कथा : काली र कुमारित्वको मूल्य

~राजेश नतांश~Rajesh Natamsha

कालीले कोठाभित्र पसेर चुकुल लगाई र पूर्णतः नग्न भई । संयोवश त्यतिखेर उसको घरमा कोही थिएनन् । अनि ऐनाअगाडि बसेर आफ्नो सम्पूर्ण नग्न शरीरलाई यन्त्रवत् नियाली । उसका शरीरमा नङ्गले चिथोरेका खतहरु थिए । ती खतहरुमा उसले मलम लेपन गरी । चूकअमिलो खन्याएझैँ उसको घाउ चहर्यायो । अनायासै उसको अनुहारमा अँध्यारो पोखियो । आफ्नो शरीर देखेर उसलाई एकदमै घीन लागेर आयो । एक्कासी उसलाई टाउको दुखेको अनुभूति भयो । आफ्नो टाउकोलाई उसले स्थिर राख्न सकिन । कन्पारो पछाडिबाट कुनै ठटेउरोले ठोकेझै अनुभूति भयो ।

कालीलाई केटा र केटीबीचको सम्बन्ध, प्रेम र यौनबारे थाहा छैन । तर पनि ऊ कुनै सम्बन्धमा गाँसिएकी छे । उसलाई ख्याल छैन प्रेमको सीमा अनि पुरुषको अहम् । यही कारणले होला ऊ कुनै लोकमा बन्दी भएकी छे । ऊ त्यो बन्दीगृहबाट किञ्चित् आजाद हुनसक्दिन । अब त आदत नै भैसक्यो । लागूऔषधको लतजस्तो अब ऊ त्यही चौघेरामा रुमलिन चाहन्छे ।

यदि सक्दी हो त ऊ आफैँलाई जलाएर ‘फिनिक्स’चरीझैँ त्यही खरानीबाट पूर्नजन्म प्राप्त गर्थी । यदि सम्भव भए ऊ वर्तमानमा बजिरहेको प्रलयका सिम्फोनिक ध्वनीहरुलाई शान्त पार्थी । तर विवश छे ऊ । किनारालाई हिर्काएर पहाडको असख्य वेदना बोकीहिँड्ने नदीझै ऊ निस्सार भा’की छे र समाजको अक्टोपसीय आँखाबाट दिनहुँ खिइदैछे । यसबाट उन्मुक्ति पाउन अब उसलाई हम्मे–हम्मे पर्नेछ ।

कालीको बा रिक्सा चलाउँछन् । कालीकी आमा भवन निर्माण साइटमा मजदुरी गर्छिन् । उनको समय दिनभरी इँट्टा र सिमेन्टी बोक्दैमा व्यतीत हुन्छ । कालीको दाजु भिमे १४ वर्षको हुदाँ उसलाई अर्काको घरमा काम गर्न राखिदिएका थिए । ऊ अहिले त्यही बसेर काम गर्छ ।

कालीको बा अत्याधिक रक्सी खान्छन् । उनी मातेर आएको कालीकी आमालाई मनपर्दैन । त्यो बेला उनी कालीकी आमालाई छुन पनि सक्दैनन् । यसो कोट्याउन खोज्यो, झर्किन्छिन् । कत्तिपनि प्रतिकारमा उत्रिन सक्दैनन् उनी । उनलाई आफ्नी श्रीमतीको अजङ्ग–शरीरदेखि एकप्रकारको डर लाग्छ । विचरा बुढा, अन्ततः भुइँमा सुत्न विवश हुन्छन् ।

एकरात,

उनले रक्सी खाएनन् । नेपाल बन्द भएकोले उनले रिक्सा चलाएर दुई हजार रुपैयाँ कमाएका थिए । अक्सर नेपाल बन्द हुदाँ उनलाई मनग्य मुनाफा हुनेगर्छ । तसर्थ त्यो रात उनले रक्सी नपिई घर जाने निधो गरे । मासु पसलबाट उनले एक किलो खसीको मासु किने । नजिकैको पसलबाट एउटा रक्सी पनि किने । त्यसलाई उनले आफ्नो रिक्साको डिक्कीभित्र राखे ।

त्यसपछि मानौँ कुनै मर्सिडिजमा चढे झैँ गरी उनी शानले रिक्सामा चढे । रातको उन्मादको कल्पना गर्दै अनि मदमस्त भएर उनी रिक्सा कुदाउन थाले ।

घरमा कालीकी आमा साइटबाट फर्किएर भात पकाउने सुरसारमा लागेकी रहिछन् । उनी आफ्नो श्रीमान् रक्सी नपिईकन आएको देखेर खुसी भइन् । अनि लोग्नेलाई प्रेमपूर्वक खाटमा बस्न आग्रह गरिन् । बजारबाट उनले पाकेका आँप किनेर ल्याएकी थिइन्, त्यो काटेर दिईन् । कालीका बाले मासुको झोला दिँदै भने, “ला मासु पका ! भुटुवा बना ।”

उनी मासुको परिकार बनाउन लागिन् । कालीका बा खाटमा पल्टिएर पुरानो टिभी हेर्न थाले । करिब रातिको आठ बजेपछि खानाको परिकार तयार भयो । उनले बुढालाई बोलाइन् । दुवैजना मिलेर मासु, चिउरा र रक्सी खाए ।

केही समयपछि उनी घरधन्दा सकेर ओछ्यानमा आईन् । लोग्ने चैँ अघिनै ओछ्यानमै ढल्किरहेका रहेछन् । उनले आफ्नी श्रीमतीलाई अँगालो मारे । उनले पनि मौन समर्थन गरिन् । एकैछिनमा तूफान आयो र सेलायो ।

केही हप्तापछि आफ्नो नियमित महिनावारी रोकिएकोले उनलाई शंका लाग्यो । उनी डाक्टरकहाँ गइन् । आफू गर्भवती भएको थाहा पाएर उनी छाँगाबाट खसेझै भइन्, किनकी उनी बच्चा जन्माउने मनस्थितिमा थिइनन् । बेलुका उनले लोग्नेलाई सुनाइन्, “ए…बुढा मैले पेट बोकेछु ।”

उनले फिस्स हाँसेर भने, “भिमे अब यो घरमा आउँदैन क्यार । अब यौटा सन्तान त चाहिन्छ । अब छोड् दे न, एउटा जन्माउनुपर्छ ।”

केही महिनापछि कालीकी आमाको दिनचर्या पूर्ववत् हुन थाल्यो ।

एकदिन,

कालीकी आमा बालुवा चाल्दै थिइन् । उनलाई रिँगटा लागेजस्तो अनुभूति भयो । अचानक उनको ठुलो पेट दुख्न थाल्यो । उनले कर्नीले भुइँ कोतार्न थालिन् । उनको गोडा लुला भए । उनी उठ्न सकिनन् । अचानक उनको तल्लो पेट पनि चर्किन थाल्यो । उनको वेदनामिश्रित आवाज निस्कन थाल्यो, “आइयाऽऽऽ”

वरिपरिका महिला लेबरहरु कराउन थाले, “एई ! भिमेकी आमालाई बेथा लाग्या जस्तो छ है ।”

सबै मिलेर उनलाई स्टोर रुममा लगे । लोग्ने मान्छेलाई त्यहाँ छेऊमा पर्न दिएनन् । उनी व्यथित भइरहेकी थिईन् । उनको सास छिटो–छिटो चल्न थालेको थियो । उनी बेहोशीमा बटारिन थालिन् । उनका शरीरका छाला अचानक तन्किन थाले, आँखाको कुनाबाट आँसु खस्न थाले । उनको हात मुठ्ठी पर्यो, ठुलो चीत्कार निकालिन् ।

त्यसपछि काली जन्मिई ।

एउटी लिम्बूनीले कालीकी बालाई फोन गरिन्, “ए साँठ्ठा कहाँ छस् । आईजा तेँरो बुढीले छोरी पाई । रेक्सा लिएर सीधै साइटमा आइजा ।”

–०–०–०–

बाल्यकालमा काली निकै काली थिई । सबैजनाले उसलाई ‘काली’ भनेर बोलाउन थाले । जब ऊ किशोरावस्थामा प्रवेश गरी तब ऊसमा अकल्पनीय परिवर्तनहरु देखिए । उसको शरीर स्निग्ध र अझ चम्किन थाल्यो । शरीरमा वैँशका कोपिलाहरु लाग्न थाले । छाती लोभलाग्दो भएर उचालिए । स्वर अझै तीखो हुदै गयो । उसलाई एकप्रकारको अनौठो लाजले छोप्दै लग्यो ।

ऊप्रति मान्छेका हेराईहरु पनि परिवर्तन भए । प्रेम र करुणाले ओतप्रोत भएका आँखाहरु त्यसपछि कामवासना लत्पोतिए । गाउँका किशोरहरुले उसका छातीमा आँखा पुर्याउन थाले । उसलाई यौटा अनौठो किसिमको लज्जाबोध हुनथाल्यो, साथै एउटा नूतन खुसी पनि । आमाले उसलाई ‘वर्जित फल’झै चेतावनी दिएकी थिइन् “कुनै पनि केटाको विश्वास नगर्नू । नत्र थाङ्ग्नामा सुताउलान् ।”

कालीले तीन कक्षाभन्दा माथि पढ्न सकिन । सधैंको घरधन्दा, कुच्चो, कोदालोबाट उसलाई स्कूल भ्याउन मुस्किल पथ्र्यो । झन् विमल सरको लठ्ठीदेखि ऊ अचाक्ली डराउँथी । त्यसैले उसले स्कूलबाट पूर्णकालीन अवकाश लिई । स्कूल जानै छोडिदिई ।

घरधन्दा सकेपश्चात् ऊ एकदमै फुर्सदमा हुन्थी । ऊसले गाउँका केटीहरुसँग गफ गरेर समय बिताउन थाली । गीता, मीना र बन्दना उसको मनमिल्ने साथीहरु थिए । तर सबैको विवाह भइसकेको थियो । दिउँसो उनीहरुका श्रीमान्हरु काममा जाने गर्दथे । उनीहरु दिनभरी गफ गर्दै समय काट्थे ।

कालीलाई गीताले मेकअप गरेको निकै मनपथ्र्यो । उसलाई अचाक्ली सुहाउथ्यो पनि । ऊ कालीलाई मेकअप गर्ने तरिका सिकाइरहन्थी । गीताको कपाल लामा थिए, ऊ ‘कण्ड्सिनर’यूक्त स्याम्पूले दिनहुँ नुहाउने गर्थी, अनुहार ‘फेसवास’ले धुन्थी, आँखामा कोहिनुर गाँजल, ओठमा गुलाबी लिप्सस्टिक लगाउथी । उसको शरीरबाट वासनादार ‘परफ्यूम’ जहिल्यै सुवासित हुन्थ्यो । कालीलाई पनि चाह हुन्थ्यो त्यस्तो श्रृँगारको तर उसको त्यत्रो आर्थिक सामथ्र्यता थिएन । उसले त्यसै मन बुझाएकी थिई ।

एकदिन, गीता घरमा थिइन । कालीले उसका सम्पूर्ण सौन्दर्य प्रशाधनका सामाग्रीहरु यौटा मजेँत्रोमा लुकाएर आफ्नो घर ल्याई । ऐनाअगाडि बसेर गीतालेझै ‘मेकअप’ गर्नथाली । उसलाई त्यो समय आफू अप्सराझैँ राम्री लाग्यो । काली इत्रिएर घरमै बसी, कहीँ गइन । गीताले आफ्नो सौन्दर्य सामाग्रीहरु हरायो भनेर गाउँभरी हल्ला फिजाइछे । पछि उसले ती सामाग्रीहरु कालीले चोरेको थाहा पाई । ऊ सिधै कालीको घरमा गई अनि उसको आमाकै अगाडि कालीलाई तथानाम गाली गरी र आफ्ना सम्पूर्ण सामानहरु फर्काएर ल्याई ।

कालीकी आमा उसको निम्नकोटीको चर्तिकता देखेर छक्क परिन् । पिट्दा समस्याको समाधान हुने थिएन, किनकी छोरी बढिसकेकी थिई । ती चीजबस्तुहरु उसको उमेरले मागेका थिए । उनले परास्त मुद्रामा भनिन्, “भोलिदेखि घरको काम सकेर धने ठेकेदारकोमा काम गर्न जानू र आफूलाई जे चाहिन्छ, त्यै किन्नू । अबदेखि यस्तो कुरा सुन्न नपरोस् ।”

–०–०–०–

कालीले अल्छीगर्दै लुगा लगाई । उसको मुठ्ठीमा भएको दशहजार टेबलमा राखी । उसलाई केही गर्ने जोश, जाँगर भएन । यौटै घटनाबाट उसका दिनचर्यामा तुषारापात भएका छन् । तसर्थ समाजको कौतूकमय नजरबाट आफूलाई केहीछिन् लुकाएकी छे ।

उसले एकाएक धनेलाई सम्झिई । धनेले नै उसको जीवन विषम बनाइदियो, जसलाई ऊ अहिलेसम्म पुर्नरुथान गर्न सकेकी छैन । धनेको स्मृतिले अनायस उसका अनुहारमा चन्द्रग्रहण लाग्छ, अँध्यारो हुन्छ ।

धने अन्दाजी २५/२६ वर्षको विवाहित मतुवाली केटो हो । उसकी एउटी ५ वर्षिया छोरी पनि छे । ऊ ठेकेदार हो, भवन निर्माणको काम ठेक्कामा लिन्छ । धनेले पहिलो चोटी कालीलाई देख्ता होषह्वास गुमाएको थियो । कालीजस्ता तरुणी र राम्री केटी उसका हेल्परहरु थिएनन् । उसले मनमनै सोच्यो, “यस्तो माल त अहिलेसम्म देख्या थिइनँ ।” उसले घुटुक्क थुँक निल्यो । आँखा विस्फारित पारेर यन्त्रवत् कालीको सम्पूर्ण शरीर नियाल्न थाल्यो । छातीमा एकाग्र हेरेको देखेर काली अत्यन्तै विचलित बनेकी थिई । उसको शिकारी नियतिदेखि कालीलाई असाध्यै रिस उठ्यो ।

धनेलाई पनि अनार्कषक भन्न मिल्दैन । हृष्टपुष्ट शारीरिक बनावटले ऊ आर्कषित देखिन्थ्यो, बलिष्ठ थियो । उसको मुहारमा मुस्कान लपक्कै टाँसिएको हुन्थ्यो । सधैँ हाँसिरहन्थ्यो । त्यसकारणले होला सबै केटीले मनपराउँथे ।

धनेले कालीलाई प्रथम हेराइमै आफूतिर आर्कषित गर्न खोज्यो । उसले कालीलाई सजिलो, सरल कामहरु लगायो । कालीलाई सीतलमा बसेर बालुवा चाल्ने अनि मसला तयार भएपछि ऊ भएतिर बोकेर ल्याउन अह्रायो । काली निक्कै हर्षित भई । उसको हाँसोले ऊ पनि रसिक बन्यो । फूर्तीको साथ इँट्टाहरुको जोडाई गर्न थाल्यो । काली उसको कार्यकुशलता देखेर विस्मयमा पर्थी । ऊ रौसिदै गयो ।

प्रत्येक दिन उसलाई काम गर्नुअघि चाउचाउ, चियाबिस्केट, थुक्पा खुवाउन थाल्यो । अब कालीले धनेको व्यक्तित्व मनपराउन थाली । ऊ धने नजिक हुँदा आफूलाई सर्वजयी भएको महसुस गर्न थाली ।

केही महिनाको अन्तरालमा उनीहरु असीम नजिकिए । अब दुइबीच जिस्कने, चल्ने, छुने, ठट्टा गर्ने कामहरु सामान्य भए । धने चाल मारेर कालीलाई जिस्काउने गथ्र्यो । उसका छाती मुसार्ने गथ्र्यो । ऊ ‘क्लोरोफर्म’ सुँघाएझैँ बेहोश बनिदिन्थी, खितिति हाँस्थी । अझै त्यसो गर्न मौन प्रेरित गर्थी । धनेलाई एकप्रकारको युद्ध जितेको भान हुन्थ्यो । ऊ आफूलाई यौटा प्रागऐतिहासिक योद्धा ठान्थ्यो ।

बुधबारको दिन सबैलाई विदा हुन्थ्यो । मजदुरहरु आ–आफ्नो हप्ताभरिको कमाई लिन आएका थिए । धनेले सबैलाई ज्याला बाँड्न थाल्यो । काली सबैभन्दा पछाडि बसेकी थिई । ज्याला लिएर सबै घर गए । अन्त्यमा कालीको पालो आयो । उसले कालीलाई डब्बल ज्याला दियो । अर्थात् कालीले दुईहप्ताको ज्याला एकैचोटि पाई । ऊ मुसुक्क हाँसी । त्यसबेला धनेले उसलाई अचाक्ली राम्री देख्यो । उसको गुलाबी ओठले धनेको हृदयलाई तृषित बनायो, वाचाल बनायो । समातेर मुखैमा चुम्बन गरुँझैँ लाग्यो । तर आफूलाई सम्हाल्यो उसले । काली कुर्ता सुरुवालमा सिँगार–पटार गरेर आएकी थिई ।

“फिल्म हेर्न जान्छ्यौ काली ?” धनेले एक्कासी प्रस्ताव राख्यो ।

– “लाने भए, जान्छु नि !” कालीले सहर्ष स्वीकार गरी ।

दुवैजना बस चढेर फिल्महलतिर गए । फिल्म हल अँध्यारो थियो । उनीहरुले भित्ता छेऊमा आफ्नो सीट पाए । फिल्मको दृश्य सुरु भइसकेको थियो तर धनेको ध्यान फिल्मतिर थिएन । ऊ कालीलाई हेरिरहेको थियो । उसले आँट गरेर कालीको हात समात्यो । कालीले सजिलै आफ्नो हात लुलो पारिदिई । उसले हात मुसार्न थाल्यो । त्यसपछि उसले हठात् आफ्नो हात कालीको छातीमा पुर्यायो । कालीले केही प्रतिकार गरिन् । निर्विकार छोडिदिई । त्यसपछि धनेले कालीसँग कानेखुसी गर्यो, “ह्या, फिल्म राम्रो रैन’छ । बाहिर जाऔँ ।”

दुवैजना फिल्महलबाट बारिर निस्किए । धनेले उसलाई यौटा गेष्ट हाउसमा लग्यो । केही मिठाईको परिकार र हल्का चीसो पेयपदार्थ खुवायो । काली प्रशन्न देखिन्थी । त्यसपछि उसले कालीलाई एउटा कोठामा लग्यो । दुवैजना कोठाभित्र पसे । ढोका थुनेर कामात्तुर ऊ कालीलाई बाघले झम्टिएझैँ झम्टियो । काली शिकारमा परेकी मृगणीझैँ परास्त भई । केहीछिनको घमाशान युद्धपछि धने पूर्णतः थकित भयो । उसले कालीको अस्मीता लुट्यो ।

बल्ल काली धनेको कुनियतसँग परिचित भई । उसलाई आफैँदेखि घीन लागेर आयो । तर समय बितिसकेको थियो । उसले धनेलाई परचक्रीजस्तो देखी । तत्क्षण उसलाई आमाको वर्जित वाक्य याद आयो, “कुनै पनि केटाको विश्वास नगर्नू । नत्र थाङ्ग्नामा सुताउलान् ।”

काली पारिजातको पात्र सकम्बरीजस्तो तार्किक थिइन । उसले धनेलाई हठात् प्रश्न गरी–

“के तिमी मलाई प्रेम चाहिँ गर्दैनौ ?”

– “नगर्ने भए, यो केहो त ?”

“यो तिम्रो प्रेम होइन । मेरो शरीरप्रतिको लोभ हो ।”

– “लोभमा पनि प्रेम हुन्छ नि !”

“तिमी प्रेमको नाममा मलाई भोग्न मात्र चाहन्छौ !”

– “हैन काली, म तिमीलाई सीमाहीन प्रेम गर्छु ।”

“त्यसो भए मलाई बिहा गर !”

– “म विवाहित छु ।”

“तोडिदेऊ त्यो विवाह ।”

– “मलाई पाप लाग्छ ।”

“मलाई बर्बाद गरेको’चै पाप लाग्दैन ?”

धने नाजवाफ भयो । काली चुपचाप आफ्ना लुगा बटुलेर बाहिर निस्किई । धने मूर्तीवत् ढोकातर्फ हेरिरह्यो ।

कालीले अझै बिर्सन सकेकी छैन त्यो कालरात्रि । जुन रातपछि उसको दिनचर्यामा फेरबदल ल्याइदियो । उसको सम्पूर्ण जीवनलाई विक्षिप्त तुल्याइदियो । उसको नाममा कालो धब्बा पोतियो ।

गाउँमा काली धनेसँग फिल्म हेर्न गएको कुरा कतिखेर धनेकी श्रीमतीले थाहा पाइछे । बेलाबेलामा गाउँलेहरुको मुखबाट सुनेका हल्लाहरु त्यसबेला सत्य सावित भएका थिए । धनेकी श्रीमतीले राति कोही नभएको बेला कालीलाई बोलाई । उसले ढोका थुनेर “मेरो बुढासँग लाग्छेस् झिँगे । सौता हुन खोजेकी ?” भन्दै तथानाम गाली गरी । उसले कालीको शरीर ढ्याङ्ग्रो ठटाएझैँ ठटाउन थाली । मुक्कैमुक्का प्रहारी गरी । उसले लगाएको कुर्ता ध्वार्रध्वारी च्यातिदिई र कालीलाई भुत्लाउन थाली । काली एकशब्द पनि बोल्न सकिन । त्यसपछि कालीलाई ढोकाबाहिर धकेलिदिई । काली त्यहाँबाट रुदै, कराउँदै घर पुगी ।

संयोगवश त्यो रात उसको घरमा कोही थिएन । काली त्यही अवस्थामा खाटमा आएर ढली । कतिखेर भुसुक्कै निदाइ, पत्तै पाइन ।

विहानै कालीको दारुण अवस्था देखेर आमाले केरकार गरिन् । उसले धनेकी श्रीमतीले कुटेको भन्ने थाहा पाइन् । कालीकी आमाले समाज डाकिन् । टोलका गन्यमान्य मान्छेहरु उपस्थित भए । दोष धनेकी श्रीमतीकै भएको निश्कर्ष सबैले निकाले । सत्यताको जाँचबुझ नगरीकन कुटेको आरोपमा कालीसँग माफी माग्न लगाइयो । धनेकी स्वास्नीले उसलाई उपचारखर्च स्वरुप दशहजार रुपैयाँ क्षतिपूर्ति दिनुपर्यो ।

त्यतिखेर धने निशब्द थियो । काली पनि केही बोल्न सकिरहेकी थिइन । गाउँलेले कालीको हातमा दशहजार राखिदिए, उसको कुमारित्वको मूल्य थियो त्यो शायद ।

(स्रोत : onlynepali.net)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.