कथा : खहरे

~मानसी पौडेल~

कलेजको क्यान्टिन ।

दायाँ छेउ किहजोआज शून्य छ । एकदमै उराठ । निरीह र शोकमग्न । लाग्छ, आशौच बारेको छ त्यसले । जति नै भीडभाड भए पनि मान्छेहरू त्यो छेउमा जाँदैनन् । जान रुचाउँदैनन् वा त्यो कसैका लागि रिजर्भ गरिएको छ।

त्यसो त त्यो छेउ एक प्रकारको रिर्जभजस्तै थियो आमोद र अप्सराका लागि । उनीहरू सँगै आउँथे । बिहानै चना, चिया जे हुन्छ खान्थे । अनिमात्र छिर्थे कक्षामा । कक्षा खाली हुनेबित्तिकै त्यहीँ पुग्थे र पेट मिचिमिची हाँस्थे । मन भए केही खान्थे, अनि कक्षातिरै लाग्थे । त्यो स्थान उनीहरूका लागि अघोषित बुकिङ थियो । सायद उनीहरू एकान्तप्रेमी थिए— सधैं एकनास, एउटै कुर्सी, एकै किसिमको बसाइ ।

अचेल खाली हुन्छ त्यहाँ । महिनांै भइसक्यो, उनीहरू बस्ने कुर्सीमा धुलोका पत्रपत्र देखिन्छन्, टाढैबाट । त्यहाँ कोही बस्दैन सायद । त्यसैले होला, सफा गर्नका लागि पनि क्यान्टिनवालाको नजर पुगेको छैन । अरू टेबलकुर्सी पुछिन्छ तर त्यो पुछिएको पनि छैन । दायाँबायाँ सारिएको पनि छैन ।

०००

हामी क्यान्टिनको मध्यभागमा थियौं । बाफ उडाउँदै वेटरले तातो चिया ल्याएर टेबलमा राखिसकेको थियो ।

‘अरू केही लिने ?’ मैले सोधेँ । टाउको हल्लाउँदै ‘नखाने’ संकेत गरी उसले । सदावहार मुस्कुराउने उसका अधर गम्भीर पीडामा थिए । अनुहारको लालित्य नीरमा रूपान्तरण भएको थियो ।

‘परिणाम स्विकार्नुपर्छ तिमीले । परिस्थिति तिम्रो हातमा छैन । समय हाम्रो बसमा कहिल्यै हुँदैन । त्यसैले स्विकार जे तिम्रो पक्षमा परेको छ । अन्तिम सत्य त्यही हो,’ निकै समयको सन्नाटापछि मैले भनेँ ।

ऊ फगत चिया रित्तिएको गिलासलाई हेरिरहेकी थिई । सायद तुलना गर्दै छे— ‘म पनि यसरी नै रित्तिइसकेकी छु । कसैबाट पिइसकिएकी छु । जुठो गिलासमा फेरि चिया कसले राख्छ ?’

मैले सोचेँ, ‘चिया पिइसकेपछि गिलासै कहाँ फालिन्छ र ? चिया जति आवश्यक छ, त्योभन्दा बढी गिलासको महत्व छ । गिलासै नभए चिया कसरी पिइन्छ ?’

प्रतिक्रियाहीन उसको एकाग्रता भंग गर्ने प्रयासमा मैले भनेँ, ‘सबैले सोचेको र चिताएको पुग्दैन । ‘माटोको भर ढुंगा, ढुंगाको भर माटो,’ ‘नङमासुको सम्बन्ध’, … यी सब वाहियात विषय हुन् । न माटोले सधैं ढुंगालाई भर दिएको हुन्छ, न त ढुंगा नै माटोको भरमा विश्वस्त हुन सक्छ । दीर्घकालीन विश्वास कहीँ हुँदैन । यदि हुन्थ्यो भने माटो पग्लिएर बग्दा ढुंगाले बज्रिएर फुट्नुपर्दैनथ्यो । ढुंगाले लडिबुडी खेल्दा माटो फुसफुसिएर झर्नुपर्दैनथ्यो । कैयौंपल्ट माटोको विश्वासघातले ढुंगा टुक्रिनुपरेको छ । कणकणमा आफ्नो सिंगो अस्तित्व गुमाउँदै कमजोर बन्नुपरेको छ । अनि कैयौंपल्ट ढुंगाले धोका दिँदा माटोले वर्षासँगै बगेर पानीमा आफ्नो अस्तित्व विलीन गर्नुपरेको छ ।’

‘मेरो मनले मलाई नै धोका दियो । आत्मघाती गोल ! पीडा हुँदैन त ?’ लामो समयको मौनता तोड्दै उसले भनी । उसका आँखामा आँसु टिलपिलाए ।

आँखाको नियन्त्रणमा आँसु हुने भए किन यस्तो हुन्थ्यो ? कैयौंपल्ट ऊ डाँको छाडेर रोएकी छे मेराअगाडि । आँखा त द्वारमात्रै हो, आँसु उत्पन्न गराउँछ भावनाले । आमोदप्रति उसको भावना आँसु बनेर बगिरहेको थियो । प्रेममा आँसु त कति बग्यो । त्यसको लेखाजोखा छैन । महिनौं भइसक्यो ऊ यसरी आँसुमा डुबेको । भावनामाथि आइलागेको विपत्तिले अनवरत आँसुको वर्षा गराइराखेको छ । त्यही आँसुको वर्षामा डुबेको छ उसको मन । आस्था र विश्वासको बाँध भत्किएपछि मन आँसुको डुबानमा त पर्छ नै । चाहन्थेँ तत्काल उद्धार गरूँ । तर उद्धारका संयन्त्रले उसको पनि त विश्वास जित्नु आवश्यक थियो । ‘अगुल्टोले हानेको कुकुर बिजुली चम्कँदा तर्सिन्छ’ भन्छन्, आहत भएको उसको मनलाई ढाडस दिन चाहन्नथेँ म । स्थिति विश्लेषण गर्दै अनुहारको छाला खुम्च्याउनुबाहेक मसँग उसलाई दिने सान्त्वनाको उपहार पनि थिएन ।

‘बिस्तारै पीडाको स्वरूप हिम्मतमा बदल्नुपर्छ तिमीले समयसँगै । कति रुन्छ्यौ ? कति कमजोर पाछ्र्यौ आफूले आफंैलाई ? हिउँदभरि मायाप्रीति गाँसेका ढुंगा र माटोले भिन्न हुनुपर्ला भन्ने सोचेका होलान् ? तर असारे वर्षाले कमजोर बनाएको मित्रता साउने भेलले बगाउँछ, अनि ढुंगो बगरमा पुग्छ । माटो पानीमा घुल्दै फेरि त्यही ढुंगालाई हिर्काउँदै बहन्छ । उसले आफ्नो षड्यन्त्रकारी ‘शकुनि’ पानी हो भन्ने पत्तै पाउँदैन । हो, उन्मुक्त यौवन नै तिम्रो प्रेमको ‘शकुनि’ हो,’ सम्झाउने प्रयासमा म अलि बढी नै भावुक बनेँ ।

‘त्यस्तो बेपर्वाह हुनै सक्दैन ऊ । म उसको गैरजिम्मेवारी स्विकार्न सक्दिनँ । मलाई विश्वास छ— ऊ मलाई सम्झिरहेछ, मलाई बोलाइरहेछ । सायद कुनै असहज परिस्थितिमा होला ऊ, एक दिन अवश्य आउनेछ । त्यही कुर्सीमा बसेर मन्द मुस्कानसहित मलाई इसारा गर्नेछ साथका लागि । म त्यो पल व्यग्रतासाथ पर्खिरहेकी छु । अनि अशान्त बनेको मेरो मन छातीमा टाँसेर वेदनाको पोको फुकाउनेछ ऊसँग,’ टेबलमा घोप्टो परी ऊ ।

भन्नु धेरै थियो उसलाई तर घाँटी अवरूद्ध भयो । निकै बेरपछि बिस्तारै टाउको उठाइ र दायाँपट्टिको खुला छेउतिर हेर्दै भन्न थाली, ‘सम्झनाका खातहरू खप्टिइरहेछन् निरन्तर । खहरेझैं मस्तिष्कबाट ‘स्क्यान’ हुँदै मनमा बज्रिरहेछ । सबै मीठा पलहरू खण्डित भइरहेछन् ।’

भावुकताको सीमा थिएन । लाग्दैनथ्यो, ऊ भरखरै १९ मा टेकेकी छे । समय र परिस्थितिले उसलाई यति छिट्टै परिपक्व बनाइदियो । उसको एकोहोरो लगाब देखेर म साह्रै भयभीत भएँ ।

कलेज छुट्टी भयो । यथावत् पीडामा हामी छुट्टियौं । आमोदप्रतिको पीडादायी अनुभव अलिकति पनि हटाउन सकिनँ मैले । मलाई झन् पीडित बनायो । म सिधै आमोदकहाँ पुगेँ ।

म भित्र पस्दा ऊ फेसबुकमा व्यस्त थियो । अभिवादन गर्दा पनि उसका नजर ल्यापटपबाट हटेका थिएनन् ।

‘ओइ ! हेर् त जालमा अर्की मछली । वाह ! क्या पर्फेक्ट !’ उसले स्क्रिनमा देखिएकी युवतीको फोटो देखाउँदै भन्यो ।

‘उफ् ! तँ कहिले सुध्रिन्छस् ?’

‘के भा छु र म ?’ ल्यापटपबाट आँखा नहटाई बोल्यो ।

‘ल्यापटप त छोड् पहिला । म तँसँग कुरा गर्न आएको । जरुरी छ,’ मैले अलि चर्को बोलेँ ।

‘अरे यार ! भन् न, म सुनिरहेछु । तँ पनि साह्रै नहुने के ! गर्लफ्रेन्ड त होइनस् नि, आँखा जुधाएर कुरा गर्नुपर्ने ?’

‘तेरो दिमागमा गर्लफ्रेन्डभन्दा अरू केही छ ? हैन कस्तो मान्छे तँ ?’ मैले जबरजस्ती उसको ल्यापटप बन्द गरिदिएँ ।

‘ह्या ! के गरेको ? कस्तो यार ? जस्ट रिक्वेस्ट एसेप्ट गरेकी थिई । हाई भनूँला भनेको त बन्द पो गरिदियो !’ ल्यापटप खोस्न खोज्दै थियो ऊ, मैले भनिहालेँ, ‘कति जनालाई हाई गर्छस् ?’

‘अरे यार, म तँजस्तो हो त ? मर्दका कतिकति…’ कोठै थर्कने गरी हाँस्यो ऊ ।

‘अप्पसराप्रतिको तेरो व्यवहार मलाई ठिक लागेन । कम्तीमा एकपटक सँगै बसेर कुरा गर् । आफ्नो कुरा प्रस्ट राख् । मान्छेलाई त्यसरी दुःखी बनाउनुहुँदैन । अझै यो त भावनाको विषय पर्‍यो ।’

‘ए ! उसो भए तँ अप्सराको मिडिएटर भएर आएको ?’

‘तँ जे भन्, तर यसरी कसैको प्रेमको खुमलखुला घाँटी रेट्न सक्दैनस् ।’

‘मलाई लेक्चर नदे । मेरो क्षमतामा तेरो मापदण्ड लागू हुँदैन । मैले उसलाई भन्दिसकेको छु ‘अब हामी सँगै हुन सक्दैनौ’ भनेर । तेरो लेक्चर गएर त्यसैलाई सुना ।’

‘ओई ! प्रेम गर्छे ऊ तँलाई ।’

‘म गर्दिनँ । केही भन्नुछ ? एक–दुई दिन मोटरसाइकल चढेकी के थिई । मसँग प्रेम गर्ने ? एक–दुई दिन घुम्न जाँदैमा मैले जीवनभर साथ दिनुपर्ने ? यो सत्य युग हो र ? रिल्याक्स ! तेरो डिक्स्नेरीमा यो शब्द छ ? छैन भने अपलोड गर् । उसले पनि रिल्याक्स गरी, मैले पनि रिल्याक्स गरेँ । हिसाबकिताब बराबर । बीस पनि नपुग्दै एउटैलाई प्रेम गरेर ‘फिदा’ बन्ने हो भने यो जवानीको के काम ?’

मेरो हातबाट ल्यापटप खोसेर उसले च्याट गर्न सुरु गरिसकेको थियो । हेर्दाहेर्दै त्यही किशोरीसँग डेट मिलायो र कोठाबाट फुत्त बाहिरियो ।

१५ कार्तिक, २०७१

(स्रोत : NagarikNews)