कथा : अविवेकी सन्तान

~सीता अर्याल~Sita Aryal

न्युयोर्क सहर, अत्यन्त व्यस्त जनजीवन । म बसेको ठाउँबाट देखिने टावरको सानो टुप्पोलाई नियालिरहेको हुन्छु तापनि मलाई अत्यन्त नरमाइलोपनले सताइरहेछ । आफूलाई भाग्यशाली ठान्ने म आज अति दुःखी र अभागी ठानिरहेको छु । मलाई समयले नराम्ररी दुःख दिन तम्सिरहेछ ।

आफ्नो एक्लो सन्तान बाईस बर्षे छोरोलाई उडाएर ढुङ्गो जस्तै गरुङ्गो मन लिई घर फर्केको थिएँ । उसकी आमालाई सम्झाउन त झन् मलाई हम्मे हम्मे नै परेको थियो । घरमा जम्मा दुई प्राणी मात्र, सन्नाटा छ । छोराको विवाह गरेर बुहारी भित्र्याउने इच्छा हुँदाहुँदै ईन्जिनियरीङमा स्नातकोत्तर गर्न छोरो अमेरिकातर्फ लाग्यो । तुहिएको हाँगो भएकोले चाँडै नै छोराको विवाह गरी जायजन्म हेर्न चाहन्थें। आमाचाहिंको चाहना पनि यही थियो, आफू बलियो हुँदैमा नाती नातिना हुर्काउने ।

केही समयसम्म दिन दिनै जस्तो फोन हुन्थ्यो । इमेल हुन्थ्यो । कुनै पनि खवर नआएको दिनमा अत्यन्त खल्लो लाग्दथ्यो । नेपालबाटै गर्दा कहिले काँही फोनमा भेटिंदैनथ्यो । काममा या पढाइमा व्यस्त होला जस्तो लाग्दथ्यो । दिन, महिना, वर्षहरू वित्दै गए, समाचार आदन प्रदानका माध्यमहरू सहज सुलभ भए पनि आफ्नो व्यस्तताको कारण दर्शाई अत्यन्त लामो समयको अन्तरालमा मात्र ऊ हाम्रो सम्पर्कमा हुन्थ्यो । मानिसहरू आउने जाने क्रममा सामानहरूको आदन प्रदानचाहीँ भैरहन्थ्यो ।

“बाबु आमाको माया छोराछोरीमाथि, छोराछोरीको मायाँ ढङ्गा मुढामाथि” भने झैं चार वर्ष बितिसक्दा पनि फर्कने कुरै गर्दैन । आफ्नो भने सपना जपना नै छोरामाथि छ । माया ममताको सर्तमा अली कठोर मानिने म पुरुषलाई त एक खालको विचलित बनाएको छ भने उसकी आमाको कुरै भएन । हामी दुवै अर्थात् श्रीमान् श्रीमती सल्लाह ग¥यौं र म अमेरिका जाने भिसाको लागि पहल गर्न लागें। यो मन धेरै डराएको थियो भिसा पाउँदिन कि भनेर । न्युयोर्क सहरमा धेरै वर्ष पहिलेदेखि बस्दै आएका मेरा सहपाठी साथी पवनले ईन्भिटेसन लेटर पठाएर ठूलो गुण लगाइदिएका हुन् । थुक तेल गरेको केही रकम मेरो आफ्नै खातामा थियो । मेरो मन जति डराए पनि भिसा सजिलैसँग मिल्यो भन्नु प¥यो । फोन सम्पर्क गर्न खोजें सफल भइन, धेरै इमेल लेखें कुनै प्रतिक्रिया नै दिएन । आखिर केही सीप लागेन । सके भेटेर आउँछु, नसके अमेरिका टेकेर, देखेर फर्कन्छु भनेर एतातिर आएँ ।

साथी पवन एयरपोर्टमा खुसीसाथ लिन आएका थिए । उनको हार्दिकता, सौहार्दता उच्च थियो । पारिवारिक वातावरण लोभलाग्दो थियो । “धन पनि छ, मन पनि छ” जस्तै लाग्यो । उहाँहरूको मायाँले म ओतप्रोत भएँ । एउटै पिरलो छोराको थियो । मनमनै कार्यतालिका तयार गरेँ तापनि मेरो चित्त दुखाइकोक्रम अत्यन्त बढ्न थालेको थियो । के मात्र गरेना्रैं हामीले उसकालागि ? उसकै मुख हेरेर अर्को सन्तान जन्माउनेपट्टि ध्यानै दिएनौँ । उसैलाई हाम्रो सर्वस्व ठान्यौं । बाबु आमालाई छाडेर के बाहिर गएको थियो, वास्तै नगर्ने ?

उमेर अवस्थाको कुरा हो, कतै केटीसँग भुलेर आफ्ना दिनहरू बिताइरहेछ कि ? त्यस्तो हो भने पनि त हामीबाट उसले क्षमा पाइहाल्थ्यो नी । मेरा आँखा ओभानो नहुने भए । जति मन बुझाउँछुभन्दा पनि नरमाइलो लागेर आउँछ । न्युयोर्क सहर हल्लैहल्लाको सहर भन्दथे । आफ्नै मनभित्रका बोझिला व्यथाहरूले होला सायद ती हल्लाहरूले मलाई छुन सकेका छैनन् । अमेरिका नै आए पश्चात् पनि उसंग सम्पर्ककालागि धेरैचोटी कोसिस गरिसकें। सफल हुन नसक्दा एक मन त लाग्यो यो महासागरमा कसरी भेट होला र ? अर्को मन लाग्यो उसले पढ्न छोडिसकेको कलेजका कोही नेपालीहरूले उसलाई चिन्न सक्छन्, तिनीहरूको खोजीको कोसिस त गर्नै प¥यो ।

रात छर्लङ्ग काटें । तकिया भिजेको छ, आँखा सुन्निएका छन् । घाँटी सुस्क भएको छ । अधर्मी, अविवेकी छोराको व्यवहारले पागल जस्तै भएको छु । बरु जन्मने बित्तिकै मरेर गएको भए ढुक्कै त हुन्थ्यो ।

घडीका सुइहरूले धेरै फन्का मारिसकेछन् । “मित्र, ओछ्यानमै ?” भन्दै पवनजी आउनु भयो । पछाडि फर्केर आँसु पुछें । पवनजीले मलाई नियालेर हेर्नुभयो । म अत्यन्त सन्तापमा छु भनेर उहाँले थाहा पाई हाल्नुभयो । मित्र, म त छोरा खोज्न आएको । कहाँ कसरी खोज्ने होला ? मैले आफूलाई सम्हाल्दा सम्हाल्दै रुवाइ फुत्किहाल्यो । मैले पवनजीको काँधको सहारा पाएं । मलाई धेरै सम्झाउनु भयो । “आज एउटा पार्टी छ” त्यहाँबाट फर्कें पछि हामी जसरी भए पनि खोजौँला, दूतावासै गएर भए पनि पत्ता लगाएरै छाडौंला । तपाईं कत्ति पनि पीर नमान्नु होला । यति आश्वासन पाए पनि “भोको भन्छ डाँडावारि खाऊँ, अघाएको भन्छ डाँडापारि खाऊँ” भने झैं लाग्यो । आफूलाई कहिले पत्तो लाग्ला, कहिले एक झल्को अनुहार देखौँला जस्तो पल पल पनि महिना, वर्षजस्तो भैरहेछ । लाचार, खिन्न मन, रुँदरुँदा थकित आँखाहरू गमलामा हुर्किरहेका रुमप्लान्टमा गएर अड्किरहें ।

मेरा नयनहरू अन्यत्र कतै अल्झिएका देखिए पनि मनचाहिँ छोरोमा नै केन्द्रित रहनु कुनै आश्चर्य होइन । मैले के पाप कर्म गरेको रहेछु जस्ले गर्दा आज मलाई यस्तो सन्तापमा डुवाई दिएको छ । कहिले काहिं त यस्ता स्वार्थी सन्तान जस्ले बाबु आमालाई सम्झनासम्म पनि गर्दैन त्यस्तालाई सम्झेर रुनुमा कुनै अर्थ देखिंदैन जस्तो लाग्छ । तर यो मन पटक्कै मान्दैन ।

मेरा मित्र अमेरिकामा पनि सानले नै बसेका रहेछन् । एउटा ठिक्कको सुन्दर घर, दुई छोरा छोरी हुर्किएर आ–आफ्नो काम समाइ सकेका । बूढा बूढी रिटायर्ड लाइफ आनन्दले गुजारिरहेका । एउटा सानो बँगैचा जहाँ फलफूलका रुखहरू टन्नै थिए । चेरीको बोटमा लटरम्मै फूलहरू फुलेका थिए । कस्ता बाक्ला फूलहरू ? प्राकृतिक फूलहरू भनेर पत्याउनै पनि गाह्रो । भगवानको लिला पनि बुझिनसक्नुको छ । झन् चेरी पाक्ने बेलामा त बोटबाटै टिपेर खान कति आनन्द आउँदो होँ ?

आँसुले धमिला बनाएका आफ्ना नयनहरूले झ्यालबाट बाहिरका दृष्यहरू अवलोकन गर्न व्यस्त भैरहेका बेला मेरा मित्रको फेरि आगमन भयो । उनी अहिले विशेष गम्भीर देखिन्थे । कुनै न कुनै किसिमको, एउटा न एउटा पिर नभएको मानिस त यो संसारमा सायद छैनन् होला । मलाई लाग्यो मेरा यी मित्र पक्कै पनि अव यतिबेला आफ्ना मनको बह फुकाउन व्यग्र छन् । यिनलाई पनि कुनै न कुनै चोटले थिलोथिलो बनाएको छ । जसले गर्दा यिनी भित्रभित्रै जलेका छन् ।

“मित्र ! आज पार्टीमा जानु छ । तपाई पनि हामीसँगै हिड्नुहोस् ।”

“नचिनेको, नजानेको र बोलावट नै नभएको पार्टीमा म किन जाउँ र ? तपाईहरू गएर आउनुहोस्” ।

“पार्टीकी नायिका मेरी आफ्नै छोरी हुन् । अब तपाईलाई लुकाउनु पर्ने कुरा केही रहेन । केही समय पहिले मेरी छोरीले एउटा केटा मन पराएकी र उनीहरू एक आपसमा छुट्टिन नसक्ने कुरा बताएकी थिइन् । हामीले खुब सम्झायौँ । राम्रै केटा पाइन्छ, अहिले हतार नगर । आफ्नो क्वालिफिकेसन बढाऊ, खर्च हामी गर्छौं । तिमी ठूलो मान्छे बन्नुपर्छ । निर्धक्कपूर्वक पढभन्दा पनि मानिनन् । आखिर उनी घरमा आउनै छाडिन् । केटासँगै बस्न थालिन् । उनीहरूको घोषित विवाह नभएपनि पेटमा वच्चा भएको नौ महिना भइसक्यो । तर अब साथी भाइहरूको मुखबुजो लगाउनको लागि सानोतिनो पार्टीको आयोजना गरी बिबाहको औपचारिकता पूरा गर्दैछन् । त्यही पार्टीमा आज तपाई पनि जानु पर्छ । त्यहाँ नेपालीहरूको जमघट पनि हुने हुनाले तपाईको छोराको पनि केही पत्तो लाग्छ कि ?

मेरा मित्रले व्यक्त गरेका पछिल्लो वाक्यले मलाई विषेश आकर्षण ग¥यो । जाने इच्छा पलाएर आयो । “जात, भात, थर, ठेगाना ?” डराई डराई मैले मेरा मित्र सामु आफ्नो जिज्ञासा राखें ।

यी कुराहरू मिले पनि म जत्तिको मानिसकी छोरीले एउटा दह्रो काम समाइसकेको, यहा“ नै सानोतिनो थलो भएको सक्षम र योग्य केटा पाउ“थी । तर उसले भर्खर नेपालबाट अमेरिका पढ्न भनी आएको, एउटा गरिब फुच्चे केटोलाई मन पराई । हामीलाई त साह्रै चित्त दुखेकोले त्यतिसारो दिलचस्पी दिएका पनि छैनौं । छोरीको आलाकाँचो बुद्धिलाई धिक्कारिरहेछौं ।

मचाहिँ सम्पत्ति कमाएका पवनजीका सम्पूर्ण भाषा, शैली केलाई रहेँ । के आठ, दश लाख खर्च गरेर अमेरिका आउने नेपाली गरिव हुन् ? उनीहरू धनका गरिब कि बुद्धिका गरिब ? आजको युगका केटा केटीलाई के को छेकवार ? कमाएर खान सकिहाल्छन् । बेरोजगार कोही पनि बस्न नपर्ने ठाऊँ । तर उनको ठाउ“मा म भएको भए सायद म पनि त्यही भन्थें कि ?

स्नेहको डोरी साह्रै जियालो हुँदोरहेछ । “धेरै नेपालीहरूको जमघट हुन्छ” यही वाक्यले मलाई पनि खिंचेर पार्टीहलसम्म डो¥यायो । मित्रको छोरीलाई दिने गिफ्ट जाँदा खेरी बाटोमा नै किनौँला । मनभरि एक खालको आशाको त्यान्द्रो गुट्मुटिइरह्यो ।

पार्टीहल ठूलो थियो, सिलिङ्मा थुप्रै क्रिस्टलका झुमरहरू टल्किरहेका थिए, बलिरहेका थिए । अनगिन्ती राउन्डटेवुलमा कुर्सीहरू सजाइएका थिए । टेवुलमा आफ्ना रुची अनुसारका खानाका परिकारहरू, हार्ड ड्रिंङ्क, सफ्ट डिङ्कहरू थिए । हलको ठीक बीच भागको कुनामा एउटा मञ्च थियो । सुन्दर कलात्मक मञ्च, त्यहाँ दुलाहा दुलही विराजमान थिए । पाहुनाहरूले उपहार र पूmलका बुकेहरूसहित बधाई दिंदै हात मिलाउँथे अनि खान बस्दथे ।

म, पवनजी र उहाँकी श्रीमती तडातड् मञ्चतिर लम्किंदै थियौं । बेहुला बेहुलीलाई आशीर्वाद दिनका खातिर । मेरो मनभरि अंध्यारो नै अंध्यारो ब्याप्त छ । बाटाभरि अत्यास लाग्दो उच्चाटले गर्दा कुनै रङ छैन, कुनै उमङ्ग छैन । आफू नेपालदेखि छोरालाई खोज्न अमेरिका आईपुगेको छु, उसलाई भेट्टाउनको खॉतिर निम्ता बेगरको पार्टीमा सहभागिता जनाउन हिंडिरहेको छु । मलाई विरक्तिपनले छपक्कै छोप्छ । झन् व्याकुल हुन्छु । चिन्ताले पोलिरहेको त छंदैछ । बेहुलीलाई आर्शीर्वाद र उपहार दिन मञ्चसम्म जान पनि मेरा गोडा समर्थ हुंदैनन् । सबैभन्दा छेउको पार्टी टेवुल खाली थियो । त्यहींको एउटा कुर्सी तानेर थचक्क बसें । मलाई संसारै फन्फन्ती घुमे जस्तो आभाष भयो ।

मेरा मित्र पवनजीको एउटा वाक्य “भर्खरै नेपालबाट पढ्न आएको एउटा गरिव केटोलाई छोरीले मन पराई” ले मलाई घोचिरह्यो । जिन्दगीभरि जागिर खाएँ, रिटायर्ड भएँ । नेपालको परिवेशमा प्रशस्त पैसा कमाएँ । समाजमा धनीमा गनिएँ, कहलिएँ । ठूलो प्रतिष्ठाका साथ दिनहरू गुज्रंदै थिए । रमाइलै थियो । थेग्रिएको अधिकांंश रकम लगानी गरेर छोरालाई पढाएं । “फलानाले छोरालाई अमेरिका पढ्न पठाएको छ” अझै ईज्जत खातैखात लागेर थपिएको छ, चुलिएको छ । तर मेरो छोरा जस्तै नेपालबाट पढ्न आउनेहरू यहाँ गरिव कहलिन्छन् । डलरको अगाडि नेपाली पैसाको के गनिमत ?

पवनजी र उनकी श्रीमतीले पार्टीको रामरमिताले गर्दा मलाई भुले । मेरो भने मन एकदम निचोरिएर आएको छ । मञ्चमा गएर बेहुला बेहुली हेर्ने, आशीर्वचनले औपचारिकता पुरा गर्ने शक्ति पनि रहेन । मनै मरेर आयो । त्यही छेउको कुर्सीमा बसेको बस्यै छु । उपहार भने हातमै झुण्डिरहेको छ । उपहार सानो हो । कोटको खल्तीमा राखेपनि अट्ने नै हो । तर किन हो कुन्नी हातमा नै लिइरहेको छु ।

उपहार किन्ने बेलामा पनि मलाई अप्ठ्यारो परेको थियो । नेपालमा आफ्नो घर व्यवहारमा जहिले पनि श्रीमतीले ठिक्क पार्थिन् । कसलाई के दिने भन्ने कुरामा सामान्य छलफल भए पनि परिपञ्च उनकै हुन्थ्यो । तर यहाँ के दिने ? मित्रले एउटा ज्वेलरी पसलमा लगे । मेरो जिन्दगीमा सबैभन्दा धेरै पैसा तिरेर उपहार किनेँ । सानो एउटा ह्वाइट गोल्डको औंठीमा ३ ओटा हिरा जडित थियो । आफूलाई पहेंलो धातु मन पर्ने तर अमेरिकामा त ह्वाइट गोल्डको गहना नै लगाउने धेरै चलन छ भन्ने सुनेकोले र मित्रको इच्छा त्यही भएकाले मैले तीनसय डलर तिरेर औंठी किनेँ । त्यसो त गरिव भनिरहेका मित्र उनको अगाडि मैले योभन्दा सस्तो उपहार किन्न मन लाग्दा लाग्दै पनि बाध्य भएर यही किन्ने सोचेँ । यो एउटा उपहारको पैसा कमाउन नेपालमा मलाई एक महिनासम्म पसिना बगाउनु पथ्र्यो । धाइफाल गर्नु पथ्र्यो । दौडादौडी गर्नु पथ्र्यो ।

मनभरि पीडैपीडा छन् । छोराप्रतिको चित्त दुखाइले आँखा ओभानो छैन । आँसुले होला सायद नजिकैको चिज पनि धमिलो देख्दछु । मेरा दृष्टि निम्तालुहरूमा पर्छ, । रमझम निकै छ । एक्सेएक ठाँटिएर आएका छन् । सबै मोटाघाटा, किर्ना जस्तै पुष्ट छन् । मानसिक तनावले हो वा किन हो आफूलाई अत्यन्त थकित अनुभव भएको छ । सङ्ंगीतको रन्कोमा कोही नाचिरहेछन् । कोही खानमै व्यस्त छन् । आउने जाने क्रम जारी छ । “साथीहरूको मुखबुजोका लागि सानो पार्टी” भनेका थिए मित्र पवनजीले । यो “सानो” पार्टी हो भने ठूलो पार्टी कस्तो हुन्छ होला ? म जिल्ल परेर झोक्राइरहें । साँच्चै सानो पार्टी त मेरा लागि ठूलो छ, आश्चर्यजनक छ । हामीजस्ता नेपालीहरूका लागि आफ्नो पहुँचभन्दा बाहिरको छ । मित्र पवनजीले ठिकै भनेका हुन् । म गरिब, म जस्ता नेपाली सबै गरिब । धेरै बेरसम्म मेरो अन्तरमन बिथोलिरहन्छ । मभन्दा तल्ला स्तरका नेपाली के हुन् त ? यहाँका धनढ्यका नजरमा सायद उनीहरू मान्छेमा गनिदैनन् कि ?

विभिन्न स्न्याक्सहरू, खानाका परिकारहरू, ड्रिङ्सका भेराइटीहरू छन् । के गर्ने, मनमा जति पिरहरू खनिए पनि पेट भोकले कोक्याउन थालेको महसुस हुन थाल्यो । आफ्नै अगाडिको टेबलमा रहेको एक ग्लास पानी पिएँ । मनमनै गुनें– मरेरै गए पनि त चित्त बुझाउनु पर्छ । मेरो छोरो मरेको त होइन नि । एकदिन अवश्य भेट हुन्छ । म किन भोकै बसुँ ? म बेहुलीलाई गिफ्ट पनि दिन्छु, मित्रकी छोरी हो, आशीर्वाद पनि दिन्छु र भोज पनि खान्छु । सुख्खाग्रस्त मनभित्र विस्तारै थोरै भए पनि मनसुन बहन थाल्यो । म नै यस्तो अधीर हुन थालेँ भने उसकी आमाको के हालत होला ? धेरै प्रयत्न पश्चात् आफूलाई थोरै भए पनि सम्हाल्न सक्षम भएं ।

दिउंसोको कुरा सम्झन्छु– मित्र पवनजीको घरमा रुवावासी परेको कुरा पनि मेरा कानसम्म आइनपुगेका होइनन् । मलाई त यी दुई जोइपोइ वीचको सम्बन्धमा पनि शङ्का लाग्न थालेको छ । मैले सबुद त केही पाएको छैन तर दुवैको छनक पढ्दा शङ्ंका गर्ने ठाउँ देखिन्छ । कडै खालकौ ठाकठुक पश्चात् श्रीमती चाहिँ सुनिने गरेरै रोएकी थिइन् । यो संसारमा पिर नभएको सन्तोषी मान्छे त हुँदैनन् कि क्या हो ?

आफ्ना तिर्खालु आँखाले छोरो खोजिरहेछ । त्यही छोराको ममतामा छट्पटिरहेका हामी जोइ पोइ भने जिउनु नै बाध्यता जस्तो ठानिरहेका छौँ । तर जहाँसम्म मलाई लाग्छ एक पटक छोरालाई फेलापार्न मात्र पाए त्यसको कठालो समातेर नेपाल लिएर जान्छु र आनन्दले नाति नातिनासंग खेलेर मेरो अन्त्यावस्था गुजार्छु । त्यही नै हाम्रा लागि स्वर्गीय आनन्द हुनेछ । नत्र मेरो छोरो यहीको रमझममा भुलेर पक्कै पनि हामीलाई बिर्सनेछ । हामीहरूको हालत अत्यन्त दयनीय हुनेछ ।

पिर, भोक र थकैले लखतरान शरीर बलै उठ्छ । विस्तारै विस्तारै बेहुला बेहुली भएको मञ्चतिर लम्किएँ । खै त सँगै आएका मेरा मित्र र उहाँकी श्रीमती ? कतै देख्दिनँ । न त मलाई छोडेर आफ्ना घरतिर लागि त सकेनन् ? पीर माथि अर्को पीर थपिन्छ तापनि मञ्चमा उक्लन्छु । हातमा गिफ्टको पोको छंदैछ । बेहुलीको हातमा राखिदिन्छु । आशीर्वादका शब्दहरू उकल्छु । साथै म नानीको बाबाको सानैदेखिको साथी भनेर परिचय पनि सकिहाल्छु । तिम्रो बाबाको साथी भन्ने वित्तिकै छात्तीमा लिपिक्क हुन आई । मलाई त कताकता असजिलो महसुस भयो । आशीर्वाद र बधाइ केटालाई पनि दिनै पर्यो । मेरा प्यासी जनर बेहुलातिर प¥यो । अचम्मित भएँ । सपना जस्तै लाग्यो । आँखै तिरमिरायो । उसका भययुक्त ऑखा मरो ऑखामा ठोक्किए । मैले आजका दिनसम्म भौंतारिएर खोजेको छोरो त बेहुलो पो रहेछ ।

अस्तु ।

कथाकार परिचय
जन्म मितिः वि.सं. २०१८।६।१४,
जन्म स्थानः — बन्दीपुर, तनहुँ ।
स्थाई ठेगानाः — गोरखा बजार ।
पहिलो प्रकाशित रचनाः — भय (कथा),
प्रकाशित कृतिहरू–
१)“मृगतृष्णा“ कथासङ्ग्रह २०६०,
२)“उपमा” कथासङ्ग्रह २०६२,
३)पुस्तान्तर —संयुक्त कथा सङग्रह २०६६ ।
सम्पादन–
गोरखा पर्यटन, काठमाडौंद्वारा प्रकाशित तीज —२०६२, तीज —२०६४, तीज— २०६६ पत्रिकाहरुको प्रधान सम्पादक ।
संयुक्त सम्पादन– दण्डपाणि अज्र्याल स्मृतिकेन्द्रद्वारा प्रकाशित दण्डपाणि अज्र्याल जन्म शताब्दी स्मृतिग्रन्थ — २०६३ र ज्ञानविन्दु — २०६४ ।
पुरस्कार तथा संमान—
छिम्केश्वरी युवा क्लव तनहुँ द्वारा आयोजित कविता प्रतियोगीता २०३७ मा प्रथम,
हरि उत्कृष्ट प्रतिभा पुरस्कार २०६२ ।
विभिन्न सङ्घ, संस्थाहरुवाट प्रदान सम्मान—पत्र र कदर—पत्रहरु ग्रहण ।
सोधग्रन्थः— सीता अर्यालको जीवनी, व्यक्तित्व र कृतित्वको सम्वन्धमा त्रिभुवन विश्वविद्यालयको स्नातक स्नातकोत्तर तहमा अध्ययन गर्ने विद्यार्थीहरुले सोधग्रन्थ तयार ।
शिक्षा: स्नातकोत्तरसम्मको अध्ययन ।
लेखनको मूल बिधाः— कथा ।
अनुभवः— १९ वर्षको शिक्षण अनुभव ।
हालको ठेगानाः— विस्कान्सन, अमेरिका, फोन नं. ६१२—७४९—३०१३, ईमेल : saryal25@gmail.com

(स्रोत : Sapanasansar.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.