~कृष्ण बजगाईं~
बजारको सानो चोकमा ठूलै भीड जम्मा भएको थियो । भीडबाट बेलाबेलामा थपडी र हाँसोको आवाज आइरहेको थियो । चटकेले हाउ-भाउ र केही सस्ता संवादले भीडलाई लड्याईरहेको रहेछ । भीडको प्रमुख आकर्षण कागजलाई पैसा बनाउनेमा नै केन्द्रित थियो । त्यसले बेलाबेलामा कागजलाई सबैको सामु पैसा बनाईदिने गफ हाँकिरहेको थियो । बीच-बीचमा तासको खेल देखाईरहेको थियो, बाँसुरी फुकिरहेको थियो । भीडको ध्यान त्यसले खासै त तान्न सकेको थिएन तर कागजलाई पैसा बनाईदिने कुरा सुन्दा सबै आश्चर्य मानिरहेका थिए । अझ कतिले त त्यो कला सिकेरै जाने अठोट लिएका थिए ।
चटकेले कार्यक्रम अन्तिम समयमा पुगेको घोषणा गर्यो । भीड चनाखो भयो । चटकेले मौका छोप्यो- “पापी पेटको सवाल हजुर…, मेरा पनि हजुरहरुका जस्तै स-साना बालबच्चा छन् …… जे जति दया हुन्छ सहयोग गरिदिनुहोस् हजुर” . त्यसपछि मेरो यो अन्तिम खेल हुनेछ । उसले आफ्नो श्रमको पैसा माग्यो ।
मैलो तौलिया भुईंमा ओछ्यायो । भीडमा हात पसार्यो । पैसा भन्नासाथ भीड क्रमशः घट्न थाल्यो । भीडका मानिसहरु प्रतिकृया व्यक्त गर्दै हिडिररहेका थिए- “कागजलाई पैसा बनाउने भए किन पैसा माग्दथ्यो ? यो ठग हो …… हामी सबैलाई बेबकुफ बनाईदियो …आदि-आदि । चटकेको भुईंको तौलिया खालि नै थियो . भीडबाट हात पनि रित्तै फर्कियो । आफ्नो श्रम खेर गएकोमा चटके पुर्पुरोमा हात लगाएर भुईंमा बस्यो । तुरुन्तै एउटा बाल आवाजले चिच्याएको सुनियो- “श्रमको शोषण गर्न पाईंदैन”-शायद चटकेको छोरो थियो ।
(स्रोत : मधुपर्क, काठमाण्डौं, २०४९ )
