~जगदिश घिमिरे~
उ शुभचिन्तकहरुको बथानले घेरिएको हुन्छ, जसरी सङ्लो खोलाको माछा जालको गोटिले घेरिएको हुन्छ, जसरी कैदी पर्खाल र नेल ले घेरिएको हुन्छ, जसरी देश साँध सिमाना ले घेरिएको हुन्छ । उ यसकारण बाँचेको थियो, कि कुनै शुभचिन्तकले उसलाई मर्ने सल्लाह दिएका थिएनन् ।
शुभचिन्तक नं १ ले भन्नुभयो – तिम्री पत्नी ठिक छैनन्, छाडिदेउ ।
उसले त्यागिदियो ।
नं २ ले भन्नुभो – भोजनले तिम्रो स्वास्थ्य बरबाद गर्छ ।
उसले खान छोड्यो ।
नं ३ ले भन्नुभो – घर तिम्रो लागि उपयुक्त छैन ।
उ रुखमुनि बस्न लाग्यो ।
नं ४ ले भन्नुभो – लुगा लगाउनाले तिम्रो जीउमा सूर्यको भिटामिन “डि” जान पाउँदैन ।
उ नांङ्गै बस्न थाल्यो ।
नं ५ ले भन्नुभो – तिमी जस्तो असल मान्छे ले यस वाहियात संसारबाट चाँडै मुक्ति प्राप्त गर्नुपर्छ ।
उसले आत्महत्या गर्यो ।
अनि सबै शुभचिन्तकहरु मिलेर उसको सिनुको सुरुवा बनाउनुभयो र आजसम्म जति शुभचिन्तकहरु उपदेश ओकल्नु हुन्छ, त्यसमा त्यही सुरुवाको डकार बढि हुन्छ ।
मलाई आफ्ना शुभचिन्तकहरुबाट यही अनुभव भएको छ ।
