कविता : साझा यो फूलबारी

~डा. तारानाथ शर्मा~

कालो अत्यन्त कालो अतिशय धमिलो राजनीति नराम्रो
आयो छायो निराशा मुलुकभरिको चेत खुस्केर हाम्रो
हामी नेपालका छौ सकल जनता एकतामा बसेका
कोही छैनौँ अरुको श्रम र पसिना लुट्न पेटी कसेका

योद्धा शूरा र आँटी अघि असल थिए न्यायका लागि मर्थे
पुर्खाको देनलाई शिरउपर गरी नीतिको राज्य गर्थे
साझा यो फूलबारी सकल जनको हो भनी पृथ्वी भन्थे
चोखो आदर्श मानी युवकयुवती राष्ट्र्का भक्त बन्थे

जनतन्त्र थियो सबको रहर
परतन्त्र हुने अब नित्य डर
लुटमार बढ्यो जनजाति फुटे
रिस द्वेष र भेद अँगाल्न जुटे

जब भेद बढ्यो अनि राष्ट्र् फुट्यो
जनता ठगिए ईतिहास टुट्यो
कुन सर्प सुटुक्क पस्यो परको
हुन सक्छ यहीँ कपटी घरको

मन खल्बलियो विषले भरियो
अनि टायर बाल्न युवा सुरियो
किन पढ्नु र लेख्नु युवा जनले
जनजीवन बन्द गरे रिसले

जनतन्त्र भयो सपनासरह
अनुशासन ऐन भए कलह
अब शासन छैन कुनै प्रहर
ठग नै ठगले भरिए सहर

धमिरै धमिरा घरका जगमा
कसरी अब राख्नु निजी गरिमा
जब गिद्ध र चील उडे नभमा
बचरा बिचरा जनको शिरमा

ठग बोल्छन् ठग लेख्छन् नयाँ नेपाल जन्मियो
लोकतन्त्र यहाँ आयो हाम्रो सौभाग्य चम्कियो
ब्वाँसा र बाघ लुछ्तै छन् आमाको छाती चर्चर
चलायौँ सँसद भनी पार्दै मुलुक जर्जर

पत्तोफाँट कतै छेन उज्यालो घाम झुल्कने
तैपनि राष्ट्र् यो हाम्रो अघिल्तिर छ लम्कने
वीरको देश नेपाल अदम्य हिमका चुली
उचाली अघि बढ्नेछ परस्पर मिलीजुली

जनता अब चाहन्छन् आफ्नै शासनको भर
छानेर नेता विश्वासी उन्नति गर्न तत्पर
राष्ट्र्गौरव राखेर शान्ति स्नेह स्वतन्त्रता
स्थापनाको प्रण लिई एकता र समानता

(मिशिगन विश्वविद्यालय अमेरिका)

(स्रोत : Khasskhass.com )