लघुकथा : म र मुङ्लान

~राम कुमार राई~Ram Kumar Rai

जिन्दगीलाई राम्रो सँग गुजारा गर्ने विकल्प धेरै खोजे तर यसको हल भएन ? के गरौ ? कसो गरौ भन्ने तानाबुनामै, जीवनको घडीहरु बित्दै थियो ? अब त म पनि एक्लो थिइन, किन की मेरो जिवनमा कसैले डेरा जमाई सकेको थियो। अनि हाम्रो पनि पलुवा पलाई सकेको थियो । म बाट हाम्रो र अब हामी हुदै थियौ । दिन प्रतिदिन घरवारीले, जिवन धान्न मुस्किल हुदै थियो । साझ खाना खादा श्रीमतीले भनिन तल्लो घरको दाईले विदेशबाट पैसा पठाए रे । यस वक्यले मेरो मुटुमा कता, कता घोच्यो ! म निरिह भए ! मन पोल्यो, भत भती……….!

हाम्रो काले पनि अब त कुदने, भयो । आफुले त राम्रो सग पढन सकिएन ? राम्रो सग कालेलाई पढाउ भन्ने सोच पनि तुहिएला जस्तो छ । यस्तै नानाथरी कुरा मनमा खेल्थे । मन भारी हुन्थ्यो । यस्तै थियो रितीको रिवाज । गरिवी भित्र चाहेर पनि के गर्न सक्थे । सुत्ने बेलामा सुनाई, कालेकी आमाले तल्लो घरको भाउजुले सहर गएर साडी र गहना किनिन रे ! अब त मलाई बानि भयो । ती शव्दहरुको……….! आफ्नो परिवारलाई खुशी देख्न चाहन्थे । आफ्नो दयित्व पुरा गर्न चाहन्थे । तर पनि मन, मनै आफैलाई धिकार थिए अफ्नो जिवनलाई, कस्तो कर्म लिएर आए छु भन्ने लाग्थो ।

तल्लो घरे काईलासग बाटैमा झम्काभेट भयो । सुटबुट कसेर, चिन्नै गर्हो भयो मलाई त ! कस्तो परिवर्तन भएको ? उनले नै प्रश्न तेर्साए – के छ, सन्चै हो ? मैले पनि प्रतिउतरमा – आरमै हो भने । उनै बाट थाहा पाए । भर्खरै आउदै रहेछन् बिदेशबाट र तिमी फुर्सद छौ भने म सग हिड तिमी सग केहि कुरा गर्नु छ भने, म पनि फुर्सद नै भएकोले उनको कुरामा सहमति जनाउदै उनको पछि पछि लागे । उनले बिदेशको बारेमा धेरै जानकारी गराए साथै उनले बिदेशबाट भिसा ल्याएका रहेछन् । तर त्यस वापत उनलाई ६० हजार दिनु पर्ने रहेछ । उनले पनि भिसा किनेका रहेछन् । के बिचार छ भने तिम्रो न भए अरु लाई नै बेच्ने कुरा गरे । मन उथलपुथल भयो । कालेकी आमासग सल्लाह गरेर भोलि बिहान निक्योलमा पुग्ने भने । अनि म घर तिर लागे । मेरो भुईमा खुट्टा थिएन । म बिदेश नै पुगे झै लाग्यो । कालेकी आमा गोठालाबाट आई पुगेकी रै न छ । कहिले आई पुग्छ र सुनाउ झै भयो । बल्लतल्ल आई पुगी । अनि बेलिबिस्तार लगाए सबै कुरा एकै सासमा । दुबै खुशि भयौ तर अब समस्या आयो पैसाको, कसरी जोहो गर्ने ? ती भर्खर देखेको सपना, छताछुल्ल भयो । यत्रो ठुलो रकम काहा बाट ल्याउने ? मैले देखेको प्रतेक सपनाहरुमा मात्र किन प्रश्न बाचक किन ? रातभर निन्द्रा लागेन । छटपटिमा रात बित्यो । विकल्प कतै, केही पाईन ।

बिहानै नियाउरो मुख लगाएर तल्लो घर तिर लागे । काईली भाउजु, भान्साघरमा भात पकाउदै थिईन । नानिहरु दशै आए झै नया लुगा लगाएर, आगनमा खेल्दै थिए । अनि मैले मेरो कालेको तीन ठाउमा टालेको लुगा सम्झे । भाउजुले भन्नु भयो – अहो कता हिडेको कालेको बुबा एका बिहानै ? दाईलाई भेटौ भनेर आएको नि टाउको कन्याउदै, मैले पनि जवाफ दिए । काईला दाई पनि आई पुगे र बस्दै सोधे – के बिचार गर्यो त ? प्रतिउतरमा आफ्नो स्थिति अवगत गराए । यस्तै गन्थनमा उनले जति कमाई हल्छौ नि, भन्ने प्रलोभन देखाए र आफ्नो घर, बारि बन्धक राखेर बिदेश, जाने सल्लाहा दिए । मलाई पनि मुनासिव नै लाग्यो । दाईको सल्लाहा, जे भए पनि विदेश बसेर आएको मान्छे । फेरि मेरो मन ढकमक्क फुल्यो । मेरो शरीरमा उर्जा आयो । अब त साहुसग ऋण लिको एक महिना बितिस्कयो तर आजभोलि भन्दै दिनहरु चिप्लन थाले । तर मेरो विदेश लाग्ने दिन आएन । साहुको ऋण ले व्याज बढाउदै थियो । बल्ल तल्लो घरे काईलाले बेलुकी पख सबै कुरा मिल्यो, भोलि तिमी हिडनु पर्छ, भनेर गए बल्ल मलाई ढुक्क भयो । बिहानको झिसमिसेमै कालेकी आमाले उठाईन् र म तयार भए विदेश जान उनले मलिन अनुहार लगाईन । काले पनि उठेछ, म सग लुटुपुटु गर्न् थाल्यो । कालेको आमाको आखा रसाए आशुले, अनि बग्न थाले आशुहरु, मेरो मन पनि भारी भयो । काले पनि रुन थाल्यो । म बाटो लागे तल्लो घरे काईलाको पछि लुरुलुरु पल्लो डाडामा पुगेर घर तिर हेरेको त मधुरो आकृति देखिदै थियो । कालेको आमाको ! विरानो ठाउ, नया परिवेश अनि हजारौ सपनाहरुको तानाबुना बुन्दै म विदेश लागे । आफ्नो प्राण प्यरीलाई धेरै पैसा कमाएर ल्याउने र आफ्नो छोराको उज्वल भविष्यको अनेकौ सपना देख्दै………………!

गन्तव्यमा मध्यरातमा पुगे, दिनमा झै रात पनि शहरको झिलमिलमा धप्कै बलेको थियो । म अब मलाई लिन आउने कम्पनिको गाडीमा रकेटको रफ्तारमा मेरो कम्पनीको ठेगाना तिर लाग्दै थिए । सबै सुति सकेका रहेछन् । बिहान हल्लाखल्ला भयो । सबै साथीहरु उठी सकेका रहेछन् । साथीहरुले प्रश्नको बषा गराए । बल्ल, उनिहरु बाट थाहा पाए । तल्लो घरे काईला ले यथर्थलाई गर्भ भित्र लुकएर, मलाई सपनाको सन्सारमा भुलएर, लुट्ने काम गरे छ । आफ्नै पैसा उठाउन बषौ लाग्ने रहेछ । अझ साहुको ऋण ? हो रहेछ ऋणले ऋण र धनले धन कमाउने रहेछ । मेरो जोस र जागरहरु पुन मर्न थाले । नफक्री नै, बोटमा, आफैले रोपेको सपनाको फुलवारीमा तुषारोपात भयो । मेरो आँखा अगाडी नाच्न थाल्यो दृष्यहरु कालेकी आमा अनि कालेलाई…….. ! साहु अनि निर्दयी तल्लो घरे काईला………!

(स्रोत : Ekabita.blogspot.com )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in लघुकथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.