कथा : गोठाले जिन्दगी

~सन्जित सापकोटा~

अर्ध-चन्द्राकारमा दक्षिण-पश्चिम मोहोडामा फैलिएको कालुको त्यो गाउँमा जम्मा-जम्मी चालिस घर थिए । बाहुन, क्षत्री, मगर र सार्की गरी जम्मा चार जातको त्यो गाउँ न्याय र एकताको लागि चिर-परिचित थियो । वल्लो-पल्लो गाउँकाले भन्थे – “गाउँ हुनु त त्यस्तो ।”
कालुको मधुर बाँसुरीको धुनसंगै तगारोको घेराबाट जब बस्तुभाउ गल्लीतिर अगि लाग्थे, अर्घुम्ले बूढालाई बस्तु फुकाउन हतारो हुन्थ्यो । दाम्लोमा बन्दक भएका बस्तुभाउ अनि खोरमा थुनिएका बाख्रा आफूलाई खुल्ला आकाशमुनि पाउँदा त्यसै-त्यसै बुर्कुसी मार्थे । कोल चौरमा दुइघरका बस्तुभाउले आत्मीयता

साटासाट गरुन्जेल कालु र अर्घुम्ले बूढा गन्थन-मन्थन गर्थे चौतारोमा बसेर । तेतिन्जेल सम्ममा कालुले खुर्पेटोबाट खुर्पा झिकेर चौताराको ढुङ्गोमा उद्यायर छुरा जस्तो बनाउँथ्यो । अलिकति मुख बाउँथ्यो र सिरिक्क बोका मुताई पारामा थुकको सिर्का निकाल्दै नाडी भिजाउँथ्यो र खुर्पा नाडीमा कुदाउँथ्यो । नाडीका रौँ खौरिएपछि प्रफुल्ल मुद्रामा बूढालाई हेर्थ्यो आफ्नो कौसल देखाउन । केटाको चर्तीकला हेरेर बूढा अगिदेखि नै मुस्कुराई रहेका हुन्थे ।
“आज कता लाने हो ?” बूढाले चरनको निधो गर्न कालुलाई सोधे । “डुम्रीचौर” उसले निधो दियो । बूढा अगि लागे र उनीसंगै बस्तुभाउ पछि लागे । गनेको खेतमा पुगेपछि बस्तुभाउ उतै मोडिए । बूढाले छेक्नै सकेनन् । “आज यतै लैजाउँ मइलु” बुढा फुस्फुसाय । कालु माइलो थियो र बुढाले प्यारो गरेर उसलाई यसरी बोलाउँथे । हिजो बेलुकीमात्रै धारामा पुड्केकी छोरी झुमा संगको बाचा थियो – खरबारीपट्टिको भित्तोमा गाई चराउँदा भेट्ने । बाचा तोडिने डरले उसले भन्यो “य़ाताबाट डुम्रीचौर हुँदै खरबारी तारौंला” बूढाले थोते गिंजा देखाएर समर्थन गरे । कालुले झुमालाई भेट्न पाउने रहरले मन चंगा बनायो ।
माघको अन्तिम हप्ता । घामको न्यानोपनमा जाडोले बिदालिए जस्तो लाग्थ्यो । दिउँसो खासै जाडोले छुन्नथ्यो । नीला आकाशमा बादलको कुनै टाटा थिएनन् । अर्घुम्ले बूढा खिर्राबोटेको ढिस्कोमा बसी पार ताप्दै लोलाउन लागे । कालुचाहिँ मेसो मिलाएर गाईबस्तुलाई डुम्रीचौरतिर लघार्न थाल्यो । झुमालाई भेट्ने उसको मनको हुटहुटी झन् बढ्दो थियो ।
***
बूढा दङ्ग परे जब उनी भुसुक्क निदाएर उठे । गाईबस्तुको नामो-निशाना थिएन । तर पनि उनी ढुक्क थिए । कालु भरपर्दो गोठालो थियो । उनका विश्वास-पात्र । कालु गोठालो आको दिन उनको निद्रा सधैं पुग्ने गर्थ्यो । बूढाले कान तीखो परे । कतै बाँसुरीको धुन गुन्जेजस्तो । हिंड्दा-हिंड्दैको बूढो जीर्णकाय टक्क रोकियो अलि वरको भीरनिर आएर । जहाँबाट डुम्रीचौर, भडारेको गैरी, हरेको खेत, खरबारी अनि पुरै धुसेनको पाटो सबै देखिन्थ्यो । चौरभरिका गाईबाख्राले घेरिएको कालुको बाँसुरीको लय थियो – खैरेनीमा गेट, अन्तै दील बस्योकी निर्माया हुनै छाड्यो भेट ।
बूढाले आफ्नो जवानी सम्झे – हाम्रो पालामा बेनीको बगर, जता माया उतै छ नजर चल्थ्यो । मनकामनाको जात्रामा रातभरि दोहोरी गाएर झिसमिसेमा गम्दारी कान्छाकी छोरी उँडाई घरमा हुल्दा बाउले ढिम्किन नदिएको र तीन दिनपछि खाट्टी मगरकी छोरी पत्तो लगाई भित्र्यायको उनलाई अस्ति जस्तो लाग्छ । कालुका बाजे उनका दमली । अर्घुम्लीनी जेठीलाई घरमा हुल्दा कालुका बाउ जन्मिएका पनि थिएनन् । सायद बाउका ढुंग्रामा हुँदाहुन् ! मुखभरिको थुकलाई घुटुक्क निलेर बूढाले गम खाए – बैंशमा स्याल पनि घोर्ले हुन्छ भन्थे । उ त गाउँको कृष्ण । के कम छ र ! यति भनेर उनले खरबारीतिर आँखा दौडाए, उनका धमिला आँखाले कसका बस्तुभाउ हुन् ठम्याउन सकेन ।
बूढा डुम्रीचौरमा पुग्दा बस्तुभाउ कटुसघारी भित्र छिरी सकेका थिए । आकाशतिर आँखा डुलाए र समयको अनुमान लगाए – दुइ जति हान्यो होला गोरखा दरबारमा । पानी खान गए हुन् बस्तुभाउ । उनलाई पनि तीर्खा लागेको थियो । उनले सम्झे – बिहानको खिचडी र गुन्द्रुक दुइवटैमा नून च्वास्स थियो ।
कटुसघारीको मुखमा एउटा चेप्टो ढुङ्गो थियो । सबैको चाक अड्याउने ठाउँ । कालु त्यहाँ बसेर टोलाएको निकैबेर भाको थियो । झुमालाई भेटेर के गर्ने होला आज, उ सोच्दै थियो । जति पटक भेटे पनि मोरीलाई छुन सकेको हैन । आङ्भरि काँडा उमारेर घुटुक्क थुक निल्यो अनि मसक्क मस्कियो । आज त उचालेर जसरी नि काखमै राख्छु । पेटभरि बात मार्छु ।
***
“माइलु” बूढाको दमित स्वरले उ झसङ्ग भयो । बूढाको मुखमा हेरेर फिस्स हाँस्यो । अनि लुरुलुरु बूढाको पछि-पछि कटुसघारी भित्र छिर्यो । कटुसघारीको बीचतिर पुगेपछि बूढाको जीर्णकाय अडियो । देब्रे-दाइने नजर डुलाए र दाइनेपट्टिको सानो ढिस्कोनिरको खोल्सोतिर लागे । कालुले अड्कल काट्यो – मुतको भारी बिसाउन गएका होलान् । बूढाले के गर्दारैछन् भनेर उ त्यहिँ उभिरय्हो हेर्नलाई । कटुसका काँडामाथि उनी सजिलै खालीखुट्टा हिड्न सक्थे । उनका पैताला बाक्ला र अररो परेका अचम्मका थिए । बूढाले जुत्ता-चप्पल लाएको कालुले आजसम्म भेउ पाएको थिएन । खोल्सामा पुगेर लौरोले भैंभरी भएका कटुसका पात सोहोर्न थाले । निमेषमै काय भैंतिर झुकाए अनि हातमा पहेंलो बस्तु समातेर कालुतिर फर्के र भने “छाक टार्न पुग्छ्की !” बल्ल उसले मेसो पायो, बूढा त च्याउ पो खोज्न गएका रहेछन । बाहुनको छोरो भएपनि उसलाई त्यो कुखुरे च्याउको स्वाद पत्तो थियो । उसका मुख रसाए । घुटुक्क थुक निलेर घाँटी भिजायो । धेरै थुक्दा कुनी के तत्वको हो नास हुन्छ भनेर कसैले भनेको उसले सुनेको थियो । त्यसैले कैले-कैले उ लेघ्रो तानेर आएको खकार पनि निल्ने गर्थ्यो । निलिसकेपछि उसको मनमा हुण्डरी मच्चिन्थ्यो – यो थुक र खकारमा के फरक छ ? सुन्दरे कान्छाले धेरै पढेका छन् क्यार, उनैलाई सोध्नुपर्ला भनेर आफ्नो चित्त शान्त पार्थ्यो ।
झुमाको तिर्सनामा तिर्खाएको कालु बैरेनीको भीरतिर लाग्यो । भीरको फेंदीमा एउटा कुवा छ जहाँको पानी मीठो छ । टाढैबाट गाजले गोरुले कुवामा थुतुनो जोतेको देखेर उसको तीर्खा त्यसै हरायो । “मेरा लौरो हरायो, भोली गोठालामा बनाईदेउ है” – झुमाले हिजो पँधेरामा भनेको कुरा उसले सम्झ्यो । उ खटिरे घारीभित्र पस्यो । लरक्क परेको खटिरेलाई देब्रे हातले हल्का आफूतिर तानेर तर्यो अनि खुर्पेटोबाट छुराजस्तो खुर्पा झिक्यो र बलीको बोको बनायो । खटिरेको हाँगोलाई घिसार्दै कुवानिरको चौरमा जाँदैगर्दा उसका आँखा कुवातिर परे जहाँ बूढा दुई हात-घुँडा टेकेर कुवामा मुख जोतेर पानीले पेट भर्दै थिए । उ खितित्त खित्खितायो मनमा यो सोचेर – बुढाले गाजले गोरुको जुठो पानी खाए ।
लौरोमा खाक्सीका पात दलेर चिल्लो पार्यो र बस्तुभाउ निखारेर कालु खरबारीको डिलमा उक्ल्यो । बूढा उसैगरी सुतेका थिए पर्खालमाथि जसरी पैले-पैले सुत्थे । कालुले मौकामा चौका हान्ने दाउले झुमाको खोजी गर्यो । उसका बस्तुभाउ त देखिए तर नजरमा झुमा देखा परिन । उसले बूढापाकाको भनाइ सम्झ्यो – जहाँ धुँवा हुन्छ त्यहाँ आगो हुन्छ । जहाँ झुमाको बस्तुभाउ हुन्छ त्यहाँ झुमा हुन्छे – उसको अल्लारे दिमागले त्यो भनाइलाई यसरी अर्थ्यायो र खरबारीको डिलबाट बनमारा घारीमा छिर्यो । घारी भित्र-भित्रै बस्तुभाउ हिड्दा बनेका कथित बाटाहरुको डोब पछ्याउँदै उ बल्लतल्ल झुमाका बस्तुभाउ भएठाउँ पुग्यो । धगेंरीको सानो बुटोको छेल परेर झुमा कहाँ छे भनेर नियाल्यो । तर झुमा उसको नजरमा दृष्टिगोचर भइन । उसको मनको हुट-हुटी झन् बढ्न लाग्यो । अर्कोपट्टि हेर्ने सुरले धंगेरीको बुटोलाई अलिकति पन्छायो । तर पर्यो फसाद ! धोति बारुलाको चाकापो रहेछ त्यहाँ त ! तीन-चारवटा बरुलाले सिकार गरिहाले उसलाई । उ थुचुक्क भुँईमा बस्यो दुइ कदम पछि हटेर । बस्दानबस्दै उसले आफ्नो ढुकुर समात्यो र चिच्यायो – “आत्था !” कतिबेला जाँघेभित्र बारुलो छिर्यो उसले पत्तो पाएन । उ रनाहामा पर्यो । रेडियोमा कैले हो उसले यो गीत सुनेको थियो – किन टोक्यो बारुलाले पत्तो पाको छैन, याँहीनेर टोक्यो भनी भन्न भाको छैन ।
त्यो गीतको भावमा आफ्नो पीडाको बिम्ब खोज्दै गर्दा उसले – “ए ! कालु बाबु पो !” पुड्केको को धोद्रो स्वर सुन्यो । उसको हंसले ठाउँ छोड्यो । रसिला आँखा पारेर पुड्के तिर हेर्यो उसले ।
“के भो बाबु ?” पुड्केले सोध्यो । रुन्चे स्वरमा “बारुलाले चिल्यो” कालुले भन्यो । “खै त कहाँ चिल्यो, म खुर्पाको धारले दल्दिन्छु, दुखाई अलि कम हुन्छ” कालुनिरै पुगेर उसले भन्यो । कालुलाई धर्मसंकट पर्यो । जाँघे बाहिरबाटै ढुकुर समातेका हात सहित उ पुड्केतिर फर्क्यो । त्यो चाला देखेर पुड्केले हतारिदै सोध्यो– “कतिवटा खनिए बाबु ?” कालुले लाजमान्दै भन्यो – “एउटा ।” “ए ! लामो-लामो सास फेर्नुस, ठीक हुन्छ ।” पुड्केले ढाडस दिदै भन्यो ।
***
चिल्लो लौरो दिएर झुमालाई काखमा राख्ने उसको धोको अधुरै रह्यो । बल्ल-तल्ल पुड्केको पन्जाबाट छुटेर उ खरबारीतिर हानियो । बूढाको निद्रा अझै खुलेको थिएन । उसको विरक्तिएको मन अलि शान्त भयो जब हरेको खेतमा लाहुरे पुलामीका र अर्घुम्ले कान्छाका गोरु घमासान गरिरहेका देख्यो । उ फाल हाल्दै निमेषमा गोरुछेउ पुग्यो । पुलामीका बने र अर्घुम्लेका बहादुरे गोरु गाउँका नामी गोरु थिए । जसरी पुलामी र अर्घुम्लेका बीचको शत्रुताको चर्चा गाउँभरि हुन्थ्यो त्यो भन्दा कम चर्चा यी दुइ गोरु जुधाइको हुन्नथ्यो । रातो रंगको बनेगोरु चिटिक्क परेको मझौला कदको थियो तर उसको जुरो भने आकाशै छुम्ला झैँ गरेर ठडीएका थिए । गाउँभरि हल्ला थियो – धेनुगाईले बनमै बनेलाई पाउँदा माइलो पुलामीले आफ्नो शीरको टोपी झिकेर बनेको जुरो तानेकाले यसरी आकाश छोको हो । चोरी हान्नु, गाउँभरिका गाईलाई भ्याउनु र बहादुरे गोरुसंग डटेर जुध्नु उसको बिशेषता थियो । अजंगको जिउ भएको बहादुरे गोरुको बिशेषता साना-साना बाच्छा-बाच्छीहरुलाई उधिनेर पछार्नु, अर्घुम्ले कान्छालाई बाहेक अरुलाई नटेर्नु र जहाँभए पनि बनेलाई टिप्पा लिनु थियो ।
एकछिन सम्म उ मात्रै रमिते भयो । त्यसपछि भने पुलामी माइला आइपुगे । उनले कालुबाट गोरु जुधेको निकैबेर भएको थाहा पाए । एकछिन पछि आफू बसेको ठाउँबाट उठे र गोरु जुधेको ठाउँनजिक पुगे । अनि चारैतिर नजर डुलाए । कालु बाहेक अरु कसैलाई न देखेपछि हातको लौरो दरोगरी समाते । बिस्तारै गोरुजनिक गए अनि बहादुरे गोरुको नाकभित्र लौरो घुसारे । अघिसम्म बेजोडले जुधेको अनि बनेलाई हायल-कायल बनाएको बहादुरे एक्कासी दुइकदम पछि हट्यो र भाग्यो । एकछिन सम्म बनेले बहादुरेलाई खेद्यो । जब भेट्टाउन सकेन, टक्क रोकियो र तीनपटक डुक्क्रियो अनि खेतका आलिमा सिघौरी खेल्न थाल्यो आफ्नो पौरख देखाउन । पुलामी माइलाले उसैगरी चारैतिर नजर डुलाए जसरी पहिले डुलाएथे अनि कालुतिर फर्केर फूर्ती लगाए – “पुलामीको साँढे पो हो धेनुगाईको छोरो ! गाउँभरिकालाई दाइँ हाल्छ यसले, के सोचेका छन् ती मूला अर्घुम्लेहरुले !”
माइला पुलामीको पारो चढेको देखेर उ केही बोलेन । तर गोरु छुट्याउने काइदा देखेर कालु दङ्ग पर्यो ।
कालुले आकाशतिर आँखा डुलायो । एक जुवा घाम बाँकी हुदोंहो । एक जुवा घाम हुँदा बस्तुभाउ घर लाने सुर नगरे बूढाको डिग्री बढ्थ्यो । बूढा बर्बराउने हुन् की भन्ने डरले खेतभरि भएका बस्तुभाउलाई जम्मा गरेर खरबारीमा उकाल्यो र बूढा भएछेउ गयो । “माइलु ! गाई बाख्रा सबै छन् त ?” बुढाले सन्देह ब्यक्त गरे । “सबै छन्, भर्खर गनेको” कालुले भन्यो ।
बूढा अघि लागे । कालुलाई थाहा थियो अब बूढा रम्तेलको बाँझो बारीको ढिस्कोमा गएर बस्नेछन् । कुरोको मुन्टो तान्नेछन् अनि नाकमा छिराई चार-पाँच पटक हाछिउं गर्नेछन् । कसैले सोध्यो भने भन्नेछन् – दिनभरिको चीसो फालेको !
***
कालुले बस्तुभाउ जम्मा पारेर उँभो बाटोतिर लगायो र न्यास्रो मानेर खरबारीको भित्तोपट्टि नजर घुमायो । शान्त त्यो भित्तोमा आफ्नो अशान्त मनको पीडा घोलेर एकपटक झुमालाई सम्झ्यो र एकछिन टोलायो अनि बाँसुरी मुखमा जोत्यो भाका उराल्न तर भाका फुरेन । बरु उसका आँखाले खोलापारि ठुलो चौरमा झुमाका बस्तुभाउ देखे । उ जुरुक्क उठ्यो तर आँखा अगाडि तोरीका फूल देखा परे अनि उसलाई रिंगाटा लागेजस्तो भयो । निमेष भरमा उसका आँखा ठीक भए । उसले देख्यो हरेको खेतमा असरल्ल पुलामीका बस्तुभाउ अनि फुङ्ग उडेको धुसेनको पाटो । स्मृतिमा झुमाका लोलाएका आँखाहरु देखापरे । त्यसैबेला एक्कासी कटुसघारीमा कोकलेका कर्कस आवाज सुनियो अनि दिवास्वप्नमा झुमालाई भोग गर्ने उसको रन्को त्यसै बिलायो । उसले बाघ आउँदा कोकले यसरी कराउँछ भन्ने सुनेको थियो । हतार-हतार खरबारीको डिलमा पुग्यो र पाँच-सात पटक करायो – “हउट……. हउट……. हउट…….. ……. …..!! ”
छिन् भरमा कोकले कराउन छाड्यो अनि उ बिस्तारै बाटोतिर लाग्यो । सदा झैं गाजले गोरुले उसलाई बाटोमा कुरिरहेको पायो । शान्त प्रकृतिको गाजले जब बुर्कुसी मारेर नाच्थ्यो, त्यो दिन जैले पनि पानी पर्थ्यो । सत्र बाली लाउँदा पनि गाजले अझै तन्देरी देखिन्थ्यो । अर्घुम्ले बूढा भन्थे – गाजले लक्षिन को छ । यसलाई नबेच्नु ।
***
रम्तेलको बाँझो बारीको ढिस्कोमा पुगेर कालुले बूढालाई खोज्यो तर देखेन । उसले सोच्यो सायद कोलचौर पुगेहुन् । उ एकछिन त्यहिँ सुस्तायो । नजिकै उग्राउँदै गरेको गाजलेलाई उसले – “जा” भन्यो । गाजले गाएन, बरु उल्टै जिउभरिका रौँ ठाडोपार्दै उ भए ठाउँ आयो र खुट्टाले भुइँ कोपर्न थाल्यो । उसको चर्तीकला कालुलाई ठीक लागेन । कालुले फेरी उसैगरी “जा” भन्यो तर गाजलेले मुन्टो हल्लाएर जान्नको संकेत दियो । झट्ट उसको आँखा गाजलेले कोपरेका ठाउँमा पुगे । कालु त्यो देखेर झसङ्ग भयो । उसका आङ्भरि काँडा उम्रिए । कुनै दिन अर्घुम्ले बूढाले गोठालोमा बाघले खोस्रेका डोब हुन् भनेर त्यस्तै देखाएका थिए । फेरी कटुसघारीमा कोकले करायो । माइला पुलामीका उस्तै हउट……हउट…. सुनियो । उसले कटुसघारी हुँदै डुम्रीचौर तिर आँखा कुदायो । एकछिनमा कटुसघारीबाट पुड्के निस्क्यो र भन्यो – ”बाघले बाख्रो खायो पुलामी दाइ !” पुलामी माइला निशब्द चौरमा थुचुक्क बसेको मात्रै देख्यो कालुले । कालुले आफ्नो ज्यानभरि करेन्ट कुदेको महसुस गर्यो र घम्लंग गाजलेलाई अँगालो हाल्यो । उसका आँखा अनायास रसायो गाजलेको मायाले । एकछिनसम्म आँखाबाट भल बग्न दियो र चित्त शान्त भएपछि उसले गाजलेलाई हेर्यो । उसका आँखाहरुमा आफ्नोभन्दा अझ बढी भल देख्यो । कालुले उसका आँखा पुछिदियो र भन्यो – “जाम् हिन् !” गाजले अघि लाग्यो र कालु पछि । गाजले हिड्दा बाटोमा फुङ्ग उडेको धुलोमा कालुले झुमाका रंग-बिरंगका तस्बिर देख्यो । उसका ती रङ्गीन सांसारिक दुनियाका सपनाहरु कोलचौर नपुग्दासम्म सिमलको भुवासरी माथि-माथि आकाशमा पौडीरहे ।
जब कालु कोलचौर पुग्यो, उसको मलिन अनुहार पढेर बूढाले सोधे – “के भो माइलु ?” “बाघले बाख्रा खायो” कालुका शब्द खस्न नपाउँदै “हाम्रा बाख्राहरु त सबै छन्, कसको लुँड्याएछ आज फेरी ??!!” बूढाले सोधे । “पुलामी माइलाका” कालुले सहज उत्तर दियो । “धर्म गरे पो ! गोरुका नाकमा लौरो कोचेर धर्म हुन्छ कहिँ ?!” बूढा रन्किए । बूढाको यो कुराले उ झसक्क झस्कियो र पुलामी माइलाले बहादुरे गोरुका नाकमा लौरो हालेको क्षण सम्झ्यो । कालुलाई त्यो बेला बूढाले देखेछन् भन्ने लाग्यो । आफ्ना गोरुलाई जिताउन अर्काका गोरुको नाकमा लौरो हालेको थाहा पाएर कालुलाई पनि पुलामी माइलासित रीस उठ्यो । उसले मन-मनै गाली गर्यो – “मर्न नसकेको असती बूढो !”
बूढा चौतारोमा बसेर औंला भाँच्न लागे । कालु अन्तिम पटक बस्तुभाउको निर्क्योल गर्नपट्टि लाग्यो । बस्तुभाउ सबै भएको पक्का गरेर उ फेरी बूढा भएछेउ गयो । दुबैजनाका आँखा जुधे, बूढा फिस्स हाँसे थोते गिंजा देखाएर र भने – सक्राती कैले पर्ने रैछ भनरे औँला भाँचेको । कालु मुसुस्क हाँस्यो । त्यसपछि बूढा बाटो लागे बस्तुभाउलाई आऊ … आऊ …आऊ ….भनेर बोलाउँदै ।
बस्तुभाउ बिस्तारै बाटो तताउन लागे । कालुले चौतारोमा बसेर फेरी एकपटक झुमाको तिर्सनामा आफूलाई डुबायो । उसका आँखा अगाडि दिनभरिका अनेकन् दृश्यहरु गोचरित भए । झुमाको हारा-हारीमा गाजलेले खोस्रेका डोबको झल्को आयो उसलाई । उसका आङ् सिरिंग भए । उ पशुवाक्य बुझ्दैनथ्यो तर आज उसलाई कता-कता गाजलेले खोस्रेका डोब र उसका आँसुको संकेत बुझेजस्तो लाग्यो । किन-किन उसले गाजलेलाई मात्रै सम्झ्यो त्यो क्षण । अनि सम्झ्यो अर्घुम्ले बूढाको भनाई – “गाजले लक्षिन को छ । यसलाई नबेच्नु ।”
कालुले गाजलेको खोजीमा बाटोतिर नजर लगायो । गाजले उसैगरी उसलाई बाटोमा पर्खी बसेकोथ्यो जसरी पैले-पैले बस्थ्यो । कालुका गह रसाए । नजिकै गएर उसले गाजलेको पिठ्युमा धाप मार्यो र भन्यो – “जाम् हिन् ।” उसका भाषा बुझेर गाजले अघि लाग्यो, कालु पछि-पछि ।
जति-जति अघि बढ्दै गयो, उति-उति कालुलाई गाजलेको प्रेम अघि झुमाको प्रेम फिक्का जस्तो लाग्यो । केवल एक हावाको झोक्का जस्तो, केवल पानीको फोका जस्तो, केवल एक orgasm जस्तो ।

सन्जित सापकोटा हाल चीनमा चिकित्सा शास्त्रमा स्नाकोत्तर गर्दै हुनुहुन्छ । उहाँ बिशेष गरि समाज सेवा, अध्यन अनुसन्धान, भ्रमण र साहित्यमा रुचि राख्नुहुन्छ । सम्पर्कको लागि उहाँको इमेल ठेगाना – sapkotasanjit@gmail.com.

(स्रोत : Nirmal Blog)