कथा : स्नेह-अस्त्र

~विवश पोखरेल~Biwash Pokharel

‘सर हजुरलाई भेट्न एकजना ‘लेडी’ आउनु भएको छ ।’ खबरले केहीबेर सोचमग्न भएँ म । ‘को आई ? विवाहित कि अविवाहित ?’ विभिन्न आशङ्र्काले पखेटा हाल्यो मभित्र । एकाएक केही बेरसम्मको मेरो प्रफुल्ल अनुहारमा डम्म बादल लाग्यो ।

‘सर बिजी हुनुहुन्छ भनिदेऊ’ एकमनले लाग्यो व्यस्तताको बहाना झिकेर फर्काई दिऊ उसलाई । मलाई भेट्न आउने आइमाई अरु को होली र ! त्यही बहुलाई त होली ! त्यही ‘काउसो’ त होली ! जसले मलाई त्रासद छाया बनेर जिन्दगीभर पछ्याइरहेकी छे । खबर ल्याउने पियनले विशेष प्राथमिकता दिएको ‘लेडिज’ शब्दलाई आइमाईमा अनुवाद गरें मैले । त्यही आइमाई जसले मलाई कैंयौपल्ट घिसारेर प्रहरीचौकी र अदालतसम्म पुर्‍याएकी छे । तर त्यति गरे पनि अझसम्म, अफिससम्म आउने दुष्साहस भने गर्न सकेकी थिइन, आज अफिस कसरी आई ? केही बबाल पो गर्ने हो कि ? मेरो मन डरायो । मलाई लाग्यो- हुन त दोष यसमा मेरो पनि हो, उमेरमा वैँशालु मन नियन्त्रण गर्न सकिएन र तरियो उत्तेजनाको समुद्र । परिणाम घिसार्‍यो क्षणिक आनन्दले प्रहरी कार्यालयदेखि, अदालतसम्म, र बन्यो सबैको चर्चा परिचर्चाको विषय एउटा हाकिम ! फूलबुट्टा भरे, पत्रपत्रिकाले म र ऊबीचको प्रेम प्रसङ्गको । त्यतिबेला अँगालोभरिकी स्वास्नी र काखभरिको छोरा घरमा छोडेर आउनु ठूलो गल्ती थियो मेरो । हुन त गल्तीले त मानिसभित्र संकट थप्छ । फेरि लोग्नेमान्छे भँवरो न हो, आँखाअगाडि वैँशालु फूल देखेपछि कहाँ उसले मन थाम्न सक्छ र ? त्यसैले ऊ अर्थात् मुक्ताको सौन्दर्यले पगार्‍यो मलाई र बिर्सिएँ मैले आफू विवाहित भएको कुरो । बोल्दा अरुका अगाडि आफू स्पष्टवक्ता भनेर फलाके पनि-आफ्ना स्वार्थका लागि लुकाउने कुरो कहाँ खोल्दारहेछन् र लोग्नेमान्छेहरू ! मैले पनि आफूभित्र निहित स्वार्थले आफू विवाहित भएको कुरो उद्घोष गर्न सकिनँ ऊसमीप र निर्लज्ज भएर अविवाहित भएको अभिनय गरेँ ।

निकैदिनसम्म ऊसँगको प्रेमलीला, सानिध्य र आन्तरिक साँठगाँठ बढेपछि एकदिन उसले नै थाहा पाई’छ, म विवाहित पुरुष भएको कुरो, त्यो कुरो पनि मेरो हुस्सुपनले गर्दा हो । घरबाट आएको चिठ्ठी पढिसकेपछि सिरानीमुनि राखेर बाथरुम जानु नै ठूलो गल्ती थियो मेरो । त्यसैबेला उसले खुसुक्क पढि’छ, अरुणाले पठाएको चिठ्ठीका सम्पूर्ण बेहोरा र थाहा पाई’छ म एउटा अँगालोभरिकी स्वास्नी र एउटा छोराको बाबु भएको कुरा । त्यसो त ऊसँग मैले विवाह गरुँला भनेर प्रेम गरेको पो कहाँ थिएँ र ? यसो जागिरे दौडानमा बसुञ्जेल रमाइलो होला भन्ने सोचेर गाँसेको थिएँ ऊसँगको सम्बन्ध । तर कालान्तरमा ऊ मेरो जीवनसँग संकट भएर टाँस्सिएली भन्ने के थाहा ? हुन त ऊ टाँस्सिई पनि के भन्नु ? टाँस्सिनेसम्मको गल्ती त म आफैले गरेको थिएँ । जाडोको आगो कसले छाड्ने ? फेरि बल्छीमा आएको माछो उम्काउने मान्छे मूर्ख मात्र होइन-महामूर्ख पनि हो ।

‘हजुरले त मलाई ढाँटिस्या’छ नि ! घरमा मेडम होइसिँदोरहेछ, बाबु पनि हुनुहुँदोरहेछ ।’ सम्पूर्ण कुरा थाहा पाएपछि ऊ पिलपिल रुन थाली । म छ छाँगाबाट खसेँ । मलाई के थाहा, यति छोटो अवधिमा ममाथि यति ठूलो संकट आउला भन्ने र आफूले खनेको खाल्डोमा यसरी आफै परिएला भन्ने ! यसपछि उसको आँशुले गाल्यो मलाई, ढाँट्न सकिन । आफ्नो बचाऊ र पुर्पक्षका लागि थपेँ उही सम्वाद- जुन प्रायशः चलचित्रहरुमा खलनायकहरुले बोल्ने गर्छन्- ‘स्वास्नी त छे नि ! के गर्ने रोगी छे । तर ऊ भएपनि ऊ घरमा बस्छे, तिमी मसँग…. तिम्रो भविष्य त बिगार्दिन नि म । अब अलिक दिन मात्र त हो । धैर्य गर- म यहाँबाट सरुवा भएर गएपछि सबै कुरो मिल्छ ।’ ऊ त्यसैमा ढुक्क परी । म एउटा उन्मक्त साँढे भएर उसको वैंशको लहलहाउँदो करेसामा अघाउञ्जेल चरेँ र खुसुक्क बाटो लागें, विभागमा काज गएको, फर्किँन । हुन पनि जीवन चलचित्रमा बोलेको सम्वादजस्तो सहज र सरल थिएन । एउटा सरकारी अधिकृत, घरमा एउटी स्वस्थ्य स्वास्नी हुँदाहुँदै कसरी अर्की स्वास्नी ल्याउन सक्थें म ? मभित्र पनि बाध्यता थियो । सामाजिक संस्कार, विधि र मर्यादाहरू थिए, भलै उसको सौन्दर्यले क्षणिक आवेगमा ठूलै गल्ती गरें- त्यो बेग्लै कुरो हो । त्यो स्वतन्त्रता आइमाईहरूलाई नभए पनि हामी लोग्नेमान्छेहरूलाई छ ।

म गएपछि निकै संकट भोगी छ उसले । म आफूलाई जति बाठो र चलाख ठान्थें त्यसको दोब्बर बाठो निस्किइछे ऊ । संकट यसरी थपियो, ऊसँगको शारीरिक संसर्गपछि आफू जोगिन म जति-जति उसलाई गर्भनिरोध औषधि दिन्थें, त्यसलाई ऊ नखाई-नखाई जस्ताको त्यस्तै राख्दिरहिछे । सम्भवतः ऊसँग एउटा सपना थियो ऊ आफ्नो गर्भमा हामी दुईबीचको स्नेहप्रतीकलाई हुर्काउन चाहन्थी र एउटा सुन्दर नाम दिन चाहन्थिई । परिणाम, उसको गर्भभित्र मेरो ‘छली प्रेमको अंकुर’ टुसाएछ । ऊ एउटा दुर्गम पहाडी जिल्लाको सोझी दुर्गम चरीले मात्र सुगम सपना देखी । आफ्नो पीडा पोख्न मेचीदेखि महाकाली पुगेको आफ्नो जोडी पछ्याउँदै भूर्र उड्न सकिन । तर उसको एउटा सानो गल्तीले जीवनभर ठुङ्यो उसलाई र मलाई पनि । समुद्र किनाराको ढुङ्गो भएर लडीरही ऊ पानीका छाल र पहिरोका क्रुर प्रहारहरूसँग । जसले मलाई पनि रुझायो । मेरो अवैध प्रेमको प्रतिफल छोरी जन्माई’छ उसले । जसलाई बाबुको नाम दिन जीवनभर संघर्षरत् रही ऊ । ऊबाट मुक्त भएको अनुभूति साँचेर ढुक्क भएको म त्यतिबेला रन्थनिएँ जुनबेला मेरा नाउँमा उसले दिएको नाता कायम र न्वारान गराई पाउँ मुद्दाको अदालती समाह्वान मेरो टेबुलमा आइपुग्यो ।

त्यसपछि मुक्तासँग व्यतित गरेका रमाइला दिन र आनन्दको परिणाम तनाव, भय र सङ्कटले गाँज्यो मलाई । धन्य, उसले लगाएको आरोपबाट अनेक दाउपेच र टिकडमले मुक्ति पाएँ मैले । त्यसका लागि निकै ठूलो आर्थिक, बौद्धिक, शारीरिक क्षति बेहोर्न पर्‍यो, त्यो बेग्लै कुरा हो । मैले किनेका आवारा केटाहरूले सहजै प्रमाणित गरिदिए उसलाई चरित्रहीन आइमाईको रुपमा । त्यसो त उसलाई जोगाउन मसँग मोर्निङवाक गर्ने, पप्लु, म्यारेज खेल्ने तत्कालीन डाक्टर, प्रहरी मेरा मित्रहरुको पनि विशेष भूमिका रह्यो । अदालत भनेको कागज हेर्नेसम्म त हो, उसको करुणा, चित्कार र आँशुले मैले निर्माण गरेका कृत्रिम प्रमाणको प्रबल पहाडलाई भत्काउन सकेन । जिल्ला र पुनरावेदन अदालतसम्म सहजै पराजीत भई ऊ र पनि सर्वोच्चसम्म घिसारी उसले मलाई । अदालतमा आफ्नो चरित्रमाथि आक्षेप लागेको बहस सुनेपछि प्रत्येकपल्ट रन्थनिन्थिई ऊ ।

‘श्रीमान, मेरो जीवनमा पुरुषसँगको सम्पर्क र संसर्ग उहाँसँग मात्र भएको छ । म मेरी यो छोरीको टाउकोमा हात राखेर भन्नसक्छु, यो उहाँकै छोरी हो ।’ प्रत्येक बहससँगै भावविह्वल हुन्थी’ ऊ र बग्थी’ धाराप्रवाहमा । ‘अनेक प्रलोभन देखाएर उहाँले मसँग प्रेम गर्नुभयो श्रीमान् ! र म गर्भवती भएपछि खुसुक्क सरुवा मिलाएर भाग्नुभयो । एउटी आमाले मेरो यो सन्तानको बाबु यो हो भनेर देखाउँदा पनि ऊसँग नाता कायम हुन सक्दैन भने उसको बाबु को हो ? यदि यसको बाबु मैले देखाएको व्यक्ति नभए-आजदेखि मेरी यो छोरी यही इजलासको हो । यही अदालतको हो ।’ सर्वोच्चको अस्तिको बहसपछि भने संयमको बाँध भत्काएर उसले आफ्नी तरुनी छोरीलाई इजलास अगाडि हुत्याएर ठूलै आक्रोश पोखी र क्वाँ क्वाँ रुन थाली । त्यसबेला मलाई लागेको थियो, आजभने यसले मलाई परास्त गर्ने पो हो कि र यतिञ्जेल मैले पाल्दै आएको विजयको अहं र भ्रमलाई गर्ल्याम्मगुर्लुम्म भत्काउने पो हो कि ! अनि मैले बटुलेका घस्यौटे प्रमाणलाई प्राकृतिक न्यायसिद्धान्तले लोप्पा पो ख्वाउने हो कि ! तर त्यसदिन धन्य फैसला भने भएन, नत्र यो फैसला ऊ र मबीचको अन्तिम फैसला हुनेथियो । त्यसैले आज आएकी आइमाईको उपस्थितिको खबरले म झस्किएको हुँ, कतै त्यही बहूलाही त आएकी होइन ? अहिले ऊ घाइते बघिनी भएकी छे, आक्रोश पोख्न यहाँ आउन के बेर ?

‘सर ! उहाँलाई के भनूँ ?’ सोच्दा-सोच्दै मैले ऊसँग बिताएका सम्पूर्ण विगत सोँचिसकेछु । जवाफ पर्खिएको पियनको प्रश्नले झस्किन्छु म ।

‘अगुल्ठाले झट्टी हानेको कुकुर बिजुली चम्किदा तर्सिन्छ । आ …..यस नगरमा ऊमात्र छे र आइमाई, कार्यालयमा त्यस्ता आइमाई कति आउँछन् कति । अरु पनि त हुनसक्छे नि, म पनि !’ आफ्नो सोचसँग आफैलाई लाज लाग्छ मलाई । एक्लै हाँस्छु म । सके, मेरो क्रियाकलापले छक्क पर्दो हो, मेरो जवाफको प्रतीक्षामा बसेको केटो । ‘भित्र पठाइदेऊ ।’ आँटैले आदेश दिन्छु ।

‘नमस्कार सर । ‘ छक्क पर्छु म । एउटा थकित टीठलाग्दी सुन्दर आकृति मसमीप उभिएकी छे । जुन आकृति मैले कल्पना गरेको आकृति होइन । स्तब्ध हुन्छु, उसको उपस्थितिले । कता कता देखेजस्तो लाग्छ उसको अनुहार ।

‘बस्नुस् ।’ नमस्कार पनि फर्काउन सक्दिनँ म । एकोहोरो हेरिरहन्छु उसलाई, को हो यो ? अनायास मेरो हातले टेबुलमाथिको कलबेल थिच्न पुग्छ ।

‘हजुर सर । ‘ केहीक्षण अघि बाहिरिएको केटो पुनः ठिङ्ग उभिन्छ मसामु ।

‘सुन । दुईटा चिसो लिएर आऊ ।’

‘हस् । छक्क पर्छ ऊ, सके, उसलाई लाग्दो हो, आज हाकिमसा’बको अनुहार किन बर्खे आकाशजस्तो भएको छ, घरी बिजुली चम्किदाझैं उज्यालो-घरी बादललागेझैं डम्म !

‘भन्नुस् के छ – ‘ म लामो कुरा गर्न चाहन्न ऊसँग । मात्र साँचिरहन्छु ।

‘हजुरसँग म एउटा ‘रिक्यैस्ट’ गर्न आएकी । ‘ एकाएक गह भरिन्छ उसको ।

‘भन्नुस्, के रिक्येस्ट ?’ गम्भीर हुन्छु म । ‘के भन्न आई यो ! अनेक शंका उपशंकाका हाँगा फाट्छ मभित्र ।

‘यसपल्ट मैले आइ.एस्सीमा ८९ प्रतिशत अंक ल्याएकी छु सर । म डाक्टरी पढ्न चाहान्छु ‘ ऊ सकीनसकी बोल्छे ।

‘मैले के गर्नु पर्‍यो त ?’ ऊ सके आर्थिक सहयोगका लागि आएकी हो, म लख काट्छु र भरसक पन्साउने मनस्थिति बनाउँछु ।

‘म हजुरसँग आफ्नो भविष्य माग्न आएकी । ‘ एकाएक भावविह्वल हुन्छे ऊ । तर ऊ आफू आएको कारण अझै स्पष्ट गर्दिन । र फेरि थप्छे- ‘सर । हजुरले यति गरिदिनुभयो भने मेरो भविष्य …..।’ एकाएक उसको स्वर भक्कानिन्छ ।

‘भन्नुस् न के गर्नुपर्‍यो मैले ?’ म अझै बुझ्न सक्दिन, ऊ के मागिरहेकी छे मसँग ।

‘मेरो नागरिकता छैन बाबा । नागरिकताका लागि बाबुको नाम चाहिंदोरहेछ । बाबुको सनाखत चाहिंदोरहेछ । हजुर अरुलाई नागरिकता दिने मान्छे, म हजुरकी छोरी । म हजुरसँग नागरिकता माग्न आएकी । नागरिकता नभएर म स्कलरसीपमा बाहिर पढ्न जान नपाउने भए । मलाई हजुरले मात्र आफ्नो नाम दिनुस् बाबा । मलाई अरु केही चाहिंदैन ।’ ऊ अझ घुँक्क घुँक्क रुन थाल्छे ।

एकाएक उसले गरेको बाबाको सम्बोधनले स्तब्ध हुन्छु म । बल्ल चिन्छु उसलाई । जसलाई अठार वर्षपछि झल्याँस्स अस्ति अदालतमा देखेको थिएँ । जसलाई मुक्ताले इजलास अगाडि पछारेकी थिई ।

‘बाबा ।’ मीठो लाग्छ मलाई उसको सम्बोधन । जसको आँशुले लल्याकलुलुक गलाउँछ मलाई, सम्हालिन सक्दिन म । ‘नरोऊ, म हुँ तिम्रो बाबा । म तिमीलाई आफनो नाम दिन्छु ।’ म कुर्सीबाट जुरुक्क उठ्छु र गमलम्म अँगालो हाल्नपुग्छु उसलाई । मलाई लाग्छ-कागजमा अरुलाई ढाँटे पनि आफ्नो अन्तरमनलाई भनें ढाँट्न सकिंदैन रहेछ । साँच्चै नै प्रगाढ हुँदोरहेछ रगतको सम्बन्ध । जसको सही फैसला कुनै अदालतको इजलासबाट होइन, मन र मुटुको इजलासबाट हुँदोरहेछ । ऊ अर्थात मेरी छोरी, अहिले विजयी मुद्रामा मेरो अँगालोमा छ, र म उसको स्नेह-अस्त्रले परास्त भएको छु ।

vanee.prakashan@gamil.com

(स्रोत : Nepal.hk )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.