~ध्रुव सापकोटा~
महिला कुरा बढी गर्थी । काम कम । पुरुष काम बढी गथ्र्यो । कुरा कम । ‘मिठो बात गर न ।’ महिला भन्थी ।
‘मलाई मिठो बात गर्न आउँदैन ।’ पुरुष भन्थ्यो ।
‘मिठो बात गर्न नजान्ने पनि कोही मर्द हुन्छ ?’ महिला भन्थी ।
‘म के मर्द होइन त ?’ पुरुष प्रश्न गथ्र्यो ।
‘मलाई के थाहा ?’ महिला भन्थी ।
‘काम गर । काममा ध्यान देऊ ।’ पुरुष भन्थ्यो । पुरुषले तत्काल कुरा मोड्यो, तिनलाई अनौठो लाग्यो । कुराबाट भागेको पुरुष, यो तिनको ठम्याई थियो । तिनी काममा तल्लीन हुन्थिन् । यो तल्लीनता देखावटी थिएन । जबर्जस्ती काममा तिनले आफूलाई संलग्न गराएकी थिइन् । काम तिनका लागि प्रिय थिएन । यो तिनको काम गराईबाट बुझिन्थ्यो । कुनै बाध्यता छ तिनको सामुन्नेमा तेर्सिएको । त्यही बाध्यताले तिनलाई यहाँसम्म तानेको छ । धेरै समय काममा ध्यान दिन मनले रोक्थ्यो । कुरामा फर्कने दाउ हेर्थिन् ।
‘आज म रातभर सुत्न सकिनँ ।’ महिला आफ्नो लयमा फर्किइन् ।
‘के भयो ?’ पुरुषले तिनलाई साथ दियो ।
‘लोग्नले ओछ्यान मुत्यो ।’ तिनले भनिन् ।
‘केटाकेटी हो र तिम्रो लोग्ने ?’ पुरुषले प्रश्न गर्यो ।
‘केटाकेटीको बाबु हो मेरो लोग्ने ।’ महिलाले भनिन् ।
‘बाबु नै हो त ?’ पुरुषले अविश्वासको बीउ छर्यो ।
‘बाबु भएर पनि मुत्यो ।’ महिलाले आफ्नो कुराबाट पछि हट्ने छाँट देखाइनन् ।
‘नचाहिँदो कुरा नगर । काम गर । काममा ध्यान देऊ ।’ पुरुषले भन्यो ।
‘कसम । मैले ढाँटेकी होइन ।’ पुरुषलाई विश्वास दिलाउन आवश्यक ठानिन् ।
कसम खाएपछि ऊ सोच्न बाध्य भयो । एउटा दृश्य उसको सामुन्नेमा आयो । लोग्नेस्वास्नी एउटै खाटमा सुतेका छन् । दुवै मस्त निन्द्रामा छन् । स्वास्नीको शरीरमा तातो धारा चल्छ । तातो धेरै समय रहँदैन । चिसो हुन्छ । त्यो चिसोले तिनलाई ब्युझाउँछ । महिला बत्ती बाल्छिन् । तिनको शरीरमात्र होइन, ओछ्यान पनि पूरै भिजेको छ, तिनलाई सिकसिको लाग्छ । लोग्नेको मुत गन्हाउँछ । बूढो मुत !
‘तिमी पनि केके कुरा गछ्र्यौ केके ।’ पुरुष भन्छ ।
‘मलाई त बान्ता आऊलाजस्तै भयो ।’ महिला भन्छिन् ।
‘आफ्नै लोग्नेको मुत त हो नि । अर्काको होइन ।’ पुरुष भन्छ ।
‘मुत त मुत हो नि । त्यसमा आफ्नो–अर्काको भन्ने हुँदैन ।’ महिला भन्छिन् ।
‘अहिले भने व्यावहारिक कुरा गर्यौ ।’ पुरुष भन्छ ।
‘साबुनले मलीमली नुहाएपछि मात्र सिकसिको गयो । अहिले पनि त्यो दृश्य सम्झँदा वाकवाकी लाग्छ ।’ महिला भन्छिन् ।
महिला काममा जहिले पनि ढिलो आउँछिन् । समयमा तिनी काममा आएको उसलाई थाहा छैन । तिनी आउँदा पुरुष काममा लागिसकेको हुन्छ । यसबारेमा पुरुषले महिलासँग प्रश्न गरेको छैन । तिनीसँग गुनासो पनि गरेको छैन । दुई बज्छ । तिनीहरू खाजा खान निस्कन्छन् । खाजा खान कन्जुस्याइँ गर्दैनन् । पैसा दुवै जनाको उसले नै तिर्छ । एक हप्ता बित्छ ।
‘मलाई त असजिलो लाग्यो ।’ महिला भन्छिन् ।
‘केको असजिलो ?’ पुरुष भन्छ ।
‘कति तिम्रोमात्र खानू ?’ महिला भन्छे ।
‘के भो त, भएको बेलामा तिमीले तिरे भइहाल्यो नि ।’ पुरुष भन्छ ।
ज्याला पाएको भोलिपल्ट पनि खाजाको पैसा पुरुष नै तिर्छ ।
‘आज त म तिर्छु भन्ठानेको । हिजो बुझेको रकम छोराछोरीको किताब किन्दा नै सकियो ।’ महिला भन्छिन् ।
काममा ढिलो आउने त महिलाको विशेषता नै हो । आज अझ ढिलो भयो । उसले केही भनेन ।
‘नरिसाऊ है । आज धेरै ढिला भयो ।’ महिलालाई संकोच लागेछ, भनिन् ।
‘तिमीसँग रिसाएको कहिले छु र ?’ पुरुष भन्छ ।
‘एउटै ठाउँमा काम गर्ने । तिमी भने समयमा आउने । म भने ढिलो ।’ महिला भन्छिन् ।
‘आज के भयो त ?’ पुरुष भन्छ ।
‘आज म पर सरेको चौथो दिन हो । बिहान उठेर नुहाइधुवाई गर्नुपर्यो । हतारहतार छोराछोरीलाई खाना बनाउनुपर्यो । उनीहरूलाई स्कुल पठाएर अनि आफूले खाना खाई, भाँडा माझी हतारहतार निस्केकी ।’ तिनले भनिन् ।
‘अनि यस्तो अप्ठ्यारोमा लोग्नेले सहयोग गर्दैन ?’ पुरुषले प्रश्न गर्यो ।
‘त्यो मान्छे त पूरै खत्तम छ ।’ महिलाले भनिन् ।
‘तिमीलाई अप्ठ्यारो परेको हेरिरहन्छ त ?’ पुरुषको प्रश्न छ ।
‘उल्टो बाहिर निस्कन्छ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमीले भन्न पर्दैन ?’ पुरुष भन्छ ।
‘कति भन्नु ?’ त्यो मान्छेको बारेमा कुरा गर्दा रिसमात्र उठ्छ ।’ महिला भन्छिन् ।
तिनीहरू खाजाघरमा पुगेका छन् । खाजा खान्छन् । पैसा ऊ नै तिर्छ । सुरुसुरुमा संकोच लाग्यो भन्थिन् । अब यो संकोच पनि हटिसकेको छ ।
ऊ काममा लागिसकेको छ । विश्वास छ, ढिलो भए पनि आउँछिन् ।
‘हेर न चिन्तामाथि चिन्ता थपियो ।’ महिला भन्छिन् ।
‘ठूलो चिन्ता, के हो भन न त ?’ पुरुष भन्छ ।
‘घरबेटीले डेरा खोज भन्यो ।’ महिलाले भनिन् ।
‘घरबेटीलाई चित्त दुख्ने के काम गर्यौ त ?’ पुरुषले भन्यो ।
‘समयमा भाडा कहिल्यै दिनुछैन । उसले पनि कति सहोस् ?’ महिलाले भनिन् ।
‘भाडा माफ हुने होइन । समयमा किन नदिने ?’ उसको प्रश्न छ ।
‘भाडा पनि मैले तिरोस् भन्ने होला नि ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमीले तिरे भैहाल्यो नि ।’ पुरुष भन्छ ।
‘छोराछोरीको फी, घरको खर्च अनि आफ्नो खर्च । मेरो यो कमाइले कति पुग्छ । तिमीलाई थाहा नै छ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘घर उसको हो । तिमी टाउको नदुखाउ । उसकै जिम्मा छोड ।’ पुरुष भन्छ ।
…
ऊ काम गरिरहेको छ । तिनी आइपुगेकी छैनन् । धेरै ढिलो भइसकेको छ ।
‘तिमी आज त आउन्नौ भन्ठानेको ।’ पुरुष भन्छ ।
‘आउने मन नै थिएन । बाध्यताले आएँ फेरि । साँच्चै भनौं ? मलाई त काम गर्ने मन नै छैन । जबर्जस्ती गरिरहेकी छु ।’ तिनी भन्छिन् ।
‘एउटा कुरा भनांै ?’ पुरुष भन्छ ।
‘भन न ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमी आफ्नो लोग्नेसँग पटक्क सन्तुष्ट छैनौ होइन ?’ पुरुष भन्छ ।
‘हो, तिमीले ठिक भन्यौ । लोग्नेको अनुहार देख्यो कि मलाई रिसमात्र उठ्छ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘साँचो भनेको कि मलाई खुसी पार्न भनेकी ?’ पुरुष भन्छ ।
‘साँचो भनेकी ।’ महिला भन्छिन् ।
‘यसमा झुटको प्रतिशत ठ्याम्मै छैन ?’ पुरुष भन्छ ।
‘दुःख–सुखका कुरा गर्ने मान्छेसँग म किन झुटो बोल्थेँ ?’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमी मसँग आउँछ्यौ त ?’ पुरुषले प्रस्ताव राख्यो ।
‘तिमीसँग ?’ तिनले आश्चर्य मानिन् ।
‘हो । मसँग ।’ पुरुषले भन्यो ।
‘ठट्टा नगर ।’ महिलाले भनिन् ।
‘मलाई तिमीले लंगडो देखेर बिहेको लागि अयोग्य ठानेकी ?’ पुरुषले आफ्नो बाहिरी कमजोरी उदांगो पार्यो ।
‘यो त तिमीले मलाई बताउन नै पर्दैन ।’ महिलाले भनिन् ।
‘तिमीले मेरो यो अवस्थाको बारेमा सोधेकी छैनौ । पोलियोले गर्दा मेरो बाल्यकालदेखि नै एउटा खुट्टा सुकेको हो ।’ पुरुषले जानकारी दियो ।
‘तिमीले यो कुरा पहिले कहिले पनि भनेका थिएनौ ।’ महिलाले भनिन् ।
‘मेरो खुट्टा कमजोर भए पनि तिमीलाई पाल्न सक्छु ।’ पुरुष भन्छ ।
‘मलाई त तिम्रा कुरा पत्यार लागेन ।’ महिला भन्छिन् ।
‘बिहे गर्ने उमेर घर्केपछि पनि एक्लो देखेर तिमीलाई त्यस्तो लागेको होला ।’ पुरुष भन्छ ।
‘अझै पनि तिम्रो प्रस्तावमा विश्वास छैन ।’ महिला भन्छिन् ।
‘मलाई कुरूप देखेर तिमीलाई विश्वास नलागेको हुनसक्छ । यो अनुहारको टाटो जन्मजात होइन । आगोले पोलेको हो । त्यो पनि केटाकेटी उमेरमा नै ।’ पुरुष भन्छ ।
‘होइन–होइन । मैले बाहिरी आवरणका कुराले तिमीलाई अस्वीकार गरेकी होइन । तिमी मनका सफा छौ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमीलाई ढाँट्ने कुरा केही छैन । मेरो यो संसारमा जन्म दिने बाबुआमा छैनन् । म केटाकेटी हुँदै बितेका हुन् । एउटा दाजु छ । त्यो पनि कतारमा छ ।’ पुरुष भन्छ ।
‘तिम्रो पहाडमा के छ त ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘पहाडमा एउटा घर थियो । त्यो पनि अस्तिको भुइँचालोले पूरै भत्कियो । पाताल नै भयो ।’ पुरुष भन्छ ।
…
तिनीहरू अहिले खाजा घरमा छन् । खाजा खान्छन् । रकमको भुक्तानी पुरुष गर्छ । तिनीहरू काममा फर्कन्छन् । उसले तिनीबाट प्रस्ट जवाफ पाएको छैन । ऊ काममा नै व्यस्त हुन्छ । पुरुषको अनुहारमा कुनै किसिमको पनि परिवर्तन देखिएको छैन । महिलालाई आश्चर्य लाग्छ । यसको मतलब के हो ? तिनलाई लाग्यो, यो मान्छे आफ्नो दुःख लुकाउन सक्दो रहेछ ।
‘मैले तिम्रो प्रस्ताव स्वीकार नगरेकोमा अप्ठ्यारो लाग्यो होला होइन ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘पटक्कै छैन ।’ पुरुष भन्छ ।
‘यति ठूलो प्रस्ताव त्यो पनि आफ्नो मनले खाएको मान्छेले अस्वीकार गर्दा तिम्रो मनमा केही हलचल नै भएन ?’ महिला भन्छिन् ।
‘भुइँचालो नै गयो । त्यो पनि नौ रेक्टर स्केलको । त्यसबाट विचलित भने म भइनँ । मेरो यो प्रस्ताव अस्वीकार गर्ने तिमी पाँचौ हो ।’ पुरुषले भन्यो । महिलाले प्रतिवाद गरिनन् । पुरुष काममा लाग्यो । कुरामा गतिरोध भयो ।
…
पुरुष काममा लागिसकेको छ । तिनी आइपुगेकी छैनन् । यो कुनै नयाँ कुरा थिएन । तिनको भागको काम पनि उसले नै गर्यो ।
‘आज मलाई सन्चो छैन ।’ महिलाले भनिन् ।
‘के भयो ?’ पुरुष भन्छ ।
‘मलाई ज्वरो आएको छ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘ज्वरो ? आह… आह… किन आएको त ?’ पुरुष भन्छ ।
‘तिम्रो मायाले ।’ महिला भन्छिन् ।
‘मेरो मायाले तिमी आएकी होइनौ । मेरो माया त्यतिको लागेको भए मेरो प्रस्ताव तिमीले स्वीकाथ्र्यौ । तिम्रो आफ्नो बाध्यताले तिमी आएकी हौ । मसँग त साँचो कुरा बोल ।’ पुरुष भन्छ ।
‘अहिले भने तिमीले मनको कुरा नै बोलेको हो । यस्तो मनको कुरा बुझ्ने लोग्ने पाएको भए मेरो जीवन कति सुखी हुन्थ्यो ?’ महिला भन्छिन् ।
‘म छु, तिमी छ्यौ, के बिग्रिएको छ र ?’ पुरुष भन्छ ।
‘के तिमी साँच्चै नै गम्भीर छौ यो कुरामा ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘त्यही गम्भीरताले नै म घरिघरि त्यही कुरामा पुगेको हुँ ।’ पुरुष भन्छ ।
‘मर्मत नै गर्ने हो त ?’ महिलाको प्रश्न छरिन्छ ।
‘सबै कुरा तिमीमा निर्भर छन् ।’ पुरुष भन्छ ।
‘मेरा केही सर्तहरू छन् ।’ महिला भन्छिन् ।
‘सर्तहरू सुनाऊ ।’ पुरुष भन्छ ।
‘म आफ्नो बच्चाहरू छोड्न सक्तिनँ । एक्लै आउन्नँ । म बच्चाहरू सहित आउँछु । तिनीहरूको पालनपोषण मात्र होइन, शिक्षादीक्षाको पनि जिम्मेवारी लिनुपर्छ ।’ महिलाले भनिन् ।
‘यति हो सर्त ?’ पुरुष भन्छ ।
‘अहिले मैले बाध्य भएर काम गरिरहेकी छु । तिमीसँग आएपछि म यो दिउँसोको कामबाट मुक्ति चाहन्छु ।’ महिलाले भनिन् ।
‘यो तिम्रो दोस्रो सर्त हो कि अन्तिम ?’ पुरुषले प्रश्न गरेको छ ।
‘पात पकाउनेबाहेक घरको अन्य कुनै काम पनि म गर्न चाहन्नँ । कामबाट मुक्ति चाहन्छु ।’ महिलाले भनिन् ।
‘घरका त थुप्रै काम हुन्छन्, लुगा धुने, भाँडा माझ्ने, घर सफा गर्ने; यस्ता काम त महिलाले गरिआएका काम हुन् ।’ पुरुष भन्छ ।
‘यस्ता काम गर्दा म दिक्क भएकी छु । म मुक्ति चाहन्छु ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमी के किनमेल गर्न इच्छुक छौ त ?’ पुरुषको प्रश्न छ ।
‘तिमीसँग बस्न थालेपछि मेरो कुनै आयस्रोत हुँदैन । म तिमीसँग पैसा मागीमागी किनमेल गर्दिनँ । घरको लागि आवश्यक सामान तिमीले नै ल्याउने गर । आर्थिक झन्झटमा म पर्न चाहन्नँ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘घरमा बसेर तिमी के गछ्र्यौ त ?’ पुरुषको प्रश्न छ ।
‘तिमीलाई खुसी पार्ने प्रयत्न गर्छु । बाबुआमाको रेखदेखविना बच्चा बिग्रिएका छन् । तिनीहरूको विशेष हेरचाह गर्छु । तिनीहरूलाई राम्रो बाटो देखाउँछु ।’ महिला भन्छिन् ।
‘यति नै हुन् तिम्रा सर्त ?’ पुरुष भन्छ ।
‘म एउटासँग छुट्टिएर तिमीसँग आउन लागेकी छु । हाम्र्रो सन्तानमा यो पहिलो घटना हो । मेरो लागि ठूलो कदम हो । अहिलेसम्म हामी जोडिएका छैनौ । केही पनि बिग्रिएको छैन । जोडिएपछि छुट्टिने कल्पना पनि गर्न सक्तिनँ । म त घर कि न घाटकी हुन्छु ।’ महिला भन्छिन् ।
‘मैले त तिमीले सधैं लोग्नेको गुनासो गरेकाले बिहेको प्रस्ताव राखेको ।’ पुरुष भन्छ ।
‘त्यति नै कारण हो भने यो प्रस्ताव यही रोकौं ।’ महिला भन्छिन् ।
‘नरिसाऊ न, यो मेरो सुखका लागि पनि हो । अहिलेसम्म मैले आइमाईको शरीरसँग खेलबाड गर्न पाएको छैन । शरीर सुखको पूरा आनन्द लिन चाहन्छु ।’ पुरुष भन्छ ।
‘त्यो सुखका सामुन्ने मेरा सर्तहरू केही पनि होइनन् ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तीन÷तीन बच्चाकी आमाका यति कडा सर्तहरू छन् । तिमी आफू कुमारी छँदा कस्ता सर्त राखेकी थियौ त ?’ पुरुषले जान्न चाह्यो ।
‘विनासर्त म उसकी भएँ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘पहिले विनासर्त । अहिले सर्त नै सर्त ।’ पुरुष भन्छ ।
‘समयले सर्तहरूको निर्माण गर्छन् ।’ महिला भन्छिन् ।
‘के अब यति नै हुन् त सर्तहरू ?’ पुरुष भन्छ ।
‘तिमीले मलाई रिस उठ्दा कुट्न पाउनेछैनौ । मैले ह्रिंसक पति रोजेकी होइन ।’ महिला भन्छिन् ।
‘ठिक छ । मलाई तिमी मन परेकी छ्यौ । तिमी मेरी हुनुपर्यो । तिम्रा सामुन्ने सब सर्तहरू बाउन्ने हुन्छन् । म तिमीलाई विश्वास दिलाउँछु । जीवनभर पाल्छु । फाल्दिनँ ।’ पुरुष भन्छ ।
‘एउटा कुरा त भन्न बिर्सेकी । म फेरि बच्चा जन्माउन चाहन्नँ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘मैले आफ्नो प्रतिलिपिको दर्शन गर्न नपाउने ?’ पुरुषको प्रश्न छ ।
‘त्यस्तो चाहना छ भने यो खेल यही टुंग्याऊ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘तिमी पाए पुग्यो । अरू मलाई केही चाहिन्न ।’ पुरुष भन्छ ।
‘सोच । सोच । एक हप्ता सोच ।’ महिला भन्छिन् ।
…
महिलाले उसलाई एक हप्ता समय दिएकी छिन् । ऊ त मानसिक रूपले तिनीलाई आफ्नो घरमा ल्याउन तयार थियो । कोठा एउटा थियो । दुइटा लियो । खाट एउटा थियो । दुइटा लियो । सामानहरू कम थिए । एक्लो हुँदा र अब पाँच जना हुँदा धेरै अन्तर हुने थियो । सबै व्यवस्था गर्यो ।
‘अब तिमीलाई भिœयाउन केके उपहार ल्याऊँ ?’ उसले प्रस्ताव राख्यो ।
‘मलाई केही चाहिँदैन । एउटा मोबाइल भए पुग्छ ।’ महिला भन्छिन् ।
‘त्यत्ति ?’ पुरुष भन्छ ।
‘त्यत्ति ।’ महिला भन्छिन् ।
‘किन त त्यस्तो ?’ पुरुष भन्छिन् ।
‘तिमीले त्यतिका सर्तहरू मानेका छौ । अरू मलाई केही चाहिएन । तिमीसँग लामो जीवन बिताउनुछ । जहिले मागे पनि भो ।’ महिला भन्छिन् ।
तिनको समझदारीबाट ऊ पग्लियो । तिनलाई भिœयाएपछि उसले सुखको अनुभव गर्यो । यो कस्तो प्रकारको सुख हो ? भारी बोकेर उकालो चढेको मान्छेले विश्रामको लागि चौतारी पाएजस्तो हो कि तिर्खालुले पानी पाएजस्तो ? कि भोकाएकाले खाना पाएजस्तो हो ?
महिलाका हर अंगले सुख फ्याँकिरहेका थिए । ऊ थोपाथोपा सुख बटुल्थ्यो । सुखलाई भुइँमा खस्न दिँदैनथ्यो । सुखलाई एकमुष्ट पार्न ऊ तल्लीन हुनथ्यो । मेहनत गथ्र्यो । उसलाई लाग्थ्यो, सुख पर्याप्त जम्मा भएको छ । त्यही बेलामा सुख पोखिन्थ्यो । छताछुल्ल हुन्थ्यो । पोखिनका लागि जम्मा भएजस्तो सुख पोखिएकोमा उसलाई बिस्मात् लाग्दैनथ्यो । पोखिँदा पनि आनन्द लाग्ने सुख ।
‘तिमी खुसी छौ ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘मेरा लागि यो नवीन खुसी हो । नवीन आनन्द ।’ पुरुष भन्छ ।
‘कि मज्जा हो ?’ महिलाको प्रश्न थियो ।
‘सबै ।’ पुरुष भन्छ ।
उसको दिनचर्यामा परिवर्तन आएको थियो । बेलुका घरमा खाना खाँदैनथ्यो । भट्टीमा पसेर पेगका पेग खान्थ्यो र हल्लँदै कोठामा आउथ्यो । अहिले उसले भट्टीलाई नमस्कार गरेको थियो । कामबाट सोझै घरमा आउँथ्यो । हातमा तरकारीको झोला हुन्थ्यो । श्रीमती खाना बनाउँथी । ऊ तिनलाई सहयोग गथ्र्यो । खाना सँगै खान्थे । तिनी बच्चा पढाउन लाग्थिन् । ऊ भाँडा सफा गर्न लाग्थ्यो । ऊ टेलिभिजन नजिकैको खाटमा पल्टेको हुन्थ्यो । बच्चाहरू सुतेपछि तिनी आउँथिन् । उसलाई लाग्थ्यो, सुख आएको छ । बिहान ऊ पहिले उठ्थ्यो । बजारबाट दूध ल्याउँथ्यो । चिया उसका लागि आउँथ्यो । ऊ किनमेल गर्न निस्कन्थ्यो । तिनी खाना बनाउन लाग्थिन् । बच्चाहरू स्कुल जान्थे । तिनी र ऊ सँगै खान्थे । ऊ काममा जान्थ्यो । तिनी घरमा बस्थिन् । सुखको अनुभव पर्याप्त गरिरहेको थियो ।
बेलुकाको आठ बजेको थियो । यतिखेरसम्म त ऊ आइपुग्नुपर्ने थियो । यति ढिलो त उसले कहिल्यै गरेको थिएन । सर्तबमोजिम नै चलेको थियो यो गृहस्थी । नौ बज्यो । यो त अति भयो ।
‘तिमी कहाँ ?’ महिलाले फोन गरिन् ।
‘किन र ?’ पुरुषले भन्यो ।
‘यहाँ तिम्रो सुख छटपटाइरहेको छ ।’ महिलाले भनिन् ।
‘म के गरूँ त ?’ पुरुषले भन्यो । स्वरमा मिठास थिएन । रुखोपन थियो ।
‘घरमा आउन ढिला भएन ?’ महिलाको प्रश्न थियो ।
‘म आउन्नँ ।’ पुरुषले भन्यो ।
‘के भनेको त्यस्तो ?’ महिला झस्किइन् ।
‘म आउन्नँ ।’ पुरुषले दोहोर्यायो ।
‘मातेका त छैनौ ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘छैन ।’ छोटकरीमा पुरुषले जवाफ दियो ।
‘किन आउँदैनौ ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘किन–किन…’ पुरुष भन्छ । बुझियो, पुरुष खुलस्त हुन चाहेन ।
‘सर्त बिर्सियौ ?’ महिलाको प्रश्न छ ।
‘छैन ।’ पुरुष भन्छ ।
‘अनि ?’ महिलाले त्यतिमात्र भनिन् । यो क्रोधको सूचना थियो ।
‘म आउन्नँ ।’ पुरुषले दोहोर्यायो ।
‘कहिले आउँछौ ?’ महिलाले ख गराउन चाहिन् ।
‘थाहा छैन ।’ पुरुष भन्छ ।
‘जीवनभर पाल्छु भनेको बिर्सियौ ?’ महिलाले भनिन् ।
‘छैन ।’ पुरुषले भन्यो ।
‘जीवनभर भनेको के दुई वर्ष हो तिम्रो लागि ?’ महिला भन्छिन् ।
‘त्यही भन्नुपर्यो ।’ पुरुषले निर्लज्जता देखायो ।
‘बीच बाटोमा भारी छोडेर भाग्दा त्यसको परिणाम के हुन्छ थाहा छ ?’ महिला भन्छिन् ।
पुरुष जवाफ दिँदैन ।
‘निर्दयी । कंगाल । बूढो । लंगडो । तिम्रा सुखका लागि लोग्ने छोडेर आएँ । अब म कहाँ जाऊँ ।’ महिला भन्छिन् ।
पुरुष जवाफ दिँदैन । मोबाइल स्विच अफ गर्छ ।
17 Oct 2015 ३० असोज, २०७२
(स्रोत : Nagariknews)
