कथा : बालुवाको घर

~महेश पौड्याल ‘प्रारम्भ’~Mahesh Paudyal

म जस्तो मास्टर कोही नबनोस् । मलाई त्यस घरमा किशोर दाईले पु¥याइदिएका हुन् । म उहँलाई धन्यवाद दिन्छु; रोजगार पाएँ । ट्यूसनै भएर के भो, प्राय मास्टरहरू त्यही गर्छन् ।

“भाइ, देहरादूनबाट आएको परिवार हो । बुवा बैंकमा काम गर्छन्, आमा पेंटर हुन् । छोरी पनि गजबकी पेंटर हो । उसले देहरादूनमा छँदा गभर्नरबाट कति हो कति पुरस्कार पाएकी छ । यहाँ पनि उसको पेंटिङको प्रदर्शनी हुँदै छ । राम्रो हुन्छ । ”

त्यस्ती पेंटरलाई ट्टूसन पढाउन पाउने हुँदा म दङ्ग परें । मैले भनें, “हुन्छ दाइ, भोलि जौं । नौ बजे घण्टाघरमा भेटौं”

भोलिपल्ट घण्टाघरमा भेटेपछि हामी कालीमाटीतिर लाग्यौं । सल्ट ट्रेडिङ्को दायाँपट्टिको गल्लीबाट दाईले मलाई एउटा अँध्यारे फ्याटमा पु¥याए ।

मैले भित्ताहरू अध्ययन गरें, उनीहरू भेटघाटका औपचारिकतामा व्यस्त रहुञ्जेल । ती चित्रहरू राम्रा थिए, प्रत्येकमा पीडाका रङ्गहरू छरिएका । भनिन्छ, पीडाका रङगहरू बोकेको चित्र राम्रो हुन्छ, पीडाका स्वरहरू बोकेको गीत मिठो हुन्छ ।

“उहाँ भाई, महेश । देहरादूनबाटै साइन्समा ग्रेज्वेट गरेर आउनुभएको । राम्रो हुनुहुन्छ । जुनुलाई हिसाब पढाउनुहुन्छ, मैले कुरा गरको छु । ”

मैले नमस्कार गरें, ती दिदीलाई । जुनुकी आमा थिइन उनी । देहरादूनको नाम सुन्नासाथ उनी अगि सरिन । गजबको चासो थियो उनका आँखामा । कहाँ, कहिले कसरीका कुुरा भए, मैले सिमित उत्तर दिएँ ।
यसरी शुरु भयो, काठमाण्डौंमा मेरो पहिलो “जब” । जाने आउने क्रम शुरु भयो । जिलेट स्कुलमा पढ्थी जुनु, पाँच बज्दा घर पुग्थी । म साडे पाँच बजे पुग्थें कालीमाटी, कौशलटारबाट, तीन ठाउँका डरलाग्दा जाम छिचोलेर, एक घण्टाको बाटो ।

ऊ सुन्दर थिइ, उसका चित्रजस्तै । सोह्रकी तरुनी, दस कक्षा पढ्ने । ट्यूसन शुरु भएपछि कोठो बन्द हुन्थ्यो । आधी घण्टापछि एक पल्ट आमा पस्थिन, चिया र खाजा लिएर । त्यसपछि आठ बजे मात्र खुल्थ्यो हाम्रो दैलो ।
म पनि जवान, ऊ पनि जवान । मलाई थाहा थियो, उसलाई पढाइमा चासो थिएन । ऊ पेंटिङ्का कुरा गर्न रुचाउँथी, कार्यक्रम र प्रदर्शनीका कुरा गर्थी । मलाई जागिरको डर थियो, त्यसैले म जबरजस्ती उसको होमवर्क र गणितका केही समस्याहरू हल गर्नतिर उसको ध्यान तान्थें । शायद यो उसलाई मन पर्दैनथ्यो ।

देहरादून, दिदी भाई, आप्रवासीको साइनो, दुःखले जोडेको । मैले जुनुलाई कुचेष्टाले कहिल्यै हेरिनँ । उसले मलाई कसरी हेरी, इश्वर जानोस् । तर म उसलाई “बहिनी जस्तै” भन्न पनि तयार भइन, मैले बहिनी नै भनें । हो मुटुभित्र मलाई लाग्थ्यो, त्यो जुनु मेरी बहिनी नै हो ।

मैले छ महिना पढाएँ, उसले प्रगति गरी । गणितमा उसको आत्मविश्वास निकै बढेको पाइयो । हुन त त्यति कमजोर छात्रा थिइन ऊ । पढाइ र पेंटिङ्मा समय विभाजन नमिलेर ऊ समस्यामा परेकी थिइ ।
कहिले काहीं ट्यूसन सकेपछि म दिदीसंग धेरैबेर गफ गर्थें । हाम्रो जबमा हिसाबकिताबका, फिस–तलबका कुरा गौंण भए । उनी कथा–व्यथा पोख्थिन मलाई ः कथा परदेशका, धोकाका, लुटपाटका, विफलताका, एक्लोपनका, नैराश्यताका, विवशताका, चोट्का, विरानोपनका, लडाइ र भोगाइका, आँशुका, रोदनका, अनेकौं पीरहरूका ।

छ महिनापछि भैरहवाबाट खबर आयो, सरको रक्तचाप बढी भएर अस्पताल लाँदैगर्दा बाटैमा देहान्त भयो रे । भैरहवा, सरको पुर्खेउली घर, काकाबाउहरू सबै त्यहीँ बसेका अहिले पनि । उनी तीस साल तिरै भारत पसेका रहेछन, केही वर्ष फौजमा जागिर खाएपछि बैंकतिर छिरेका । उतै खाँदै बस्दै जाँदा, अर्कै भाषी भए पनि दिदीसंग शुरुमा राम्रो मित्रता, र रहँदै बस्दै जाँदा प्रेम सम्वन्ध भएपछि विवाह भएको कुरा पछि थाहा पाइयो । दुई सन्तान उतै जन्मेर हुर्केका । पछि विदेशको बसोबासमा एक प्रकारको स्वभाविक नैराश्य आएपछि उनीहरू स्वदेश फर्केर कालीमाटीमा बसेका थिए । उनीहरू भैरहवा पनि बस्न सक्थे, तर काठमाण्डौं बस्नुका केही कारणहरू थिए । छोराछोरीको पढाइ मुख्य मुद्दा थियो । दिदी र छोरीले चित्रकारितामा पनि केही तरक्की गर्न सक्छन कि भनेर काठमाडौं बसेका हौं भन्ने तर्क पनि अगि नसारेका हैनन् । सरले कुमारी बैंकमा जागिर पाएका थिए । तर सरको देहान्त पछि थाहा पाइयो, अनेपाली भाषी बुहारीलाई सामिप्यमा राख्न घरवालाहरू मञ्जुर नभएपछि उनीहरू काठमाडौंतिर आएका थिए ।
पछि दिदीले बेलिबिस्तार लगाइन, आफ्नो नियतिको । सरको संक्षिप्त भैरहवा बसाइमा अर्को बिहे पनि गराइयो, घरैमा काम गर्ने केटीसंग । त्यसबाट जन्मेको छोरोलाई सरको अंशको उत्तराधिकारी बनाइयो । यता दिदीको छोरालाई परिवारले कुनै चासो दिएन, नागरिकता बनाउने काम पनि भएन । अझ सरको देहान्त पछि त उनीहरू त्यस खानदानबाट पूर्णतः वहिष्कृत भए ।

यो थियो दिदीको अवस्था । छोराछोरी साना, कामधाम् र कमाइको खाँचो, चिन्ने जान्नेहरू केही छैनन् । दया देखाउनेहरू कुनै न कुनै रुपमा सेवाको मोल असुल गर्न तमतयार । माइत जाऊँ भने अर्को जातको केटोसंग गएकी भनेर अझैसम्म स्वीकार नगरेको अवस्था । घर जाऊँ भने खोई घर ? सम्झनामा बाँच्नु बाहेक अरु केही रहेन ती दिदीको जीवनमा ।

सम्झना, देहरादून बस्दाका ती स्वर्णीम दिनहरूका । उनको चित्रकलाको आफ्नै स्कुल थियो । कति माया गर्थे उनलाई ती विद्यार्थीहरू । छरछिमेकमा उनको आफ्नै एउटा प्रतिष्ठा थियो । छोराछोरीले सबैको माया पाउँथे । अझ छोरीले त चित्रकलामा गभर्नरबाट पनि कइयौंपटक तक्मा थापीसकेकी हुँदा सबैका आँखाकी तारा थिइ ।

तर काठमाडौं ? भत्किएका सपनकको सहर भयो । चलचित्रको कृतिम कथा जस्तो भयो उनीहरूको जीवन, बेसहारा ।

तर दिदीको हिम्मतलाई मान्नु पर्छ । कहेल्यै बगाइनन आँसु, ती छोराछोरीका अगाडि । समय समयमा उनी देहरादून जान्थिन, सरको पेंसनको पैसा थाप्थिन् र लिएर आउँथिन् । छोरी कलाकार मान्छे, सानै भए पनि प्रतिभाले सबैमा चिनिएकी । ठूल्ठूला मान्छेहरूसंग उठ्बस । कति हो कति पैसा चाहिने । दिदीले आफ्नो ए. टि. एम. जुनुलाई जिम्मा लाइदिइन् ।

मैले आउने–जाने काम जारी राखें । केही गर्न नसके पनि हिम्मत दिन्थें म दिदीलाई । म भन्थे, “म पनि तपाईहरू जस्तै त हो नि । कहाँ छ त मेरो पनि घर काठमाडौंमा? मेरालागि पनि सबै अपरिचित नै त हुन नि ।” हुन पनि त्यस्तै थियो, सबै अन्जान्, सबै बिराना । सपनाको सहरमा बाँच्थें म त्यस ताका ।

हाम्रो घनिष्ठतामा विश्वासको पाटो दहरो थियो । कहिलेकाहीं उनीहरू आपसमा मैले नबुझ्ने भाषामा कुरा गर्थे, “यही एउटा मान्छे त भेटियो काठमाडौंमा, विश्वासको काबिल । ” म मनमनै दङ्ग पर्थें, अर्थपूर्ण हुन पाउँदा ।
हामी एक परिवार जस्तै भयौं । त्यस घरमा मेरो लागि दैलो जहिले गए पनि खुल्ला थियो । दिदी देहरादून जाँदा बच्चाबच्ची मेरै जिम्मा भनिन्थ्यो । म पनि निरन्तर जान्थें, सोधपूछ गर्थें । कति पवित्र माया थियो, आपसमा । हरेक दुःख र खुसीका क्षणमा म नजीक हुन्थें त्यस परिवारको ।

केही वर्ष बिते, विश्वास अझ्m प्रगाड हुँदै गयो । उनीहरूबाट पनि मैले धेरै माया र सम्मान पाएँ । मैले पनि सकेसम्म सहयोग गरें, निश्वार्थरुपमा । जुुनुले निकै तरक्की गरी । जताततै उसको नाम आउन थाल्यो । पत्र–पत्रिका दाइना भए, रेडियो, एप्mएम्मा पूर्णतः छाइ ऊ । एकदुईपटक मैले अघि सारेका विचारमा पनि उसले चित्र बनाई, र ती चित्रहरू खूब बिके ।

जुनुले तरक्की गरेको देख्दा निकै खुसी लाग्थ्यो मलाई । कलामा परिवक्वता संगसंगै ऊ जवान पनि हुँदै थिई । धेरै ठाउँमा संगसंगै जाने हुँदा मान्छेले गाइँगुइँ पनि नगरेका हैनन, तर हामीले कसैका कुरा सुनिनौं ।

एक दिन कला परिषद बबरमहलमा जुनुका एकल पेंटिङ्गहरूको प्रदर्शनी लाग्ने भयो । उद्घाटन पछि जुनुलाई केही कुरा बोल्न निम्त्याइयो । भाषण मैले नै लेखेर तयार पारिदिएको थिएँ । ऊ जुरुक्क उठी, मेरो छेउ आई र मेरा पाउमा परी । मैले अचम्म मान्दै उसलाई उठाएँ । नेपाली परम्परामा नारीले जुनसुकै सम्वन्धमा पनि पुरुषका पाउ पर्नु हुँदैन । मैले दिदीतिर हेरें । जुनु माइकमा पुगी सकेकी थिई । दिदीले मलाई खुसुक्क भन्नुभो, “भाइ, साह्रै सम्मान गर्छे तपाईलाई, जुनुले । ” त्यस कुरामा शङ्का भएन । दर्शकदीर्घा पनि गाइँगुइँ चल्यो, “त्यो मान्छे को हो? ” कसैले यही हो भन्न सकेनन्, अड्कलबाजी गरी रहे । कलाकर्मीहरूको व्यक्तिगत जीवनका पाटाहरू कोट्यानु सधैंनै समाजको चासोको विषय हो ।

जुनु मेरा पाउ परी । मलाई आत्मग्लानि भयो । यत्री ठूली कलाकार, म एउटा सामान्य मास्टर । काठमाडौंमा होम ट्यूटरको कुनै इज्जत हुँदैन । आज म सार्वजनिक ठाउँमा पुजिएँ, मलाई निकै गम्भिर चुनौतीले गाँजेझै लाग्यो ।
यो जुनुको कैरियरको एउटा सानो क्षण मात्र हो । त्यस पछि यस्ता हजारौं क्षण आए, धेरै पल्ट जुनु जनचासोको विषय बनी । अब ढिलो गरी घर आउने, ठूलाबडासंग उठबस् गर्ने, सामान्य मान्छेलाई समय दिन नसक्ने, र ट्याक्सी र कार देखि बाहेक साधनमा यात्रा नगर्ने उसको स्वभाव विकसित भयो । सेलेब्रेटीहरू यस्तै हुन्छन्, कहाँ सामान्य मान्छे जस्ता हुन्छन र भन्थे मान्छेहरू, मैले पनि होला भनेर सबै परिवर्तनलाई सामान्य मान्दै गएँ ।

म पढाईका कारणले विश्वविद्यालयतिर व्यस्त हुन थालेपछि आनाजाना पातलो भयो । उनीहरू पनि धेरै पल्ट डेरा सरे, धेरै पल्ट टेलिफोन नम्बर परिवर्तन भयो, र धेरै पल्ट मोवाइल ‘चोरी’ भयो । त्यसैले सम्पर्क निकै कठीन हुन थाल्यो ।
लगभग छ महिनाको अन्तरालपछि एकदिन अकस्मात प्रज्ञा प्रतिष्ठानमा एउटा कार्यक्रममा उनीहरूसंग भेट भयो । सबै थिए — आमा, छोरी र छोरो । जुनुले मलाई सुनाइ, अतुलले उसका कलाकृतिहरू मुम्बई लगेर प्रदर्शनमा राखी दिने आस्वासन दिएको छ ।
नयाँ डेराको पत्ता र नयाँ टेलिफोन नम्बरको आदान प्रदान भयो । अर्को शनिवार म उनीहरुको सिफलस्थित डेरामा गएँ । जुनु थिइन ।

“खोइ जुनु?”

“अतुलसंग गएकी छ, त्यही प्रदर्शनीको सिलसिलामा । ”

“अब त जुनुलाई धेरै राम्रो हुने भयो, मुम्बइमा प्रदर्शनी लाग्ने भयो,” मैले प्रतिक्रिया दिएँ ।

“मलाई यो कुरा पटक्कै मन परेको छैन भाई,” एकै साँसमा दिदीले प्रतिकार गरिन् । मैले बेलिबिस्तार जान्न खोजें । उनी भावुक बनिन् ।

“यी मान्छे को हुन, के हुन, के थाहा । यो अतुलले अनेक भनेर जुनुलाई पट्टयाइरहेको छ भाई । यस अघि पनि त्यो राजकुमार भन्नेले आर्ट काउन्सिलमा प्रदर्शनी मिलाइदिने भन्दै जुनुलाई खुब नचायो । यो जुनु दिनरात उसैसंग हिँडी । न जा छोरी, मान्छेले गीत गाउँछन भन्दा मसंग झगडा गरी । मेरो कुरा सुन्न छोडी भाई आजभोली उसले । ”

प्रतिघातहरू लामबद्ध आउँछन, अभागीका जीवनमा । मैले धेरै घाउहरू देखेको थिएँ, त्यो मुटुमा । अरु थपिएछन घाउ, धिक्कारें पापी समयलाई । मेरो जति कोमल पनि छैन पाजी समयको मुटु ।

“राजकुमारसंगै बसी, उसैसंग सुती । रातभरी रेष्टुरैन्ट धाए उनीहरू । मैले उसलाई भनें, ‘जुनु, यो मान्छेसंग नहिड, तँलाई एड्स लाग्ला ।’ मैले गम्भीर भएर भनेकी थिएँ, किनभने राजकुमारले जुनुको यौवनमाथि खेलेका यथेष्ठ प्रमाणहरू थिए मसंग । तर मेरो कुरो भैंमा खस्न नपाउँदै मलाई जुत्ताले हिर्काएर भनी, ‘बेश्या । आफू बेश्या भएँ भन्दैमा मलाई पनि त्यस्तै ठानेकी छेस कि क्याहो?’ त्यति भनेर निस्केपछि एक हप्ता घर आइन । नगरकोट गएर बिताए अरे, मैले त्यो कुरा पछि थाहा पाएँ ।”

हो, एउटी आमाले बोलेका कुरा थिए यी, आफ्नै छोरीका बारेमा । मलाई कसरी भन्न सकोको होला, यस्ता घिनलाग्दा र नितान्त आन्तरिक कुरा । तर मैले थाहा पाएँ, नयाँ समाजमा एक्ली भएर अपहेलित भएको अनुभव भएको थियो दिदीलाई र ऊ एउटा मान्छेका नाताले न्याय चाहान्थिन् । आफ्नै छोरीबाट अपहेलित भएपछि उनीभित्रको उकुसमुकुसले सिमाना नाघिसकेको थियो । भन्न हुने र नहुने कुरामा खासै फरक थिएन उनलाई । शब्द निस्कँदै गए, आँसु बग्दै गए । मपनि पघ्लिँदै गएँ ।

“यो अतुल पनि त्यस्तै हो । अस्ती म देहरादून जाँदा छोरोको परीक्षा चलिरहेको थियो । त्यो बेला पनि त्यही अतुलसंग गएर बसिछ, एक हप्तासम्म । छोरो पनि घरमा ताल्चा लाएर साथीकातिर गएर बसेछ । के गरोस बिचरो । ”

मलाई धिक्कार लाग्यो । कति घिनलाग्दो हुँदोरहेछ, उन्मत्त यौवनको उच्छि«ङ्खलता ! छिः जुनु । मैले ट्यूसन पढाउँदा कोठाभित्र ऊ र म मात्र हुन्थियौं । के के सोच्तीहो त्यो बेला ऊ?

“को हो अतुल? कहाँको मान्छे हो?” मैले जान्न खोजें ।

“त्यो औषधी–व्यापारी हो । बंगाली हो, कलकत्तामा र मुम्बइमा घर छन अरे । पैसावाला मान्छे हो भाई । जुनुलाई अनेक भनेर फकाएको छ । त्योबिना बाँच्नै सक्तिन भन्छे जुनु । ”

“कति उमेरको छ? रुप राम्रो छ? ”

“पैंतालिस जतिको होला । अहँ रुप पटक्कै राम्रो छैन । ऊ त्यही हो । हेर्नुहोस्न भाई । ”

मैले हेरें मेच माथिको फोटो । यतिका कुरुप हुँदा पनि मलाई त्यो मान्छे भन्दा त मै राम्रो जस्तो लाग्यो ।

“उसको बारेमा कोसंग जान्न सकिन्छ अझ बढी? ”

“कसैलाई थाहा छैन भाई । कसैलाई थाहा छैन, सत्ते । डिभोर्सी हो अरे, एउटी छोरी छ । ”

“छिः जुनुलाई थाहा छैनन् यतिका कुरा?”

“थाहा छ भाइ, सबै थाहा छ । तर मान्दै मान्दिन । मर्छु भन्छे । भाई केही गरिदिनु प¥यो । त्योसंग जान दिने पक्षमा म पटक्कै छैन । तपाईँलाई ईश्वर जस्तो मान्छे । तपाईँका कुरा काट्न सक्तिन त्यसले । भाई, अरु कसलाई भनौं म ? ”

“तपाईँ चिन्ता नगर्नुहोस् । म एकपल्ट भाइलाई सोध्छु, ऊ के भन्छ । ”
दिदीले ठुलो आवाज गरेर छोरालाई बोलाइन् । कम्प्युटरमा व्यस्त छोरो आवाज सुनेपछि बैठक कोठामा दाखिल भयो । ऊ सोह्र वर्षको थियो, कक्षा दसमा पढ्थ्यो । तर मैले सानैदेखि काखमा राखेर पढाउने बानी लगाएको हुँदा काखैमा राखीहाँले ।

“बाबु, अतुलको बारेमा तिमी के भन्छौ?”

“सर, म त अतुललाई काटिदिन्छु । सर तपाइँ र म भएर काटी दिऊँ न त्यसलाई । ”

“किन? भिनाजु पाइने भयो । मुम्बइ लाने अरे सबैलाई । ”

“त्यसलाई भिनाजु भन्नुभन्दा त बरु खातेलाई भिनाजु भन्छु । म त मर्दा पनि जान्न त्योसंग मुम्बई । ”

अरु धेरै कुरा भए त्यस दिन । साँझ पख म हिँडें । म आएको सुइँकोसम्म नपाओस है जुनुले भन्दै साँझ पख म हिँडें ।

औषधी व्यापारी । मैले चिनेजानेका केही साथीहरूलाई अतुलको बारेमा सोधें । धेरै खोजतलाशी पछि कौशलटारमा फार्मासी गर्ने मेरा एकजना मित्र अरुणले उसको बारेमा खुलासा गरे । औषधी आपूर्ति गर्ने क्रममा ऊ धेरै पल्ट जुनुलाई साथै लिएर गएको कुरा उनले बताए । ‘ए, कपल पो हौं भन्थ्यो त ऊ त । हामी त त्यो बहिनीलाई भाउजु भन्छौं ।’ उसले गम्भीर स्वरमा भन्यो । ऊबाट मैले थाहा पाएँ, अतुलले सातदोबाटोमा एउटा घर भाडामा लिएर मार्वल जडान गरेको छ । ऊ धेरै पैसावाला तर रहस्यमी व्यापारी भएको जानकारी उसले दियो । दाउदको मान्छे भएको शङ्का समेत नगरेको हैन उसले । मलाई चिसो पस्यो, मुटु भित्र सम्म ।

भोली पल्ट मैले जुनुलाई फोन गरेर अत्यन्त जरुरी कुरा गर्नु छ, तिमी तीन बजे तिर रोजमेरी केफेमा आऊ भनी बोलाएँ । मेरो कुरो काट्ने आँट भएन उसलाई । ऊ खुरुक्क आई । रोजमेरी म सधैं जाने ठाउँ । म अक्सर सरहरूसंग जान्थें, त्यहाँका वेटरहरूले म अँग्रेजीको शिक्षक हूँ भन्ने सुईँको पाएका थिए, सर भन्थे, इज्ज्त गर्थे, विदेश जान अंग्रेजी भाषा सिक्नेबारे परामर्श माग्थे, र अन्तमा पचास प्रतिशत सम्म छुट गरिदिन्थे । तर त्यसदिन मलाई केटीसंग देख्दा के सोचे हुन, उनीहरू नै जानुन ।

“जुनु, अस्ती मैले तिमीलाई अपरिचित मान्छेहरूसंग नगरकोटमा देखें । ”

ऊ अचम्भित भई, राती पिरी भई, लज्जित भई । लरबराएको जिब्रोले भनी, “सर मेरो स्पोन्सर हो । ”

“फेरि मैले तिमीलाई चोभारमा भेटें, कसैको अँगालोमा । अस्ती थापाथलीमा भेटें, कसैसंग ट्याक्सीमा । यो के हो? आमालाई थाहा छ? भाइलाई थाहा छ? भनिदिउँ?”
उसलाई बोल्ने मैकै भएन, आत्मसमर्पण गरी ।

“सर हामी बिहे गर्छौ । म अरु केही सोच्न सक्दिन ।”

“उसको बारेमा कति थाहा छ तिमीलाई ? बाहिरका मान्छेको के भरोसा हुन्छ? यो नाता कुनै पनि हालतमा हुनु हुँदैन । तुरन्त निर्णय गर । ”

ऊ अवाक भई, मेरा मुखमा हेर्न पनि सकिन । निकै लज्जित थिई ऊ त्यस बखत, र लाचार पनि ।

“सर म एक दिनको समय पाऊँ । भेलि निर्णय दिन्छु ।”

“ठीक छ, तर निर्णय सही हुनु पर्छ, तल–माथि प¥यो भने राम्रो हुने छैन ।”

हाम्रो बसाइ सिद्धियो, आ–आफ्नो बाटो लाग्यौं । मलाई ग्लानि भैरहेको थियो । जुनुलाई त्यति धेरै कुरा भन्ने अधिकार मलाई वास्तवमा थिएन । म को हूँ र उसको? उसको जीवन हो, जे सुकै गरोस ऊ, मलाई के मतलब? तर मभित्रको मास्टर बाठो भैरहेको थियो । बिचरा जुनु, चुपचाप सुन्दै गई । ‘हू आर यूु भनेकी भए म चूपचाप त्यहाँबाट उठेर हिड्न बाद्य हुने थिएँ ।

साँझ घरमा झगडा परेछ, भाइले फोन ग¥यो । जुनुले थाहा पाइछ, आमाले मलाई त्यति कुरा पोल लगाएकी हुन् भनेर । आजभोलीका केटाकेटी कम बाठा हुन्छन? आमालाई भुत्ल्याएर राती नै गइछ, अतुलकातिर । विचरा आमा लाचार, रुँदै फोन गरिरहिन मलाई, रातैभरी ।

भोली पल्ट दिउँसो घर आइछ जुनु, मैले थाहा पाएँ । तीन बजेतिर म गएँ । उसले निर्णय सुनाउने दिन थियो त्यो ।

“जुनु, निर्णय भयो होला । के भयो?”

ऊ बोलिन, चुपचाप बसी रही । दिदी र छोरो मेरा वरिपरी बसे ।

“जुनु, अलि हतार छ । तिमी के भन्छ्यौ ?”

दिदी अगि सर्दै भनिन्, “हेर जुनु, तँ त्यो मान्छेसंग गइस भने हामीलाई सदाका लागि गुमाउनु पर्नेछ । भाइलाई पनि मञ्जुर छैन यो विवाह । ”

“म त्यस अतुललाई भिनाजु भन्न सक्दिन । त्यो बूढो मान्छे हो, छोराछोरी भएको । त्यो संग किन जान्छेस?” भाइले प्रश्न ग¥यो ।

“हो जुनु । हेर, म तिम्रो टिचर । म कहिल्यै तिम्रो कुभलो चिताउन सक्छु? कौशलटारका साथीले अतुलको चरित्रमा शङ्का व्यक्त गरेका छन । त्यस्तो मान्छेको हातमा जीवन समर्पण गर्न तिमी बाद्य छौ र? ”

एक छिन चूपचाप भयौं सबै । केही बेरमा जुनु जुरुक्क उठी र भित्र पसी । एकै छिनमा ऊ एउटा अटैंची लिएर बाहिर निस्किई । म हेरेको हेरेइ भएँ ।

दिदीले थाहा पाइछिन्, त्यो अटैंची खोस्न तस्मिइन । जुनुले हानेका मुड्कीको चोट्ले दिदी भैंमा लडिन । छोरोले दिदीलाई उठाउँदै कड्कियो, “जा तँ, मर । तर तलाई तेरा सर्टिफिकट भएको अटैंची लान दिन्न । आमाले कमाइदिएका हुन ती सर्टिफिकट । ”

जुरुक्क उठेर अटैंची समाउन पुग्यो छोरो । कुस्ती चल्यो दिदीभाइको । केही बेर पछि जुत्ताले गाला भरी हानेर जुनु सँघारमा पुगी?”

“तँ कहाँ हिँडेकी जुनु?” दिदीको रुग्ण गलाको आवाज ।

“मलाई रोक्न मान्छे बोलाएकी? अरु पनि बोलाउनु नि, किन एक जना मात्रै?”
मलाई खिन्न लाग्यो । कुनैदिन मेरा पाउमा परेकी जुनु यही मान्छे थिइ ।

“कहाँ जान लागेकी जुनु? तँ जहाँ पनि जा, त्यो अतुलसंग नजा छोरी । गइस भने तेरो भाइ र म दुबै मर्छौ ।”

“मरे मर । तँ मेरी आमा होस र? तैंले बुवा खाएकी हैनस? म तेरो अनुहार पनि हेर्न सक्दिन । ”

“मलाई छोड, भाईको माया लाग्दैन ?”

जुनु केही बेर अवाक भई । फेरि वायुवेगले उठी, भाइलाई एक लात हानेर सँघारमा पुग्दै भनी, “बेश्या, तँ मेरी आमा हैनस् । तँ मरी जा । ”

मलाई हसह्य भयो । मैले आमाभन्दा साँचो कुनै मान्छे देखेको छैन संसारमा । अफूले जन्माएकी छोरीले यसो भन्दा कस्तो भयो होला एउटी आमालाई ।

“जुनु, कोसंग बोल्दैछौ तिमी, थाहा छ? आमालाई त्यसो भन्दा लाज लाग्दैन?”

“हू आर यू? मेरो जीवनको बारेमा बोल्ने तँ को होस्?”

हो त । मैले मेरो मुख हेरें, समयको ऐनामा । म केही नबोली बाहिरिएँ । पछि सुनें, जुनु त्यसै रात अतुलसंग भागिछ । केही दिन पछि थाहा पाएँ, दिदी र छोरो त्यो डेरा छोडी भारततिर लागेछन् । घरमा आएर दाइलाई सुनाएँ कथा । दाईले भन्यो, “ढाँट्छस? छोरीले आमालाई त्यस्तो पनि गर्छन?”

(स्रोत : Kalakunja )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.