~बिजय चालिसे~
“आजको ताजा खबर….पढ्नोस् आजको ताजा खबर” राजन एकहातम अखबारको ठेली बेकेर अर्को हातले अखबार हल्लाउँदै करायो । कहिले ऊ अखबर पढ्नुहोस् भन्दै ग्राहक तान्न खोज्थ्यो, कहिले कुनै समाचारको घतलाग्दो शीर्षक पढेर सुनाउँथ्यो ।
राजन गरिब बाबुको छोरो थियो । गाउँको घरबारी पैरोले लगेपछि गाउँमा ओत लाग्ने ठाउँ पनि रहेन । त्यसैले स्वास्नी–छोरा लिएर राजनका बाबु आठ वर्ष अघि सहर पसेका थिए । त्यतिबेला राजन दुइ वर्षर्को मात्र थियो रे ।
बाबा आमाले भारी बोक्दै अरुको घरधन्दा गर्दै एउटा सानो डेरामा निर्बह गरेर राजनलाई हुर्काएका थिए । उनीहरूको डेरा बसपार्क नजिकै थियो । एउटा सानो कोठा उनीहरूको सिंगो सन्सार थियो । सुत्नेदेखि पकाउने खानेसम्मका सबै काम त्यही सानो कोठामा गर्नु पथ्र्यो ।
ज्ति नै दुःख गरेर भए पनि बाबाआमाले उसलाई सरकारी स्कुलमा भर्ना गरिदिनुभएको थियो । राजन पनि निकै जेहेन्दार र मिहिनेती थियो । स्कुलमा पनि ऊ सबैको प्यारो थियो । केही बरालिएका केटाबाहेक गुरुदेखि विद्यार्थीसम्म सबै उसलाई मन पराउँथे ।
बाबा आमालाई सघाउन भनेर केही समयदेखि उसले बसपार्कमा अखबार बेच्न थालेको थियो । राजन बिहान बेलुका दुइ–दुइ घन्टा अखबर बेच्थ्यो । उसले पढ्ने समय पनि मिलाएको थियो । त्यसोे हुँदा पढाइमा पनि कमी आएको थिएन । छोराको मिहिनेत देखेर बाबाआमा पनि साह्रै खुसी हुनुहुन्थ्यो ।
“ए केटा….एउटा अखबार ले ले…!” एकजना मानिसले बसबाट ओर्लेँदै उसको छेउमा आएर भन्यो । नयाँ कोट पाइन्टमा सजिएको अखबार माग्ने मान्छे हेर्दा पढेलेखेकैजस्तो देखिन्थ्यो । उसले हातमा पुरानो खालको ब्रिफकेस पनि बोकेको थियो । अखबार माग्ने मनिस भर्खरै बसबाट ओर्र्लिएको थियो । उसको साथमा अर्को एकजना मानिस पनि थियो ।
“कुन चाहिँ दिउँ हजूर..नेपाली, अङ्ग्रेजी ?सबै छ, गोरखापत्र, कान्तिपुर, समाचारपत्र, राजधानी, अन्नपूर्ण, काठमाडौ ंपोस्ट, द हिमालयन टाइम्स……।” उसले एकै सासमा भएभरका अखबारका नाउँ भट्यायो ।
“जे भए पनि दिइ हाल न चाँडै !” त्यो मानिस निकै हतारमा भएजस्तै देखियो ।
“नेपाली–अङ्ग्रेजी कुन चाहिँ दिउँ ?” जति नै हतारमा भए पनि कुन अखबार किन्ने भन्ने त भन्नु पर्छ । राजन अलमलिँदै दोहो¥याएर सोध्यो ।
“जृुन भए पनि दे न….!” उसले चर्किँदै भन्यो ।
राजनले एएटा अखबार निकोलेर दियो । हतार हतारमा राजनको हातम १० रुपियाँको नोट राखिदिएर ती दुबै मासि हतारमा पार्कको एउटा कुनातिर लागे ।
“हजूर बाँकी पैसा…”राजनको कुरा सुनेर पनि उनीहरू रोकिएनन् ।
“बाँकी पैसा तैं लिनू…!” उनीहरूको हतार देख्दा पैसा फिर्ता लिने फुर्सत पनि नभएजस्तो लाग्यो उसलाई ।
राजन तिनीहरूको चालमाला चाख मानेर हेरिरहेको थियो । अखबार नल्युन्जेल हतारमा देखिएका ती दुई मानिस बसपार्ककै एउटा कुनोतिर छेको लागेर उभिएका थिए ।
राजन चाख मानेर उनीहरूलाई हेरिरहेको थियो । त्यत्तिकैमा अखबार लिनेले हातको ब्रिफकेस अखबारले बे¥यो । त्यति ब्रिफकेस बोक्नै नहुने ाराम्रँे र थात्रो थिएन । त्यसैले त्यसलाई अखबारले बेरेको देख्दा राजनको मनमा अनेकौं कुरा खेले ।
राजनलाई सुरुदेखि नै उनीहरूको चालमाल अनौठो लाग्दै थियो ।
”ए..बाबु, खोई एउटा गोरखापत्र देऊ त !” राजनले अखकार माग्ने दइलाई अखबार दिएर पैसा लियो । त्यसपछि हेर्दा राजनले उनीहरूलाई पार्क बाहिर निस्कन लागेको थियो । तर सुरुदेखिनै बोकेको ब्रिफकेस भने यतिबेला तिनको हातमा देखिएन ।
“ए…दाइ…, तपाइँको ब्रिफकेस….।” तिनीहरूको हातमा ब्रिफकेस नदेखेपछि राजन करायो । त्यसरी कराउँदा पनि नसुनेपछि कराउँदै तिनहरू भएतिरै दौड्यो । उसको कुरा सुन्नु त कता हो कता उसलाई आफूतिरै आउनु लागेको देखेर ती दुबैजना बेतोडले दौडेर हेर्दाहेर्दै हराए कता ।
“किन यसरी त्यहीँ छाडेर गएका होलान् त्यो ब्रिफकेस ?“ उनीहरू त्यसरी भागेका देखेर राजनले जानी जानी ब्रिफकेस छाडेको अनुमान गर्दै सोच्यो । “तिनीहरूले कि त त्यो चोरेको ब्रिफकेस हुनुपर्छ, कि त्यसभित्र हानि पु¥याउने कुनै कुरा हुनुपर्छ ।”
त्यो सोचेर ऊ ब्रिफकेसको नजिकै गयो । उसले केही परैबाट त्यसभित्रबाट टिक टिक आवाज आइरहको सुन्यो । त्यो सुनेर ऊ डरायो । केही दिन अघिमा कोटेश्वर नजिकै बद्मासहरूले बसबाट पालेको झोला बम फेला परेको समाचार सुनेको थियो । जनताले ल्याएका परिवर्तन मन नपाराउने विेदशीहरू केही नेपालीलाई पकाएर अनेकौं उपध्रो गरिरहेका थिए । त्यत्रो परिवर्तन ल्याउने नेताहरू सानो सानो कुरामा झगडैमात्र गर्थे ।
”यो पक्कै तिनै हाम्रो देशमा शान्ति भएको देख्न नचाहनेहरूले पड्काउन रााखेको बम नै हुनुपर्छ ।” उसले मनमनैं सोच्यो । अब के गर्ने ? उसले नजिकैको टिकट काट्ने दाइलाइलाई सबै कुरा सबै कुरा भन्यो ।
राजनको कुरा सुनेर ती दाइ पनि धेरै डराए । ओ हो, यो बम पड्क्यो भने ? कतिको ज्यान जाला !
उनले त्यहीँबाट पुलिस अफिसमा फोन गरेर बस पार्कमा बम राखेको शङ्का भएको जानकारी गराए । खबर पाउनासाथ प्रहरी आएर सबै यात्री र बसका मान्छेलाई त्यहाँबाट हटाए । उनीह्रूले ब्यागभित्र ेरै शक्ति भएको टाइम बम फेला पारे । फेला नपरेको यसले भए केही बेरमैं पड्किएर धेरैको ज्यान लिने रहेछ ।
पुलिससँगै आएका मानिसले बडो होसियारीपूर्वक बमलाई नपड्कने बनाए । त्यसपछि बल्ल सबैले खुसीको सास फेरे । राजनले त्यो ब्रिफकेस राखेर जाने मानिसहरूको हुलिया बताइदियो । उसले बताएको त्यही हुलियाको आधारमा पुलिसले तिनलाई केही बेरमैं समात्यो । राजनले बुद्धि पु¥याएर ठूलो दुर्घटना हुनुबाट बचाएकोले त्यहाँका सबैले उसलाई धन्यवाद् दिए– तिमी नभएको भए आज हामी धेरैको ज्यान जाने थियो ।
(स्रोत : मासिक बालपत्रिका, वर्ष १ अङ्क २, २०६६ )
