कथा : त्रासदीपूर्ण रात

~परशु प्रधान~Parashu Pradhan

मोबाइलमा आइरहेको चर्को घण्टीले म अचानक तर्सिएर ब्यूँझे । आँखा खोलें– गेष्ट हाउसको यो कोठा अन्धकार छ । बाहिर सडकमा कुकुरहरु कराईरहेछन् । भित्र सामसुम छ – निर्जीव अन्धकार । बल्लतल्ल हात पु¥याएर विजुली बालेर हेरें –ठ्याक्कै बाह्र बजेको छ । अनि पल्लो पलङ्गमा राति सँगै सुतेकी आसा छैन । बजिरहेको मोबाइल उसैको हो । मेरो मोबाइल त अफ गरेर सुतेकी थिएँ । मोबाइल हेरेँ – विदेशबाट आएको त्यो नम्बर छ । फेरि मोबाइल बज्यो –बजिरह्यो । उठाउँ कि नउठाउँ – म दोधारमा परेँ । कुनै अर्जेन्ट नभई यो मध्य राति कसले फोन गर्छ र १ साथी बाथरुममा गएको जस्तो लागेन । म बाटो हराएको कुनै बटुवा झैं भएँ ।

तर फेरि फोन बज्यो, बजिरह्यो । फोन उठाउन मैले आफ्नो धर्म ठानेँ । भनेँ– हेलो १ हेलो ११

“आसा हो …? ” यो कुनै लोग्नेमान्छेको स्वर थियो
“होइन – म उहाँको साथी । हामी यस नयाँ शहरमा आएका छौं – यौटा साहित्यिक कार्यक्रममा । उहाँ शायद बाथरुम जानुभएको जस्तो लाग्यो ।” – मैले जवाफ दिएँ ।

“ म पाँच दस मिनेटपछि फेरि फोन गर्छु भनिदिनुहोला । तपाई को नि ! ”

“म सुषमा – उहाँको साथी । हुन्छ – म भनिदिन्छु । फोन गर्नुहोला । ” मैले ढाँटे जस्तो लाग्यो ।

म आफ्नै बिछ्यौनामा फर्के । यो मध्यराति नयाँ अपरिचित शहर । आसाले केही नभनी जानु हुने थिएन । फेरि मोबाइल यहीं छ । कि कसैले अपहरण गरे । यसबीच आसाको गतिविधि बारे आफूभित्र कुरा खेलाएँ ।

आसा झापाकी । अझ दार्जीलिङ्गकी । हाई फाई र फ्रयान्क केटी । श्रृङ्गार पटार र साजसज्जामा एक नम्बर । संसार बुझेकी छे । नजानेको विषय केही छैन । गीत–संगीत–साहित्य सबै बुझेकी । प्रेमका सुन्दर गजलहरु लेखेर राजधानीको साहित्यिक माहौल थर्काएकी छे । कुरा गर्न र बनाउन माहिर छे – देशका नेता जस्ता १ विहान यौटा कुरा गर्छे, बेलुकी ठिक उल्टो । कहिले बोर्डिङ्गमा अंग्रेजी पढाउँछु भन्छे– कहिले नेपाली । कहिले क्याम्पसको बयान गर्छे, कहिले फेन्सी कलेजको । ऊ कहिले कहिं नभएको धन सम्पत्तिको कुरा गर्छे– कहिले गरिवीको ।
फेरि फोनको घण्टी बज्यो, एकनास बजिरह्यो । घडी हेरें –१ बजेतिर सानो सुई जान लागेको छ । कस्तो धर्म संकट– फोन उठाउँ कि नउठाउँ ! उठाउँ – के भनेर जवाफ दिउँ । न उठाउँ –भर्खर कुरा गर्छु भनेको – आसाको श्रीमान्ले के ठान्लान् । फोनको सानु घण्टी पनि रातको सन्नाटामा ठूलो घण्ट जस्तो बज्छ । जे पर्ला – आफूले कुनै गल्ती गरेको छैन । जे पर्ला – उठाउँछु ।

“हैन – आसासँग कुरा गरुँ भनेको । अझ बाथरुमबाट निस्केकी छैन – आधा घण्टा भइसक्यो । कस्तो गजबको आइमाइ हो र? ” – उताको पुरुष स्वरले थर्काउँछ । यता आफ्नो मन बाढी आएको खोला जस्तो भएको छ । म बोल्दिन । लोग्ने–स्वास्नीको सम्बन्ध मैले गर्दा बिग्रला भन्ने आफूलाई डर छ । यसबीच उताबाट आदेशात्मक स्वर आउँछ – म अब फोन गर्दिन । ऊ हराएकी त छैन बहिनी ! कि गुण्डाहरुको फेला परि ।
“ मलाई केही थाहा छैन ।” उताको फोन बन्द हुन्छ । अब भन्ने के १ आसा साथी हो – मिल्ने साथी । पहिलो पटक यो शहरमा आएका छौंं – आठ दस जनाको दलबल सहित । एक जना पुरुष – साथीसँग आँखा जुधाएर मस्त भएर गफ गरिरहेकी आसाको अनुहार सम्झेँ । कहिले एकदमै गम्भीर नदी जस्तो, कहिले अत्यन्त उच्छृंखल – के हो ! के हो ! ……..।
भो ! अर्काको व्यवहार र चरित्र सम्झेर आफ्नो निद्रा बिग्रने भयो । सुत्न बल गर्छु – निद्रा आँखाबाट भागिसकेको छ । अगि दिउँसो मात्र बाटोमा आउँदाको एक दुई प्रसङ्गले नराम्ररी झस्काउँछ । तेर्सो बाटो सिद्धिएर हामी चढेको गाडी ओरालो लागेपछि स–साना बस्तीहरु देखिएका थिए । यौटा सिङ्गो पहाडमुनि बगिरहेको खोला देख्दा रमाइलो लाग्थ्यो । तर पहाडका जङ्गलहरु सिद्धिएर बुटाबुटी मात्र बाँकी देख्दा राष्ट्र छिट्टै मरुभूमिमा रुपान्तरण हुन लागेको आभास हुन्थ्यो । एक्कासी आसा कराई – ए गुरुजी ! गाडी रोकौ, एकै क्षण रोकौं । गाडीमा सँगै आएकाको ध्यान एक्कासी भङ्ग भयो – कुनै दुर्घटना पो हुन लाग्यो कि कसो भनेर । तर त्यस्तो केही देखिएन । गुरुजीले गाडी रोक्नुभयो । एक्कासी हामी सबैको आवाज आयो – गाडी किन रोकेको र?

“बाँसको कलिलो तामा त्यहाँ देखियो । अलिकति काटेर गाडीमा राखौंन । भरै म मीठोसँग पकाउँछु ।” – यो नारी स्वर थियो आसाको ।
“हुन्छ हुन्छ लौ, अलिकति लगौं ”– गाडीभित्रबाट आवाज आयो ।

तामा भन्यो कि मेरो त मुख रसाएर आउँछ । अर्को स्वर सुनियो

“ म काटिदिन्छु लौ ।” अर्को स्वर कस्सियो ।

यौटा बूढो स्वरले सबैलाई सचेत गरायो – “अर्काको बारीमा जोगाएर राखेको बाँसको टुसा काट्दा घरवालाले खुकुरी लिएर छोप्तैन । ए गुरुजी ! गाडी बढाउँ ….”

गुरुजीले गाडी अगाडि बढाए । हाम्रो गाडी एकनाससँग ओरालो लाग्यो । अब पहाड समाप्त भएर तराईको फाँट देखा प¥यो । कहाँको पहाडी दुक्खी जीवन १ कहाँ तराईको रमाइलो उब्जनी हुने फाँट । अब हामी पुग्न पर्ने शहर केही किलोमिटर मात्र बाँकी थियो । सुविधासँग नै गाडीमा आइयो भन्ने सबैले अनुभूति गरे ।

त्यही नारी स्वरले एकनास, यौटा सुरमा गइरहेको यात्रालाई फेरि विथल्यो –होईन गुरुजी ! केही क्षण त रोक्नै प¥यो ।
पुरुष स्वरले साथ दियो – हो ….. हो …. यसो पानी पनि फालौं । गाडी रोकियो – हामी सबैको ध्यान आसातिर नै गयो । गाडीको फ्रन्ट सिटबाट उठेर ऊ सरासर यौटा खेतमा लहलहाएको फूलकोपी पो उखेल्न लागी । हेर्दा हेर्दै दुई चारवटा उखेलेर झोलामा राखी र बहादुरीका साथ आफ्नो सिटमा फर्की । हामी मध्ये केहीले अपराधबोध ग¥यौं । बाटोमा स–साना स्वरहरु आए – विचरा गरिब किसानले लाएको काउली १ यसो गर्न नहुने ।

“आसाजीले फ्रिमा पाए विष पनि खाने रहिछिन् ।” गाडीमा हाँसोको फोहरा छुट्यो ।

निदाउँ भन्छु, निदाउनै सक्तिन । कस्ता आँखाहरु हुन् – आफू किन आसा जस्तो हुन सकिन, तर त्यस्तो नहुनु नै बेस । राजधानीमा बाँच्नुसँग संघर्ष गर्दैछु । आफ्नो तलब मात्र बढ्दैन, बाँकी सबै बढ्छ । केटाकेटीको फिस, खाद्यान्न सामग्री, घरभाडा छोइसक्नु छैन, भाउ आकाशिइसक्यो ।

यी वाहियात कुरा किन सम्झनु । हन को सँग कहाँ गइहोली यस्तो राति । आसा ! कत्तै केही भइहाल्यो भने पहिलो साक्षी म नै हुनुपर्छ – आफ्नो साथी –भाइको हेरविचार नगर्ने भनेर । फेरि त्यही आसाको अनुहारले, स्वरले झकझकाउँछ – ए सुषमा १ म त आज पार्टी खाएर मस्त छु । यौटी साथीको बिहेको पार्टी – फाइब स्टारमा । यसो चुस्की लगाएको एक बोतल वाइन सिध्याइएछ । के कसरी घरमा आइपुगें – थाहा छैन । म सुन्छु र भन्छु – राम्रो गरिछयौ आसा ! सँधै यसरी पार्टी खान पाउनु, कत्ति भाग्यमानी तिमी । आफु त ….
“ अर्को पार्टीमा लिएर जान्छु – नाई न भन्नु नि !”

त्यो लरबरिएको स्वरले आफूलाई केही सोच्न र सम्झन बाध्य गराउँथ्यो । फेरि कुनै रात उसको फोनको घण्टीले मलाई वाक्क बनाउँथ्यो । अलिकति वाइनको धङधङीमा ऊ आफूलाई विर्सेर भन्थी – म त बूढाको मतलब राख्तिन । आज एक जनासँग नगरकोट गइयो । जिन्दगीलाई भोग्न पनि जान्नुपर्छ सुषमा १ तिमी त साँच्चै लाटी छौं गाउँले । म सँग यसको कुनै जवाफ थिएन । किनभने डलर कमाउन विदेश गएको लोग्नेको आसा र विश्वासमा आफ्नो जवानी काटिरहेकी थिएँ । हामी दुई संयोगले साथी भएका छौं , मित्रता राम्रै गाँसिएको छ । आफूले भोगेको, देखेको सबै कुरा सुनाएर ऊ शायद हलुङ्गो अनुभव गर्थी । म भने प्रत्येक घटनाको वृत्तान्त सुनेर भिजेको चरा जस्तो हुन्थें – जसको कुनै गँुड छैन, बास छैन ।

अब त मिरमिरे उज्यालो भयो कि भनेर घडी हेर्छु – चार बज्न लागेको छ । आसा कत्तै कोहीसँग बाहिर गएकी छे भन्ने कुरामा आफू विश्वस्त हुन्छु । उसका थुप्रै ब्वायफ्रेन्डहरु छन् र सबैसँग रमाइलो जीवन काटिरहिछे भन्ने कुरामा मलाई शंका छैन । तर आसाको लोग्ने…. विचरा महासागर अमेरिकामा राम्रोसँग जिउनुको पौडी खेलिरहेछ । एक साँझ उसैले भनेकी थिई – हाम्रा बूढा अमेरिका जाने भए ।
“के कसरी ?…. ” मैले उत्सुकता राखेकी थिएँ ।

“माओवादीले घर जग्गा सबै लुटेर लगे, राजनैतिक शरण पाउँ भनेर डकुमेन्ट मिलाएर जानुभयो । पैसा भएपछि यो देशमा जे पनि मिल्छ, गर्न सकिन्छ सुषमा ! ”

“हो र ! … म शंका गर्थे ।

“ तिमी र म सँगै अमेरिका जाऊँ । अलिकति रकम खर्च गर । मिलाउने जिम्मा मेरो …” यसरी हाँस्थी आसा । त्यही आसा आज रातभर हराई…. केही दूर्घटना वा अनर्थ भएको भए …..।” मेरो मन थरर काँप्छ – तर नबिराउनू, नडराउनू भन्छन् ।

यस कार्यक्रममा म नआएको भए पनि हुन्थ्यो । कुनै अनर्थ हुने हो कि ? भयले त्रस्त छु । साथी आसाको घर–परिवार बिग्रने हो कि ! मनमा अनेकौं शंका उपशंका आउँछन् । पाप चिताउनु त हुन्न, हिजो गाडीमा सँगै आएको महापुरुषसित आसाले नयाँ हनिमून मनाई भन्ने लाग्छ । रुपैंया पैसाको मामला पनि आसा कमजोर छे भन्ने साथी – हल्ला सुनेकी थिएँ । अनेकौं प्रलोभन दिएर ऋण रकम हात पारेपछि दातासँग नभेट्ने, भागी हिँडेका धेरै घटना–दूर्घटनाहरु सुनेकी थिएँ । बूढा भर्खर भर्खर पुगेर यसो हातमुख जोर्न लागेका होलान्, यहाँ आसाले अमेरिका पु¥याईदिने प्रलोभनमा केहीसँग मह चाटिसकेकी घटनाले कस्तो मोडमा लाने हो भनेर ऊ भन्दा म बढी डराउँथे ।

म स्वयम् बाढीले फ्याँकीदिएको किनाराको काठ भएको छु । यस लामो जिन्दगीको गाडी कसरी हाँक्ने होला भनी संत्रस्त छु । धेरैले अनेकौं प्रस्तावहरु राख्छन् , विविध आश्वासनहरुको सेलरोटी बाँड्छन् । म के गरुँ रु कसलाई विश्वास गरुँ ? अनि के आधारमा विश्वास गरुँ । इजरायलमा केयर गिभरमा पठाईदिनेहरु पनि छन्, दक्षिण कोरियामा कोरियनहरुसँग शादी गराईदिने शुभचिन्तकहरु पनि नभएका होइनन् । तर कुनै निश्चित निर्णय गर्न सक्तिन । मेरा लागि हित चिताउने बा–आमाहरु सानैमा माथि गइसके । दाजुभाई त्यस्तै उस्तै हुन् । अनि म…। अनि म झकाएछु । कोठाबाहिरको बेल बजेको सुनें । जुरुक्क उठें र ढोका खोलें । लगभग उज्यालो भइसकेको रहेछ । “ उठिसक्यौ सुषमा !”
“विहानै उठेर चिया खान निस्केकी थिएँ । कहाँको रातभर हराउनु !…”

आसाले सिधै ढाँटी । तिम्रो मोवाइल हेर – बूढाले अमेरिकाबाट राति फोन हानेर हैरान…। ” मैले भनेपछि आसाको अनुहार निलो भएर आयो ।
“हेरन ! राति यसो पार्टी खान गएकी…। मोबाइल त्यहीं छुटेछ ।” – आसाले फेरि ढाँटी । मैले बुझेर मुस्काएँ मात्र । मेरो मुस्कानलाई शायद बुझेर होला उसले फेरि कुरा बनाई । ऊ मिनेट मिनेटमा कुरा बनाउन सक्छे भन्ने मलाई थाहा थियो ।

फेरि ढोकाको घण्टी बज्यो । आसाले खोलिदिई । “ गुड मर्निङ्ग मेडमहरु ! मोर्निङ्ग टी…” होटेल ब्वायले टेबलमा चिया राखेर सोध्यो – “मेडमहरुको ब्रेकफास्ट कहाँ हुन्छ र के के लिनुहुन्छ ?”

हामीलाई थाहा छैन, हामीलाई यहाँ ल्याएर राख्नेलाई सोध – मैले भनें । अनि अनायास मेरा आँखा आसाको आँखामा – अनुहारमा पुगे । ऊ एक क्षण अत्यन्त गम्भीर भई । तुरुन्तै अमेरिकामा फोन गरी – ‘डियर ! के गर्दै हुनुहुन्छ र ?’ …।

‘साँझ पर्न लाग्यो । डिनरको तयारीमा छु ।’ यो जवाफ मैले पनि सुनें

‘राति फोन गर्नु भएको थियो ? ’ – उसले सोधी ।

‘हो …। तर तिम्रो मोबाइल थियो, तिमी थिएनौं, राति कहाँ गएकी थियौं ? !!!।’

‘कहाँ जानु । हेरन १ होटेलको खाना…। अचानक झाडा बान्ता लागेर अस्पताल गएँ । इमरजेन्सीमा बसेर अहिले बिहान आएर डियरलाई फोन गरेकी …।’ उसले रातको राम्रै स्पष्टीकरण दिई – सरकारी कर्मचारीले जस्तो ।

‘अहिले कस्तो छ र? …। ’ बूढाले चिन्तित हुँदै भन्यो ।

‘ ल रातभर सेलाइन पानी ! अहिले अलि ठिक भएर आएकी । दिउँसो यहाँ भब्य साहित्यिक कार्यक्रम छ । साँझतिर काठमाडौं फर्कन्छौं होला, दस बाह्र जनाको टिम नै छ…।’

–उसको अनुहारको रङ्ग बदलियो । अर्थात राति नभेटेकोमा बूढाले सिरिएस्ली लिएनछन् भनेर ऊ ढुक्क भई ।

एकै छिनमा टोलीका अरु साथीहरु कोठामा आएर खबर गरे – बिहानको नास्ता अरु नै होटेलमा छ रे ! तपाईहरु तयार हुनोस् …

‘हामी दुई जना अन्यत्रै पाहुना हुन जान्छौं । तपाईहरु जानुहोला …।’ आसाले भनी र मेरो अनुहारमा हेरी । राति हराएको कुरा म बाट फुस्केला भनेर ऊ सर्तक भएकी जस्तो लाग्यो ।

‘तिमी डराउनु पर्दैन आसा १ म तिम्रो सिआईडी होईन, साथी हूँ । तिम्रो कुरा बाहिर भन्दिन ल …। किरिया खान्छु ।’ – मैले उसलाई आश्वस्त गराएँ । मलाई लाग्यो, बूढा बूढीको सम्बन्धलाई म किन बिगारीदिऊँ । यो उनीहरुको बिल्कूल निजी मामला हो ।

‘त्यसैले तिमीलाई राम्रो रेष्टुँरामा ए वान नास्ता खुवाउन लागेकी …। ल हिँड ।’ आसाले ढोका बन्द गरी । हामी बाहिर निस्क्यौं र राम्रो रेष्टुँराको खोजीमा लाग्यौं । तर म भित्र, मेरो अन्तरमा लागिरह्यो – आसाको लोग्नेसँगको बैवाहिक सम्बन्ध के यसरी सँधै रहला …।

(स्रोत : EverestDainik)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.