बाल कथा : जर्मनीको दाँते

~विनय कसजु~Binay Kasaju

निमाको घरको बुइँगलमा उनका पुराना खेलौनाहरू थुपारिएका थिए । ती खेलौनाहरूमध्ये एउटा खेलौना अनौठो खालको थियो । बास्तवमा त्यो खेलौना हो कि होइन भन्ने निधो पाठकहरूले नै गर्नुहुनेछ ।

निमाका बुबा राजदूत भएर जर्मनीमा बसेको बेलामा निमा पनि बुवासँगै थिइन् । त्यहाँ छँदा उनको जन्मदिनमा उनका बुबाका साथीहरूले धेरै खेलौना उपहार दिएका थिए । ती खेलौनाहरूमध्ये त्यो अनौठो खेलौना पनि थियो । त्यो खेलौना काठले बनेको थियो । उसको लुगा सिपाहीको जस्तो थियो । टाउकोमा ठूलो लाम्चो टोप लाएको थियो । ठूला आँखा, तीखा जुँगा, बाहिरै देखिने सेतासेता दाँत, सिंहको जस्तो कान ढाक्ने कपाल अनि बोके डाढी । तल्लो ओठदेखि च्युदोसम्मको अंग सँधै तलमाथि हल्लिरहन्थ्यो । एकान्तमा भेट हुँदा तर्सर्ाााजस्तो उसको अनुहार थियोे ।

उसको वास्तविक नाम दाँते होइन । तर बुइँगलका अरु खेलौनाहरू र मुसाहरूले उसलाई यही नामले चिन्छन् । नेपाल आएकोमा पहिले उसले निकै पछुतो गरेको थियो । तर अब ऊ यहीँ बसोबास गर्न चाहन्छ । बाकी कथा उसैको मुखबाट सुनौँ ।

निमाका साथीहरूले मलाई देख्ने बित्तिकै नाकमुख खुम्च्याउँदै भन्ने गर्थे, “छया, कस्तो खेलौना हो यो । हर्ेर्दै डरलाग्दो । भो योसँग नखेलौँ । यसलाई परै राख ।”

निमाको घरमा आएदेखि म बेकम्मा भएँ । मेरो केही इज्जत बाकी रहेन । नेपाल आएपछि पनि केही समय त निमाका आमा बाले मलाई उनीहरूको बैठक कोठामा सजाएर राखे, तर मलाई केही काम दिएनन् । काम नगरी बस्नुपर्दा म निक्कै दुखी थिएँ । मेरो उदास अनुहार देखेर होला एक दिन उनीहरुले मलाई बुइँगलमा सारे ।

बुइँगलमा आएपछि मेरो जीवनको उद्देश्य नै फेरियो । यहाँ अरु पनि थुप्रै खेलौनाहरू थिए । धेरैजसो खेलौनाहरू बूढा, थोत्रा, खुइलिएका र मिल्काउने अवस्थामा थिए । तर म भर्खरको ठिटो थिएँ ।

यस्तो काम गर्ने उमेरमा बुइँगलमा थन्किनुपर्दा मलाई झन दुःख लाग्यो । अरु खेलौनाहरूले कस्तो बेकम्मा रहेछ यो त । यो उमेरमै बुइँगलमा थन्क्याइदिएछन् भनेर जिस्क्याउन थाले । तिनीहरूको घोचपेच सुन्दासुन्दा मलाई दिक्क लाग्थ्यो । किन नेपाल आएँ हुँला भनेर मलाई पछुतो लाग्न थाल्यो ।

रात पर्यो कि बुइँगलमा खेलौनाहरूको बैठकजस्तै हुन्थ्यो । खेलौनाहरूले पालैसँग आआपmना अनुभव सुनाउँथे । मेरो पालो आएपछि मलाई बोल्न पनि दिन्नथे । यो अल्छी, कामचोरको पनि के कुरा सुन्नु भनेर उनीहरू आआपmनो ठेगानतिर लाग्थे ।

बुइँगलमा मुसाहरू पनि थिए । कहिले काहिँ बिरालो र र्सप आएर मुसालाई सखाप पार्थे । मुसाहरूले चोरेर ल्याएका सामानहरू यहीँ थुपारेर राख्थे । तिनीहरूले आफूलाई काम नलाग्ने माल सामान पनि चोरेर ल्याउँथे । ती मुसाहरूले पनि अरु खेलौनाको लहैलहैमा लागेर मलाई जिस्क्याउँथे । बेकम्मा , कामचोर भनेर गिज्याउँथे ।

एक पल्ट बुइँगलका मुसाहरूमाथि ठूलो आपत आइलाग्यो । घरधनीले मुसा हिँडने सबै प्वाल टालिदिए । अनि मुसा मार्नका लागि ठाउँठाउँमा धराप पनि थापे । चारपाँच वटा ठिटा मुुसाहरू अकालमा मरे । मुसाहरू बुइँगल छाडेर जान नसक्ने अवस्था आयो । उनीहरूले चोरेर बुइँगलमा लुकाएर राखेका सबै अन्न र अरु खानेकरा तुरिन थाल्यो । उनीहरू भोकै पर्न थाले ।

खान मिल्ने सबै कुरा सकिए पनि उनीहरूसँग सुपारी र ओखर निक्कै बाकी थियो । त्यहाँ भएको सुपारी र ओखरमात्रै फोरेर खान सके पनि उनीहरूलाई झण्डै एक महिना पुग्ने खानेकुरा थियो । तर उनीहरूले सुपारी र ओखर फोर्नसक्तैनथे ।

भोका मुसाहरूले खेलौना खाएर बाँच्न सकिन्छ कि भनेर खेलौनाका हात गोडा र अनुहार पनि टोक्न, चपाउन थाले । मेरै हात खुट्टा पनि धेरै पटक टोके । मेरो कपाल र दाह्री त बाकी नै राखेनन् । यस्तै हो भने अब हामी खेलौनाहरू सबै मुसाका पेटमा पुग्ने भयौँ ।

एक दिन मुसाहरूले भोकले मेरा हात गोडा र गाला टोक्न थाले पछि अचानक मैले मेरो कर्तव्य सम्झेँ । मरो हात गोडा खान तम्सेका मुसाहरूलाई मैले भनेँ, “पर्ख तिमीहरूले खान हुने कुरा यो बुइँगलमा अझै बाकी छ ।”

मेरो कुरा सुनेर ती भोका मुसाहरूले अपत्यारिलो ढंगले मतिर हर्ेर्दै सोधे, “खेलौनाहरूबाहेक अझै के बाकी छ र खान हुने कुरा -“

मैले बुइँगलको कुनामा भएको ओखर र सुपारीको थुप्रो देखाउँदै भने, “तिमीहरूले मेहनत गरेर संगालेको यत्रो पोषिलो खाने कुरा बाकी नै छ । किन आत्तिन्छौ -“

मेरो कुरा सुनेर सबैले एकै स्वरले भने, “त्यो फोरेर खानसक्ने भए त हाम्रो त वंशै विनाश हुनबाट जोगिन्थ्यो नि । तर हामी त्यो फोरेर खान सक्तैनौँ ।”

उनीहरूको कुरा सुनेर मलाई हाँसो उठ्यो । टिठ पनि लाग्यो । मैले एउटा मुसालाई सुपारी र ओखर ल्याएर मेरो मुखमा राखिदिन भने ।

“त्रि्रो मुखमा राखिदिएर हाम्रो पेट भरिन्छ – कस्तो ठग रहेछ यो त । हामीलाई त मर्ुर्खै ठान्याछौ कि क्या हो -” भोका मुसाहरू रिसाए ।

मैले भनेँ । “हेर म खेलौना हुँ । तिमीहरूलाई झैँ मलाई भोक लाग्दैन र खानु पनि पर्दैन । एउटा सुपारी वा ओखर ल्याएर त हेर म के गर्नसक्छु ।”

खान नपाएर दुब्लाएका मुसाहरूले सकीनसकी केही सुपारी र ओखर मेरो अगाडि ल्याए । मैले एउटा सुपारी मुखमा राखेँ र दाँतले टोकेर टुक्राटुक्रा पारेर मुसाहरूको अगाडि राखिदिएँ । भोका मुसाहरूले अत्तिँदै सुपारीका टुक्राहरू खाए । त्यसै गरी मैले आठदश वटा सुपारी र ओखर फोरेर मुसाहरूलाई दिएँ । धेरै दिनपछि उनीहरूको पेटमा खाने कुरा परेको हुनाले उनीहरू बोल्न र चल्नसक्ने भए ।

मुसाहरूलाई भोक लाग्यो कि ओखर र सुपारीजस्ता साह्रो कुरा फोरेर दिनु अब मेरो नियमित काम हुन थाल्यो । उनीहरूले मलाई माया र इज्जत पनि गर्न थाले । मेरो कुरा सुन्न थाले । मेरो गुन सम्झना गर्दै उनीहरूले मेरो दाह्री जुँगामा रौँ थपेर लामो बनाइदिने र मलाई दोसल्ला ओढाउने निधो गरे ।

अर्कोतिर मलाई देखिनसहने खेलौनाहरूले पनि मैले गर्दा उनीहरू मुसाको आहार बन्नु नपरेकोमा गुन मानेछन् । उनीहरूले पनि मलाई काँधमा बोकेर अबिरजात्रा गर्दै बुइँगल घुमाउने कार्यक्रम बनाए ।

मलाई सम्मान गरेको दिनमा सबैले मेरो तरिफ गरे । परोपकार नै सबैभन्दा ठूलो धर्म हो र अर्काको लागि बाँच्ने नै सबैभन्दा महान हुन्छ भनेर बूढो मुसाले भनेको म कहिल्यै बिर्सन्न ।

हुनत मलाई अहिले पनि मेरो देश निक्कै माया लाग्छ । तर स्वदेश र्फकन नपाएकोमा अब पहिलेजस्तो दुःख लाग्दैन । जहाँ बसे पनि आपmनो कर्तव्य गर्ने नै हो । अब म दिक्क भएर बस्दिन । मलाई मुसा र खेलौना सबैले माया गर्छन् । जर्मनीमा मलाई नोन नाका वा नट क्राकर भन्थे भने यहाँ साथीहरूले मलाई मायाले दाँते भन्छन् । काम अनुसार नाम दिएकोमा मलाई खुशी नै लागेको छ ।

तर मलाई एउटा कुराको अझै दुःख र आशा पनि छ । मुसा र खेलौनाहरूले मेरो महत्व बुझेर इज्जत गरे तर निमाले अझै पनि मलाई चिन्न सकिनन् । हरेक वर्षनेपालमा तिहार आउँछ । तिहारमा लाखौँ सुपारी र ओखर फोरिन्छ । तर सुपारी र ओखर फोर्न म दाँतेलाई कसैले पनि सम्झन्न । आउने तिहारमा त पक्कै सम्झलान् र बुइँगलबाट सरेर बैठक कोठामा बस्न पाउँला भन्ने आशा मैले मारेको छैन ।

(स्रोत : Binaya Kasajoo’s Blog)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in बाल कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.