~कृष्ण थापा ‘कृष्णपक्ष’~
मेरो अंगालोमा बाँधिएर ऊ धेरै बेर रोइ ।
शायद पहिलोपटक हुनुपर्छ, नत्र यो चंचल हँसमुख र गफी केटीका आँखाहरूमा अनायास यस्तरी आँसु भरिएको मैले कहिल्यै देखेको थिइनँ ।
रबिन स्क्वायरको फराकिलो आँगन होस् या साँझ ढलेपछिको सामुद्रिक किनार हरेक पलको भेटमा उसँग खुसी भएका रमाइला क्षणहरू मात्र सम्झनामा छन । हाँसेका, रमाएका र गफ़िएका पलहरू छन । तेल अभिभको इबेन गिबरोलस्थित नगरपालिका भवन अगाडि विशाल प्रांगण छ जहाँ तलाउको छेवैमा राखिएका कुर्सीमा बसेर हामी दुई बिदाइका अन्तिम पलहरू गनिरहेका छौ ।
छुट्टिने बेला उसको अनुहार मलीन र आँखाहरू रसिला भएका छन । चुपचाप छौं । बोल्ने शव्दहरू कतै लुप्त भएका छन । यतिबेला रबिन स्क्वायर र यो शहर पुरै सुनशान छ, स्तब्ध छ, मानौं कैयौं जुलुस, भाषण, बिरोधका भीडहरू वा सांस्कृतिक कन्सर्टहरूको धङघङीबाट क्लान्त भएर आज यो निदाएको होस् । बायाँ छेउमा इज्याक राबिन मूर्ति बनेर उभिएका छन जो कुनै दिन यही आँगनमा भेला भएकाहरूलाई सम्बोधन गर्दागर्दै गोलि खाएर ढलेका थिए, त्यही बेला देखि यसलाई रबिन स्क्वायर भनिन थाल्यो ।
अगाडि डेभीड मेलेख (राजा डेबिड) नाउँ गरेको सडक फैलिएको छ, जो सिधा इखिलोभ अस्पतालसम्म पुग्छ, मेरो कर्मथलो, जहाँ पहिलोपटक हाम्रो भेट भएको थियो । दुवै आफ्नो देशबाट टाढा इजरायलमा काम गर्न आइपुगेको नाताले आफ्नै भाषामा सुख दुख बाड्ने र एउटै प्रकृतिको काम र कर्मथलोमा भेटिएका सहयात्रीमात्र थियौं हामीहरू । ऊ न मेरी प्रेमिका न जीवनसाथी, तर हाम्रा अनुभूति र भोगाइहरू समान थिए ।
सधैं जस्तै आजपनि शपिंग सेन्टरको ढोका अगाडि उभिएर एउटा मगन्ते बुढो विरही धुनमा भायोलिन बजाइरहेको छ, उसले गाएको नबुझिने संगीतजस्तै उदास छन हाम्रा अनुभूतिहरू …
बुझ्ने नसकिने, अर्थ लाउनै नसकिने ।
म सान्त्वना दिदैं उसका हातहरू समाउछु, छुट्दा यति साह्रो दुख्नुपर्ने गरी हामी गाँसिएकै कहाँ थियौं र ? तरपनि बिदाइ कति नमिठो ।
यस अघि रबिन स्क्वायरको यो आगन यति उदास र अप्रिय कहिल्यै लागेको थिएन मलाई तर आज किन किन यो पार्क, पोखरी र व्यस्तता घिसार्दै बगेका यी सडकहरू अचम्मसँग नमीठा लागेका छन, वियोगपूर्ण कथाहरूको धमिलो कोलाज जस्तो ।
मौनतामा बग्रेल्ती समय खेर गइसकेपछि घाम ढल्न लाग्दा मैले भनेँ – “गफी! चिठी-पत्र हुदै गरोस ”
विनाकारण रुन्चे भएको आवाजलाई सम्हाल्दै उसले भनी – ‘बिर्सियौ भने ?’
नबिर्सनु अर्थात सम्झनु यो मेरो लागि अत्यन्त कठीन विषय थियो । विशेष गरी अल्साइमरले ग्रस्त भएकाहरूको ख्याल गर्दा गर्दा ‘नबिर्सने कुरा’ अत्यन्त भारी चुनौती झैं लाग्न थालेको थियो मलाई । तर जेजे बिर्सिए पनि ‘गफी’लाई बिर्सिन कहाँ सजिलो थियो र ?
ऊ अत्यन्त रमाइलो स्वाभावकी थिई । गम्भीरताको सानो लेशसम्म थिएन उसमा । यसैले पनि उसँगको साथ् मेरा लागि महत्वपूर्ण थियो । मेरा एक्ला र निरस पलहरूमा उसको उपस्थितिले खुसी बोकेर ल्याउथ्यो । म बोल्दै नबोल्ने र ऊ खुब गफ गर्ने मान्छे, त्यसैले म उसलाई ‘गफी’ भन्थें । बाहिर जे नाम र परिचय लिएर हिडेकी भएपनि ऊ मेरा लागि रमाइली, चटपटी र ‘गफी’ थिई ।
नेपाल गएपछि फेरि इजरायल फर्कन्न भन्ने उसलाई राम्रोसँग थाहा थियो । मेरा अनेकौं सपनाहरू थिए, इच्छा र आकांक्षाहरू थिए । विदेशको रहरले ती सबै चुडिएका थिए, तिनलाई फेरि जोड्ने यत्नका लागि परदेशमोह त्याग्नु अपरिहार्य थियो ।
क्षणभंगुर छ मानिसको जीवन, यही छोटो समयमा पनि हामीले कुन बाध्यतामा आफ्ना अमूल्य यौवनहरू, समयहरू बिक्रि गरेका थियौं । यो नियति ऊसँग पनि थियो र मसँग पनि । हरेकपल को हिसाब कति अमूल्य थियो हाम्रा लागि यसर्थ ऊ सधै मुस्काउथि र हास्न सिकाउथी । भन्थी – रोएर, दुखी भएर बर्वाद गर्नका निम्ति हामीसँग समय नै कहाँ छ र ?
यद्यपि मलाई थाहा थियो यो केटीसँग मेरो जस्तै कथा छ विवशताको, यो विदेशमा त्यही बाध्यतालाई अंगालेर रोइबस्ने समय कहाँ पो थियो र ? यसर्थ आफ्ना सबै खाले बिगतलाई मनको दराजमा सपक्क थन्क्याएर हामीले हास्न सिकिसकेका थियौं ।
पहिले पनि राबिन्स स्क्वायरको यो आँगनमा गफी र म धेरै पटक घुम्न आएका छौँ । जाडो महिनामा कफी र गर्मीमा जुस पिउँदै घन्टौं घण्टा गफ़िएका छौं । धेरैपटक अरु नेपाली, रसियन र फिलिपिनोहरू पनि हामीसँग शामिल भएर गफ गर्न यहाँ आएका छन । अब ती सबैलाई अतीतको नाम दिएर छाती भित्र राख्नेछु र बेला बेला पल्टाउनेछु । म सोच्छु – ती मध्ये सबैभन्दा मिठो सुखद र अविष्मरणीय हुनेछ गफी सँगका पलहरू । भोलि देखि जीवनले नयाँ मोड लिदैछ, अन्तत भविष्यका केही कल्पनाहरू र विगतका केही सम्झनाहरू बोकेर मेरो यो यात्रा विश्राम लाग्दैछ र गन्तव्यमा काठमाण्डौ लेखिएको नयाँ यात्रा आरम्भ हुदैछ ।
समुद्रमा छालहरू छचल्किएझैं मनमा अनेकौं कल्पनाका तरंगहरू मडारिइरहेका छन । के यो केटीलाई म जीवनभर सम्झिरहुँला? या बिर्सिउँला कुनै धमिलो सपनाजस्तो ? बगिजाने निठुरी समयको के भर ?
————–
कतिखेर समय बितिसकेछ पत्तै भएन, हजारौं रंगीन वत्तिहरूको चमक बोकेर तेल अभिभ शहरले आफ्नो रुप बदलिसकेको थियो । अब हामी दुइले बिदाइको हात हल्लाउनु र आफ्नो आफ्नो बाटो लाग्नु थियो । साँझ ढलेपछि सूर्यले झैं चुपचाप बिदा माग्नु थियो ।
जाने घडी उसको आँखामा आँसु पोखिनु एकदम अस्वाभाविक र अनपेक्षित थियो । यदि हामीमा प्रेम पलाएको थियो भने जरुर भन्न सक्थ्यौं । बर्षौं देखि फुल्दै र झर्दै गर्ने यही सडक किनारको शिरिषको रुखनेर उभिएर वा उद्यानको अलिपर कुनामा राखिएको बेन्चमा बसेर हामी निस्फिक्री प्रपोज गर्न सक्थ्यौं । वा कुनै न कुनै बेला अभिव्यक्त हुन्थ्यो होला तर त्यस्तो कहिल्यै भएको थिएन ।
म असमन्जसमा परें, मलाई सोध्न मन लाग्यो – गफी के तिमी मलाई प्रेम गर्छौ ? तिम्रो आँखाको आँसुलाई म कसरी अर्थ्याउँ गफी ? के यो बिदाइको सामान्य भावुकता मात्र हो या तिम्रो प्रेम आँसु बनेर पोखिएको ? तर मेरा ओठहरूबाट कुनै शव्द निस्किएनन । वातावरण एकदम मौन थियो ।
उसका आँसुहरू अब थामिएका थिए ।
मेरो छातीभित्र सकेसम्म आफूलाई लुकाएर उसले भनी – “आई लभ यु .. ”
आकाश छुने उद्दाम रहर बोकेर उफ्रिरहेका पानीका चन्चल फोहोराको कलकल संगीतसँगै मिसिएर उसका यी तीन शब्दहरू धेरैबेर गुन्जिरहे, प्रतिध्वनित भइरहे ।
———————–
(समयको नदी कति वेगसँग बग्दोरहेछ । बीस वर्ष पछि ….)
आँखाहरू पनि अब त धमिला देखिन थालेका छन । कथाजस्तो सम्झना या सम्झनाजस्तो कथा – केही लेख्न बसेको छु । भित्रबाट श्रीमतीजी प्रश्न गर्छिन – “अघिदेखि एक्लै हास्दै के लेख्दैछौ हँ ? ”
रोमान्टिक भएर भनिदिन्छु – “अ लभ स्टोरी डियर …”
“यो उमेरमा पनि अँझै तिम्रो ‘लभ स्टोरी’ लेख्ने बानी हराएन है ? ” सधैंजस्तै उ प्रश्न गर्छे ।
म भन्छु – “यो बीस वर्ष अघि हामी इजरायल हुँदाको कथा हो – यो तिम्रो कथा हो ‘गफी’ ।”
April 21, 2014
(स्रोत : Sahityasansar.com )
