~अनुप जोशी ~
ओ पिता !
जतिबेला तिम्ले मेरी आमासँग बिहे रच्यौ
र सुहागरातको उन्मादमा लत्पत्तियौ
तेतीबेला नै यौटा भयानक षडयन्त्रको बीऊ छर्यौ
-म बिरुद्ध ।
तिम्रो लिङ्गबाट स्खलित भएर
म तिम्रो जुत्ताको पिँधमा चिप्कीन पुगेँ
कि त्यो तिम्रो जब्बर र खस्रो मनभित्र
मेरो स्थान तय गरिसकेका रहेछौ ।
ओ पुजनीय पिता !
तिमी कुनै ग्रीफिन जस्तो चमत्कारी ,
आक्रमक , शुरो र शक्तीशाली मान्छे ।
साँच्चै , तिमी त मेरो सृष्टिकर्ता थियौ
आफ्नै इच्छा परिपुर्ती गर्दै मलाई जन्मायौ
र जब जन्मिएँ ,
तिम्रा तेही इच्छा पुर्ती गर्ने साधन जस्तो
म सम्पूर्णत: तिम्री दासी बनाइएकी छु ।
आखिर म तिम्रो मन्दिरमा चढाइएकी ,
तिम्रै इच्छा अनुरुप जन्माइएकी ,
कुनै महकदार फुल वा नैवेद्य न थिएँ ।
मेरा हातहरु रगतले रंगीरहँदा
गुज्रेका विगतहरु उम्लेर आउँछन्
र यतिबेला, मलाई असीम सन्तुष्टी प्राप्त हुन्छ ।
ओ मेरो पिता !
मातृस्नेह विहीन रुखो बाल्यकाल गुजारेर
म प्रथम रजस्वालाको पीडाले आश्चर्यचकीत हुँदा
मेरा विकाशशिल स्तनहरुसम्म बगी पुगेका
मेरा आँशुका मुन्टाहरु सुम्सुम्याएका थियौ
र भनेका थियौ –
” तेरी आमा मरेर गए के भो त ?
आखिर तँ छेस् नि मेरी ।”
तिमी साँझभरी भट्टीमा रक्सी पिउँथ्यौ
र घर फर्केर रातभरी मलाई पिउँथ्यौ ।
ओ मेरो पियक्कड पिता !
तिमीले नै मेरो शिल तोड्यौ
र बनायौ एउटा जब्बर , जवान स्त्री ।
प्रेम ! तिम्ले मलाई यति प्रेम दियौ
जति पीडा कुनै हिटलरले कुनै यहुदीलाई दिएन
संस्कार ! तिम्ले मलाई यस्तो संस्कार दियौ
कि म आज गर्जिरहेछु एउटा वयस्क सिंहिनी जस्तो ।
ओ मेरो पिता !
आज मैले तिम्रो गर्धनसँगै
हरेक पीडकका जराहरु काटीदिएकी छु
अब यो युगमा तिम्री छोरीहरु
नांगै जन्मिन बाध्ये पारिने छैनन् ।
(स्रोत : Arzose.blogspot.com )
