कथा : म,कथा र अनिकास

~मनि राई ‘गोठाले’~

बर्षा राम्रोसंग निख्रीसकेको थिएन । बोटविरुवाको पातपातबाट सावनको थोपा तप्कदैथ्यो । मुबारले नौलो जनवाद र रीन्नीको सफल शल्यकृयाकाे कामना गर्दै बिहानैबाट अहिलेसम्म ४ चिलीम हुक्का गुडगुडाईसकेथ्यो । उ रीन्नीलाई बेहद प्रेम गर्छ । उसको रीन्नी प्रतीको प्रेम बडो अनौठो छ । रीन्नीलाई पनि त त्यस्तै अडबाङ्गे प्रवृृतीको मान्छे मनपर्छ नी । यो कुरा मुबारलाई थाहा छ । प्रेममा पनि जनवाद हुन्छ । एकदमै पृथक जनवाद । जुन पृथक जनवादको एउटा अभियान मुबार र रीन्नीबीच केही महिना अगाडि एउटा होटलको कोठामा भव्यताका साथ सुसम्पन्न भएकोथ्यो । त्यसको केही ब्याकफ्लासहरु मुबारको मनभित्र मडारिन्छ र मुबार कल्पनाको शुन्य मेगाओममा पुगेर एकाेहोरिन्छ ।

यो तिम्रो लुगा अस्ति फोटो खिच्दा लगाएको लुगा होईन र ?

हो त ।

सुहाएको छ तिमीलाई यसले । तिम्रो हात र आँखाहरु कति सुन्दर छ । म चलाईरहुँ यसलाई ?

रीन्नीले मुबारको दुवै हातमा च्याप्प सामाती र भनी । कति गर्मि छ नी ? यै बेला करेन्ट पनि जानुपर्ने ।

रीन्नी ढल्किन्छे बिस्तरामा बिस्तारै र मुबारलाई अपिलको नजरले हेर्छिन । मुबारले पनि रीन्नीलाई सम्मानपूर्वक हेर्छ । त्यो बीचमा…………………?

वस्तुस्थितीलाई न्युनतम बुझाईले बुझदा पनि – लु अब सकियो, वा सकिन्छ – भन्ने आममान्छेको धारणा रहन्छ त्यो बेला । के,केवल यतिनै छ ? मान्छेको विचार विचरण गर्ने गोरेटो,घोरेटो ? यती असहज र संकुचित विचारको यात्रा ? गन्तब्य ? रीन्नी मुबारको खकुलो बाहुबन्धनमा छ । रीन्नीको प्राय नयन,हातका औंलाहरु र अधरमा मुबारको हात कपासकाे तुलनामा बिस्तारै बिस्तारै अवतरण हुन्छ ।

मुबारले एकपल्ट यसो पनी भन्यो,- तिम्रो छाँती माथिको यो बटम खोल न ।

केही बटम थियो रीन्नीले लगाएको छोटो भिगला कुर्तामा । रीन्नीले माथिल्लो बटम खोल्नसाथ मुबारले अगाडि बढाईसकेको आफ्नो हात पछाडि तान्दै यसो भन्यो,-आ………… होस् , म यो रुपलाई बिगार्न चहान्न ।

रुप ? कस्तो रुप ? के को रुप ? प्रेमकाे पनि रुप हुन्छ । बिना श्रृङगारीक रुप । निश्कलंक मनको विम्वमा यो देखिन्छ र यसले महान सुन्दरताको प्रत्याभूति दिन्छ । नारीहरु जीवनमा सबैभन्दा धेरै,सबैभन्दा एकैपल्ट धेरै त्यो बेला खुसी हुन्छ, जब उनीहरु कुनै सृजनशिल विचार र शुभेच्छाको सरोवरमा डुबुल्कि मारेको हुन्छ र उनीहरु त्यो बेला जीवनमा प्रथमपल्ट गर्भवती भएकी हुन्छ । त्यो भन्दा यताको,त्यो जतिको होईन र सब त्यो भन्दा निरर्थक हो । त्यो होटलको बन्द कोठामा एउटा अपत्यारीलो अवस्थाबाट मुबार र रीन्नी बाहिरीन्छ । त्यहाँ त्यो भएन । जुन कुरा मान्छेहरुले पत्याउँदैन त्यो भएन भनेर । तर शाश्वत सत्य बाहिरको मान्छेहरुले नपत्याएको कुरा चैं होईन ।

मोबाईलको रिङ बज्दा मुबार झस्केर वर्तमानमा आउँछ । गर्भनरले थप एक चिलीम हुक्का मुबारको अघाडि राखेर उ टि.भी सिरीयलमा पुगिसकेकी हुन्छे ।

हेलाे…………..।

हेलो…………..।

दाई नमस्कार ,

हुन्छ ,हुन्छ , म आउँछु ।

अँ…………अँ………..। अस्पतालको नाम पिकअभियान । ठाँउ चैं मनकोलनी ।

ल ल वाई र एस.के ।

रीन्नी र मुबारको त्यो क्षणिक भेटले त्यो वातावरणमा शनिबार १२ वैशाख २०७२ ल्याउँछ ,तर मानव सद्भावको । त्याे बुद्दमार्गी असहज परिस्थितीमा सबैको मनभित्र एउटा प्रश्नवाचक संकेत चैं देखापर्छ की, आखिरी के ? कसरी ? किन ? कुन ? के भएर ? को ? आदि ईत्यादी ।

साँच्चै प्रेम भन्ने कुरा कति शक्तिशाली । अल्पमत, बहुमत दुबैलाई यसले सरल, साम्य र अमुक बनाउँछ । पिकअभियानबाट फर्केपछि त्यो रातभर मुबारले रीन्नीको सफल शल्यकृयाको निम्ति प्रार्थना गरिरह्यो । अहिले वर्षात पूर्ण थामिसकेको छ, र बोटविरुवाको पातहरु पनि ओभानो देखिन्छ । अलकत्रे सडकमा पातुलो तहको रुपमा बगेको पानीको फिँजिन्दो त रंङ्गमा मान्छेहरु र सवारीसाधनहरुको विम्व अष्टबक्र भएर विग्रदै,तन्किदै मुबारको झ्यालको उघारीएको पल्लापटि आएको छ । पिकअभियान मनकोलनीको कुरा उप्काउँदै रीन्नीले फोनमा मुबारलाई यसो भनेकी थिई,- तपाईलाई त्यहाँ एकपल्ट छुन कस्तो मन लागेकोथ्यो मलाई त ।

यै चहान्थ्यो मुबारको पनि । मन र आकृती मिल्दैन मान्छेको । स्विकारोक्तिभावमा शिर हल्लाए पनि प्रतिकुल मन त सहजै भाँप्न सक्छ यै लिलामय मनले । रीन्नी मनकोलनी पिकअभियानबाट विदा भएर गाँउ गई । मुबार यही छोडिए को छ । आखिरी के चहान्छ मनले ? मनले की देहले ? मनले मागेको कुरा पूर्ण गराउने पनि देहले नै त हो । अनि देहले मागेको कुरा पूर्ण गराउने पनि त मनै त हो । यति हुँदाहुँदै पनि मन र देहको किन छैन सामाञ्जस्ता ? मुबार पनि आफुसंग आफै अनुत्तरीत छ । उसलाई आफुसंगै घृणा लाग्यो । उहाँको त्यो कति निर्दोष आँखा थियो । ईश्वरीय प्रगाढ आतिथ्य सत्कार थियो त्यो उहाँसंगको प्रथम भेटमा । अब के यसैको शैयामा हामी दुई चैं छदम् प्रेमको प्रेममयी खेल खेलौं त ?

गर्भनरले पल्लो कोठाबाट कराएर सोधी,- ठुलो बाबा, अर्को चिलीम भरिदीउँ ?

लेन त ले ।

मुबारको सानो कोठा धुँवामय भयो र हुक्काको गडगडाहट्ले गुञ्जियो । तर उसको मनमा रीन्नी छदैथ्यो । र कोठाको शुन्य आयतनमा रुमलिएको धुँवाहरुमा बिस्तारै बिस्तारै रीन्नीकै मुखाराबिन्दको प्रतिविम्व बन्दैथ्यो ।

२१ श्रावण २०७२ काठमाण्डौं

(स्रोत : Dainikpost)