कथा : आकृती

~किशोर सापकोटा~Kishor sapkota

सौरहाको पवमा वसेर रापतीतिर आँखा डुलाउँदै गर्दा आकृतिलाई देखें । ऊ अगाडिको टेवलमा साथीहरुसँग थिइ । रापती नदी पारी लटरम्मै फूलेका झ्याक्सी नियाल्दै जिवजन्तुको उपस्थितितिर आँखा तन्काउँदै लठ्ठ देखिन्थी उ । रापती नदी पार गर्दा हात्तीले धकलेको पानी नदीको किनारमा छकल्किएको हेर्दै थिई सायद । कुनै चिजको पर्वाह नभए झैं बालुवामा लम्पसर परेर घाम तापेका गोही पो हेर्दै थिई कि ! अँगालोमा बेरिएर

लसक्क लसक्क पानीको खोजिमा यदाकदा टुप्लुक्क देखा पर्ने बाघ र बघिनीका रहर लाग्दा जोडीको कल्पनामा डुबेकि थिई की ! आफ्नै जिवनसित तुलना गर्दै ।

बोलाउँ कि नबोलाउँ भएँ म ।

मेरो त्यत्रो मायालाई चटक्कै लत्याएर गइ । अब वोलाउनुको के अर्थ ?

एक मनले भन्यो । अर्को मनले मानेन ।

आफैले आफैलाई बुझाउन कति गाह्रो लाग्छ कहिलेकाहीँ ।

माया मारी । उसको कुरा । अझै माया गर्छु । जीवनभर गर्छु । मेरो कुरा ।

मेरो मायाले उसलाई वांँध्न सकिन र त ऊ म वाट टाढा भई । यो मेरो गल्ती ।

अँगालोमा वाँधेर जीवन नै विताउँला भनेर सपना बुनेकी केटीलाई जीवनभर भएन त सही, केही छिन त भेटौं । मनको तर्कना । मनले बोलाउने निधो गर्यो ।

आकृति

लौ जा त वोलाइदिएँ ।

बोलौ कि भागौं जसो गरी ।

उसका जुनसुकै निर्णय मलाई मान्य थिए । जीवनभरकै लागि त छोडेर भागी भने एक पल नहेरी दिए पनि के नै पो फरक पर्थ्यो र ? तर, मनै त हो, आशा लागी हाल्छ । उसको साथ जे भए पनि प्रिय लाग्छ । जहिले पनि आफ्नै लाग्छ । जीवनमा एक पटक देवता मानेर पूजा गरेपछि म जीवनभर देवता नै मान्न चाहन्छु ।

ऊ मलाई छाडेर अर्काकी भइ । चित्त दुखाइन । दुखाउँदिन पनि । एउटा चित्त कति ठाउँ दुखाउनु । क्षण क्षणमा चित्त दुखाउनु पर्ने अवस्था आउँछन् । आइरहने छन् । दुखाइरह्यो भने चित्त नै छिया छिया हुन्छ जस्तो लाग्छ । आजकल त चित्तको मलमको खोजीमा छु, दुख्न खोज्छ कि मलम लगाइ हालौं भनेर ।

उसले आवाज चिनी हाली । पहिला पहिला मैले आकृति भनेको सुन्न ऊ प्रतिक्षारत हुन्थी । मैले आकृति नभनी उसको समय शुरु हुँदैनथ्यो । आज मैले बोलाउँदा ऊ भाग्न खोज्छे । मसँगका पल सायद अब दिमागको फोल्डरबाट सदाका लागि डिलिट गर्न चाहन्छे । म कम्प्युटरमा झै कन्ट्रोल जेड गरेर ती पलहरु मेरो जीवनमा ल्याउन चाहन्छु । तर संभव त छैन । ऊ मेरो संवोधनलाई सदाका लागि अन्त चाहन्छे कि ? तर भएन ।

तिमी ?

स्वभाविक प्रश्न गरी ।

अरु कसैको अपेक्षा गरेकी थियौ ? – मैले छेड हान्न खोजें ।

होइन, सौरहामा देखेर मात्रै आश्चर्य लागेको हो – उसको जवाफ थियो ।

मलाई छोड्ने उसको निर्णय मेरा लागि क्षेप्यास्त्र नै भएको थियो । म त केवल छेड मात्रै हान्दै थिएँ । तर यो पनि मात्रामा भर पर्छ । कसले कसलाई कति दुखाउँछ । एउटा अजंगको हात्तीलाई सिरुको सानो सुइरोले छुँदा आत्तिएर चिच्याएको देखेको छु । प्रहार कहाँ हुन्छ भन्नेमा भर पर्छ । भेटे पनि नभेटे पनि माया गर्ने र मुटु दुखाउने म नै त हुँ । आकृतिले मेरो मुटुमा प्रहार गरी । धेरै दुख्न खोज्यो । मैले त केवल उसलाई छेड हानेको हुँ । कहाँ दुख्छ कि दुख्दैन थाहा छैन । जति गरेपनि आकृतिको मनमा पस्न सकेको होइन । साथी छाडेर मेरो टेवलमा आइ ।

भेट होला भनेर सोचेकी थिइन – मेरो गालामा चिमोट्दै भनी ।

छोडेर गइ र मात्रै । गाला चिमोट्दा त मेरै आकृति नै हो जस्तो लाग्यो । मलाई स्वभाविक रुपमा अँगालो मारी । अर्काकी स्वास्नी भइसकेकीले गर्दा असजिलो त मलाइ नै लाग्यो ।

भेट होला भन्ने सोचेकी थिइनौ कि भेटै नहोस भन्ने चाहेकी थियौ ? – मैले जान्न चाहेँ ।

एक कप चियाको पनि अफर गर्दैनौ, चिया खाँदै भन्छु नि – उसको प्रस्ताव थियो ।

जीवनभरकै साथ प्रस्ताव गछ्यौ होला भन्ने लागेको थियो, तर एक कप चियाको प्रस्ताव गर्यौ, यो मेरो अहोभाग्य हो ।

मैले भने ।

खोलाको किनारामा वसेर तिर्खाएको छु भन्ने मानिस हौ तिमी – उसले भनी ।

म रन्थनिएँ । उसको भनाइको अर्थ के थियो ? उसका साथीहरु विदा भएर गए । आकृति मेरो टेवलमा एक्ली भइ ।

उनीहरु आज हेटौंडा जाँदैछन्, म काठमाडौं । त्यसैले उनीहरु गए – आकृतिले आफ्ना साथीहरुको वारेमा जानकारी गराइ । मलाइ उनीहरु दृश्यवाट हटिदिउन् भन्ने लागेको थियो । खोजेजस्तै भयो ।

ऊ कसैकी भएकी छे । पहिला र अहिलेकी आकृतिमा भेटीएको अन्तर त्यत्ति हो जस्तो लाग्यो । आकृत्तिसँगको एक पल नै सही । कसले कसलाई कति समय साथ दिन सक्छन् के ग्यारेन्टी छ र ?

मैले धेरै जीवनहरु देखेको छु, जो आफ्नी जीवन साथीसँग वा प्रेमिकासँग लामो जीवनको प्रार्थना गर्दा गर्दै एक पलमा विदा भएका छन् । मैले भाले माहुरीलाई सम्झें । जो रानी मौरीसँगको एक पलको अपेक्षा गर्छ र त्यो पल प्राप्त हुनासाथ जीवन नै उत्सर्ग गर्छ । भाले मौरीको जीवन सार्थक हुन्छ । जुन जीवन धेरै भाले मौरीले पाउँदैनन् । त्यसैले साथ भनेको समयको आयतनसँग होइन, तात्कालिक क्षणका लागि नै खोज्नु पर्छ । तत्कालका लागि तय गरिएको साथ कहिले चाँडै टुंगिन्छ, कहिले दीर्घकालीन हुन्छ । यो समयलाई छाडिदिनु पर्छ ।

तर मन कहाँ मान्छ र नि ? मन त कतै लागे पछि मसान लागे जस्तो पो लाग्छ ।

आकृत्ति रेष्टुराँको कुर्सीमा मपट्टी नै बसी । अर्कोतिर बसेकी भए शायद फेरी चित्त दुख्थ्यो कि ? संँगै बस्नु र बिक्चमा टेवल पारेर बस्नुमा दुरीको खासै फरक त हुँदैन तर मनले मान्ने दुरीमा भने हजारौ कोषको फरक हुन्छ क्यार शायद । वर्षौको साथमा उसँगै बस्न अभ्यस्त भइसकेको थिए । त्यसलाई निरन्तरता दिने आकृतिलाई मनमनै धन्यवाद दिएँ ।

खुसी छ्यौ ? – उसका आँखाका कोषहरुवाट बग्नै लागेका आँशुहरुपट्टी हेर्दै सोधें ।

धेरै कालपछि मलाई भेटेर आफैंलाई सम्हाल्न नसकेकी हो वा दुखी छे भन्ने मैले ठम्याउन सकिन ।

छैन – आँखावाट वरर आँशु झारेर रोइ ।

विगतमा आकृत्ति हिम्मति थिई । केटा भएर रुनु हुन्न भनेर के गर्नु ? ऊ र म साथमा हुँदा धेरै म नै रोएको थिएँ । पिन्चे छु साह्रै जस्तो लाग्छ । ऊ मेरा आँशु पुस्थी । मलाई मनपर्ने खालका भविश्यका योजना सुनाउँथी । मलाई खुसी वनाउँथी । तर आज मैले उसका आँशु पुस्न सकिन । किनकी ऊ अर्काकी भइसकेकी थिइ । साथ छोडेपछि आफ्ना आँशु आफै पुछ्नु पर्दो रहेछ ।

यो भीडभाड भन्दा धेरै धेरै टाढाका सुन्दर वस्तीवाट सपना बुन्दै म यो राजधानी काठमाडौं छिरेको थिएँ । शायद म राजधानी छिरेको अर्को वर्षतिर होला आकृत्तिसँग भेट भएको थियो । आकृत्ति शहरमा हुर्किएकी थिइ । ऊ र मवीचमा हजारौँ असमानता थिए । म अन्तर्मुखी । आकृत्ति वहिर्मुखी । म भावी योजना र सपना वुन्न रुचाउने । आकृत्ति आजै जीवन जीऊ भोली के हो भन्ने ?

कसरी हो एउटा समानता कायम भयो – हामी दुवै एकले अर्कालाई मन पराउँथ्यौ, साँच्चै माया गर्थ्यौं । तर मायाको लालपूर्जा वा तमसुक हुँदोरहेनछ । मनमा हुन्जेल छ, न त्र सकियो । कहीँपनि दावी विरोध गर्न नपाइने । मेरो मायाको मानहानी वा अतिक्रमण भयो भनेर क्षतिपूर्तिको दावी गर्दै रीट हाल्न नपाइने । उसले छोडेर गइ अब त माया थियो पनि कसरी भन्नु ?

मैले सधैं स्वस्थ माया गरें । तर मायाको दायरा पनि प्रष्ट त छैन । मनले माने जति त हो नि । निश्चय नै अलिकति जीवन बनाउन संघर्ष मैले गर्नै पर्थ्यो । गरी नै रहें । मेरो प्रगतिबाट ऊ सन्तुष्ट थिई, उसको व्यवहारवाट थाहा हुन्थ्यो । व्यवहारले हामी मायालु जोडी हौं भन्ने प्रष्ट थियो । मुखै फोरेर उसले कति चोटी त विवाह गरेपछि त यसरी जीवन चल्दैन भनेर चेतावनी पनि दिएकी थिइ । म मुस्कुराएको थिएँ ।

कैयौ रात आकृतिले म एक्लो केटाको कोठामा बिताएकी थिइ । मप्रतिको विश्वास र माया यो भन्दा बढी के हुन सक्छ ?

तिमी मलाई कति माया गर्छौ ? – ऊ मलाई पटक पटक सोध्थी ।

म दुवै हातलाई सकेसम्म पर फैलाउँथे र भन्थें – यति धेरै ।

त्यत्ति मात्रै ? – ऊ दोहोर्‍याउँथी ।

यस भन्दा पर मेरा हात जाँदैनन् – म भन्थें – म आफुलाई भन्दा बढी माया तिमीलाई गर्छु ।

ऊ पत्याउँथी वा पत्याउँदिनथी । नढाँटी भन्दा म पनि अन्योलमा नै थिएँ । हातलाई टाढासम्म फैलाएर यति धेरै माया गर्छु भन्नु पर्थ्यो कि अँगालोमा सकेसम्म कसेर यति धेरै माया गर्छु भन्नुपर्थ्यो ? मैले आफैंबाट उत्तर पाउन सकेको छैन ।

मलाई कसरी माया गर्छौ ? – उसले मलाई फेरी सोध्थी ।

म मुस्कुराउँथे ।

आकृत्ति मलाई खाना पकाएर खुवाउन भान्सा तिर लाग्थी । म कुनै बहाना बनाएर बहिर निस्कन्थें । कुनै पनि ग्राहक नभएको औषधि पसल खोज्न निकैबेर भौंतारिन्थें । तर प्राय ग्राहक नभएको पसल हुँदैनथे । म रातो अनुहारबनाएर पर्खिरहन्थें । जब सबैग्राहक गइसक्थे र पसले एक्लै हुन्थ्यो । म पसले सामु पुग्थें । अ हँ तर आँटै आउँदैनथ्यो । अनि सिटामोल वा स्ट्रेपसील लिएर फर्कन्थें । रमाइला कुरा गर्दै रात बित्थे ।

त्यति धेरै माया, त्यत्ति धेरै विश्वास र त्यति धेरै समर्पणलाई चटक्कै विर्सिएर मलाई किन आकृतिले छोडी ? न त उसले नै बताइ । छोडेर गए पछि मैले पनि खोजेर सोध्न संभव थिएन ।

पहिला पो आकृती जीवनभर साथमा हुन्छे भन्ने लाग्थ्यो । अहिले त केवल केही क्षणका लागि मात्रै छे भन्ने कुरा मलाई थाहा छ ।

तिमी आजै काठमाडौ फर्कने त ? – मैले जान्न चाहें ।

काम सकियो, एक्लै के बिताउनु यता ? – उसको जवाफ थियो ।

तिमी एक्ली छैनौ, म छु नि – मैले उसको मन जान्न चाहें ।

उसले र मैले कार्यतालिका बदल्यौ । केही छिनमा नै हामी हात्ती चढेर जंगलतर्फ लागिसकेका थियौं । केही क्षणका लागि सही, आकृति मेरी भएकी थिइ । हात्तीको ढाडमा वसेर जंगल घुम्दा आकृति लपक्कै मसँग टाँसिएकी थिइ । भुर्र भुर्र उडेका चरा देख्दा हामीपनि त्यसैगरि उड्नु पाए ! भन्थी । मुजुरका जोडी लरक्क लम्किँदै नाचेको देख्दा उ पनि रहर गर्थी । जंगलमा ढमक्क फूलेका सिमलका फूल हेरेर ऊ तत्कालकै लागिगि किन नहोस् जिवन हाम्रोपनि त्यसैगरि ढकमक्क फूलेको, रंगिन देख्थी । जंगलबाट फर्कदा ज्यान लखतरान भएर थाकेको थियो । तर मन उत्साही भएको थियो । घाम पश्चिमपटी पहेलो हुंदै थियो तर मन भने यता रंगीन भएको थियो ।

हामी एउटा रिसोर्टमा पस्यौं । कोठामा पसेपछि ऊ चेन्ज हुन वाथरुमतिर गइ । म खाने कुरा अर्डर गर्न लागें । आकृति कोठाबाट निस्कँदा वेटरले तात्तातो मम ल्याइदियो । मम खान हामी टेवलमा बस्यौं । ममवाट तात्तो वाफ र प्रकृतीबाट जवानी हवारहवारी उडिरहेको छ ।

कपाल सुम्सुम्याएँ । ऊ विस्तारै मेरो काँधमा ढल्कीइ ।

मैले अँगालोमा बेरें र सबै माया व्यक्त हुने गरी ओंठमा माया गरें । ऊ टलपल पोखरी जस्ती भइ । अलिकति कुलेसो काटिदिने वित्तिकै जसरी पानी आफै डिल भत्काउँदै बग्न थाल्छ, त्यसैगरी आकृतिको बाढी आयो म मा । ऊ भावविह्वल भइ । उसले एकै पलमा मेरो शरीरमा उसका हात र ओंठलाई दौडाई । यो पल कतिवेर रह्यो । हेक्का रहेन । यो क्रम रातभर दोहोरिइ रह्यो । कुनवेला उज्यालो भयो, पत्तै भएन ।

विहानीपख, आकृत्ति मबाट छुट्टिई । मेरो गालामा पहिला जस्तै गरी समाइ । मेरो शरीरलाई राम्ररी नियाली । आँखामा आँखा जुधाई । शायद आज मलाई राम्ररी बुझी ।

यति माया पहिला नै किन नगरेको ?– आकृत्ति कानै नजिक फुसफुसाई ।

बल्ल वुझें – जवानीमा हात फैलाएर यति धेरै माया गर्छु भन्नुको सट्टा अँगालोमा कसेर यति धेरै माया गर्छु भन्नु पर्ने रहेछ । आकृत्ति अर्काकी भएकी थिइ, जानुपर्थ्यो र गइ । तर, मनमा राखिरहें ।

(स्रोत : Nepalplus.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.