निबन्ध : संघर्षमयी यात्रामा केहि खुशीका पलहरू सम्झदै

~हरि मानन्धर “विवश”~Hari Manandhar Biwash

म सानै देखि भावुक थिए। कुनै पनि कुराहरूलार्इ गेोंण रूपमा लिन्थे । समाजका हरेक राम्रा नराम्रा पक्षहरूमा ध्यान केन्द्रित भर्इरहन्थ्यो । पारिवारीक वातावरण सायद गाविस भरि नै शिक्षित थियो त्यतिबेला । र त म पनि हरेक बर्षका कक्षाहरूमा प्रथम स्थान ल्याउनै पर्ने बाध्यतासँग मिहिनेत गर्थे । गाउँ टोल र छिमेकहरूमा बारम्बार चर्चा चलिरहन्थ्यो मेरो । उनिहरू भन्ने गर्थे – छोरा नै जन्मनु छ फलानो जस्तो । मेरो नामै काढेर गरिएका यस्ता प्रशंसाका वातावरणहरूले पुरै छिमेकी गाविसहरूमा समेत स्थान ओगट्न थालिसकेको थियो । स्कूलका कार्यक्रमहरूमा सबै साथीहरूले मेरो सदनमा चुनिनका लागि वा समूहका सदस्य बन्नका लागि मनैदेखि रूचाउँथे । म पनि साथीहरूलार्इ भरपुर सहयोग र सल्लाह दिन/लिन अति मन पराउँथे । कुनै पनि कार्यक्रम वा सभा समारोहहरूमा शिक्षाका सन्देश दिन वा शिक्षाको महत्त्वलार्इ प्रष्ट्याउन म पनि हरतरहले लागिरहन्थे ।

गाउँको सरकारी स्कूलमा पढ्नेको घुँइचो छिमेकी गाविसहरूबाट समेत ओइरिने हुनाले सरकारी स्कूलमा त्यसै त पढार्इ नै राम्रो हुदैन भन्ने मानसिकता पालेकाहरूको जमात एकातिर, उसै माथि पनि पछिल्लो समयमा विद्यार्थीको भीड समाल्न नसकिने र स्कूलको धुमिलिँदै गएको प्रसासनिक व्यवस्थाका कारण प्रायः शिक्षक शिक्षिकाहरू पनि सन्तुष्ट थिएनन् । विकट गाउँको सरकारी स्कूलमा दक्ष र अनुभवी शिक्षक पाउन समेत गाह्रो थियो । बल्ल तल्ल पाइएका तरार्इवासी शिक्षकहरू हातमा डिग्रीका प्रमाणपत्र कागजी खोस्टो मात्र । भित्र मस्तिष्कमा भने मैथली वा हिन्दी भाषा मैथमैटिक्स, कैसेट वा बैट्री जस्ता उच्चारण हुनुले पनि अध्यापनमा असहजता ल्याउथ्यो । वास्तवमै यस्ता शिक्षाहरूबाट मलार्इसमेत निराश तुल्यार्इदिन्थ्यो । वाध्यतासँग पैठोजोरी खेल्नु हाम्रो पनि बाध्यता नै थियो । यस्ता वाध्यताहरूमा भने म आफ्नै तरिकाले थोरै चलखेल गर्ने वा पढ्ने सिक्ने गर्ने गर्थे । नत्र त हल्लैहल्लाको सरकारी विद्यालयमा विना अध्यापन तलव पकाउने शिक्षकहरूको क्रियाकलापले म लगायतका लगनशील विद्यार्थीहरूको भविष्यमा खेलवाड नै गर्थो । गसरी हरेक बर्षहरूमा मुख्य विषयका शिक्षकहरूको परिवर्तन भइरहने र जिल्ला जिल्लाहरूमा समेत सम्पर्क गरेर खोजिरहनु पर्ने अनि अर्को शिक्षक नआउँदासम्म पढार्इ नै रोकिने जस्ता समस्याले मेरो विद्यालय नै गम्भीर समस्यामा फस्दै गर्इरहेको थियो । विद्यालयलार्इ भन्दा वास्तविक मार मलार्इ थियो । म जस्ता धेरै विद्यार्थीहरूलार्इ त झन शिक्षाको उज्यालो नै कालरात्री बन्ने हो कि भन्ने डरले कता कता जरो गाड्ने गर्दथ्यो ।

पैसाले शिक्षा किन्ने व्यवसायिक परिपाटी नेपालको शहर वा बजार केन्द्रित मात्र थियो शुरू शुरूमा । तर विस्तारै गाउँ गाउँसम्म सल्कदै गर्इरहेको थियो । म लगायतका थुप्रै साथीहरूको मानसिकतामा धेरथोर असर, यस्ता पैसाले किनवेच गरिने शिक्षासँग कदापी मेल खाँदैनथ्यो । तर समयको माग, शिक्षामा बढ्दै गर्इरहेको आधुनिकीकरणले शिक्षालार्इ नै व्यापारीकृत बनाउन च्याउ झैं उम्रिएका प्राइभेछ बोर्डङ स्कूलहरू, पैसाले खरिद गरिएका शिक्षक शिक्षिकाहरू, यस्तै यस्तैले मेरो मन उराठिएर गर्इरहेको थियो । तर बाध्यताको शिक्षा मेरो सरकारी विद्यालयमै पनि राम्रो गर्नुपर्छ भन्ने मानसिकताले राम्रो बाटो डोर्याउे एकादुर्इ शिक्षकहरूको मार्गदर्शकमा शिक्षालार्इ सफलतापूर्वक अगाडि बढार्इरहेको थिए । जब कक्षा ९, १० मा पुगेँ अनि त फलामको ढोका मानिने एसएलसी परीक्षाको भूतले मन भरि भरि सतार्इरहन थाल्थ्यो । एकातिर दक्ष र अनुभवी शिक्षकको कमी, अर्कातिर पढार्इमा विच्छिन्नता जस्ले मेरो अगाडिको अध्ययनलार्इ संकेत गर्दथ्यो । तर पनि गाउँको ससाना घरहरूमा बनेका चारहाते गुफा जस्ता कोठामा बसेर मट्टितेलका टुकी बालेर अध्ययन जमाउनुको अर्को विकल्प नै थिएन । कहिले काँही त टुकीका बाती ठुलो भएर हो कि कोठा भरि नै कालो मुस्लो लडबढारिँदै जान्थ्यो । त्यति मात्र हो र! यस्ता कालो धुवाहरू आँखामा पसेर आँखा पोल्ने स्वाससँगै निलिएर छाती दुख्ने र कति पटक त विहानमा छिँर्इइइ गर्दा सिँगानमा ती काला धव्वाहरू मिसिएर सिँगानै कालो भएर आउने गर्दथ्यो । हरे ! त्यो अवस्था सम्झदा अहिले विद्यूतीय प्रकाशमुनि बसरे डिजिटल डिभाइसको सहारामा लेख्दै गर्दा अचम्म मात्रै हो र? चमत्कार नै गरे जस्तो लाग्छ विज्ञान र प्रविधिले । यस्तै परिस्थितमा कडा परिश्रम र मेहनतकासाथ एसएलसीसम्मको मेरो अध्ययन यात्रा पार लगाएको थिए ।
जीवन संघर्ष हो । संघर्ष नै जीवन हो । म भन्छु संघर्ष गरेरै केहि अक्षरहरू चिन्ने अवसर पाएको थिएँ र त अहिले ती वितेका दिनहरूलार्इ सम्झेर लेख्न सक्ने भएको छु । गर्व गर्नुपर्छ ती वितेका पलहरूलार्इ । म यतिबेला सम्झिरहेको छु । कक्षा तीनबाट चारमा जाने क्रममा स्कूलभरिमा नै सर्वप्रथम भएको थिएँ । नतिजा प्रकाशन तथा पुरस्कार वितरण समारोह स्कूलकै प्राङ्गणमा भैरहेको थियो । सबै कक्षाहरूमा पासफेल अनि पहिलो दोश्रो, तेश्रो, सकेर स्कूल भरिमा नै होलफस्ट वा सर्वप्रथम हने नाम बोलाइन्थ्यो । कक्षामा प्रथम भएकोमा यत्तिकै खुशी थिए म । यसै बीच होलफस्ट हुनेमा मेरो नाम पुकारिँदा म खुशीले झण्डै ढलिन । साथीहरूले ए! तेरो नाम आयो केटा जा भनेपछि मलार्इ पक्का भयो । अनि प्रधानाध्यापक र अरू थुप्रै समाजसेवी( विद्यार्थीहरूको मनोबल बढाउन हरेक बर्ष अनन्य अभिभावक, गाउँ प१चायतका प्रधानपञ्च, उपप्रधानपञ्च वा जो कोहि पनि )हरूले अविर लगाउँदै फूल र पुरस्कार दिनुहुँदा मैले मेरो दुवै हातले ती पुरस्कारहरू धान्न नसकेर भूर्इँमा बजारिएका थिए । अनि त्यति नै बेला सारा उपस्थितहरूले हाँस्दै फलानो त पुरस्कार पनि समात्न सकेन गएर सधाइदिउ न भन्दै थिए । ठीक त्यतिकै बेला मेरो मिल्ने साथी आएर मेरो पुरस्कार सम्हालिदिएको थियो । यथार्थ भनेो मैले पुरस्कारहरू थाप्दा दुबै हात कम्मरको सिधा राखेको मात्र थिए बाँकी पुरस्कारदाताहरूले माथि माथि चाङ् मिलाएर राखिदिनु भएको थियो र धेरै भैसकेर मेरो निधार छोपिएको थियो र आँखा नै नदेखेर केमा ठोकिए कुन्नी अनि सबै गर्ल्यामगुर्लुम्म ढलेको थियो । त्यतिबेला म सानो ८ बर्षको मान्छे हार्डकभर भएका कापी र त्यतिबेला महँगा भनेर चिनिने चाइनिज पेन, शिशाकलम, ज्यामितीबाकस जस्ता थुप्रै पुरस्कारका थुप्राहरूको चाङ् । एकातिर धान्न पनि गाह्रो नै भएको थियो भने अर्को कुरा ब्यालेन्स नमिलेर पनि ढलि त हाल्यो ।

खुशी कहाँ सधैँ पाइन्छ र ? यो त अनगिन्ती संघर्ष गरिसके पश्चात एकादुइ मिल्ने क्षणिक अनुभूति मात्रै हो । धेरै संघर्ष र कडा परिश्रम पछिको त्यो पल नै मानिसको जिन्दगीमा मिठो अनुभूतिको रूपमा स्मृतिमा रहने मात्रै त हो! कहिलेकाँही त लाग्छ फेरि एउटा अध्ययन गरूँ~! मानव अध्ययन, जहाँ मानिसहरूको चेतनाको विकाससँगै शारिरीक र समाजिक विकास भएको होस् । अनि चेतनशील मानव संरचनामा सदा सकराल्मक मात्रै सोचको विकास होस् । उफ् … .. .! म फेरि बगेँ सत्यवादी बनेर सत्ययुगकै पछाडि । यस्तो कहाँ हुन सक्छर? सम्भव पनि छ र खै? यस्तो आदर्शवादी समाजको ! सम्भव छैन भनिदिउँ भने म आफै अनादर्शको सिद्धान्तमा हिडिरहेको भन्ने अर्थ स्पष्ट हुन्छ । यदि सम्भव छ भनुँ भने अहिलेको यो सँसार छैलङ्ग र उदाङ्गो पनि छ । हामी जीवनयात्री हेो -यात्रा जीवनको । कहिलेकाँही मात्रै भोगेका आनन्दहरू सम्झेर बाँकी जीवन संघर्षमयतामा नै विताउनु पर्छ । हो यो सास्वत सत्य र यथार्थ पनि हो । हरेक दुर्इचार बर्षहरूमा आइपर्ने एकादुर्इ खुशीहरूका कल्पनाहरूमा नै सारा जिन्दगी पार लगाउनुपर्छ । हो यो नै मानव जिवनको कटुसत्यता हो र मेरो पनि । स्कूले जीवन पछिका अरू थुप्रै आइपर्ने समस्याहरूमा कदापि नहिच्किचार्इ वा विचल्लित नबनेरै गरिने धैर्यताका संघर्षहरू नै दीर्घकालीन हुन्छ त्यसैले त हरेक दिनहरू संघर्षशील विहानीहरूबाट शुरू गर्थे, गर्छु र गर्नु पर्छ पनि ।

(स्रोत : Sahityasangalo.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in निबन्ध and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.