~केदार सुनुवार ‘सङ्केत’~
रातको ड्यूटीले गर्दा दिनमा सुत्नु स्वभाविकै ठान्छू म । तरपनि रातमा सुत्नुको मज्जा जस्तो दिनमा के खाएर होस र ? टेक्स मेसेज हो या भ्वाइस मेसेजको हो मोबाइलले सङ्केत दिन्छ । म अल्छे पाराले आँखाको ढकनी उघार्छु । मोबाइलको भ्वाइस मेसेज रहेछ । मेसेज सुनेर एकछिन किंकर्तब्यबिमूढ हुन्छु । म दिन रात गृहयूद्धले बिक्षिप्त भएको शहर इराकमा जान पर्दा । तेसोत मेरो यो बाध्यता थियो अनि एउटा नयाँ यात्राको अर्को पाटो पनि । मन मनै साधुवाध दिए मित्रलाई, जस्ले म प्रति विश्वाश गरेर सबै डकुमेन्टहरू तम तयार पारि दिनु भएको थियो ।
रेलमा यात्रा गर्नुभन्दा भन्दा टयाक्सीबाटनै ब्राइज नटर्न आर्मी एयरपोटसम्म जाने निधो गरेँ । घरबाट बिदाइ हुँदा एक्कासि मन भक्कानिएर आयो । छोरी दुवैलाइ अंगालोमा बाँधे । सम्भव थियो त त्यो चाहन्थे म सँधै यसरीनै अंगालोमा बाँधिरहुँ बसिरहुँ । तर त्यो खालको समयले कहिल्यै पनि साथ दिन भने सकेन । अन्तत्वगत्वा, ब्ल्याक वाटर रीडिङहुँदै टयाक्सी चालक लोक दाइ र म बत्तिन थाल्यौ अक्सफोर्डसाइरतिर दर्के पानीको दर्काइसँगै।
बाटोमा देखिने प्राकृतिक दृष्यहरूले वसन्त निम्त्याँउदै थिए । पालुवाका मुजुराहरू उकुसमुकुसिँदै हरियालीमा परिणत हुने तरखरमा थिए । सडकबाटोको छेउबाट देखिने नजिकको घरहरूका बगैंचाहरूमा डेफोडिल र आरूबखडाका फूलहरूले मेरै यात्राको स्वागत गरेजस्तै लाग्थ्यो मलाइ ।
एक घण्टा पश्चात हामी ब्राइजनर्टन एयरपोट पुग्छौं, एयरपोट पुग्दा अरू साथीहरू नन्द, जीत, खड्क र देबेन्द्रजीहरू पनि पुगिसकेका थिए ।
पासपोट र कम्पनी कार्ड देखाएपछि चेकिङ कक्षसम्म त्यँहिको क्याम्पको बसले पुर्र्यायो । भोली बिहानैको उडान भएकोले आजै चेकिङ गर्ने खबर पाईयो । चेकिङ गरे पश्चत बोर्डिङ पास र कोठाको चाबी पाएपछि बेलुकीको आठ बजे ट्रानजिट भान्साघर तिर लाग्यौँ । खाना खाने ठाँउमा ब्रिटीश आर्मिमा कार्यरत केही नेपाली साथीहरूसँग पनि भेट्ने अवसर पाईयो । उहाँहरू कुबेतमा ६ महिनाको लागि आफ्नो डिउटी पूरागर्न जाँदै गरेका रहेछन् । सबैले मरूभूमीमा लगाउने फुस्रा खालका कम्ब्याट लुगा लगाएका थिए । गोर्खाली त परे निकै चड्के देखिन्थे ।
धेरैदिन पश्चात: घरदेश छोडेर परदेश, परदेश पनि छोडेर विदेश लाग्नुको पीडालाई केहीहदसम्म क्याम्पकै पबमा गएर एक/दुई केन गहुँको रस तानेर बिर्सने झिनो निर्णय गर्यौं । रातपनि छिप्पिदै गयो अनि जिब्रो पनि लटपटिँदै गएपछि हामीहरु रातको निन्द्रा फकाउन कोठातर्फ लाग्यौं ।
बिहान हामी सबै करिब ७ बजे तिर बस चढेर बिमान स्थल तिर लाग्यौं । हामी जम्मा ५ जनाको ग्रुप थियौं । बडिआर्मोर (आधुनिक ढाल) र हेलमेट (फौजिले लगाउने निलो हेलमेट) को झोला हातमा झुण्डाउँदै ओमनी एयर ईन्टरनेसनल नामक जहाज तर्फ लाग्यौं । ब्राइज नटरन आर्मी एयरपोटबाट करिब ९ बजे तिर कुबेत तर्फ उड्यौं । जहाजमा प्रायः आर्मीका जवानहरू थिए । घर छोडेर जानुपेकोले होला सबैको अनुहारमा फिकापनले छाएको देखिन्थ्यो । करिब छ घन्टा पन्ध्र मिनेट पश्चात कुबेतको अन्तराष्ट्रिय बिमानस्थलमा अवतरन हुने खबर पाउँछौ । तर किन हो कुन्नी तीन चार पटक आकाशमानै फन्को मार्छौं । जमिन आकाशबाट एकदमै नजिक भएको कारणले गर्दा कुबेतको धरातल र शहरहरू प्रत्यक्षरूपमा घुम्न नपाएपनि आकाशबाटै केही हदसम्म अवलोकन गरियो । चट्ट-चट्ट मिलेका समुन्द्र नजिकका ठूला-ठूला महलहरू, चौडा सडकहरू र सडकका दायाँ बाँया रोपिएका हरिया रूखहरूले सजिसजाउ थियो कुवेत ।
एक घन्टासम्म हामी कुबेतको बिमानस्थमानै बस्नु पर्र्यो किनकि हाम्रो सामानहरू अर्को हवाइजहाज सी वन थ्रर्टि (सैनिक तथा माल सामान ओसार्ने बेलायतको फौजी जहाज) मा सारियो । रात परिसकेको थियो । मधुरा बत्तिहरूले कुबेत शहर झिलिमिलिन लागेको थियो । केही यात्रुहरू कुबेतमानै उत्रिए । हामी भने फेरी सी वन थ्रर्टी मा चडेर ईराकको यात्रा छोट्याउन लाग्यौं ।
बडिआर्मार र हेलमेट अवतरण हुनुभन्दा पन्ध मिनेट अगाडिनै लगायौं । जहाजका सबै बत्तीहरू झ्याप्प निभाइयो अनि उडेको उच्चाईबाट एक्कासि जमिनको सतह तिर ह्वात्तै खसालियो । आङ्नै सिरिङ्ग भयो ।
बत्ती निभाउनको कारण रहेछ इराकी आतङ्कबादिले जमिनबाट नदेखोस र जमिनबाट प्रक्षपन गरिने RPG (rocket prepeal grinade ) रकेट प्रहारबाट बँच्नुको खातिर ।
ईराकको बाज्रा अन्तराष्ट्रिय बिमानस्थलमा एक घण्टा पच्चिश मिनेटमा उत्रियौं । एउटा सेतो फममा आफ्नो डिटेल्स भरेर हामीहरू एउटा सेतो बसमा चढ्छौं । बसमा निलो पर्दा लगाइएको थियो । अन्धकार थियो बसभित्र । एकजना ब्रिटेनका नायकबाट छोटो ब्रिफिङ पाउँछौं । बसमा जाँदा कथंकाल बम अर्थात कतैबाट हमला आएमा त्यहिनै निहुरेर उस्को अर्डर पर्खिएर बस्नु रे । निक्कै टाढा नै रहेछ अब हाम्रो जाने ठाँउ भनेको त पाँच मिनेट पछि हामी हाम्रो गन्तब्य स्थानमा पुग्यौं ।
हामीहरूलाई लिन दाइ साही र उहाँका टीम युवराज र याम भाइहरू आएका थिए, बाज्रा बिमान स्थलमा । बाटोमा जाँदाजाँदै यहाँको विभिन्न वातावरणको बारेमा जानकारी पाउँछौं साहि दाइबाट ।
भोलिपल्ट बाज्रा क्याम्पको हाताभित्र रहेका आर्मीक्याम्प देखिलिएर हाम्रा काम र कर्तब्यहरूको बारेमा जानकारी गराईयो । क्यम्प घुम्न मिनीबसमा एक घण्टाभन्दा बढि लाग्यो । क्याम्प घुँम्दैजाँदा सद्दामको भत्किएको शालिकनेर पुग्ने मौका पनि पाईयो । मात्र टेलिभिजनमा भत्काइएको देखिएको थियो । आज प्रत्यक्षरूपमा आफ्नै आँखाले देख्नपाउँदा सपना जस्तो लाग्यो मलाई । जिन्दगीमा यसरी यो ठाँउमा आईन्छ भन्ने सोचेकोपनि थिइन मैले । यात्रा न हो, जीवन कहाँ पुगिँदो रहेछ, रहेछ ।
यहाँ काम गर्दा ईराकी ईन्जिनिएर देखि कुल्ली कामदारहरू सङ्ग घुलमिलिने मौका पाईयो । मैले उनीहरूलाई गफै-गफमा सद्दाम हुसेनको कार्यनीतिदेखि लिएर जनता प्रतिको उदारताको बारेमा सोँधे र असीप्रतिशत भन्दा बढिले सद्दाम ईराकी जनताकाका लागी उदारनीति लिएर हिँड्ने व्यक्ति भनेर बोले । उनी राष्ट्रपति हुँदा ईराकी जनताका लागी सहुलियत स्वरुप प्रतेक महिना प्रतिव्यक्ति दुई लिटर खानेतेल, एककिलो चिनी, एकबोरा चामल, निशुल्क टेलिफोन सेवा, बिजुली बत्ती र खानेपानी जस्ता सेवा जनतालाई सित्तैमा उपलब्ध गराएका थिए रे । तर आज ईराकी जनताले न सित्तैमा चामल पाएका छन्, न एक थोपा तेल नै ।
ईन्जिनिएर ईसाम थप्तै थिए । हो उनले कुर्दिसहरूलाई दुःख दिए र विषाक्त केमिकल छरेर निर्दोष जनतालाई मारे, त्यो नै सबैभन्दा सद्दामको गल्ती थियो र पतनको बाटो पनि ।
घेरै दिन भएको थियो रकेट नआएको । आज एक्कासी IDF अर्थात indirect fire मिसाइल आएको साइरन बज्यो । एकदम अत्यास लाग्दो ध्वनी । म चिप्लेकिरा जसरी भुईमा टाँसिन्छु । तीन मीनेटसम्म यसरी बस्नुपर्छ यहाँको नियममा त्यसपछि मात्र ट्रेन्चमा गएर माइकमा अल क्लिएर नभनेसम्म पर्खिनु पर्छ । त्यतिखेर अरू राष्ट्रहरूका भारत, बङ्गलादेश, श्रीलङ्का र पाकिस्थानका साथीहरू पनि तछाँड र मछाँड गर्दै आएका थिए, ट्रेन्चमा आफ्नो ज्यान जोगाउन । साइरन झण्डै तीन मीनेटसम्म बज्छ । पाँच मिनेट पछि साइरनबाट नै अल क्लिएर भन्ने सुन्छौ । हामी त्यसपछि आ-आफ्नो कोठा तर्फ लाग्यौ । त्यो नै हामी गएपछिको पहिलो रकेट प्रहार थियो । पुनः भोलीपल्ट दुईचोटी हाम्रै हाताभित्र बम खस्यो । तर कसैलाई पनि चोटपटक भने लागेन । यी बम खसाउनेहरूमा यहाँका सीया उग्रबादीहरूको ठूलो हात भएको रहेछ भने बम पैठारी गर्ने गराउँनेमा छिमेकी राष्ट्र इरानको दरो हात भएको यहाँका स्थानिय बासिन्दा लगायत बेलायतका गुप्तचर बिभागबाट सुन्न पाईयो ।
आज तीन दिन भयो, साइरनको कर्णप्रिय धुन सुन्न नपाएको । खैः कतिदिनसम्म हो चिप्लेकिरा बन्न पर्ने हेर्न बाँकिनै छ ।
(स्रोत : Kedar’s Blog)
