~राजा पुनियानी ~
त्यो समयपीड़ा नै थियो जसले थामेको थियो
यौटा आदिम डरको खुनी आकाश ।
त्यो पीड़ाको नाममा कुनै शब्द उम्रिएन ।
त्यो पीड़ाको अनुहारमा बस
हल्लिरहेको सहर थियो ।
हल्लिरहेको बस्ती थियो ।
हल्लिरहेको हिमाल थियो ।
पागल घोड़ाको टाप सुनेपछि
बचेखुचेका मुटुहरू आफ्नै गला रेटिरहेका छन् ।
छोरा गुमाएको बाबुको हृदयको कम्पन नाप्ने खै कहाँ छ यन्त्र ?
आँसुको सागरमा डुबेको छ समस्त ज्ञानको नाउ ।
असुरक्षित समयको बगरमा पल्टिएका छन्
प्रकृतिको काँचो पाउले कुल्चिएका समवेदनाका लाशहरू ।
हल्लिरहेको पृथ्वीभन्दा हल्लिरहेको मन
कत्ति खतरनाक देखिएको छ यत्तिखेर ।
हल्लिएर ढलेका घरभन्दा क्षत-विक्षत छन्
हल्लिएर ढलेका मान्छेका सपनाहरू ।
सारा-सारा गीत
सारा-सारा आवाज
सारा-सारा भावना
प्रकृतिको मूडसामु कुरूप बनेको अवस्था हो एकाएक ।
सड़कछाप भोकले रेटेको छ समस्त दर्शनको गला
शून्य आँखाको नानीमा ।
इमानहीन लोभले फुल्याउँछ जब निष्ठुर फना
साँपभन्दा डरलाग्दो देखिन्छ मान्छेको मन ।
भीरको फूललाई आत्महत्याको इच्छा हुन्छ
जब भीरले उसलाई भीरबाट ओर्लिनू भन्ने आदेश दिन्छ ।
निर्माणकालको बालक मुलुकको चेतनामा जब
वास बसेको हो डरछेरूवा डर
ध्वस्त भएको हो
स्वाभिमानको धरहरा ।
थाकेका छन् मन ।
अनुहारहरू पुरिएका छन् दुख्न भुलिएका चोटहरूले ।
आँखा ढाकेको छ मौन चित्कारले ।
हातहरू लतपत छ जमिएको चिसो खुनले ।
अट्टेरी पाइलाहरू चर्किएका बाटोमा
अघि बढ़िरहेका छन् यत्तिखेर गरप-गरप-गरप ।
च्यातिएको गाउँको छात्तीमा भग्नावशेषबाट उम्रिएको छ
कहिल्यै हार नमान्ने मान्छेको सपनाको पानीधारा ।
धुलो सोहोर्दै खेतमा घस्रिरहेको आलुको बीउले पर्खिएको छ
क्रूर रातलाई निद्रा लागेको समय ।
यत्तिखेर अशान्त एभरेष्टबाट
आएका आवारा हावाका झोंक्काले काँधमा खिलेका छन्
सिन्धुपाल्चोक कोदारी गोर्खा पाटनका आकाशभरि
भुइँचालोमा मारिनुको नाममा
एक-एक गीतको उपहार ।
र अहिले १० रिक्टरको वेगमा हल्लिएको विश्वासको फूल
शान्त छ
अर्द्धमुदित बुद्धको आँखाजस्तै ।
भत्किएको शहरको थुप्रो चिर्दै टाउको उठाउँछ
एउटा सिँगाने बालक
जसले बोकेको छ एक हातमा चन्द्र, अर्कोमा सूर्य ।
रोइरहेको भक्तपुरको अनाम कलाकारको छायाँसँग
सुइसुइला लगाउँदै जसले भनिरहेको छ –
हामी थाकेका छौँ
तर हारेका छैनौँ ।
(स्रोत : Egkabita)
