~रमेश कंडेल~
सामुन्द्रीक छालहरुमा
घोर लघुताभाषले खुम्चिएको म
स्मृतिको पानामा टोटलिन्छु
र
चिमोटिन्छु, दुख्छु, पोलिन्छु
प्रेम गर्नु र प्रेमको कविता लेख्नु उस्तै लाग्छन
दुरुहपथमा चल्नु भन्दा कठिन
यथार्थबोधको अचेटाईले
मन मन्दिरको मान मर्दन हुन्छ
अतितमा पुगेर बर्तमानमा पछारिन्छ।
मौनताभाषमा अल्झेको मेरो मनको बगैंचा
कहिले ईलाम, कहिले सभागृह, कहिले स्वयंम्भु
न्युरोड र असनका चमेनाघरमा आश्रय लिन्छ
तिम्रा मोती जस्ता आँशु र मूल्यहिन मेरो जीवन
कैयन पटक अतृप्त प्यास लिएर मरेको छ
नयनले नयनको भाषा बुझेको भए
यती बिघ्न स्मृतिमा छाउदिन थियौ होला
तिम्रो सम्झना गहिरो घाऊ बन्दैन थियो होला
तर,
श्रीअन्तुको पहिलो किरण तिमीलाई छोई
तिम्रो स्पर्शतित किरण म कहाँ आउँदा
मैले मेरो मनको बगैंचामा फुलेको
पैयूँ फुलसँग एउटा सुन्दर सपना देखे
तिमीले मेरो मुस्कान उपहार दिन भन्यौ
तिम्रै आग्रह शिरोपर गर्दै मुस्काउदैछु अबिरल ।
Monday, April 11, 2011
@रमेश कंडेल
(स्रोत : Shabdahar )
