नियात्रा : ह्युस्टनदेखि मायामीसम्म

~तारा बराल~

साथीभाईहरू भन्ने गर्थे – अमेरिका घुम्ने हो भने हवाइ हैन सडक यात्रा गर्नुपर्छ । हवाइ जहाजमा उड्यो एकैचोटी आफ्नो गन्तव्य पुग्यो । अरु ठाउँको भुगोल , इतिहास , व्यवस्थापन , संस्कृति केही थाहा नहुने ! हो रहेछ , विगत दश वर्षमा धेरैचोटी अमेरिकाका धेरैठाउ घुमियो हवाइजहाजमा । तर

त्यसले अमेरिकी जीवनको एउटा पाटोमात्र देखिदो रहेछ भन्ने थाहा भयो । यति ठुलो मुलुक हेर्न त लामो सडक यात्रा नै रोज्नुपर्ने रहेछ । पाँच छ घण्टाको सडक यात्रामै सिमित थियो मेरो हँकाइ । नयाँवर्ष लाग्यो २०१३ । मैले पनि बुढीसँग सल्लाह गरें अब यो वर्ष लामो सडक यात्रा गरौं। उनले त नमान्ने कुरै भएन । घुम्न भनेपछि दुई हातमाथि !

हामीले निकै लामो कसरतपछि फ्लोरिडा घुम्न जाने निधो ग-यौं । फ्लोरिडाको वेष्ट पामविचमा मित्र सुन्दर जोशी हुनुहुन्छ,उहाँसंग सम्पर्क गरेर आफ्ना कुरा राखें। खुशी हुनुभो सुन्दरजी । फेब्रुवरीको २३ मा त्यहाँ एउटा राम्रो साहित्यिक जमघट हुँदैरैछ । त्यो एउटा थप रमाइलो अनुभव हुनेभो हाम्रो यात्राको , बिटु झन् खुशी ।

उनलाई साहित्यिक जमघटले निक्कै तान्ने गर्छ । अर्कोतिर हाम्रो मुख्य गन्तव्य भनेको मायामीविच थियो । विश्वका लाखौं मानिसको सपनाको गन्तव्य हो मायामी । हामी पनि त्यही सपनीमा केही समय आफ्ना दु:ख पीडा भूलेर रम्न चाहन्थ्यौं । फ्लोरिडामै डिस्नी वर्ल्ड पनि थियो , त्यो पनि छुटाउनुभएन । ह्युस्टनबाट मायामी निक्कै लामो सडक यात्रा थियो, १२ सय माइल । दोहोरो यात्रा झन्डै २५ सय माइल छिचोल्नुपर्थ्यो । बिटुले पनि हाइवेमा लामो ड्राइभ गरेकी थिइनन् । यद्यपि उनको ड्राइभिङ्ग राम्रो छ , मेरो भन्दा सुरक्षित । तर पनि हामीलाई लाग्यो यति लामो यात्रामा अरु दुईचार जना साथी भए झनै राम्रो हुन्थ्यो । मैले ह्युस्टनका मित्र निराकार श्रेष्ठ र सन आन्टोनियोका मित्र जलेश्वर श्रेष्ठसंग कुरा गरें। दुबैजना हौसिए तर टुङ्गोमा भने पुग्न समय लाग्नेभयो । निराकारलाई कामबाट फुर्सद नमिल्ने भयो । उता जलेश्वरको स्टोर हेरिदिने मानिस भेटिएन । तर हामी पनि कहाँ हार मान्ने ? अन्तत: बुढाबुढी मात्रै भएपनि लाग्यौं फ्लोरिडातर्फ |

फेब्रुवरी २२ को बिहान ।
ह्युस्टनबाट आइ- १० लिएर कुदेपछि ७ सय माइल पार गर्दा फ्लोरिडाको क्यापिटल सिटी तालाहासी आइपुग्छ । हामीले त्यो दिन ७ सय माइल छिचोल्नु थियो । मैले तीनघण्टा हाँकेपछि बिटुले गाडीको स्टेरिङ्ग समातिन्। हाइवेमा प्राय: ट्रक मात्र भेटिने , ती बडेमानका ट्रकलाई पछाडि छोड्दै हामीले लुजियाना मात्र के टेकेका थियौं पानी वर्षिन थाल्यो । शुरुमा त सामान्य थियो वर्षा । तर जति अघि बढ्दै गयो पानी झन् दर्किन थाल्यो । यति ठुलो वर्षा त्यसमाथि नयाँ हाइवेको हँकाइ -बिटुलाई गाह्रो हुँदै गए जस्तो लाग्यो । उनले हार मानेकी थिइनन्। अलाबामाको मोबिल कटेपछि पानी अलिक कम भयो । लुजियानाबाट अगाडी लागेपछि जताततै पानी मात्र देखिने । बडेमानका नदी , ती नदीमाथिका ठूला ठूला पुल । प्रकृतिको मनोरम दृश्यको आनन्द एकातिर थियो भने नयाँ राज्य र नयाँ स्थानहरू हाम्रो सामुन्ने थिए । मोबिलबाट तीस माइलजति अगाडि पुगेपछि मैले गाडी हाँक्न थालें । तालाहासीसम्म मैले पुर्‍याउनु थियो । घना जङ्गलको बीचमा फराकिलो चिप्लो सडकमा गाडी कुदाउन रमाइलो हुन्छ । तर त्यो रमाइलो आधा घण्टा पनि टिक्न पाएन । फेरि सुरु भयो मुसलधारे वर्षा । समय त अपरान्हको चार मात्र हुँदै थियो ,

आँखा अघि भने झमक्क साँझपरेजस्तो । वाइपरले पनि काम नगरेजस्तो , बाहिर सडक केही देखिन्न । बीस पच्चीस माइलभन्दा बढी कुदाउने स्थिति थिएन । अन्दाजको भरमा म गाडी हाँकिरहेको थिएँ । पानी कम हुन्जेल कतै रोकेर बसौं न त भन्ने अवस्था पनि थिएन । म चुपचाप एकलव्यझैं सडकलाई निशाना साँधेर स्टेरिङ्ग सम्हाल्न थालें । बिटु पनि शान्त , के भन्ने कसो गर्ने ! सायद उनको पनि मुटु हल्लिरहेको थियो । तालाहासी पुग्न अझै दुई घण्टा थियो । मलाई लाग्यो – आज यतै बितिने भयो । हामी भन्दा अघि र पछाडिका गाडीहरू पनि हाम्रैजस्तो स्थितिमा थिए । कुनै पागल भने हामीलाई ओभरटेक गरेर हुँइकिन खोज्दै थियो । बस्ती, बजार आए पनि बिसाउनु हुन्थ्यो । तर दायाँबाँया जङ्गल मात्र । जसरी पनि हिम्मत बटुल्नै पर्‍यो । आफू सामान्य भएको ढोंग गरेर बिटुलाई ढाडस दिन्थें ।

साँझको सात पनि बजेको थिएन , बाहिर निष्पट अँध्यारो । पौने सातमा घडीको सुई पुग्दा नपुग्दा झिलिमिली बत्तीहरू देखिए ,घरहरू देखिए । तालाहासी आइपुगेछ , होस ठेगान आयो । हामी दुबैको अनुहार आकस्मिक खुशीले उन्मादित हुन पुग्यौं । लाग्यो , ठूलै दुर्भाग्यबाट बच्यौं । तालाहासीमा होटल बुक छँदै थियो । जे भएपनि आजको गन्तव्य हाम्रो अघि थियो । थकान भए पनि खुशी हुँदै हामी होटल भित्र पस्यौं । बाहिर पानी अझै वर्षिरहेको थियो । त्यो दिन तालाहासी घुम्ने हाम्रो योजना पानीले बगाइदियो ।

भोलिपल्ट बिहान आठ बजिसकेछ उठ्दा । घामको उज्यालो हाम्रो कोठाको झ्यालबाट चिहाइरहेको थियो । पर्दा खोलेर बाहिर हेरें हिजोको झरीले भुँइ अझै छपक्क भिजेको थियो । हामीलाई त्यो दिन तीन बजेभित्र वेष्ट पामविच पुग्नु थियो । नौ बजे हामी निस्क्यौं | एक चक्कर लगायौ तालाहासी । त्यहाँको हरियालीले साह्रै लोभ्यायो । उकाली ओरालीको काखमा बसेको फ्लोरिडाको राजधानी शहर छोडेर हामी वेष्ट पामविच लाग्यौं । गाडी ७०/७५ को गतिमा गुड्दा पनि हवाइजहाजमै हिंडे जस्तो लाग्ने । सिनित्त परेको कालोपत्रे सडक , सडकको दाँया -बाँया मनै लोभ्याउने जङ्गल अनि पातलो ट्राफिक , हामी आनन्दित हुँदै सडक छोट्याउदै बढ्यौं | हिजोको सिरिङ्ग पार्ने यात्राबाट आज नितान्त सहज र रमाइलो थियो हाम्रो यात्रा । हरेक तीस माइलमा व्यवस्थितरुपमा बनाइएका बिश्रामस्थल (रेस्ट एरिया ) , एकछिन खुट्टा तन्काउन साह्रै सहयोगी भए । छ घण्टाको त्यो यात्रा पनि बिटु र मैले बराबरी हाँक्ने अठोट गरिसकेका थियौं । सुन्दरजीको फोन बज्थ्यो बेला बेला । कहाँ आइपुग्नु भयो ? उहाँको त्यो प्रश्नले हामीलाई छिटो वेष्ट पामविच पुग्न घच्घच्याउँथ्यो । हाइवे ७५ र टर्नपाइक छिचोल्दै हामी तीनबजे सुन्दर जोशीको सुन्दर र आलिशान घरमा पुग्यौं । पारखीले सजाएकोजस्तो स्यानु तर सुन्दर लाग्यो त्यो शहर । शहरैभरि पाम ट्री , त्यसैले ठाउको नाम वेष्ट पामविच र रोयल पामविच हुनेनै भयो ।

दिउँसोको खाना उहाँकैमा खानुपर्ने मिठो आदेश सुन्दरजीले पहिलै दि’सक्नु भएको थियो । त्यसलाई काट्ने त कुरै थिएन । थकान र भोक भएपनि सुन्दर र उहाँको परिवारलाई भेटेपछि निक्कै रमाइलो भयो । खाना खायौं , उता हतार थियो कार्यक्रमस्थल पुग्न । बुवा आमा , रेखा भाउजु र सुन्दरजीसहित हामी लाग्यौं फ्लोरिडाको साहित्यिक कार्यक्रममा सहभागी हुन । उही त हो नि नेपाली समय ! अमेरिकामा पनि नछोड्ने रहेछ । हामी साँढे चारबजे त्यहाँ पुग्दा भर्खर सुरसार थियो । मानिसहरू आउँदै थिए । फ्लोरिडाको मायामी , ओर्ल्याण्डो , तालाहासी र ज्याक्सनभिल सबैतिरबाट नेपालीहरूको त्यहाँ उपस्थिति हुन थाल्यो ।

हामी गाडीबाट उत्रेर कार्यक्रम हलभित्र छिर्नु अघि मुलगेटमा एकजना चिनेचिनेजस्तो मानिससंग जम्काभेट भयो । मैले आफ्नो परिचय दिदै अभिवादन गरे , उनले पनि आफ्नो नामसहित अभिवादन फर्काउदा हामी दुबै झसङ्ग भयौ । ओहो भगवान ! उ त मेरै अन्तरङ्ग कलेज मित्र विजय कट्टेल परेछ । ३० वर्षपछि हाम्रो भेट हुँदै थियो । २००४ मा ऊसँग कुरा भएको थियो ह्युस्टनबाट । ऊ फ्लोरिडामै थियो त्यतिबेला , सायद ओर्ल्याण्डोतिर । त्यसपछि हाम्रो संपर्क टुट्यो । उसको कान्छो छोराको दु:खद दुर्घटनापछि ऊ धेरैसंगको सम्पर्कबाट टाढिन चाहन्थ्यो सायद । मसंग उसको फोन थिएन । फ्लोरिडाको प्रोग्राम बनेपछि मैले बिटुलाई भनेको थिएँ – विजय फ्लोरिडामै छ तर कुन ठाउँमा त्यो भने थाहा छैन । उसलाई भेटेपछि झनै रमाइलो भयो ।

अन्तरराष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज फ्लोरिडा, नवनिर्वाचित कार्यसमितिको पदस्थापन र कविशिरोमणि लेखनाथ जयन्ती आयोजना गरिएको थियो । कृष्ण श्रेष्ठ , विकास देवकोटा , विमल नेपाल , हरि पाण्डे लगायत दर्जनौं नेपालीसंग परिचय आदानप्रदान गरियो । प्रसिद्ध गायिका मीरा राणा, लोकगायक प्रेमराजा महतसँग परिचय नविकरण भयो । कार्यक्रम शुरु भएको थिएन । म शौचालयतिर लागे । फर्केर सभाहलभित्र पस्नमात्र के लागेको थिएँ अर्का अन्तरङ्ग कलेज मित्र पुष्प प्रधानसँग भेट भयो । एघार वर्षअघि ऊसँग काठमाण्डुमा पछिल्लो भेट थियो । अर्को खुशी थपियो त्यहाँ । विजय , पुष्प र म त्यहाँ भेट भएपछि हाम्रा कलेज जीवनका पानाहरू खुले । हाम्रा श्रीमतीहरुबीच सामिप्य बढ्यो । कार्यक्रम अवधिभरि हामी सङ्गै बस्यौ । सुन्दरजीले व्यङ्ग पनि गर्नु भयो- पुराना साथी भेटेपछि हामी त के !

हल भरिएको थियो । रमाइला , मीठा कविता, गीत सुन्न त आनन्द लाग्थ्यो तर लामा लामा भाषण र वक्तव्य भने साह्रै पट्यारलाग्दो । झन्डै बीस वर्षपछि मीरा राणाको गीत सुनेर नेपालको याद ताजा भयो । ससाना नानीहरूको कविता,नाच र गीत प्रस्तुतिले नेपाली भाषा,संगीत र संस्कृतिप्रति फ्लोरिडाको नेपाली समुदाय कति जागृत रहेछ भन्ने संदेश दिदैं थियो ।

कार्यक्रम निक्कै अबेर गरेर सकियो । आयोजकले स्वादिलो नेपाली खाना खुवाए । कालो दाल , गोलभेंडाको अचार,काउलीको तरकारी अनि खसीको मासु – के चाहियो नेपाली जिब्रोलाई !

हामीलाई भोलिपल्ट मायामी जानु थियो । विजय र पुष्प भन्दै थिए – कमसेकम भोली त बसे हुन्थ्यो । हो, हामीलाई पनि त्यहाँको बसाई छोटो भएकोमा खुशी लागेन । तर मायामीमा होटल बुक भैसक्याथ्यो । पुष्पको ठूलो छोराले कोलम्बियन रेष्टुराँ खोलेको रहेछ । उसको जिद्दीको अगाडि हाम्रो के जोर चल्ने ! कार्यक्रमस्थलबाटै राती बाह्र बजे पुष्पले गाडीमा राखेर हामीलाई लाफन्डो रेष्टुराँतिर हुँइक्यायो । सुन्दरजी, , रेखा भाउजु र श्रीमती पुष्प सुन्दरको गाडीमा त्यहाँ पुगे । पत्रकार सूर्य थापा एकछिनपछि त्यहीं आइपुगे । भीडभाड थियो रेष्टुराँ । दश बजेपछि मात्र त्यहाँ चहलपहल शुरु हुँदोरहेछ । भित्र धेरै भीड र हल्ला हुनाले हामी सबै बाहिर बरण्डामा चुस्की लिदै गफिन थाल्यौं | मनिसहरूको आउने क्रम थामिएको थिएन । निक्कै राम्रो व्यापार गरेको रै’छ , पुष्प पुत्रलाई बधाई दिएँ । स्कचको चुस्की र गफगाफमा समय बितेको थाहै भएन । बिहानको चार हानिसकेछ । सूर्य थापाको फ्लाइट बिहान छ बजे नै रै’छ डिसीलाई । उनी त्यतै बसे हामी भने लाग्यौं बासस्थानतिर ।

भोलिपल्ट बिहान नौबजे हरि पाण्डेजीकोमा ब्रेकफास्टको आयोजना रहेछ , सुन्दरजीले सुत्नुभन्दा अघि सम्झाउनु भयो । दिउँसो विजयकोमा लन्च । साँझ मायामी पुग्नुपर्ने , समय व्यवस्थापन सजिलो थिएन । ओछ्यानमा पुग्दा बिहानको पाँच भैसकेछ । थकान र अबेर भए पनि निद्रा भने परेन त्यो बिहान ।

बिहान आठै बजे उठियो । मलाई कतै जानुछ भने हरेक कुरा चाँडो गर्न मन लाग्छ । समयभित्र पुग्दा पर्खने र पुग्ने दुबैलाई राहत र सन्तोष मिल्छ । सुन्दरजीसंग हामी हरि पाण्डेकोमा पुग्दा मीरा राणा र विमल नेपालजीको परिवार हुनुहुन्थ्यो । भर्खर नयाँ घरमा सर्नु भा’को रैछ पाण्डेजीहरू । चिटिक्क परेको सुन्दर घर , छेउमै हरियो गल्फ कोर्स -शान्त , स्वच्छ र रमणीय वातावरण । हामीले ताजा र स्वादिलो नास्ता खाइसकेर कफीको स्वाद लिदै गर्दा प्रेमराजा महत र कृष्ण श्रेष्ठ आइपुग्नु भयो । सुन्दरजीले कविता वाचनको प्रस्ताव राख्नु भयो । कोठे कविगोष्ठी गर्ने कुरा भयो । सबै हौसिए । महतजीले कोठे गोष्ठी भन्दा कवि घर राखौं भन्ने सुझाव दिंदा सबैले ताली बजाएर स्वागत गरे । अब उप्रान्त कसैको घरमा कवि गोष्ठी गर्दा त्यसलाई कवि घर भन्ने सहमति भयो । सबैले कविता सुनाए । मैले पनि सुनाएँ । निक्कै रमाइलो भयो त्यो बिहान । पाण्डे परिवारलाई धन्यवाद दिंदै हामी भने निस्क्यौं मित्र विजय कट्टेलकोतिर ।

विजय र भाउजु अर्चना हामीलाई पर्खेर बसेका थिए । तालको छेवैमा बसेको विजयको घर सुन्दर लाग्यो । वेष्ट पामविचमा प्राय: सबै नेपालीहरुका घर यस्तै हुन्छन् कि क्या हो ! मैले मनमनै सोचें । व्याकयार्डमा सप्रिएको हरियो पानको बोट देखेर झनै रमाइलो लाग्यो । घरमा बुढाबुढी मात्र । छोरा अर्कै राज्यमा । सुन्दरको पनि यस्तै,छोरीहरू सबै बाहिर । त्यति ठूलो घरमा बुढाबुढी मात्र । त्यसबेला नेपालबाट सुन्दरको बुवाआमा आउनु भएको रहेछ । उमेर ढल्कदै गएपछि सबैको व्यथा एउटै हुँदोरै’छ ।

मीठो भोजन भयो । विजय र मैले कलेज जीवनका आफ्ना धेरै स्मृतिहरू मात्र बखान ग-यौं , अर्चनाजी , सुन्दर र बिटुले सुनिरहे । पानको पारखी रहेछ विजय । सादा , मीठा र जर्दा सबैथरी मसला रहेछ । सबैलाई पान बनाएर ख्वायो उसले । हाम्रो लागि अरु चार खिली पान समेत प्याक गरेर दियो । म पनि पानको सौखिन ,हालें खल्तीभित्र । धेरैबेर बस्ने समय थिएन । तीन बजिसकेको थियो । मन नहुँदा नहुँदै हामी विदा भयौं , फेरि अर्कोपटक भेट्ने आश्वासन बाँडेर ।

हतार गर्दै सुन्दरको घर पुग्यौं । मायामी हिंड्न हतार भैसकेको थियो । त्यहाँ धेरै बस्ने कुरा थिएन । सबैसंग बिदावारी भएर लाग्यौं सपनाको गन्तव्य मायामीतिर ।

लगभग एकघण्टाको बाटो रहेछ । तर यसअघि आएजस्तो थिएन सडक । निक्कै व्यस्त ,४० /५० माइलको गतिभन्दा एक्सिलेटर थिच्न नमिल्ने । फेरि ड्राइभरहरूको हँकाइ डरमर्दो – रफ । कसले कताबाट ठोक्ने हो ! होस् पुर्याउनु पर्नेरहेछ । जति मायामी नजिकिदै जान्थ्यो हरियाली टाढा र कंक्रिट नजिकिन्थ्यो । गगनचुम्बी भवनहरू , चिल्ला सडक र समुद्री किनार । अटलान्टिक महासागर छेवैमा साउती मारेजस्तो । कोलिन्स एभेन्युमा हाम्रो होटल- न्युपोर्ट विचसाइड होटल एण्ड रिसोर्ट , भिडमभिड । त्यहाँभित्र पस्दा साँझको छ बजेछ । गाडी पार्किङ्गकोलागि छोडेर हामी चेक इनतिर लाग्यौं | होटल आलिसान थियो । कोठाभित्र छिरेपछि झन् आनन्दित भयौ ,बाल्कोनीबाट मनोरम दृश्य हाम्रो सामुन्ने थियो । त्यहाँ दुईवटा कुर्सी पनि थिए । तल सयौं जोडी- बिजोडी समुन्द्री पानीमा रमाइरहेका थिए । ससाना झुप्राहरू , आरामदायी कुर्सीहरुमा आ-आफ्नै पाराले मज्जा लिनेहरूको अर्कै दुनियाँ थियो । बाल्कोनीबाटै रमाइलो हेरेर मज्जा लिंदा पनि हुने तर मायामी टेकेपछि यहाँको विचको अनुभव नगरी कसरी फर्कनु ?

घाम अस्ताउन लागेको थियो । हामी पनि लाग्यौं विचतिर । निकैबेर एटलान्टिक महासागरको चिसो पानीसंग घम्साघम्सी ग-यौं । केहीबेर आरामदायी लङ्ग चेयरमा सुस्तायौं । जवानीले फर्केर अंगालो मारेजस्तो लाग्यो । संसारभरिका मानिसहरू मायामी विचको नसाले मदहोस् झैं देखिन्थे । सबैको आ-आफ्नै दुनियाँ थियो । हामी पनि त आफ्नै दुनियाँमा रमाइरहेका थियौं । घाम अस्ताइसकेछ । तर आकासमा जुन समुन्द्रसंग लुकामारी खेल्ने सुरमा थियो । जुनको उज्यालोमा अझै पनि केही जोडी पानीमा खेल्दै थिए । हामी कोठामा फर्क्यौं । फ्रेस भएपछि कोठामा बस्न मन मानेन, निस्क्यौं बाहिर । मायामीको सडक तताउदै धेरैबेर पैदल घुम्यौं । चिसो हावाले अलि अलि जाडो लागेजस्तो हुन थाल्यो , हामी होटल फर्क्यौं ।

अघिल्लो रातको निद्रा थियो , भोकले पनि सताउन थाल्यो । एकछिन बाल्कोनीबाट बाहिर हे-यौं । समुन्द्री छालको आवाज मात्र सुनिन्थ्यो । विचका छाप्राहरु सुनसान थिए । जुनसंग विदा माग्दै हामी भित्र पस्यौं ।

आँखा खुल्दा बिहानको आठ बजिसकेछ । उठेर बाहिर निस्कें घाम भर्खर झुल्किदै थियो । उदाउँदो घाममा मायामी विच कामुक मुद्रामा देखें । पर क्षितिजसम्म पानी नै पानी । आँखाले भ्याउन्जेलसम्म मायामी शहर हेर्ने प्रयास गरें – निक्कै सुन्दर लाग्यो समुन्द्रलाई म्वाई खाँदै झिस्क्याए झैं ।

त्यो साँझ सुन्दर आउने र साउथ विच घुम्न जाने प्रोग्राम थियो । सुन्दरलाई कुर्दाकुर्दै साँझ पर्यो । तर सुन्दरको फोन मात्र आयो ,आउन नमिल्ने भयो रे ! केहीबेर हामी अवाक भयौं । अलिक चाँडै नाआउने खबर पाएको भए आफ्नै अनुसार घुम्न निस्कन्थ्यौ । यस्तै हो अमेरिका, भनेको बेला फुर्सद निकाल्न गाह्रो हुन्छ । हामी फेरि अर्को विचतिर लाग्यौ । तर यो पाली भने पानीमा पसेनौं , अरुले गरेको रमाइलो हेरेर आफू रमायौं । मायामी विचैविचको शहर – जताबाट पसे पनि । लाखौं मानिसहरूको सपनाको यो शहरको स्पर्श आज राती मात्र बाँकी थियो । बिहान उठेर ओर्ल्यान्डोतिर लाग्नु थियो ।

फेब्रुवरी २६ को बिहान

उठ्ने बित्तिकै बाल्कोनीमा निस्कें । घाम उदाउनै लागेको रहेछ । अघिल्लो बिहान यति सुन्दर दृश्यलाई क्यामरामा राख्न पाइएको थिएन | फटाफट फोटोहरू लियौं । लबीमा नास्ता तयार थियो । पेटपूजा गरेपछि अब मायामी छोड्ने बेला भयो । फेरि एकपल्ट बल्कोनीबाट निलो कंचन महासागर नियाल्यौ , शहरलाई भ्याउन्जेलसम्म आँखा कुदाएर स्मृतिमामा बसायौ अनि हुइक्यायौ गाडीलाई डिस्नील्याण्डतिर ।

फ्लोरिडामा प्राय: हाइवे टोल तिर्नु पर्ने रै’नछ । तालाहासीबाट वेष्ट पामविच आउँदा र मायामीबाट ओर्ल्यान्डो, सबैतिर टोल तिर्नुपर्ने तर ह्युस्टनजस्तो पाँच पाँच माइलमा हैन । टोलवेमा छिरेपछि अन्तिम एक्जिटमा एकमुष्ट टोल तिरे हुँदोरै’छ । यो व्यवस्था भने सरल र राम्रो लाग्यो ।

हामी चार घण्टाको यात्रा तय गर्दै दिउँसो एकबजे डिस्नील्याण्ड ,एनिमल किङ्ग्डम पुग्यौं । मूल गेटमा छिर्नु अघि मुसलधारे पानी परेर जाडो निम्त्यायो । पाँचबजेसम्म हामीले एनिमल किङ्ग्डम हेरी भ्याइ सक्नु थियो । पाँचबजे बन्द हुने रै’छ । फेरि प्रवेश शुल्क निकै महङ्गो -८० डलर । पैसाको लोभ गरेर भएन , हामी पस्यौं भित्र । भित्रको संसारै अर्कै । त्यहाँभित्रै सफारी पार्कदेखि नदीनाला , हिमाल , मन्दिर र मुटु थाम्नु पर्ने साहसिक अनुभव पनि ग-यौं । अफ्रिकाको ऐतिहासिक रेल पनि चढियो । एसियाभित्र पसेपछि नेपाल सम्झने गरी राखिएका स्टलहरूले निकै आकर्षित गरे । नेपाली कलाको घर , काली गण्डकी रयाफ्टिङ्ग , सगरमाथा सबै थिए । हिन्दू मन्दिर भनिएको थियो पशुपतिनाथकै रुप । मधुर आवाजमा नेपाली लोकगीतको धुन बजिरहेको सुनिन्थ्यो । तर कतै पनि नेपाल भन्ने अंकित थिएन । यो देख्दा भने मन अमिलो भयो । एउटा नेपाली झण्डा र नेपाल लेखिएको ब्यानर त्यहाँ राख्न पाए सबै पर्यटकहरूले नेपाल चिन्ने थिए ।

घुम्दाघुम्दै पाँच बज्न लागेछ । थकाई पनि लाग्यो । अब निस्केर बास बस्न विकास देवकोटाजीकोमा पुग्नु थियो । उहासंग वेष्ट पामविचको प्रोग्राममा परिचय भएको थियो , हामी ओर्ल्याण्डो आउने कुरा गर्दा विकासजीले मेरैमा आउनुहोस् भन्नु भएको थियो । फेरि विमल नेपाल र विजयले पनि उहाँको सिफारिस गरेका थिए । मैले मायामीबाट फोन गर्दा पनि उहाँकैमा बस्न अनुरोध् गर्नुभयो । पहिलो भेटमै मानिस असल होलान् भन्ने लागेको थियो । तैपनि मनमा कता कता के हो के हो ! आशंका हुँदो रै’छ । धेरै उठ्बस नहुँदाको अवस्था यस्तै हुन्छ । जे पर्ला पर्ला हामी लाग्यौं उतैतिर । जिपिएसले घुमाएरै भएपनि विकासको पसलमा पुर्यायो । त्यहाँ पुग्दा साँझको साढे छ हुँदै थियो । उहाँको डिस्काउण्ट टोबाको स्टोर रहेछ । फ्यामिली स्टोर – राम्रो चलेको रै’छ । हामी निक्कैबेर त्यहा गफियौं । श्रीमती विकास अमिताजी पनि आइपुग्नु भयो । दुबैजना फर्स्याइलो लाग्यो , धेरै अघिदेखिको परिचितजस्तो । अब भने म निर्ढुक्क भएं । कुनै संकोच रहेन । आठ बजे स्टोर बन्द गरेर हामी सबै देवकोटा निवासतिर लाग्यौं । घर पुग्दा अर्का मित्र धनमान थापा आइसक्नु भएछ । उहाँ राम्रो फोटोग्राफर हुनुहुँदोरहेछ । धनजी निक्कै रमाइलो र मित्रवत पायौं । विकास अमिताजीका तीन छोरीहरू,सबै एकसेएक ।

घरको पछाडि करेसावारीमा तरकारी लटरम्म फलेको । अमिताजीले रायोको साग , मुला , बोडी टिपेर पकाउन थाल्नु भो । नवपरिचितहरूको पहिलो जमघट हुँदै थियो । सितन अघिनै तयार भैसकेछ , अब बसेर जम्न बाँकी थियो । फेब्रुवरी २६ को त्यो रात साह्रै रमाइलो भयो । विकासजीले निक्कै राम्रा कविता सुनाउनु भयो । उहाँसँग त कविताको थाक नै रहेछ । बिटुले पनि २/४ वटा कविता सुनाइन् । मैले आधा दर्जन गीत गाइदिएँ सुरबेसुरमा । अमिताजीले पनि लोकगीत गाइदिनु भयो , धनमानजीको नाच । साहित्यिक र साँगीतिक माहौलले त्यो रात देवकोटा निवास गुन्जिएको थियो । रमाइलो वातावरणले समय बितेको थाहै भएन,रात छिप्पीसकेछ । हामीलाई बिहान उठेर हिंड्नु थियो ह्युस्टनतिर ।

बिहान चियानास्ता खाएर हामी विदा भयौं ओर्ल्याण्डोबाट । बाटोभरि विकास र अमिताजीको बारेमा गफ गर्दै गयौं । अब त हामी ढुक्क थियौ अर्को जोडी असल मित्र फेला परेकोमा । हामीलाई अलबामाको मोबिल पुग्नु थियो । सात आठ घण्टाको यात्रा । बाटोमा ठाउँ ठाउँमा फ्लोरिडाको साइट्रस पसल भेटिए । सुन्तला , जुनार , कागती , मौसम जे खोजे पनि पाइने । पन्ध्र पाउण्ड सुन्तला हामीले पनि गाडीमा हाल्यौं , साथीभाईलाई कोसेलीपात । गाडी ७५ माइलको गतिमा थियो । अलिकति अगाडि देब्रे लेनमा बडेमानको ट्रक थियो । त्यसलाई ओभरटेक गरेर म अघि निस्कन खोजें । एक्कासी त्यो ट्रक दाहिने लेनतिर सर्न खोज्यो । मैले स्टेरिङ्ग सम्हाल्दै गाडीलाई अझै दाहिनेतिर पु-याएँ । ट्रक फेरि आफ्नै लेनमा लाग्यो । त्यसले अलिकति मात्र ठक्कर दिएको भए हाम्रो के हालत हुन्थ्यो होला ! भगवान र आफ्नो सतर्कतालाई धन्यवाद दिएँ । हामी दुबैको अड्किएको श्वास फर्कियो । लाग्यो , सायद ट्रक चालक निद्रामा थियो तर बेलैमा होस पुर्यायो ।

हामी फ्लोरिडा आउँदाकै बाटो फर्कदै थियौं । तालाहासी कटेपछि हामी आउँदाको अनकन्टार बाटो थिएन । त्यो दिन पो भीषण वर्षाले दिउँसै रात पारेको थियो । आज आकास खुला थियो । जताततै हरियाली , फराकिलो सडक , नयाँ नयाँ बस्ती , शहर नियाल्दै साँझ मोबिल आइपुग्यौं । होटल अग्रिम बुक थियो ।

२७ फेब्रुवरी , बिहान नौबजे

हामी निस्क्यौ मोबिलबाट । ह्युस्टन अबेर राती पुग्दा पनि हुन्थ्यो , आफ्नै शहर त हो नि ! हाइवेमा एकघण्टा हिंडेपछि लुजियाना इन्फर्मेसन सेन्टर भेटियो । हामीलाई बाथरुम पनि जानु थियो । त्यहाँ पसेपछि हामीले निर्णय ग-यौं न्यूअर्लिन्स जाने । हामीलाई त्यहाँ फ्रेन्च स्क्वायर र बुबर्न स्ट्रिट हेर्नु थियो । त्यहाको पार्किङ व्यवस्था , घुम्ने स्थान र माध्यमका बारेमा सेन्टरबाट जानकारी लियौं ।

न्यूअर्लिन्स पुग्दा मध्यान्ह भैसकेको थियो । फ्रेन्च सभ्यता र ईतिहास बोकेको यो शहरको आफ्नै विशेषता छ । हामीले वोल्डनबर्ग रिभरफ्रन्ट पार्क नजिक गाडी राखेर छेउको विशाल मिसिसिपी नदीलाई निकैबेर हेरिरह्यौं । मिसिसिपीको उपस्थितिले यो शहरलाई झनै सुन्दर बनाएको रैछ । झलमल्ल घाम लागेपनि नदीबाट आउने चिसो सिरेटोले हाम्रो मुटु नै हल्लायो । धन्न ज्याकेट साथै थियो । केहीबेर वल्लोछेउ पल्लोछेउ गर्दै मिसिसिपीलाई माया गरेपछि लाग्यौं न्यूअर्लिन्सको फन्को मार्न । घोडा बग्गीमा चढेर ४५ मिनेट शहर घुम्यौं | संगीत , फेसन , कला र मस्तीले भरिएको थियो शहर । बुबर्न स्ट्रिट पुग्दा लाग्यो हामी काठमाण्डुको ठमेलमा छौं ।

शहरको फन्को मारेपछि भोक पनि निक्कै लागेछ । एउटा भोजनालयमा पसेर लुजियाना स्वादको खाना खायौं । अबको हाम्रो गन्तव्य भनेको आफ्नो वासस्थान ह्युस्टन थियो । झन्डै तीनबजे अपरान्ह हामीले न्यूअर्लिन्स छाड्यौँ । हामीले अझै छ घण्टा गाडी हाँक्नु थियो । पालैपालो गरेको हुनाले यति लामो यात्राको खासै थकान अनुभव भएको थिएन । कोठामा आइपुग्दा रातीको नौ बजेछ । एकहप्ताको यात्रा जहाँबाट शुरु गरिएको थियो त्यहीं आएर टुङ्गियो । तर यात्राका खुशी,अप्ठ्यारा, आनन्द अझै पनि ताजै छन् । एकहप्तामा हामीले टेक्सास , लुजियाना , मिसिसिपी , अलबामा र फ्लोरिडा घुम्न भ्याएछौं। हाम्रोलागि नितान्त नौलो यात्रा अनुभव !

(पत्रकार बराल ह्युस्टनमा बस्छन् |)

(स्रोत : Globenepal.com )