट हिजोको जुठो भाँडा माझिन् । चुलोचौको, मझेरी र दैलो लिपपोत गरिन् । बस्तुभाऊलाई खोले पानी गरिन् । छोरीलाई जाउलो पकाइन् र खुवाइन् । लोग्नेलाई ओछ्यानमै चिया पुर्याउन पुगिन् ।

अघिपछि विहानै गालीको वर्षा गर्ने श्रीमतीले ओछ्यानमै चिया पुर्याउन आएको देखेर जोगीराम अचम्ममा परे ।

श्रीमतीको अनुहारमा एक किसिमको लाली पोतिएको थियो । त्यो झ्यालबाट पर क्षितिजमा देखिने घामको झुल्को भन्दा कम पारिलो थिएन ।

‘साँच्चि बुढा तिमीले टिकट त पाउँछौ नी ?’ यो प्रश्नमा जोगीरामले श्रीमतीमा बालपनको झझल्को देख्यो ।

‘अवश्य’ उसले श्रीमतीको चिउँडो उचाल्दै भन्यो ।

श्रीमतीले अंगालो हालूँझै गरी । उ पुलकित भयो ।

‘बुढी खाना बनाऊ । आज चाँडै जानुछ, दुई चारवटा टोल कमिटीको मिटिङमा पनि पुग्नु छ। ’

‘हवस ।’

उसले तुरुन्तै मानी । बिजुलीको बेगमा भातभान्छा तयार पारी । लोेग्नेलाई खुवाई । छोरी पनि अघिपछि भन्दा शान्त देखिई । ति अवोध बालिकाले पनि आमाबाबाको अतृप्त खुसी बुझेजस्तै गरी ।

जोगीराम खाइओरी निस्किए ।

राधिकाले घरको धन्दा अघि पछी भन्दा चाँडै सकिन् ।

टोलमा निस्किइन् । घरको सुरैमा छिमेककी मैया फेला परिन् ।

‘लोग्ने सांसद् उठ्ने हल्ला छ नी ?’

मैयाको प्रश्नले उसलाई झन् खुसी तुल्यायो ।

अँ । ‘कसरी थाहा पाउनु भयो ?’

‘गाउँमा हल्ला छ । यस पटक टिकट कन्फर्म छ रे ।’

यसले राधिकाको खुसीमा झन् उज्यालो थपिदियो ।

झमक्क साँझ परेपछि जोगिराम घरमा आए ।तर, उनको अनुहारमा हिजोको जस्तो कान्ति थिएन । अनुहार ओइलाएको सागझैँ गलेको देखिन्थो ।

‘किन बुढा निराश देखिन्छौ नी ?’

श्रीमतीको मायालू प्रश्नले उ किकर्तव्यविमूढ भयो ।

‘टिकट भीमसेनले नै हात पार्यो ।’

(स्रोत : Nepalpati)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.