~अनुप जोशी ~
आज पनि कस्सिएर शिशिरले एक चड्कन हान्यो शरीरमा
छोरोलाई एक जोर नयाँ लुगा चाहियो रे
स्वास्नीको कान बुच्चे भएको तिन वर्ष पुग्यो रे
घरभेटी दुई महिना देखि खल्ति छामिरहेछन्
तर म अझै रुमलिरहेछु
यौटा हराएको कवि सीघ्र भेटिने आशामा ।
प्यारीले मन्दिरमा डोहोर्याउँदा
ऊ चिहानघर भनेर तर्किन्थ्यो
बगैँचाभरी उन्यू र धुपीहरु फूलाउँथ्यो
झरीरहेको बैँसलाई बिचैमा क्याप्चर गर्ने
ऊ चित्रकार पनि थियो
रंग वेगरका चित्रहरु कोरिबस्थ्यो ।
उसले कहिल्यै देशलाई माया गरेन
अर्थात: सिमानालाई माया गरेन
ऊ फगत मनहरुमा गाँसियो
निहत्ता जीवहरुमा बाँडियो ।
आत्म स्पन्दनमा उर्लिएर
ऊ कहिले वतास उँड्यो
कहिले जिन्दगी उकालै उकालो दौडियो ।
तर अहिले साँझ पर्दा घाम हराएजस्तै
ऊ कतै हराएको छ ।
चिन्ताको विषय त यो छ
कि उसितै उस्का कविताहरु पनि कतै दुर गएका छन्
छालहरुले किनारालाई पखालेर गएजस्तै
उस्का पाण्डुलिपिहरु कसैले मेटाइदिएको छ
उसले लेखेका समयप्रतिका सहानुभूतिहरु ,
पृथ्वीका अपहेलित आख्यानहरु ,
सपनीका स्वरुपहरु ,
अग्निकुण्डका चतुर्याइहरू
आज सबै गुमनाम भएका छन् ।
र म अहिले लक्ष्मीपूजामा धन दौलत मागेर
प्रत्येक दैनिक अखवारहरुमा छपाईरहेछु
यौटा कवि हराएको सुचना ,
आफै हराएको सुचना ।
(स्रोत : Arzose.blogspot.com )
