कथा : त्यो झरी र यो झरी

~सुमन मञ्जरी~Suman Manjari

लगातार दुइ तिन दिन देखि परेको पानीले दिन रुझेको छ । घाम नदेखेको पनि कयौँ दिन भईसक्यो । यसरी लगातार रुझेका दिनहरूले मलाई बिगतको यादमा रुझ्न बाध्य पार्छ । त्यो बिगत अनि त्यो झरी जसको स्मृरतिमा म घण्टौँ हराउन सक्छु । अनी त्यै बिगत सम्झेर म हाँस्न सक्छु र टोलाउछु पनि । पाँच – सात वर्ष अघिको त्यो झरी आज पनि मेरो मनमा उतिकै ताजा भएर बसेको छ । त्यस पछि घटेका कयौँ राम्रा र नराम्रा कुराहरू मैले बिर्सिसकेँ हुँला । तर, त्यो झरी ! त्यो झरीका हरेक थोपा पानीहरू अझै ओभाईसकेका छैनन् मेरो मनमा । ताजा छ उस्तै छ ।

कुरा पाँच – सात वर्ष अघिको हो । त्यतिखेर मैले उसलाई भर्खर भर्खरै चिनेकी थिएँ । दुई चार भेटमै हामी धेरै नै नजिक भईसकेका थियौ । सुरु सुरुमा उसको थोरै बोल्ने र लाज मान्ने बानी थाहा पाउँदा हाम्रो सम्बन्ध यति नजिक हुन्छ भन्ने मेरो कल्पनामै आउँदैन थियो । तर, दिनप्रतिदिन मलाई उसको त्यहीँ बानीले आकर्षित गर्दै लग्यो ।

हाम्रो चिनजान भएको सायद एक महिना पुगनपुग भएको हुँदो हो त्यो झरीमा हामी सँगसँगै भिज्दा । त्यो भेटाई अनी भिजाई योजानाबद्ध पक्कै थिएन । आ-आफ्नै काममा निस्केका हामीले बानेश्वरमा एक अर्कालाई भेटेका थियौ । बसाई एकैतिर भएकाले सँगै जाऔँ उसले भन्यो । मैले नाइँ भन्नु आवश्यक त थिएन तर परिस्थिति हेरेर भनेँ – पानी परेको छ बाइकमा भिजिन्छ भैगो… म बस मै आउँछु । तर, उसले फेरी यसरी पानी परेको बेलामा सँगै हिंड्ने साईत जुर्ला या नजुर्ला ! जुरेको साईत किन बिगारछ्यौ भनेपछि नै म उसको बाइकमा बसेकी थिएँ । छाता ओडेर ।

छाता हावाले भाँचिन्छ ऐले, अनि फेरी तैँले भाँचिदिस्, किन्दे भनेर मलाई भन्ने हैन नि ! खुरुक्क बन्द गरेर नराखेर । खुबै बाइकमा छाता ओड्ने भएकी ! उसले यथार्थ बोध गराए पनि म किन उसका कुरा सुन्थेँ र बरु उल्टो भनिदिएँ – यो पानीले भिजेर म बिरामी भएँ भने उपचार तिमीले गर्नु पर्छ कुरा बुझ्यौ नि ! उसले जवाफ फर्काएन । पानी ठुलो परेको थियो । सडकमा बाढी सुरू भईसकेको थियो र त्यो अझै बढ्ने निश्चित थियो । साँझको बेला हामी झैँ केही मान्छेहरू रुझेरै पनि हिँडेका थिए भने केही ओतमा पानी रोकिने बेला कुर्दै थिए ।

शंखमुल तिरको ओरालो बाटो हुँदै पाटनला गल्ली छिचोलेर मंगलबजार निस्किने तयारीमा थियौ हामी । पानी त भर्खरै पर्न सुरू भएको थियो । तर बंगलामुखी मन्दिरबाट पाटन दरबार परिसर तिर लाग्दाको बाटो गाउँघरको भिरालो वा तर्पायँ तर्पायँ परेको खोलो झैँ देखिथ्यो ।

“फर्कौ यो बाटो जान हुन्न, बरु घुमेर जाऔँ उता माइतिघर जावालाखेलको ठुलो बाटो..” मेरो कुरा दर्केको पानीले मात्र सुन्यो । उसले सुनेर पनि नसुने जस्तो गर्यो कि ? उसको मनमा के थियो कुन्नी उसले बाइक फर्काउनुको सट्टा त्यै खोलारुपी बाटोतिर अघि बढायो ।

एई, पर्ख म हिंडेर जान्छु । म ठूलै स्वरमा कराएँ । उसलाई मोटरबाईक रोक्न लगाएँ र ओर्लेर छेऊ लागेर हिँडेँ । पानीमा आधा भन्दा बढी डुबेको बाईक सँगै ऊ बिस्तारै अघि बढ्दै थियो । गल्लीहरू छिचोलेर गाःबाहालको अलि चौडा सडक पुग्न पाए यो फोहोर पानीबाट छुट्कारा पाइन्थ्यो कि ! भन्ने मेरो आशा त्यति बेला निराश भयो जब गाःबाहालको माझमा सडक होईन धमिलो पानीको खोला देखियो । सडक भन्दा केही उँचोमा रहेको पसल जाने सिँढी सिँढी म हिँड्दै थिएँ । ऊ पानीमै थियो । बेलाबेलामा ‘खुच्चिङ’ को भावले उसलाई हेर्थेँ तर उसमा उदासी जस्तो केही भाव भेट्दिन थिएँ । ऊ सधैँ झैँ बिन्दास मूडमा थियो ।

अचानक उसले बाइकको सन्तुलन गुमायो र लड्न ठिक्क पर्यो । सडकमा ठूलै खाल्डो हुँदो हो । छेउको सिढिँमा उभिएकी मैले ऊ त्यो फोहोर पानीमा लडेको हेर्नू पर्ला भनेर हात बढाउँदै माथि आऊ भने । हात समातेर तान्न सक्छौ के.. भन्ने अपत्यारको भावमा उसले मलाई हेर्यो । अनि, तत्काल एउटा सानो झड्का दिएर मलाई आफू भएतिर तानेर पानीमा खसालिदियो । छेउछाऊका पसलेहरू हलल्ल एकै चोटि हाँसे । म न हाँस्न सके न ऊ सँग रिसाउन नै !

हाम्रो अवस्था साँच्चै दयनिय नै भएको थियो । वरपरका दुई तीन जना पसले दाईहरुले बाईक निकालेर अलि पर्तिर थोरै पानी जमेको ठाउँमा राखीदिनुभयो । ऊ भने अरु सँगै हलल्ल हाँस्दै थियो । तर मलाई भने दिक्क लाग्दै थाल्यो । ऊ माथि रिस खन्याउन पनि सकिरहेँकी थीइन । म चुपचाप जहाँको त्यही उभिरहेँ ।
‘अघि त भिजुँजा भन्ने कत्रो पिर थियो अब चैँ यै पानीमा डुबिरहन्छौ कि बाहिर पनि निस्कने ?’ खितित्त हाँस्दै ऊ मलाई जिस्क्याउँदै थियो । उसले समातेको हात झट्कार्दै फुत्काएर केही नबोली र कसैलाई नहेरी फटाफट पानी नभएको ठाउँ तिर पाखा लागेर बसे । ऊ भने अझै उतैतिर ती पसलेहरु सँग हाँस्दै थियो । ‘आउँनै हुँदैन थ्यो तँ खुबै ज्ञानी भएर आउनु परेको थियो नि भोग अब’ आँफैलाई झपारे ।

”मलाई गाली गरेको हो कि क्या हो ? मलाई गरेको गाली मैले नै सुन्न नपाउने यो त अली अन्याय भएन र भन्या ?” ऊ म भए तिर आयो । उसले यस्ता कुरा पनि जानेको रहेँछ । आज सम्म यो रुप कता लुकाएर राखेको रहेँछ मन मनै सोच्न थालेँ ।
‘कफी खाउ पहिले अनी जाउला है घर अब यसै भिजियो उसै भिजियो के हतारो हैन र ?’ फेरी उसैगरी खितित्त हाँस्दै भयो ।
‘अँ यो हालतमा कफी’ मेरो बोलीमा रुखोपन टड्कारै आयो । यता फोहोर पानीले सिकसिको लाग्ने र हातगोडा चिलाउने क्रम सुरू भईसकेको थियो ।

‘तिम्रो रिस हराउने कफी खुवाउँछु पर्ख ! तिमीलाई यो झरी जीवन भरी याद रहन्छ ।’ ऊ हिँड्यो ।

लुगा भिजिसकेकाले बस्न सक्ने अवस्थामा थीएन त्यसैले उसलाई पछ्याएँ । पाटन दरबार परिसर छेऊ मन्दिरको छानो मुनी ओत लागेर उभिएँ । दुबै हातमा कफी बोकेर ऊ आईपुग्यो र कफी म तर्फ बढाउँदै भन्यो ‘लाऊ, अनी एउटा कुरा भन त आजको दिनको यादमा आगामी दिनमा तिमी रिसाउछ्यौ कि हाँस्छ्यौ हुँ ?’

कफी लिदैँ घुरेर उसलाई हेरेँ तर जवाफ दिनू आवश्यक लागेन ।
कफी सक्यौ तर पानी उतिकै परिरहेकै थियो । भिजिएला भन्ने डर अब बाँकी थिएन । ‘जाने हैन घर जाडो भईसक्यो ।’ बाँकी रहेको रिस दबाएरै भने ।
“जाने हो… लौ हिँड । ” ऊ अघी लाग्यो म पछ्याउन थालेँ ।

बाटामा पर्ने आफ्नो घर समेत नपसी उसले मलाई मेरो सानो फ्ल्याट पुर्याँयो । भित्र आऊ वा एकछिन बसेर जाऊ भन्ने अवस्था थिएन किनकी हामी दुबै सम्पुर्ण भिजिसकेका थियौ ।
“घर गएर चाडै लुगा फेर्नू ।” आदेश कुरेको झैँ ऊ तुरून्तै उही बाटो फर्क्यो ।
यस्तो पानीमा पनि भिज्ने हो ? बिरामी भए के गर्ने लौ ? भन्ने खालका भनाईहरू एक्लो बसाइको फाईदा स्वरुप मैले सुन्नु परेन । खाना खाने मन थिएन । भिजेका लुगा धोएर सुकाउँने जाँगर पनि थिएन। चिसा लुगा बाथरुममा थुपारेर सिकसिको मेट्न नुहाएर म सोझैँ ओछ्यान तिर हाम्फाले ।

तुरुन्तै जाडो बढेको महशुस हुँदैथियो । ज्वरो आउन थालेको होला । आफूलाई पानीमा भिजेको फाप्दैन भन्ने जान्दा जान्दै पनि भिजेपछि यस्तै हो । आफैसँग कराएँ अरु कसलाई गुनासो गर्न सक्थेँ र ? दराज माथि पट्याएर राखेको जाडोको बाक्लो सिरक ओढेँ र सुतेँ भोली ठीक होला भन्ने आशामा । एकैछिनमा उसको फोन आयो ।
खाना पकायौ ? खायौ ? के खायौ ? भन्ने जस्ता उसका अनेकन सोधाईको एउटै जवाफ फर्काएँ – ‘तिम्रो जिद्दीपनको परिणाम भोग्दैछु । ज्वरो आ’को छ ।’ फोनमा उसलाई घुर्क्याउनु सम्म घुर्क्याएँ र फेरी सुतेँ । मन केही शान्त भयो । निदाउन लागेकी थिएँ या एक्कासी बढेको ज्वरोको असर थियो ढोका ढक्ढक्याएको आवाजले झस्किएर उठेँ ।

‘यो नसकेको बेलामा फेरी को मुन्ट्यो बिथोल्न सोच्दै ढोका खोलेँ । अगाडी ऊ देखापर्यो ।

‘खै ! ज्वरो धेरै नै आयो कि क्या हो ? निधार तिर हात लम्क्यायो ।’ उसको हात बिचैबाट पन्छाएर सोधेँ –
यो साँझमा किन आ’को फेरी ? पानी पनि रोकिएको हैन । आफ्नै सुरमा भने उसले सुन्यो कि सुनेन कुन्नी !
‘किन आउँनु हुन्न र ? जाउँ त उसो भए ?’ भन्दै उल्टै मलाई पो घुर्की लाउँदै हिंड्न खोज्दा सुनेछ भन्ने चाल पाएँ ।
‘ल भयो आऊ..’ ढोकाबाट हटेँ ।
‘हिँड..’ मलाई अघि लगाई पछ्यायो ।
ऊ सोफामा बस्छ । म फेरी सुतिदिन्छु ।
‘के साँच्चै ज्वरो आयो तिमीलाई ?’
‘हैन ख्याल ख्यालको ज्वरो हो । उसको सोधाईले झनक्क रिस उठ्यो । कोल्टे फेरेर सुतेँ ।
‘के खायौ त ?’ ऊ फेरी सोध्यो ।
‘केही न केही ।’
‘म सुप बनाईदिऊ ? ऊ चुप लाग्दैन । पानीमा भिजेको भएर एलर्जीको ज्वरो आको हो तातो सुप खाउ बिसेक हुन्छ । म सेफ हुन लायक मान्छे कतो मिठो पकाउन जान्या छु तिमीलाई के थाहा र ?’ ऊ आफ्नै तारिफ गर्दै किचन तिर लाग्छ ।

‘एई निदाएकी….उठ उठ मैले सुप बनाएको छु ।’ ऊ मलाई झक्झक्याउन आईपुग्यो ।
‘खान्न । खाने मन छैन । आँफै खाऊ । रिस देखाउने कोशीस गरेँ ।

‘म त खाईहाल्छु नि , म पनि भिज्या छु नि ! अनी म चै किन नखानु त हैन ?’ भन्दै चिनियाँ माटोको बुट्टे कचौरा मलाई थमाउँयो ।

भोक लागेकै थियो । भोक भन्दा धेरै जाडो । जाडो घटेको पनि थिएन । त्यसैले सुप चुपचाप खाएँ । बाहिर मन उसलाई रिस देखाउने कोशीस गर्दै थियो तर भित्री मन भने माया उमारिसकेको थियो ।

‘ल अब यो औषधी खाउँ भोली बिहान सम्ममा यो ज्वरो भागेन भने मलाई भन्नु । ‘ तातो पानी र औषधी दियो । आज्ञाकारी भएर खुरुखुरु औषधी खाएँ । ल अब सुत । उसले मायालु बोलीमा भन्यो ।
‘तिमीलाई घर जान पर्दैन ? तिमी जाऊ राती भईसक्यो ।’ मेरो मनमा लुकेको माया फुत्त बाहिर देखा पर्यो ।
‘म गईहाल्छु नि । पहिले तिमी सुत ।’
उसको जिद्दीपनको अघी मेरो सधै हार हुन्छ । र पनि त्यो हार मलाई मिठो लाग्छ । उसको कुरा मानेर चुपचाप सुतेँ ।
********
लगातार पानीको कुटाईले थाकेको रात बिदा माग्ने तर्खरमा थियो । पूर्वबाट सुर्यले आफ्नो आगमनको संकेत दिँदै थियो रातो भएर । ब्यूझेर पनि ओछ्यान छोड्ने मन थिएन मलाई । अघिल्लो साँझको ज्वरोको संकेत सम्म पनि बाँकी रहेको पाउँदिन । सट्टामा एउटा सुन्दर बिहानीको आगम भएको थियो । सुती सुती हिजोको साँझलाई एक पटक पुनः स्मरण गरेँ । एक्कासी उसको याद आयो । कती बेला घर गयो ? न ऊ पनि पो बिरामी पर्योण कि मन त्यसै त्यसै आत्तिन थाल्यो । फोन गर्छु सोच्दै फोन खोजेँ तर ओछ्यानमा मोबाइल फेला परेन । ओछ्यान छोड्न करै लाग्यो र छोडेँ पनि ।

मोबाइल खोज्ने धुनमा लागेका मेरा आँखाले भर्खरै देखेको भुइँको दृश्यमा विश्वास गरेनन् । आँखा मिचेर पुन: हेरेँ । भुँईको गलैचामा पछ्यौरा ओढेर हातको सिरानी लाएर मस्त निदाईरहेको थियो ऊ । नछोपिएको उसको अनुहार नियाल्ने रहर लागयो । छोटो कपाल निधार तिर झरेका, बाक्ला आँखी भौँ, हल्का बढेको पातलो दारी, समग्रमा मिलेको पातालो अनुहार । उसलाई हेरिरहेँ तर धितै मरेन । निष्कपट अनी मायालाग्दो देखियो उसको अनुहार । ऊ बिउँझला कि भन्ने डर लाग्यो । आफुले ओढेको सिरक तानेर पछ्यौरा माथि ओढाईदिएँ । ऊ केही चलमलायो तर निद्रा मै ।

नुहाइ धुवाइ सकेर आउँदा पनि ऊ निदाई त्यस्तै निस्फिक्र निदाई रहेको थियो । किचन पसेर दुई कप कफी बनाएँ । ब्रेड टोस्ट गरेर ठीक्क पारेँ । फर्केर हेर्न आएँ तर ऊ निदाई नै रहेको थियो । निदाई रहेको उसलाई गहिरिएर नियाँले । निकै आत्मिय लाग्यो । आफ्नो लाग्यो । हिजोको उसका क्रियाकपालहरू बद्मास बालकको झैँ मीठो लाग्न थाल्यो ।

‘एई उठ…!’ सिरक बहिरैबाट घच्घच्याएँ ।
आँखा खोल्दै बोल्यो -‘गूड मर्निङ !’
‘गूड मर्निङ, अझै पुगेन निद्रा ? कति सुत्न सकेको ।‘ हाँस्दै सोधेँ ।
‘पुग्यो नि अब । खुब, ब्युँझाईदिने आफू अनि आफैँ निद्रा पुगेन रे !’ मायालु तर घुर्क्याएको बोली बोल्यो।
हाँसेँ मात्रै केही बोल्न आवश्यक लागेन । बरु एकटकले उसलाई हेरेँ ।
‘के हेरेकी नि त्यसरी पहिले कहिल्यै नदेख्या जस्तो….. खै.. !’ ऊ उठेर बाथरुम पस्यो । म भूत,वर्तमान र भविष्यको दोसाँधमा उसैसँग हराउँदै ब्रेक फास्टका लागि टेबलमा उसको प्रतिक्षामा गर्न थालेँ ।

*******

आज वर्षौ पछिको यो झरीमा मैले उसले त्यो झरीमा सोधेको प्रश्नको जवाफ भेट्टाएकी छु । तर, दुर्भाग्य ! यो झरीमा म एक्लै छु । झरीमा मलाई भिज्न कर गर्ने ऊ म सँग छैन । छ त केवल ती दिनका याद अनी उसको त्यो बद्मासी भित्रको मायालु व्यवहार । आज उसलाई भन्न मन लागेको छ कि – त्यो झरीको सम्झनाले म भित्र रिस होईन खुशी ल्याउँछ । तिम्रो आफ्नोपन याद आउँछ । त्यसै गरी फेरी फेरी रुझ्न मन लाग्छ । हिजोआज झरीमा नजाँनिदो किसिमले उसको प्रतिक्षा गर्न मन लाग्छ । पहिले उसको करले रुझेकी थिएँ अब रहरले रुझ्न मन लाग्छ । अचेल उसलाई सोध्न मन लागेको छ – एई बद्मास ! तिम्रो ठाउँमा झरी पर्दा तिमीलाई त्यो झरी याद आउँछ कि आउँदैन नि हुँ ? मलाई सम्झन्छौ कि बिर्सिसक्यौ नि ?!

(स्रोत : Egulfnepal)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.